Wednesday, February 6, 2013

Μεταξύ Nick Cave και My bloody Valentine



Έχουν γραφτεί, γράφονται και θα γραφτούν χιλιάδες λέξεις και για τους 2 δίσκους.
Ίσως αρχικά είναι η προσμονή, κι αν όχι τόσο για το Νικολάκη όσο για τους Μy Bloody Valentine, που κάνει και τους 2 δίσκους μαστ.

Μαστ γιατί, θα ρωτήσει κάποιος δίκαια.
χμμμ...το loveless το άκουσα καμια 10αριά παρά κάτι χρόνια μετά την κυκλοφορία του (το '91, ο 10χρονος γιώργος προτιμούσε σάκη μπουλά και τσικαμπουμ...) και όπως όλοι είχα μείνει άφωνος...κάτι το shoegazing κάτι τα πρώτα ψιγματα του post έσκαγαν στο μυαλό μου οργασμικά... υπάρχει σίγουρα συγκίνηση για τα πράγματα που αγαπας και νοιώθεις να τα έχει ρουφήξει ο χρόνος...τι GY!BE πριν λίγους μήνες, τι mbv τώρα, υπάρχει διαφορά?
κι όμως υπάρχει.

Ο δίσκος 22 χρόνια μετά ακούγεται πανέμορφος, πανέμορφος μα σκονισμένος. Σε κερδίζει με το πρώτο άκουσμα αλλά αναγνωρίζεις πως έρχεται από άλλη εποχή. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να σε εκπλήξουν αλλά κολλάς γυρίζοντας γύρω γύρω από τα κομμάτια σα εθισμένος...κι όταν έρχεται το In Another Way απλά σωπαίνεις και ρουφάς μέσα σου τόνους θορύβου και ιστορίας...

κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το push the sky away. Είναι τέτοια η οικειότητα που έχεις με αυτά που ακούς και με την φωνή του cave που μπορεί να παίζει συνέχεια στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο συνυπάρχοντας με την καθημερινότητα χωρίς καμία ασυμβατότητα. Μου θυμίζει έντονα το περσινό old ideas το οποίο βλέποντας πίσω, είναι ο δίσκος που άκουσα περισσότερο από όλους τους άλλους γιατί απλά υπήρχε σα χαλί όταν διαβαζα, όταν δούλευα...(μπορεί να μην ακούγεται τιμητικό, αλλά για πόσους δίσκους μπορούμε να το πούμε αυτό...;; ). Ο Cave καταφέρνει να ξαναγράψει όμορφες ιστορίες, ίσως λιγότερο σκοτεινές (ίσως τελικά η θάλασσα του brighton του κάνει καλό..) και γλυκές μελωδίες..

τελικά κάτι τέτοιο προβλέπω για το push the sky away. Μάλλον και για το mbv..θα λιώσουν μέσα στην καθημερινότητα.


Δεν έχει σημασία αν είναι αυτό που περίμενα (που δεν είναι) αλλά έχω τρεις μέρες που παίζω μεταξύ των δύο. Μόνο.

Αφήνω στην άκρη την προσμονή, αφήνω και τους διάφορους συναισθηματισμούς και φχαριστιέμαι τη γαμημένη στιγμή που είτε μπαίνει ο βόμβος του she found now και με στριμώχνει στο τοίχο είτε το αυτό το ρημάδι το οργανο στο We No Who U R και ακούγεται tree don't care...



_



4 comments:

  1. xaxa, έχει πέσει νοσταλγία βλέπω, και εγώ σε ίδια φάση, αλλά με άλλο δίσκο, θα ανέβει αύριο... τον nick cave δεν το άκουσα ακόμα, αλλά το mbv μου φάνηκε τουλάχιστον αδιάφορο... λες να του δώσω μία ευκαιρία ακόμα?

    ReplyDelete
  2. κι εγώ όταν το πρωτοάκουσα δεν ενθουσιάστικά, αλλά με τον καιρό (2-3 φορές ακόμα μην φαντάστεις) άρχισα να το χωνεύω...δεν είναι καμιά δισκάρα κανένας από τους 2...αλλά.

    ReplyDelete
  3. Του Cave φέρνει προς δισκάρα, αν επιτρέπεται να παρατηρήσω. Απλά πρέπει να ακουστεί σε σωστές συνθήκες...

    ReplyDelete
  4. δεν ξέρω...η μανία μου να τους ακούω όλη την ώρα με έχει αποσυντονίσει...αντιδρώ διαφορετικά από τα συνηθισμένα μου όταν ακούω δισκάρες για αυτό και δεν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι...η πλάκα είναι πως και για τους 2 γίνεται αυτό...(αν και λίγο περισσότερο έχω κολλήσει με τον cave...).

    ReplyDelete