 | The You And What Army Faction Glum (Smash Records, 2015) |
Είχα καιρό να ασχοληθώ με τα εγχώρια. Λίγο ο χρόνος που δεν υπάρχει, οι δουλειές που τρέχουν, τα οικονομικά που δεν με αφήνουν να κυνηγάω τις ντόπιες προσπάθειες.
Η αλήθεια είναι πως στη προσπάθεια μου να ακούσω κατι οικείο, ο καινούργιος δίσκος των The You And What Army Faction με τρόμαζε.
Δύσκολες μελωδίες, πολλά layers που πρέπει να αποκωδικοποιείς κάθε φορά, αντε να ακούσεις και τους στίχους....
Something totally new?
Αν και η πρώτη 3άδα κομματιών είναι πολύ δυνατή, θα πάω κατευθεία στο αγαπημένο Dancing Bruised Women. Η εξαιρετική grunge μελωδία που σέρνεται στα φωνητικά, με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί τόσο η εμμονική μελωδία της κιθάρας φτιάχνει ένα εξαιρετικό μίγμα. Πόσο μάλλον μετά το 3λεπτο που σκάνε τα διάφορα layers, πιο ξεκάθαρα αυτή τη φορά και ποιό απλοποιημένα. Ναι, μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.
Back from/to the start:
Ο δίσκος ξεκινέι με το dress και νοιώθεις ότι μια συγγενική μελωδία με του Drag what's Left of my body in the mud δένεται καλύτερα και αναπτύσεται σε ένα περιβάλλον πιο καθαρό από εκείνο του silk. Τίποτα δεν μοιάζει στη τύχη και τα καθαρά φωνητικά, μπορείς να τα παρακολουθήσεις από την άνεση του καναπέ σου, δεν είναι πια ένα μουσικό όργανο στο σύνολο του κομματιού αλλά βασικό συστατικό πλέον με πυγμή.
Στο σύνολο του μιλάμε για ένα καθαρότερο δίσκο από τα προηγούμενα. Με τα πολλά layers να είναι πλέον δομημένα σχεδόν στο πόντο και οι ξεχωριστές μελωδίες να είναι πραγματικά αναγνωρίσημες. Το oblivion skater είναι τέτοιο παράδειγμα.
Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν καθώς τελείωνε το He Can't Keep You Sane και έμπαιναν οι "stoner" κιθάρες του Υou don't get paid to be safe. Ταχύτατο και βρωμιάρικό. ολίγον underground.
Το we rode this dream remember σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος. Έχεις βάλει την 4η ή 5η βότκα. Τα φωνητικά έγιναν λίγο πιο δύσκολα τώρα αδερφέ...όμως η μελωδία τους, άλλο πράγμα..είναι κομμάτι που δεν ξέρεις από που να κρατηθείς.
Σηκώνεσαι. Οι τελευταίες νότες του λίγο αδιάφορου Miss Exene Dentprone τελειώνουν, ξεκινά το another broken home, και κάπου εκεί στο 2μισάλεπτο που μπουμπουνάει ήχους το κομμάτι γίνεται τόσο οικείο που νοιώθεις ότι το ακούς χρόνια.
ο δίσκος κλείνει με το dogman. Από νιρβάνα ξέρεις? βάλε καλύτερο μπάσο, γέμισε με βρώμα τον cobain και δώστου και λίγη δόση (τσ τσ τσ που πήγε το μυαλό σου) από Mark E Smith και της μελωδίες του. Μπορεί και να έχω πέσει χιλιόμετρα εξω, αλλά καταλαβες φαντάζομαι.
In general (που λένε και στο χωριό μου)
Αν ήμουν στο πιτσφορκ θα έλεγα ότι είναι ο πιο pop δίσκος τους. Δεν είμαι όμως. Οι δυστοπικές εικονογραφήσεις των παλαιότερων δίσκων έχουν πάει στην άκρη. Όχι δεν έχουν φτάσει στο άλλο άκρο να είναι όλα καλογυαλισμένα φυσικά, αλλά σου μοιράζουν τις ιδέες τους πιο εύκολα τώρα. Παλιότερα έπρεπε να κάνεις 2-3 βήματα και να βρεθείς στο κόσμο τους. Τώρα θες ένα και εκεί που είσαι μοιάζει κοινός τόπος.
Ωραίος δίσκος.
