Πρέπει να πώ ότι υπάρχουν φορές που ο δίσκος ακούγεται υπερβολικά αργός, ειδικά στο πρώτο του μέρος. Πιο συγκεκριμένα, θα έλεγα ότι μου μοιάζει όχι μονότονος, αλλά λίγο προβλέψιμος. Θα περίμενα μερικές δυναμικές στιγμές ακόμα. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος για τα interludes (fertilizer, not just money, white) που βάζει μέσα στον δίσκο + ότι αυτά χωρίζουν και μικρότερες ενότητες μέσα στον δίσκο. Γιαυτό και κάθε φορά που μπαίνει το pyramids νιώθεις μια δυναμική κορύφωση στον δίσκο (...shining like diamonds in a rocky world, όπως λέει και στους στίχους του). Για τώρα λοιπόν ο φρανκ ας αρκεστεί με το 8 μιση από εμένα και περιμένω τις επόμενες δουλειές του για υψηλότερα σκορ...
Δεκαέξι: David Byrne&St. Vincent - Love this Giant
Δεκαεπτά: Tindersticks - The something Rain
Δεκαοκτώ: Babu Gury - Pieces
Δεκαεννιά: Madlib - Medecine Show#13
Είκοσι: Tame Impala - Lonerism
Posts
No comments:
Post a Comment