άτιτλο

 Δεν είναι κάτι παράξενο, αλλά τα 2 καλύτερα αλμπουμ μέχρι ώρας (δλδ ούτε ένα μήνα) για το 2016 έρχονται από πέρσι...
o rolemodel με το claire EP και φυσικά μα φυσικά ο Port St Willow με το Syncope. Και για όσους αγαπουν πολύ το repeat κουμπάκι, το teen idol απο το πρώτο και το ordinary pleasure από το δεύτερο νομίζω θα τους ικανοποιήσει.
Από την άλλη η αστειότητα με τους tindersticks πρέπει να σταματήσει. Καταλαβαίνω πως έχουν "ορέξεις", κατανοώ και την δικιά μας ανάγκη να ακούμε την φωνάρα σε ας πουμε μελωδίες, αλλά δεν...δεν ρε παιδί μου, δεν πειράζει. ΑΛΛΑ ΒΑΡΕΘΗΚΑ.  Έρχεται κάποτε κι αυτό. Βέβαια αν θες να γράψεις, να δουλέψεις ή να διαβάσεις κάτι με ένα χαλί απο την αγγλία, μια χαρά, φαντάζομαι, κάνει ο staples.

Κάτι που δεν κατάφερε να κάνει O (με κεφαλαίο) David Bowie.

Ο δίσκος δεν ήταν καλός. Τα περισσότερα τραγούδια σου έξυναν τα αυτιά. Μελωδίες ελάχιστες (μια μικρή στο blackstar) ένα μέτριο προς καλό-αλλά αδιάφορο dollar days και ένα μέτριο προς μέτριο lazarus. Δεν σε νοιάζει όμως. Ας πουμε ότι είναι σάββατο ακόμα, δεν έχει έρθει η ειδηση της Δευτέρας για να τα ωραιοποιήσει όλα. Δεν είναι καλό, αλλά επιμένω δεν σε νοιάζει. Σε 20κάτι δίσκους 3-4 μέτριοι κακοί δεν λένε τίποτα. Μετράει σα τελευταίος; Μετράει, γιατί κάποια πράγματα παραμένουν χωρίς να χάνουν την αισθητική και τον επαγγελματισμό τους (αν και είμαι ο τελευταίος που μπορεί να μιλάει για τον bowie).

τι έχει μείνει...α ναι...ο δίσκος τον mechanimal...εντάξει τίποτα φοβερό, τίποτα το κακό. Εκεί που ήσουν ήμουνα και εκεί που είμαι θα έρθεις σα να λεμε.

Στα ελληνικά οι sad disco και το καινούργιο κομμάτι των selofan είναι μακράν τα καλύτερα ας πούμε: