Arctic Monkeys - Humbug (track by track)

Πάντα ήθελα να κάνω ένα track by track review, με το Humbug άδραξα την ευκαιρία…

My propeller: Σαφώς επηρεασμένο από το περίφημο side project του Alex Turner. Πρόκειται για ένα βαρύ - σκοτεινό κομμάτι, αντιπροσωπευτικό της νέας δύσκολης κατεύθυνσης που ακολουθεί η μπάντα. Άξιο εναρκτήριο.

Crying lightning: Το πρώτο «αντιεμπορικό» πρώτο single τους με το α-λα queens of the stone age ριφακι εκεί προς το τέλος, προσθέτει ένα καινούριο στοιχειό στην εξέλιξη των μαϊμουδιών, τα πολλά λόγια η μάλλον τα ακόμα περισσότερα λόγια στις εξιστορήσεις τους. Αν βάλεις κάτω τους στίχους του lightning βγάζεις δυο σελίδες έκθεση. Σίγουρα είναι το καλύτερο κομμάτι του Humbug. A-class!

Dangerous animals: Αρχίζει με κλασσικό μανκικό ριφακι αλλά εμφανώς επηρεασμένο από τα αντίστοιχα “ασήκωτα” των Sabbath. Μου ξίνισε λίγο στην αρχή η d-a-n-g-e-r-o-u-s προφορά του τίτλου αλλά το συνήθισα. συμπαθητικό, αλλά μέχρι εκεί. Θα μπορούσαν να το κρατήσουν και για b side.

Secret door: Η χρυσή τομή ανάμεσα στους Monkeys και τους Puppets. Φανταστικό ατμοσφαιρικό ρεφρέν. Μετά το understatement λύθηκαν τα χεριά του alex και με τις πιο “μελό” συνθέσεις. Beatl-ικα backing vocals προς το φινάλε του τραγουδιού φέρνουν σε “Because” από Abbey road.

Potion approaching: Η καθαριστική εισαγωγή μοιάζει στο “Very ape” των Nirvana, το υπόλοιπο είναι Queens of the stone age. Βέβαια το κομμάτι όσο «ξετυλίγεται» τόσο πιο ενδιαφέρον γίνεται. Ειδικά από το 2:15 και μετά που οι Monkeys κλείνουν πονηρά το μάτι στην Αμερική και συγκεκριμένα στον desert ήχο με τον Josh Homme στα backing vocals. Αλητεία!

Fire and thud: Ο Alex φαντασιώνεται τον Bobbie Gillespie. Σκοτεινό, αργόσυρτο αλλά με σχετικά αδύναμο πρώτο μέρος, στο σημείο όμως που μπαίνει η Alison mosshart στα πίσω φωνητικά (είχαν ξανά-συνεργαστεί με τους Last shadow puppets στη διασκευή του Paris summer) το κομμάτι απογειώνεται.

Cornerstone: Ότι ήταν το “Meeting place” για το Age of understatement προσπαθεί να γίνει αυτό για το Humbug, το αποτέλεσμα όμως είναι αμφιλεγόμενο. Τους βγήκε κάπως γλυκανάλατο με ψιλό-χαζούς στίχους. Μια σχετικά αδύναμη στιγμή, το ξέρω πως κάποιοι θα διαφωνήσουν αλλά όπως λέει και στο φινάλε του κομματιού “you can call me anything you want” J

Dance little liar: Κλιμακωτό στην αρχή, στοιχειωμένο, σπασμωδικό στην συνέχεια, ωραίοι στίχοι, επικίνδυνα αιχμηρά ριφς. οι νέοι Monkeys που ήλπιζα να ακούσω. Θα το ζηλέψουν οι muse

Pretty visitors: “All the pretty visitors came and wave their arms/and cast the shadow of the snake pit one the wall”? λες να τους τάισε κάνα πεγιότ (ναρκωτική ουσία που βγαίνει από τον κάκτο) ο Josh Homme εκεί στην έρημο Mojave?”. Πολύ πιθανό. Μπορεί να είναι και αυτό πολύ Q.o.t.s.a αλλά η αξία του δε μειώνεται καθόλου από το γεγονός. Φοβερή η ιδέα του εκκλησιαστικού οργάνου, φοβερή και η επίδειξη ικανοτήτων και ιδεών από τη rhythm section.

Jeweler’s hands: Ψαγμένος τίτλος ε? Μήπως είναι αυτό το καλύτερο του δίσκου? Υπέροχη εισαγωγή, επηρεασμένο από το storytelling του Nick Cave (η διασκευή του στις αρχές του χρόνου στο “Red right hand” δεν ήταν τυχαία.) Ακόμα και στο τελευταίο κομμάτι τους συνεχίζουν να πειραματίζονται. Πραγματικά μοναδικό κομμάτι, δεν έχουν ξανακάνει κάτι παρόμοιο ποτέ τους. Ένα έπος

Ορίστε και η διασκευή τους στο Red right hand: