 | Madlib & Freddie Gibbs Piñata (Madlib Invazion, 2014) |
Χάλασε ο φορτιστής του λάπτοπ... Και βρέθηκα να γράφω ένα κειμενάκι σε τετράδιο μετά από πολύ καιρό. “Τελείωνω στυλό και τετράδια, λιώνω μολύβια” όπως λέει και ο Τακι Τσαν. Θες δε θες, όταν γράφεις σε χαρτί, βγαίνει ένα πιο προσωπικό στοιχείο. Επιστροφή για λίγο στην αυτοαναφορικότητα λοιπόν... Όλοι μας ψάχνουμε τρόπους να πολεμήσουμε τη ματαιότητα της ύπαρξης μας. Κατά καιρούς ορίζουμε διάφορες αξίες και ιδανικά στην πορεία μας αυτή. Τι γίνεται όμως όταν αντί για σταθερές έχεις μεταβλητές αξίες; -αναπάντητο 01
Έχουμε που λες βρει ένα αντίδοτο σε αυτή τη ματαιότητα. Τη δημιουργία. Οπότε δουλεύουμε διάφορα πράγματα εκεί τριγύρω. Υπάρχει και το μεγάλο κομμάτι της αποδοχής ή μη αυτής της δημιουργίας. Πάνω σε αυτό το κομμάτι, κάνω διάφορες αναζητήσεις. Για να κατανοήσω καλύτερα την έννοια της δημιουργίας και δη τον τομέα της αποδοχής, πολεμώντας και εγώ με τον τρόπο μου την ματαιότητα αυτού του κόσμου. Μία οπτική είναι αυτή του μπλόγκ. Κάθεσαι και αναπτύσσεις την σκέψη σου σχετικά με ένα δίσκο συνήθως. Δισκοκριτική και καλά. Και πραγματικά κερδίζεις πράγματα από αυτήν την κριτική. Το πιστεύω, σε βάζει σε σκέψεις αν μη τι άλλο. Άμα κάτσει καλά το κειμενάκι, βάζεις και κανέναν άλλο. Η άλλη πλευρά είναι η πιο προσωπική. Τα ακούσματα που έχεις. Και οι δίσκοι που ψάχνεις. Σε αυτές τις αναζητήσεις που λες, γίνονται ένα σωρό βλασφημίες. Παραθέτω έτσι προκλητικά και προβοκατόρικα. Παντελίδης vs Χατζηδάκις. Κανένας από τους δύο δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου μου. Πρόσφατα άκουσα πάλι δουλειές τους. -ντάξι του παντελή ήταν βιντεάκια στο youtube αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι άκουσα ολόκληρο δίσκο-. Είναι - ήταν - όμως δύο πρόσωπα που έχουν αυτή την αποδοχή. Όχι από το ίδιο κοινό προφανώς, αλλά και για τους δύο η δημιουργία τους σήμαινε κάτι για κάποιους άλλους. Γαμώτο είναι ωραίο θέμα, αλλά δύσκολο. Θα το αφήσω για άλλη φορά, αν δεν με διώξουν μέχρι τότε. Κρατήστε όμως τον συλλογισμό. Το ότι ψάχνουμε να βρούμε τα στοιχεία αυτά που οδήγησαν στην αποδοχή της δημιουργίας από τον κόσμο.
Συνεχίζοντας το κομμάτι της ματαιότητας θα έλεγε κανείς ότι βρίσκουμε και διατυπώνουμε πολλές θεωρίες. Οι οποίες προφανέστατα επαναδιατυπώνονται και αλλάζουν, αλλά πετυχαίνουν κάπως τον στόχο τους, αφού μας επιτρέπουν και πάμε λίγο παρακάτω. Κερδίζουμε μικρές μάχες ενάντια στην ματαιότητα και την επανάπαυση. Η μαλακία είναι, το πόσο γνώση υπάρχει εκεί έξω. Και εμείς πρέπει να κάνουμε τα ίδια λάθη με ένα σωρό άλλους πριν από εμάς για να μάθουμε. Σαν συλλογική νοημοσύνη αυτό είναι λίγο χαζό και κάποια στιγμή πρέπει να το δουλέψουμε, αλλά τι να κάνεις... Κάποια πράγματα μαθαίνονται μέσα από τις εμπειρίες και όχι μέσα από το διάβασμα. Εκεί βρίσκει κανείς και τη δημιουργική και γνωστική εμπειρία του λάθους και της αποτυχίας. Τέσπα...
Υπάρχει που λες άλλο ένα πράγμα αντίδοτο στην ματαιότητα. Αλλά μη γελάσετε. Η αγάπη. Ντάξι δεν θα κάνω ερωτική εξομολόγηση, για το δίσκο του Madlib και του Freddie Gibbs θα μιλήσω, αλλά την χρειαζόμουν αυτή την εισαγωγή. Το βασικό συστατικό αυτού του δίσκου λοιπόν, είναι η αγάπη. Ή για να το πω πιο σωστά, η καύλα. Θα έλεγα ότι ρίχνω το επίπεδο, αλλά το είχα κρατήσει και ποτέ ψηλά για να το ρίξω τώρα; Πέφτω χαμηλά για να αναδείξω τα σημαντικά που λέει και ο Πανούσης. -ή κάπως έτσι.-
Η φάση λοιπόν απλή. Παίρνεις την καύλα, την φιλτράρεις μέσα από ένα μπάσταρδο σουρωτήρι και βγαίνει κάτι γαμάτο. Για το πόσο αγαπάμε τα μπάσταρδα το έχουμε πει και αλλού, μη τα ξαναλέμε. Μπάσταρδη αγάπη λοιπόν. Χμμ, πολύ απλό ακούγεται. Ας το κάνουμε λίγο πιο σύνθετο και ας βάλουμε και την έννοια των συμπληρωματικών στοιχείων. Best of both worlds, όπως το λένε οι ξένοι. Xμ κάπως πλησιάζουμε. Δύο τύποι λοιπόν από -πολύ- διαφορετικούς κόσμους ενώνονται από την αγάπη τους για το hip-hop. Freddie Gibbs & Madlib λοιπόν. Ο δεύτερος είναι συχνά στις αναφορές μας εδώ στο μπλόγκ. Συνεργασίες με αγαπημένους καλλιτέχνες, αγαπημένος παραγωγός, γιαυτό δεν θα αναφερθώ περαιτέρω εδώ. Θα το κάνω όμως για τον κύριο Freddie Gibbs, που παρότι βρίσκεται καιρό στο ραντάρ μας, δεν βρήκαμε τον λόγο να τον χωρέσουμε στις ηλεκτρονικές σελίδες αυτού του μπλογκ. Και ας έβγαζε ένα σωρό δίσκους για το γκανγκστα ραπ. -Πολύ καλό το ESGN-.
Ο Freddie για μένα είναι ο Tupac της εποχής μας, και με αυτόν τον δίσκο με φέρνει ακόμα πιο κοντά σε αυτήν την άποψη. Στυλιστικά / τεχνικά, έχουν πολλά κοινά σημεία, μόνο που ο Freddie είναι λίγο πιο σκληρό καρύδι από τον μακαρίτη. Δεν βάζει καπνό στο τσιγάρο του, -see what I just did?-. Δεν αφήνει το στυλ του δρόμου για πιο φάνκυ ρυθμούς για να το πω αλλιώς. Έτσι ήταν δηλαδή, γιατί σε αυτόν τον δίσκο το κάνει. Δειλά-δειλά τραγουδάει κιόλλας. Αλλά το κάνει καθαρά για την καύλα του. Να εδώ πάλι η καύλα ως συνθετικό στοιχείο. Διαβάστε βασικά τη συνέντευξη του στο Rolling Stones και θα καταλάβετε. Και γιατί τον συμπαθάμε, ειδικά μετά από αυτή εδώ τη δισκάρα.
Για τα beats του Madlib δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Μάλλον instumentals ταιριάζει καλύτερα δηλαδή, γιατί το beat δεν είναι το βασικό συνθετικό στοιχείο τους. Τεράστια η διαφορά με τις παραγωγές που έχουν στους δίσκους τους τα σύγχρονα ταλέντα. -βλέπε κυρίως ASAP MOB και ODD FUTURE-. Δίνουν το απαραίτητο υπόβαθρό για να ξεδιπλώσει το πλούσιο ταλέντο του ο γκανγκστα ράππερ και μάλιστα κατά τη γνώμη μου τον επηρεάζουν και στον τρόπο που ερμηνεύει τα κομμάτια. Ακόμα και στα ράπς του, είναι λίγο πιο ευάλωτος από τον τον άτρωτο αλήτη των προηγούμενων δίσκων του. Μόνο τους τίτλους να δεις, καταλαβαίνεις εύκολα και την θεματολογία και αυτά που περιγράφω. Deeper και Real είναι η χαραμάδα που αφήνει ο Gibbs για να δούμε τον εσωτερικό του κόσμο και τις σκέψεις του, υπό του ήχους της πολυδιάστατης μουσικής του Madlib. Εκεί υπάρχουν τα Shame και Broken και να δούμε ότι και οι αλήτες του δρόμου έχουν ανασφάλειες και αμφιβολίες. Knicks και Lakers συμβολίζουν το east και west coast αντίστοιχα. High και Thuggin είναι ο gangsta rapper που υπερισχύει. Κλείνοντας αφού μιλήσαμε κυρίως για τον ράππερ, να δώσουμε και τα εύσημα στον κύριο Madlib που είναι και ο βασικός λόγος που κατάφερε ο Gibbs να ξεπεράσει μια μονότονη απόδοση στίχων, και να βρει το απαραίτητο βάθος για να μας χωρέσει όλους μέσα στην ξεχωριστή ατμόσφαιρα που δημιούργησαν. Δύσκολα θα βγει καλύτερος δίσκος στο hip-hop φέτος. Δεν χρειάζεται κιόλας...