8.0
Those will burn: Dancing Bruised Women, Dress, Υou Don't Get Paid to be Safe, Oblivion Skater, We Rode this Dream Remember
Η αλήθεια είναι πως στη προσπάθεια μου να ακούσω κατι οικείο, ο καινούργιος δίσκος των The You And What Army Faction με τρόμαζε.
Δύσκολες μελωδίες, πολλά layers που πρέπει να αποκωδικοποιείς κάθε φορά, αντε να ακούσεις και τους στίχους....
Something totally new?
Αν και η πρώτη 3άδα κομματιών είναι πολύ δυνατή, θα πάω κατευθεία στο αγαπημένο Dancing Bruised Women. Η εξαιρετική grunge μελωδία που σέρνεται στα φωνητικά, με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί τόσο η εμμονική μελωδία της κιθάρας φτιάχνει ένα εξαιρετικό μίγμα. Πόσο μάλλον μετά το 3λεπτο που σκάνε τα διάφορα layers, πιο ξεκάθαρα αυτή τη φορά και ποιό απλοποιημένα. Ναι, μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.
Back from/to the start:
Ο δίσκος ξεκινέι με το dress και νοιώθεις ότι μια συγγενική μελωδία με του Drag what's Left of my body in the mud δένεται καλύτερα και αναπτύσεται σε ένα περιβάλλον πιο καθαρό από εκείνο του silk. Τίποτα δεν μοιάζει στη τύχη και τα καθαρά φωνητικά, μπορείς να τα παρακολουθήσεις από την άνεση του καναπέ σου, δεν είναι πια ένα μουσικό όργανο στο σύνολο του κομματιού αλλά βασικό συστατικό πλέον με πυγμή.
Στο σύνολο του μιλάμε για ένα καθαρότερο δίσκο από τα προηγούμενα. Με τα πολλά layers να είναι πλέον δομημένα σχεδόν στο πόντο και οι ξεχωριστές μελωδίες να είναι πραγματικά αναγνωρίσημες. Το oblivion skater είναι τέτοιο παράδειγμα.
Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν καθώς τελείωνε το He Can't Keep You Sane και έμπαιναν οι "stoner" κιθάρες του Υou don't get paid to be safe. Ταχύτατο και βρωμιάρικό. ολίγον underground.
Το we rode this dream remember σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος. Έχεις βάλει την 4η ή 5η βότκα. Τα φωνητικά έγιναν λίγο πιο δύσκολα τώρα αδερφέ...όμως η μελωδία τους, άλλο πράγμα..είναι κομμάτι που δεν ξέρεις από που να κρατηθείς.
Σηκώνεσαι. Οι τελευταίες νότες του λίγο αδιάφορου Miss Exene Dentprone τελειώνουν, ξεκινά το another broken home, και κάπου εκεί στο 2μισάλεπτο που μπουμπουνάει ήχους το κομμάτι γίνεται τόσο οικείο που νοιώθεις ότι το ακούς χρόνια.
ο δίσκος κλείνει με το dogman. Από νιρβάνα ξέρεις? βάλε καλύτερο μπάσο, γέμισε με βρώμα τον cobain και δώστου και λίγη δόση (τσ τσ τσ που πήγε το μυαλό σου) από Mark E Smith και της μελωδίες του. Μπορεί και να έχω πέσει χιλιόμετρα εξω, αλλά καταλαβες φαντάζομαι.
In general (που λένε και στο χωριό μου)
Αν ήμουν στο πιτσφορκ θα έλεγα ότι είναι ο πιο pop δίσκος τους. Δεν είμαι όμως. Οι δυστοπικές εικονογραφήσεις των παλαιότερων δίσκων έχουν πάει στην άκρη. Όχι δεν έχουν φτάσει στο άλλο άκρο να είναι όλα καλογυαλισμένα φυσικά, αλλά σου μοιράζουν τις ιδέες τους πιο εύκολα τώρα. Παλιότερα έπρεπε να κάνεις 2-3 βήματα και να βρεθείς στο κόσμο τους. Τώρα θες ένα και εκεί που είσαι μοιάζει κοινός τόπος.
Ωραίος δίσκος.
8.0
Those will burn: Dancing Bruised Women, Dress, Υou Don't Get Paid to be Safe, Oblivion Skater, We Rode this Dream Remember
Posts
