Luke Haines - 21st Century Man / Achtung Mutha

Luke Haines 21st Century Man / Achtung Mutha (Degenerate, 2009)

Αυτός εδώ ο δίσκος μου ξέφυγε όταν βγήκε πριν από μερικούς μήνες. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, ο κύριος Luke Haines ήταν από τους πρώτους που είχα στο ραντάρ μου. Ποιος είναι ο Luke Haines? Ήταν η κινητήρια δύναμη των Auteurs· αυτό που συνέβαινε στην βρετανία όταν ο κόσμος έχανε τον καιρό του με τους Blur και τους Oasis. Ήταν ένας από τους τρεις Black Box Recorder· μία από τις πιο όμορφες dark-pop μπάντες που ακούσαμε ποτέ. Ήταν ο εγκέφαλος των Baader Meinhof· το alias κάτω από το οποίο κυκλοφόρησε ένας από τους πιο πειραγμένους electro-funk δίσκους. Και κάπου εκεί στα μέσα των ‘00s αποφάσισε να κρατήσει απλά το όνομά του για να μας παρουσιάζει τη δουλειά του. Στην προηγούμενή του προσπάθεια είναι αλήθεια ότι – για πρώτη φορά - με απογοήτευσε λίγο. Ευτυχώς εδώ ανακάμπτει. Και μας δίνει όχι έναν, αλλά δύο τυπικούς Luke Haines δίσκους. Ο πρώτος (21st Century Man) είναι, ας πούμε, ο πιο συμβατικός. Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα βέβαια είναι ο ίδιος ο Haines: Ποζάρει σαν άλλος Hugo Ball στο εξώφυλλο και τραγουδάει στο ομώνυμο κομμάτι: “I tried to give us a collective memory / now everything’s turned to dust / I was a star in waiting all through the ‘80s / Suzy Lamplugh disappeared/David Bowie lost if for years / Died a death in the slap-bass phase / Everybody else died of Aids” και συνεχίζει λίγο πιο κάτω “what can you do when you made your masterpiece / that’s what I did in the ‘90s / yeah I was all over the ‘90s…” Ψάχνει να βρει την ταυτότητά του λοιπόν θα έλεγε κανείς… αλλά νομίζω ότι θα έκανε λάθος. Η ειρωνεία και ο σαρκασμός είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά του και στην πραγματικότητα μάλλον μας ψιλο-κοροϊδεύει… Γιατί η μουσική του είναι αυτό ακριβώς που ξέρει να κάνει: μπόλικη ποπ από τα ‘60ς, λίγο glam, κολλητικά hooks παντού και φυσικά οι στίχοι του – κοφτεροί σαν ξυράφι, γεμάτοι αναφορές και βρετανικό φλέγμα. Ξέρει προφανώς ότι δεν έχει πλέον και πολλές πιθανότητες να φτάσει σε πολύ κόσμο, αλλά δείχνει να το διασκεδάζει· όσο μπορεί τουλάχιστον. Το ίδιο και εμείς – εγώ τουλάχιστον. Ο δεύτερος δίσκος από την άλλη (Achtung Mutha, bonus disk υποτίθεται) είναι λίγο πιο αφηγηματικός, με πολλές απαγγελίες και μία σχετική γραμμική αφήγηση. Και αυτό βέβαια το έχει ξανακάνει στο soundtrack του Christie Malry's Own Double Entry.
Η ουσία όμως είναι, ότι μπορεί να μην είναι πρωτότυπος, αλλά καταφέρνει, τόσα χρόνια μετά το ξεκίνημα, να βγάλει έναν από τους πιο συνεκτικούς και ολοκληρωμένους δίσκους του (και από τους πιο απολαυστικούς στιχουργικά). Οπότε, μάλλον μπήκε πραγματικά στον 21ο αιώνα!

8.4 / 8.0

Those will burn: Suburban Mourning, Peter Hammill, Russian Futurists Black Out The Sun

και δύο όχι τόσο ενδεικτικές εκτελέσεις: