 | Larry Gus Years Not Living (DFA, 2013) |
Ο Larry Gus καιρό τώρα κτίζει τον ήχο του. Δουλεύοντας πάνω στις εμμονές του με επιμονή και συνέπεια. Οπότε είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι θα γίνεται όλο και καλύτερος σε αυτό που κάνει. Κάτι που έρχεται να επιβεβαιώσει και το Years not Living, ο δεύτερος δίσκος του για την DFA. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα η καλύτερη δουλειά του ως τώρα. Σίγουρα δεν είναι τόσο ιδιαίτερος και προσωπικός όπως το stitches. Ούτε τόσο madlib-ικός (αρετή είναι αυτό) όπως το 24 beats. Ίσως και να υπολείπεται σε ενθουσιασμό του Silent Congas. Και πλέον είναι και λίγο προβλέψιμος. Ταυτόχρονα όμως είναι και ό,τι πιο άρτιο έχει κάνει· άρτιο όσο αφορά την τεχνική, την εκτέλεση και το συνολικό αποτέλεσμα. Όλο αυτό μου φαίνεται πολύ λογικό: βελτιώνεται συνεχώς από τεχνικής άποψης, νοιώθει πιο σίγουρος για αυτό που κάνει, οπότε έχει νόημα να ξαναπεί κάποια από τα πράγματα που έχει ήδη παρουσιάσει. Είναι και λίγο καταναγκαστικό να προσπαθείς να αλλάζεις συνεχώς.
Εξάλλου, το κομμάτι της προβλεψιμότητας λειτουργεί και ως ένα σημείο θετικά: δεν χρειάζεται να προσαρμοστείς σε κάτι καινούργιο, οπότε μπορείς να περάσεις κατευθείαν στην απόλαυση που έχουν να σου προσφέρουν τα δέκα κομμάτια. Τα οποία συνεχίζουν να αντλούν τους ήχους τους από ένα μεγάλο φάσμα πηγών· η ποικιλία αυτή είναι και ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας. Οι επιρροές και αναφορές του επίσης συνεχίζουν να είναι περισσότερο ή λιγότερο εμφανείς. Το The Eternal and the Ephemeral για παράδειγμα μοιάζει να έχει ξεπεταχτεί μέσα από το Since I Left You. Οι Animal Collective υποβόσκουν κάτω από πολλά σημεία του δίσκου (πχ το In Violet Ink). Ο Madlib φυσικά είναι παντού. Η σκονισμένη rock εισαγωγή και το αντίστοιχο κλείσιμο του Pericles φέρνει στο μυαλό Gaslamp Killer και Gonjasufi. Αλλά όλα αυτά είναι φιλτραρισμένα μέσα από την οπτική του Λάρυγγα, οπότε σχεδόν πάντα λειτουργούν θετικά. Στα συν του δίσκου σίγουρα και η τεράστια βελτίωση στα φωνητικά, τα οποία πέρα από την αυτοπεποίθηση που έχουν πλέον σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους λειτουργούν και πολύ καλύτερα μέσα στα κομμάτια (δες για παράδειγμα το merely today).
Έχουμε λοιπόν ένα 36λεπτο ταξίδι από την pop στη disco, από ανατολίτικες μελωδίες σε αφρικανικούς ρυθμούς, και πολύ free jazz να ξεπροβάλει από κάθε χαραμάδα δημιουργώντας τελικά μία πολύ όμορφη ψυχεδελική εμπειρία. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και μία πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή της διαδικασίας που ακολούθησε για τη δημιουργία του δίσκου. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσει να πείσει αυτούς που δεν τους άρεσαν οι προηγούμενες δουλειές του (γκουχ, γκουχ) αλλά για τους υπόλοιπους είναι εγγύηση.
_
8.8Εξάλλου, το κομμάτι της προβλεψιμότητας λειτουργεί και ως ένα σημείο θετικά: δεν χρειάζεται να προσαρμοστείς σε κάτι καινούργιο, οπότε μπορείς να περάσεις κατευθείαν στην απόλαυση που έχουν να σου προσφέρουν τα δέκα κομμάτια. Τα οποία συνεχίζουν να αντλούν τους ήχους τους από ένα μεγάλο φάσμα πηγών· η ποικιλία αυτή είναι και ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας. Οι επιρροές και αναφορές του επίσης συνεχίζουν να είναι περισσότερο ή λιγότερο εμφανείς. Το The Eternal and the Ephemeral για παράδειγμα μοιάζει να έχει ξεπεταχτεί μέσα από το Since I Left You. Οι Animal Collective υποβόσκουν κάτω από πολλά σημεία του δίσκου (πχ το In Violet Ink). Ο Madlib φυσικά είναι παντού. Η σκονισμένη rock εισαγωγή και το αντίστοιχο κλείσιμο του Pericles φέρνει στο μυαλό Gaslamp Killer και Gonjasufi. Αλλά όλα αυτά είναι φιλτραρισμένα μέσα από την οπτική του Λάρυγγα, οπότε σχεδόν πάντα λειτουργούν θετικά. Στα συν του δίσκου σίγουρα και η τεράστια βελτίωση στα φωνητικά, τα οποία πέρα από την αυτοπεποίθηση που έχουν πλέον σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους λειτουργούν και πολύ καλύτερα μέσα στα κομμάτια (δες για παράδειγμα το merely today).
Έχουμε λοιπόν ένα 36λεπτο ταξίδι από την pop στη disco, από ανατολίτικες μελωδίες σε αφρικανικούς ρυθμούς, και πολύ free jazz να ξεπροβάλει από κάθε χαραμάδα δημιουργώντας τελικά μία πολύ όμορφη ψυχεδελική εμπειρία. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και μία πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή της διαδικασίας που ακολούθησε για τη δημιουργία του δίσκου. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσει να πείσει αυτούς που δεν τους άρεσαν οι προηγούμενες δουλειές του (γκουχ, γκουχ) αλλά για τους υπόλοιπους είναι εγγύηση.
_
Those will burn: The Night Patrols (A Man Asleep), The Sun Plagues, Merely Today.
Posts
No comments:
Post a Comment