I Learned the Hard Way Video

Αν ο δίσκος είναι βουτηγμένος μία φορά στη νοσταλγία για τα '60ς - '70ς, το video για το ομώνυμο κομμάτι είναι 10! Άψογη και η εισαγωγή!

Sharon Jones & The Dap Kings - I Learned the Hard Way

Sharon Jones & The Dap Kings I Learned the Hard Way (Daptone, 2010)

Η βασίλισσα του ρετρό επέστρεψε! Και ναι, καλύτερη από ποτέ. Μαζί με τους βασιλιάδες της μας δίνει ένα δίσκο, που αν τον ακούσεις ανυποψίαστος, θα βάλεις το χέρι σου στη φωτιά ότι πρόκειται για ένα χαμένο διαμάντι της Motown που κυκλοφόρησε κάπου στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του ’60. Τώρα θα μου πείτε, ‘καλό είναι αυτό?’ Ε, τι να πω, όταν το αποτέλεσμα ακούγετε έτσι, μάλλον ναι. Γιατί η soul βγαίνει από τα αυλάκια (είπαμε, ρετρό…) του I learned the hard way είναι τόσο γλυκιά… Όλες οι αποχρώσεις που μπορεί να εκφράσει η soul, απίστευτες ερμηνείες από τη Sharon Jones, μελωδίες διακριτικές που ναι μεν βρίσκονται σε δεύτερο πλάνο, αλλά διεισδύουν στα υποσυνείδητό σου και το καταλαμβάνουν. Όλα τα κομμάτια βρίσκονται στα ίδιο υψηλά επίπεδα, αλλά εγώ θα ξεχωρίσω τα the game gets old, give it back και Mama don’t like my man, χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο είναι αλήθεια… απλά δεν χορταίνω να τα ακούω…

8.5

Those will burn: The game gets old, Give it back, Mama don’t like my man

Wooden Shjips - An club - 23.04.2010

Φτάνοντας στο An και κατεβαίνοντας τις σκάλες γύρω στις 9.40 υπήρχαν δεν υπήρχαν 50 άτομα σκόρπια να περιμένουν τους Nechayevschina να αρχίσουν. Δεν κρύβω ότι στεναχωρήθηκα. Οι wooden shjips σκέφτηκα σίγουρα αξίζουν κάτι καλύτερο.... Οι Nechayevschina ήταν αρκετά στιβαροί, με δεμένες μελωδίες, στα χνάρια των wooden, και προετοίμασαν το έδαφος αρκετά καλά, και ζέσταναν και τον κόσμο που γέμιζε σιγά σιγά το An. Όταν βγήκαν στην σκηνή οι wooden shjips, ο κόσμος είχε γίνει πλέον πολύς και ακολουθούσε το συγκρότημα σε κάθε επαναλαμβανόμενο ριφ σε κάθε έκο, σε κάθε ψυχεδελικό πλήκτρο..Ενέργεια περισσότερη κι από του άλμπουμ και επαγγελματισμός έκαναν τα κομμάτια να μοιάζουν καινούργια, έτοιμα να εκραγούν...

υγ1: Η κάμερα του κινητού μου με πρόδωσε και έτσι δεν έχω εικόνες η βίντεο (αν και τράβηξα).
υγ2:Νομίζω ότι μαζί με τους a place to bury είναι μέχρι ώρας οι δύο καλύτερες φετινές συναυλίες!!


δανείζομαι βιντεάκι απο youtube:

The Foals - This Orient

Ο πρώτος δίσκος των Foals δε μ’άρεσε καθόλου. Δεν άρεσε καν στον ίδιο το Γιαννάκη (όχι τον δικό μας, τον τραγουδιστή τους, τον Fillipakis).

Με το Total Life Forever ήρθε η ώρα να δικαιολογήσουν το ντόρο και γενικότερα το hype που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά τους. Μουλάρια δηλαδή…χιχιχιχι

Το νέο τους άλμπουμ, από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις, ακούγεται πιο «συμμαζεμένο» και καλύτερο στο σύνολο του από το Antidotes και θα εδραιώσει το (και καλά) ελληνικό στοιχείο στην νέα βρετανική σκηνή μαζί με το Μαρινάκι και τον Alex (Kapranos-ο παλιός).

synch fest 04-05.06-2010

To line up το φετινού synch είναι παααρα πολύ καλό -αν και νομίζω ότι είναι πιο αποδυναμωμένο από το περσινό. Συγκροτήματα όπως οι Hot chip και οι Holy fuck με φετινούς δίσκους που πήραν σούπερ κριτικές, ενώ οι beak θα έρθουν να τα σπάσουν φέρνοντας την αύρα του bristol στο χωριό μας....Πολλά ρισπεκτ για matt elliott και a place όπου όπως είδαμε πριν λίγους μήνες κάνουν πολύ καλά live. (δημήτρη ελπίζω οι hot chip να πέφτουν πάνω στους a place...να δω ποιους θα διαλέξεις!!!!χαχα)


έχουμε και λέμε:

LAURENT GARNIER LIVE BAND
(LIVE) - FR

HOT CHIP
(LIVE) - UK

PEACHES
(LIVE) – CA

JIMI TENOR & TONY ALLEN
(LIVE) – FI/NG

GET WELL SOON
(LIVE) - D

DJ KRUSH
(DJ SET) - JP

FUCK BUTTONS
(LIVE) - UK

BEAK>
(LIVE) - UK

ALVA NOTO / BLIXA BARGELD
(LIVE) - D

MATT ELLIOTT
(LIVE) - UK

A PLACE TO BURY STRANGERS
(LIVE) - US

BUSY P
(DJ SET) - FR

JIMMY EDGAR
(LIVE) - US

TRUS’ ME
(DJ SET) - UK

MOONBOOTS
(DJ SET) -UK

BALEARIC MIKE
(DJ SET) – UK

ANALOG AFRICA SHOWCASE
(DJ SET) - D

KEITH SLATER (BOILING POINT)
(DJ SET) - UK

LOLEK
(LIVE) - GR

MY WET CALVIN
(LIVE) - GR

MODREC
(LIVE) - GR

LUMIERE BROTHER
(LIVE) - GR

CAYETANO SOUNDSYSTEM feat.DJ BOOKER
(LIVE) – GR

SPYWEIRDOS WITH SCHEMA ENSEMBLE
(LIVE) – GR

THE BOY & FELIZOL
(LIVE) - GR

NO PROFILE
(LIVE) - GR

PI CI
(DJ SET) – GR

MATTEUS
(LIVE) - GR

ILAN MANOUACH
(LIVE) - GR

TERANGA BEAT
(DJ DET) - GR

THE NEW STYLE
(Blu Lagoon DVJ set) - GR

ΚΟΜΜΑΤΑΡΑΑΑΑΑ......

για την record store day, 1000 αντίτυπα μόνο σε uk.

κομματάαρααααααααα...

black keys....

ψάχνοντας στο ιντερνετ πέτυχα κάπου αυτό το συγκρότημα που εκτός από τον τέλειο ήχο και ένα καταπληκτικό τραγούδι (tighten up) παρουσιάζουν και ένα τόσο απλό αλλά καταπληκτικό βίντεο κλιπ....




μου θύμισε και λίγο το τικι, στην ακρόπολη το backround...

David Byrne & Fatboy Slim - Here Lies Love

David Byrne and Fatboy Slim Here Lies Love (Todomundo/Nonesuch, 2010)

Είναι κανένας μήνας τώρα που ακούω αυτόν εδώ τον δίσκο. Πολλές φορές είναι η αλήθεια, αλλά μάλλον δεν σκόπευα να γράψω για αυτόν. Μέχρι που διάβασα πριν μερικές μέρες αυτήν εδώ την κριτική στο pitchfork. Και προβληματίστηκα λίγο. Το point της κριτικής είναι ότι από μία συνεργασία David Byrne και Fatboy Slim μπορείς να περιμένει δύο πράγματα: είτε ένα αριστούργημα, είτε έναν δίσκο τολμηρό που προσπαθεί να κάνει κάτι καινούργιο, αλλά δεν τα καταφέρνει. Οπότε η ‘efficient dance-pop and tropical-tinged adult alternative’ μουσική του δίσκου του ήρθε μάλλον του κυρίου που γράφει λίγο από το πουθενά. Και ναι, η παραπάνω περιγραφή είναι αρκετά πετυχημένη. Αλλά μετά σκέφτομαι εγώ, το Little Creatures για παράδειγμα, δεν είναι και αυτός στην ουσία του ένας pop δίσκος? Αλλά ταυτόχρονα, δεν είναι και ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ? (η σωστή απάντηση είναι, ‘ναι είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους κλπ…’). Δεν εννοώ ότι το Here Lies Love μπορεί να συγκριθεί με το Little Creatures. Ούτε στο ελάχιστο. Απλά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν είναι απαραίτητο ένας δίσκος να πειραματίζεται με καινούργια πράγματα για να είναι καλός. Η επανεξέταση και η επαναδιαπραγμάτευση είναι μία οδός επίσης. Το Here Lies Love λοιπόν, ναι είναι pop δίσκος. Θα μπορούσες να τον πεις και easy listening. Αλλά έχει το ενδιαφέρον του. Κατ’ αρχήν οι 22 κυρίες που δανείζουν τις φωνές τους. Έχουμε και λέμε: οι Florence Welch, Allison Moorer, Cyndi Lauper, Tori Amos, Martha Wainwright, Natalie Merchant, Santigold, Charmaine Clamor, Nicole Atkins, Kate Pierson, Alice Russell, Róisín Murphy, Sharon Jones είναι μόνο μερικές από αυτές. Και οι περισσότερες τα πάνε πολύ καλά. Η Róisín Murphy για παράδειγμα είναι για μία ακόμα φορά καταπληκτική στο Don’t you Agree. H Santigold ‘δίνει ρέστα’ στο Please Don’t. Όπως κορυφαία στιγμή από την πλευρά των συμμετοχών είναι και το Eleven Days με την Cyndi Lauper. Βέβαια, πρέπει να ομολογήσω ότι όσο καταπληκτικές και αν είναι οι κυρίες που δανείζουν τις φωνές τους, εγώ κάθε φορά που ακούω τον δίσκο περιμένω τα δύο εκείνα κομμάτια που ο κύριος Byrne κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Να τραγουδάει όπως δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ κανένας άλλος. Για μένα νομίζω ότι οι λίγες στιγμές του Eleven Days που η χροιά του Byrne φέρνει στο μυαλό τις μέρες των Talking Heads θα ήταν αρκετές. Αλλά ο δίσκος ακούγετε όλος (και είναι διπλός…) άνετα, ξανά και ξανά.
Α, για να μην το ξεχάσω: το Here Lies Love είναι επίσης concept album. Ακολουθεί τη ζωή της Imelda Marcos, συζύγου του δικτάτορα των Φιλιππίνων Ferdinand Marcos. Όχι ότι έχει απαραίτητα ιδιαίτερη σημασία…

7.5

Those will burn: American Troglodyte, Please Don’t, Don't You Agree?

Holy Fuck - Latin

Holy Fuck Latin (Dependent,2010)

Οι βλάσφημοι Καναδοί που έκλεψαν τη παράσταση στο προπέρσινο Synch σίγουρα ξέρουν να χτίζουν ενορχηστρώσεις. Επιστρέφουν στη δισκογραφία μετά απο τρία χρόνια με το ειρωνικό(?) - καμία σχέση με το μουσικό είδος- "Latin" το οποίο ακούγεται σα φυσική συνέχεια του "LP"(2007) αλλά πιο εξελιγμένο, καλύτερη παραγωγή, πιο "προσβάσιμο" και με αρτιότερες στο σύνολο του συνθέσεις. Είναι χορταστικό, ακούγεται απο την αρχή μέχρι το τέλος και απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό. Μαζί οι φαν της ηλεκτρονικής και της ροκ μουσικής θα τους εκτιμήσουν, ειδικά σε αυτό εδώ πιστεύω, απο το πρώτο κιόλας άκουσμα. Φοβερός ο νέος τους ντράμερ Matt Schulz (έχει εμφανιστεί και σε δίσκο των Le Savy Fav) και τα σπάει με τη πρώτη ευκαιρία. Αστείρευτη και η ικανότητα τους στο να σκαρφίζονται μελωδικά ριφάκια (στο "Latin" υπάρχουν πολλά "καινούρια Lovely Allen"). Δε μπορώ να δεχτώ το χαρακτηρισμό που τους προσδίδουν ως "αυτοσχεδιαστές". Όλα γίνονται για κάποιο λόγο και όλα οδηγούν κάπου που θέλει η μπάντα να σε πάει. Αυτό λαμβάνω εγώ τουλάχιστον. Στα live τους ίσως να υπάρχει μια δόση αυτοσχεδιασμού άλλα στην έναρξη των κομματιών απ' οτι θυμάμαι. Το γεγονός και μόνο οτι με έκαναν να γράψω μετά απο κάμποσο καιρό απραξίας σημαίνει κάτι.
Μαζί με το "Devotion" των Beach House είναι ο΄τι καλύτερο έχω ακούσει μέχρις ώρας φέτος.