9.5Έχουμε που λες βρει ένα αντίδοτο σε αυτή τη ματαιότητα. Τη δημιουργία. Οπότε δουλεύουμε διάφορα πράγματα εκεί τριγύρω. Υπάρχει και το μεγάλο κομμάτι της αποδοχής ή μη αυτής της δημιουργίας. Πάνω σε αυτό το κομμάτι, κάνω διάφορες αναζητήσεις. Για να κατανοήσω καλύτερα την έννοια της δημιουργίας και δη τον τομέα της αποδοχής, πολεμώντας και εγώ με τον τρόπο μου την ματαιότητα αυτού του κόσμου. Μία οπτική είναι αυτή του μπλόγκ. Κάθεσαι και αναπτύσσεις την σκέψη σου σχετικά με ένα δίσκο συνήθως. Δισκοκριτική και καλά. Και πραγματικά κερδίζεις πράγματα από αυτήν την κριτική. Το πιστεύω, σε βάζει σε σκέψεις αν μη τι άλλο. Άμα κάτσει καλά το κειμενάκι, βάζεις και κανέναν άλλο. Η άλλη πλευρά είναι η πιο προσωπική. Τα ακούσματα που έχεις. Και οι δίσκοι που ψάχνεις. Σε αυτές τις αναζητήσεις που λες, γίνονται ένα σωρό βλασφημίες. Παραθέτω έτσι προκλητικά και προβοκατόρικα. Παντελίδης vs Χατζηδάκις. Κανένας από τους δύο δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου μου. Πρόσφατα άκουσα πάλι δουλειές τους. -ντάξι του παντελή ήταν βιντεάκια στο youtube αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι άκουσα ολόκληρο δίσκο-. Είναι - ήταν - όμως δύο πρόσωπα που έχουν αυτή την αποδοχή. Όχι από το ίδιο κοινό προφανώς, αλλά και για τους δύο η δημιουργία τους σήμαινε κάτι για κάποιους άλλους. Γαμώτο είναι ωραίο θέμα, αλλά δύσκολο. Θα το αφήσω για άλλη φορά, αν δεν με διώξουν μέχρι τότε. Κρατήστε όμως τον συλλογισμό. Το ότι ψάχνουμε να βρούμε τα στοιχεία αυτά που οδήγησαν στην αποδοχή της δημιουργίας από τον κόσμο.
Συνεχίζοντας το κομμάτι της ματαιότητας θα έλεγε κανείς ότι βρίσκουμε και διατυπώνουμε πολλές θεωρίες. Οι οποίες προφανέστατα επαναδιατυπώνονται και αλλάζουν, αλλά πετυχαίνουν κάπως τον στόχο τους, αφού μας επιτρέπουν και πάμε λίγο παρακάτω. Κερδίζουμε μικρές μάχες ενάντια στην ματαιότητα και την επανάπαυση. Η μαλακία είναι, το πόσο γνώση υπάρχει εκεί έξω. Και εμείς πρέπει να κάνουμε τα ίδια λάθη με ένα σωρό άλλους πριν από εμάς για να μάθουμε. Σαν συλλογική νοημοσύνη αυτό είναι λίγο χαζό και κάποια στιγμή πρέπει να το δουλέψουμε, αλλά τι να κάνεις... Κάποια πράγματα μαθαίνονται μέσα από τις εμπειρίες και όχι μέσα από το διάβασμα. Εκεί βρίσκει κανείς και τη δημιουργική και γνωστική εμπειρία του λάθους και της αποτυχίας. Τέσπα...
