Kasabian - West Ryder Pauper Lunatic Asylum

Kasabian West Ryder Pauper Lunatic Asylum (Rca,Columbia,2009)

Μεγάλωσα μέσα στα 90΄s και πιστεύω ότι όποιος δε πολυ-μάσησε τη grunge τσιχλόφουσκα τότε σίγουρα θα έδωσε τη καρδιά και το χρόνο του στην από εδώ μεριά του ωκεανού, εκεί που είχε πραγματικά πλάκα, εκεί που ξεκίνησε με το χαζό-baggy (με τη καλή έννοια) των Stone Roses, των Charlatans και των Ηappy Mondays, συνέχισε με την ουτοπική αλλά άκρως διασκεδαστική brit pop, παράλληλα είχαμε και τον ανατρεπτικό ήχο της trip hop του Bristol, και έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο μέσω των Radiohead και των Verve. Τι ήταν αυτό που χαρακτήριζε αυτό το συνάμα έξυπνο, εξωστρεφές αλλά και εγκεφαλικό σύνολο συγκροτημάτων εκείνης της εποχής? Η συνέπεια.

Εκεί βέβαια προς το τέλος της περασμένης δεκαετίας άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι δε πάει καλά όταν ξεκίνησαν να μεσουρανούν γκρουπακια επηρεασμένα από το ok computer όπως οι travis και φυσικά οι coldplay. Όπως και η εμφάνιση του Ιησού Χριστού στη Γη, έτσι και ο τρίτος δίσκος των Radiohead προ-ιδέασε, άθελα του, λανθασμένα και βαρετά επακόλουθα. Το τελειωτικό χτύπημα στην βρετανική σκηνή το έριξε ο G.W Bush, οι Strokes και οι White Stripes.Από κει και περά το στόρι είναι λίγο πολύ γνωστό. Οι βρετανοί ομόλογοι μας βρίσκονται σε κατάσταση παραζάλης και αμηχανιας, φανταστείτε ότι μέσα στα 00’s μια από τις κορυφαίες live μπάντες της χώρας θεωρούνται οι…Foo fighters. Οι μονοί που κατάφεραν να επαναφέρουν στο χάρτη την εγχώρια ροκ είναι μάλλον οι Arctic Monkeys και λίγο πιο πριν οι Franz με τους Bloc Party έχοντας όμως τα σκαμπανεβάσματα τους. Οι Kasabian εμφανίστηκαν το 2004 και ψιλο-έκαναν αίσθηση αλλά κανείς δε τους πήρε ποτέ πραγματικά σοβαρά και μάλλον δε πρόκειται ποτέ.

Το θέμα εδώ δεν είναι μόνο οι Kasabian, αλλά και όλο αυτό που αντιπροσωπεύουν, την νεότερη δηλαδή αγγλική άποψη πάνω στη μουσική του παρόντος. Τι συμβαίνει στην Αγγλία τα τελευταία χρόνια πέρα από “have fun” προτάσεις? Οι κάτοικοι της Μεγάλης Νήσου καταφέρνουν με συνέπεια να μας ενθουσιάζουν με τις ντεμπούτο-προτάσεις τους (βλέπε πρώτους δίσκους των Libertines, Βloc Party, Kaiser Chiefs κλπ) και στη συνέχεια μας αντι-σερβίρουν χλιαρές συνέχειες, αμήχανες προσπάθειες επανάκαμψης βουτηγμένες στην αλαζονεία και στο επίκαιρο σταριλίκι. Ποιος δίσκος θα μας καρφωθεί στο μυαλό και θα κοιμόμαστε παρέα για τα επόμενα δέκα χρόνια όπως συνέβη με το urban hymns η το the bends η το dummy?

Η αγγλική σκηνή των 00’ς είναι σαν μια γυάλα με χρυσόψαρα αλλά δίχως αρκετό νερό. Στα 90’ς υπήρχε ζωηράδα (oasis), χιούμορ (pulp), ρομαντισμός (suede), αντί του δήθεν σταρχιδισμού (Pete Doherty), επιφανειακής τρέλας (Kaiser chiefs) και του ατόλμου λυρισμού (keane). Υπήρχε μια έντιμη παλαβομάρα.

Η αγαπημένη νέα μπάντα του Liam Gallagher δεν θα καταφέρει για μια ακόμη φορά να αλλάξει κάτι στο σκηνικό. Κυκλοφορούσε ανέκαθεν δίσκους από τους οποίους ξεχώριζες δυο, το πολύ τρία κομμάτια (κατά βάση singles) και τα υπόλοιπα περνούσαν στο ντούκου και μάλλον δικαιολογημένα. Στο καινούριο τους έχουμε την ευτυχία να ακούσουμε κάμποσα παραπάνω καλά τραγουδάκια αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που με χαλάει με τους Kasabian είναι ότι είναι ολοφάνερο πως προσπαθούν απεγνωσμένα να κάνουν επιτυχία. Από τη μια έχουν πολλές καλές ιδέες, από την άλλη έχουν μια απίστευτη ικανότητα να τις γαμάνε.

Εάν θελήσετε να κατεβάσετε το w.r.p.l.a, διαγράψτε αμέσως τα τρία πρώτα tracks. Κάπου μετά το τρίτο track τα πράγματα κάπως πάνε να φτιάξουν. Η καλύτερη στιγμή τους είναι αναμφισβήτητα το fast fuse. Το take aim επίσης είναι μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη. Ξεκινά με α λα morricone western spaghetti (πφφφ!) έγχορδα και συνεχίζει με ένα ενδιαφέρον ακουστικό ριφάκι που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των Happy Mondays με τον Serge Pizzorno (ο αρχηγός) να αναλαμβάνει για πρώτη φορά τα φωνητικά στο τρίτο τους lp. Στο thick as thieves βάζω στοίχημα πως είχαν στο μυαλό τους το θεματάκι του Ζορμπά από τη φοβερή σκηνή του Snatch (αν δε κάνω λάθος). Τέλος πιστεύω πως οι περισσότεροι θα γουστάρουν το γκρουβάτο vlad the impaler και ειδικά αυτοί που αγάπησαν την βρετανική σκηνή της περασμένης δεκαετίας, αυτοί θα ξετρελαθούν.

Έπειτα από καμπόσες ακροάσεις του w.r.p.l.a καταλήγω πως για μια ακόμη φορά δεν καταφέρνουν να με κερδίσουν. Όπως η γη δε μπορεί να ξεφύγει από το φεγγάρι έτσι και οι Kasabian δεν μπορούν να ξεφύγουν από την μετριότητα

Η μουσική τους στο νέο τους δίσκο μοιάζει φαινομενικά έξυπνη και καλοδουλεμένη αλλά κατά βάθος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα απλό κατάλοιπο περασμένων μεγαλείων. Είναι ένας ακόμη δίσκος (τους) με κάποιες πολύ καλές στιγμές αλλά και με άλλες τόσες καταστροφικά άσχημες. Καταστροφικές ως προς τις καλές. Κρίμα γιατί αυτή τη φορά ήταν τοοοοοοόσο κοντά στο να το κάνουν καλά. Τα πάρε δώσε με τους oasis δε τους κάνουν καλό. Και πρέπει να σταματήσουν να συμπεριφέρονται σαν σταρ (μέγα πρόβλημα των αγγλικών γκρουπ) γιατί δεν είναι σταρ, και αυτή η συμπεριφορά έχει αντίκτυπο στη μουσική τους.

6.0

Those will burn: fast fuse, take aim, vlad the impaler