9.0

Those will burn: Και τα εννέα ήταν υπέροχα!

Ariel Pink's Haunted Graffiti - Before Today

Ariel Pink's Haunted Graffiti Before Today (4AD, 2010)

Είχα την τιμή να τον γνωρίσω μουσικά αρκετά πρόσφατα. Η αλήθεια είναι πως κάποιος μου τον είχε αναφέρει το 2006 ή 2007 αλλά μόλις πέρσι με το Grandes exitos - Greatest Hits μπόρεσα να έρθω κοντά σε αυτό το μουσικό πράγμα που έχει στο μυαλό του(ακούγοντας μετά και άλλους δίσκους κατάλαβα...)
Ο Ariel ήταν το lo-fi. Σαν να σου μάσησε ο σκύλος την κασέτα την ώρα της εγγραφής αλλά με ένα τρόπο που μόνο καλό! κάνει στην μουσική.Ποπ μουσική κρυμμένη και καλά παραμορφωμένη πίσω από θορύβους και σκατομέσα ηχογράφησης.
Και τώρα βρίσκει badget για μια καλή ηχογράφηση και υπογράφει στην 4AD σημάδι ποιότητας. Και παραδίδει ένα δίσκο τόσο καλό όσο θα "αναγκάσει" το pitchfork να του βάλει 9.0 και να τον χαρακτηρίσει next big thing...
Ο Άριελ δεν έγινε τώρα ποπ, κατάφερε όμως να αραιώσει τον μανδύα την παραμόρφωσης και να γυαλίσει λίγο τα μουσικά του όργανα καταφέρνοντας να μην χάσει στάλα από αυτό που ήταν. Ένας άνθρωπος με περίεργη μουσική ικανότητα.
Φαντάζομαι πως για ανθρώπους που παρακολουθούν το έργο του από το 2004 ή και πριν μπορεί η μεταστροφή να είναι μια απόλυτα φυσιολογική πορεία, έτσι και για μένα, έστω κι αν και άκουσα τα άπαντα του Άριελ μέσα στο '09, ο δίσκος κουμπώνει απίστευτα μέσα σε μια ροή από ακούσματα προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα την μουσική του.
Τελικά, τι είναι αυτός ο δίσκος??
Είναι ένα κράμα από διάφορα, ένα μιξ από τραγούδια διάφορων μουσικών εποχών και κινημάτων που θυμήθηκε κάποιος και τα βάζει σε μια σειρά προσπαθώντας να κατανοήσει της επιρροές του (η μάλλον καλύτερα τις επιρροές του άριελ)...Περιέχει κομμάτια για όλα τα γούστα, θες φορ κεητ ι γουέητ???πάρε το fright night αφιερωμένο από τον ίδιο για τον ίδιο...μια προσφορά του παλιού άριελ....θες 60'ς...η διασκευή του Bright lit blue sky, να βάλω και λίγο ψυχεδέλεια??? But house Blondies ή και L' estat (θα μπορούσε να είναι ο zappa των '00ς)...post punk???Menopause Man και το Revolution's a lie...

9.3

Those will burn: Fright night, Bright Lit blue Sky, Revolution's a lie, Menopause Men, L' estat...

