Arctic Monkeys - Humbug

Arctic Monkeys

Humbug

(Domino,2009)

Πραγματικά νιώθω πολύ τυχερός που ζω μια περίπτωση μπάντας σαν αυτής των arctic monkeys. Ειδικά ο 17χρονος που τους πρώτο-άκουσε στο “I bet that you look good on the dancefloor”, φανταστείτε τον να μεγαλώνει και να ωριμάζει μαζί τους, μεταφορικά και κυριολεκτικά αλλά κυρίως μέσα από τη μουσική τους εξέλιξη. Ακόμα και εμάς τους μεγαλύτερους μας έκαναν να νιώσουμε κάπως έτσι.
Η αντίληψη ότι οι Monkeys είναι απλά μια μπάντα που την ακούς κατά τη διάρκεια μια βραδιάς pro evolution soccer 2005 ξεπεράστηκε άμεσα από την πρώτη κιόλας ακρόαση του whatever people say, that’s what I am not. Επισφραγίστηκε με τον ερχομό του “Brianstorm” και του αγαπημένου χειρότερου εφιάλτη ενώ το σοκ των Last shadow puppets ήταν ασφαλώς το κερασάκι στη τούρτα η το δυνατό χαστούκι, ότι προτιμάτε. Το γεγονός είναι ένα: O Alex και η παρέα του δεν αστειεύονται (κλισσεεεε!).
Εν έτη 2009 και μετά από τρεις συνεχόμενους (διαφορετικούς) δίσκους με την υπογραφή του Alex Turner, έχουμε και έναν τέταρτο (επίσης διαφορετικό), το Humbug.
Είναι ένας δίσκος που απαιτεί πολλαπλές και προσεκτικές ακροάσεις για να σε κερδίσει, ο οποίος όσο τον ακούς γίνεται και καλύτερος και είναι μια σπάνια περίπτωση όπου η περιγραφή του επερχόμενου άλμπουμ από την ίδια τη μπάντα ως μια μίξη του ήχου των Arctic Monkeys με αυτόν των Last shadow puppets με κάποια επιπλέον στοιχεία από Black Sabbath (όπου Black Sabbath βαλε Queens of the stone age), επαληθεύεται ως άκρως κατατοπιστική!
Υπάρχουν δυο θεωρίες για τους τρίτους δίσκους των συγκροτημάτων, οι οποίες επιβεβαιώνονται με το Humbug. Η μια λέει ότι συνήθως η τρίτη απόπειρα είναι και η πιο δύσκολη η άλλη ότι είναι η πιο σημαντική και κρίσιμη για την πορεία της μπάντας γιατί πλέον βγάζεις συμπεράσματα για το ποιοι πραγματικά είναι, τι θέλουν να κάνουν και για το αν έχουν έρθει για να μείνουν. Αυτό που μας κάνουν ξεκάθαρο με το Humbug είναι ότι δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους, είναι ανήσυχα πνεύματα, τη ψάχνουν, δεν κάθονται στ’ αυγά τους και σίγουρα ήρθαν για να μείνουν. Τουλάχιστον μέχρι να μας κερδίσουν όλους.
Ξέρετε, έχουν γίνει αρκετές συγκρίσεις με τους πρώιμους Oasis. Αυτός ο ενθουσιασμός των δυο πρώτων δίσκων των Gallaghers υπήρχε και στους αντίστοιχους των Monkeys (ειδικά στη μεγάλη Βρετανία τους αντιμετώπισαν σαν τους νέους Oasis), σίγουρα όμως το Humbug δεν είναι το δικό τους Be here now. Ο τρίτος δίσκος των Oasis ήταν ένα χάλι ,μια προφανής τάση μεγαλομανίας, μας έδωσε να καταλάβουμε ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μάτσο νεόπλουτοι κοκκάκιδες. Δείτε τον τρίτο των Coldplay, σκοπός του Chris Martin, μέσω της αφαίμαξης του ήχου των U2, να κατακτήσει την Αμερική. Δείτε τον τρίτο των Kaiser chiefs, μια απεγνωσμένη, σε βαθμό γελοιότητας, απόπειρα μιας μπάντας να φτιάξει επιτυχίες. Το Off with their heads ήταν η ταφόπλακα των Kaiser chiefs.
Εκεί που θέλω να καταλήξω με τα παραπάνω παραδείγματα είναι πως η ανάγκη της δημιουργίας του Humbug δεν αποσκοπεί σε έξω-μουσικά οφέλη όπως η δημοσιότητα, τα λεφτά κλπ.
Τα πιτσιρίκια από το Sheffield δεν το έχουν (πια) ανάγκη. Κρατούν χαρακτήρα, δεν ψωνίζονται, δεν ξεπουλιούνται. Το μονό κακό που έχουν σα γκρουπ είναι ότι απλά ανέβασαν τον πήχη πολύ ψηλά από πολύ νωρίς.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να θεωρηθεί αποτυχία το γεγονός ότι περιέχει κάνα δυο κομμάτια που θα χαρακτήριζες αδιάφορα, ίσως και να είναι για αυτή τη μπάντα. Δε γίνεται να μην έχεις κάποια στιγμή κάποια στραβοπατήματα, δεν είναι και οι Beatles! Μονό οι Beatles κατάφεραν να είναι καλύτεροι από δίσκο σε δίσκο, κανείς άλλος. Τα μαϊμούδια είναι ακόμα 22-23 χρονών, παραμένουν ταλεντάρες, δε φοβούνται να πειραματιστούν και έχουν συνειδητοποιήσει, τη στιγμή που η πλειοψηφία των αγγλικών γκρουπ δεν το έχει, πως το να επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου (οι χιτάκιδες θα τους γυρίσουν την πλάτη) τους κρατάει πίσω σαν μουσικούς. Ακόμα και αν δεν έβγαλαν το 100% τους με το Humbug, βρίσκονται αναμφίβολα στο σωστό δρόμο για να γίνουν μια πολύ μεγάλη και σημαντική μπάντα.

8.6

Those will burn: my propeller. crying lightning, potion approaching, pretty visitors, jewelers hands

Υγ: Θα τολμούσα να πω πως το Humbug είναι ένας φόρος τιμής στους Queens of the stone age. Να λοιπόν μια καλή ευκαιρία να τους ακούσουν καλύτερα αυτοί που δεν τους έχουν προσέξει (αμαρτία) έως τώρα. Μετανοείτε αμαρτωλοί!

Υγ2: Παραμένουν η καλύτερη βρετανική μπάντα των 00’s, αν και για το 2009 καλύτερο βρετανικό άλμπουμ παραμένει το Primary colors