Υπάρχει που λες άλλο ένα πράγμα αντίδοτο στην ματαιότητα. Αλλά μη γελάσετε. Η αγάπη. Ντάξι δεν θα κάνω ερωτική εξομολόγηση, για το δίσκο του Madlib και του Freddie Gibbs θα μιλήσω, αλλά την χρειαζόμουν αυτή την εισαγωγή. Το βασικό συστατικό αυτού του δίσκου λοιπόν, είναι η αγάπη. Ή για να το πω πιο σωστά, η καύλα. Θα έλεγα ότι ρίχνω το επίπεδο, αλλά το είχα κρατήσει και ποτέ ψηλά για να το ρίξω τώρα; Πέφτω χαμηλά για να αναδείξω τα σημαντικά που λέει και ο Πανούσης. -ή κάπως έτσι.-
Η φάση λοιπόν απλή. Παίρνεις την καύλα, την φιλτράρεις μέσα από ένα μπάσταρδο σουρωτήρι και βγαίνει κάτι γαμάτο. Για το πόσο αγαπάμε τα μπάσταρδα το έχουμε πει και αλλού, μη τα ξαναλέμε. Μπάσταρδη αγάπη λοιπόν. Χμμ, πολύ απλό ακούγεται. Ας το κάνουμε λίγο πιο σύνθετο και ας βάλουμε και την έννοια των συμπληρωματικών στοιχείων. Best of both worlds, όπως το λένε οι ξένοι. Xμ κάπως πλησιάζουμε. Δύο τύποι λοιπόν από -πολύ- διαφορετικούς κόσμους ενώνονται από την αγάπη τους για το hip-hop. Freddie Gibbs & Madlib λοιπόν. Ο δεύτερος είναι συχνά στις αναφορές μας εδώ στο μπλόγκ. Συνεργασίες με αγαπημένους καλλιτέχνες, αγαπημένος παραγωγός, γιαυτό δεν θα αναφερθώ περαιτέρω εδώ. Θα το κάνω όμως για τον κύριο Freddie Gibbs, που παρότι βρίσκεται καιρό στο ραντάρ μας, δεν βρήκαμε τον λόγο να τον χωρέσουμε στις ηλεκτρονικές σελίδες αυτού του μπλογκ. Και ας έβγαζε ένα σωρό δίσκους για το γκανγκστα ραπ. -Πολύ καλό το ESGN-.
Ο Freddie για μένα είναι ο Tupac της εποχής μας, και με αυτόν τον δίσκο με φέρνει ακόμα πιο κοντά σε αυτήν την άποψη. Στυλιστικά / τεχνικά, έχουν πολλά κοινά σημεία, μόνο που ο Freddie είναι λίγο πιο σκληρό καρύδι από τον μακαρίτη. Δεν βάζει καπνό στο τσιγάρο του, -see what I just did?-. Δεν αφήνει το στυλ του δρόμου για πιο φάνκυ ρυθμούς για να το πω αλλιώς. Έτσι ήταν δηλαδή, γιατί σε αυτόν τον δίσκο το κάνει. Δειλά-δειλά τραγουδάει κιόλλας. Αλλά το κάνει καθαρά για την καύλα του. Να εδώ πάλι η καύλα ως συνθετικό στοιχείο. Διαβάστε βασικά τη συνέντευξη του στο Rolling Stones και θα καταλάβετε. Και γιατί τον συμπαθάμε, ειδικά μετά από αυτή εδώ τη δισκάρα.
Για τα beats του Madlib δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Μάλλον instumentals ταιριάζει καλύτερα δηλαδή, γιατί το beat δεν είναι το βασικό συνθετικό στοιχείο τους. Τεράστια η διαφορά με τις παραγωγές που έχουν στους δίσκους τους τα σύγχρονα ταλέντα. -βλέπε κυρίως ASAP MOB και ODD FUTURE-. Δίνουν το απαραίτητο υπόβαθρό για να ξεδιπλώσει το πλούσιο ταλέντο του ο γκανγκστα ράππερ και μάλιστα κατά τη γνώμη μου τον επηρεάζουν και στον τρόπο που ερμηνεύει τα κομμάτια. Ακόμα και στα ράπς του, είναι λίγο πιο ευάλωτος από τον τον άτρωτο αλήτη των προηγούμενων δίσκων του. Μόνο τους τίτλους να δεις, καταλαβαίνεις εύκολα και την θεματολογία και αυτά που περιγράφω. Deeper και Real είναι η χαραμάδα που αφήνει ο Gibbs για να δούμε τον εσωτερικό του κόσμο και τις σκέψεις του, υπό του ήχους της πολυδιάστατης μουσικής του Madlib. Εκεί υπάρχουν τα Shame και Broken και να δούμε ότι και οι αλήτες του δρόμου έχουν ανασφάλειες και αμφιβολίες. Knicks και Lakers συμβολίζουν το east και west coast αντίστοιχα. High και Thuggin είναι ο gangsta rapper που υπερισχύει. Κλείνοντας αφού μιλήσαμε κυρίως για τον ράππερ, να δώσουμε και τα εύσημα στον κύριο Madlib που είναι και ο βασικός λόγος που κατάφερε ο Gibbs να ξεπεράσει μια μονότονη απόδοση στίχων, και να βρει το απαραίτητο βάθος για να μας χωρέσει όλους μέσα στην ξεχωριστή ατμόσφαιρα που δημιούργησαν. Δύσκολα θα βγει καλύτερος δίσκος στο hip-hop φέτος. Δεν χρειάζεται κιόλας...
Those will burn: deeper, harold's, shitsville, thuggin', broken, lakers, knicks, shame, pinata
Posts