το πρώτο single:

Gil Scott Heron - 23 Μαΐου...

23 Μαϊου στο Gagarin. Χωρίς λόγια πολλά ο άνθρωπος ιστορία, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα ακριβώς την στιγμή που πρέπει. Ακόμα σε κόμμα μετά από το άκουσμα του δίσκου νομίζω ότι ίσως είναι Η συναυλία για φέτος....




από ticketservices.gr αντιγράφω:


Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Ο 60χρονος bluesman Gil Scott-Heron. Ο επονομαζόμενος και «godfather of rap». Ένας αυθεντικός ποιητής, ένας θρύλος της μουσικής που κυκλοφόρησε νέο υλικό μετά από 13 χρόνια και έρχεται για πρώτη φορά στην χώρα μας, στις 23 Μαίου, για μία μοναδική συναυλία στο Gagarin 205.

Το καινούργιο του άλμπουμ «Ι'm Νew Ηere» έλαβε διθυραμβικές κριτικές στα περισσότερα μουσικά περιοδικά του κόσμου - δίσκος του μήνα στα περισσότερα από αυτά, αλλά και στο κεντρικό δισκοπωλείο της Rough Trade στο Λονδίνο.

O Gil Scott-Heron τραγουδά τα blues με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Μαχητικός ταυτόχρονα, δηλώνει απερίφραστα τη θέση του για φλέγοντα θέματα προσφέροντας με τους στίχους του συγκεκριμένο στίγμα και βαθιά, αληθινά συναισθήματα: Πάθος, ρεαλισμό, ανθρωπιά, αγάπη. Εκτός από τα νέα τραγούδια αυτού του παράδοξου ποιητή, την Κυριακή 23 Μαϊου στο Gagarin 205, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε και όλα εκείνα που τον καθιέρωσαν ανοίγοντας καινούργιους δρόμους στους μουσικούς επιγόνους του. Πώς το έλεγε ο ίδιος το 1971 σε έναν στίχο του που έγραψε ιστορία; «Τhe revolution will not be televised». Στίχος που του εξασφάλιζε την καλλιτεχνική αθανασία - ο Elvis Costello βέβαια αφαιρούσε το «not» μετά.

Μία νύχτα με μεγαλειώδη ποίηση, ντυμένη με εκλεκτούς ηλεκτρονικούς ήχους, hip hop, blues, gospel, folk και αφρικάνικους αριθμούς. Πιο σύγχρονος από τους σύγχρονους, πιο επαναστάτης από τους επαναστάτες, ένας λιγνός μαύρος ποιητής επιστρέφει ως άλλος άσωτος μετά από χρόνια δισκογραφικής σιωπής και τραγουδάει πιο δυνατά από ποτέ στο πλέον ηχηρό come back των τελευταίων ετών:
"I did not become someone different that I did not want to be, but I'm new here, will you show me around?"

Θα χάσουμε τέτοια ευκαιρία; Κυριακή, 23 Μαρτίου στο Gagarin205

G.Y!B.E. χωρίς πολλά πολλά λόγια......

Κάπου στο διαδίκτυο έπεσε το μάτι μου σε αυτόν το τίτλο:

Godspeed You! Black Emperor returns to curate ATP Nightmare Before XMAS....

Διαβάζοντας το άρθρο φτάνω σε ένα λινκ....


και διαβάζω...




FUCK YEAH!!!!τα Χριστούγεννα ήρθαν νωρίς....!!!!

The Crookers - Tons of Friends

The Crookers Tons of Friends (Pias, 2010)

Πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος για τους δύο ιταλούς dj. Θυμάστε το δίσκο των Major Laser από πέρυσι? Ε, το Tons of Friends είναι ο αντίστοιχος δίσκος για το 2010. Λιγότερο reggae και dub, περισσότερο ηλεκτρονικός και hip hop, αλλά το ίδιο fun συναίσθημα, καταιγιστικοί ρυθμοί και ξεκάθαρα χορευτική διάθεση. Οι Major Laser μάλιστα συμμετέχουν σε ένα κομμάτι (jump up) μαζί με έναν ατελείωτο αριθμό φίλων (εξ’ ου και ο τίτλος) που βοηθάνε, κυρίως στα φωνητικά. Από την Róisín Murphy που δίνει ρέστα στο Hold Up Your Hand, μέχρι τους The Very Best στο μάλλον μέτριο Birthday Bash και τον Kid Cudi στο κορυφαίο Embrace the Martian (+ μία acapella version του Day ‘n’ Nite). Την παράσταση όμως κλέβουν το Cooler Couleur με την Yelle στα φωνητικά και το άπιαστο Royal T, ξανά με την Róisín Murphy. Χορευτικά διαμαντάκια, που θα έπρεπε να καταλήξουν στο playlist κάθε ενημερωμένου dj. Αλλά μη νομίζεται ότι έχουμε να κάνουμε με μουσική που προορίζεται αποκλειστικά για το dance floor. Ο δίσκος ακούγετε οπουδήποτε και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ενώ είναι ιδανικός για ώρες δουλειάς μπροστά από τον υπολογιστή. Εγγυημένα θα κρατήσει τη διάθεσή σας σε υψηλά επίπεδα! Party with the crookers in a costume duck, Party with the crookers so what the fuck!

8.0

Those will burn: Cooler Couleur, Royal T, Embrace the Martian

Tom waits

Τέλειωσα χτές την βιογραφία του tom (Lowside of the road) από τον Barney Hoskyns (mojo, uncut..) η οποία είναι πολύ διαφορετική (θα έλεγα ότι η μια συμπληρώνει την άλλη) από αυτήν που είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά από -αν δεν κάνω λάθος - την εκδοτική της athens voice(δεν θυμάμαι τίτλο). Γυροφέρνει διαφορετικές πτυχές της ζωής του waits και δίνει ιδιαίτερη σημασία στην διαδικασία της σύνθεσης των τραγουδιών. Τόσο η σύνθεση των τραγουδιών όσο και η παρουσίαση-παράσταση στις συναυλίες μου έκαναν τρομερή εντύπωση τόσο για την ιδέα, την διαδικασία και την υλοποίηση της.


Το μόνο κακό είναι οι περιγραφές για την ζωή του Waits μετά το 1990, όπου τροχάδην παρουσιάστηκαν οι 2-3 δίσκοι και το Glitter and Doom....



Έτσι με αυτήν την αφορμή παραθέτω 2 βίντεο έτσι γιατί τα ξαναθυμήθηκα....


Tom Traubert's Blues:



και λιγάκι από glitter and doom:

The Drums - Best Friend EP

The Drums Best Friend EP (Moshi Moshi, 2010)

Πόσο πολύ θα ήθελα τα δύο τελευταία EP των Drums να ήταν το δεύτερο άλμπουμ των vampire weekend!! Μπρούκλιν και σερφ πάει???Άραγε πως κολλάνε οι smiths???
To summertime έσκασε σαν βόμβα τον καιρό που βαριόμουν να ακούσω άλλο τον πρώτο δίσκο των vampire weekend και περιμένα τον δεύτερο. Ήρθε σα κουτάκι του τετρις για να γεμίσει το χώρο...(ίσως και καλύτερα μη πω).
To best friend είναι περισσότερο διαμορφωμένο σε ένα πολύ πιο αργό τέμπο με το ομώνυμο τραγούδι να σε μεταφέρει σε μια smiths εποχή με πινελιές από σύγχρονα προσδιορισμένη post-punk αισθητική. Γίνεται εθιστικό, ειδικότερα όταν τα επιφωνήματα παίρνουν την θέση της μελωδίας. Το δεύτερο κομμάτι,σίγουρα γραμμένο από κάποιους ποπ joy division σέρνει την μπασομελωδία πάνω σε μια ατμοσφαιρική φωνή...Μια δόση από ένα surfίζων σόλο ολοκληρώνει τη μαγεία και ενώνει το παρελθόν με το μέλλον. Το τρίτο κομμάτι και αυτό αργόσυρτο και ακόμα πιο μελωδικό, καταφέρνει να είναι όσο ποπ και όσο "gothic" πρέπει...
Δεν εφευρίσκουν κάτι καινούργιο, αλλά ούτε και αναμασούν τις διάφορες επιρροές τους -που είναι πολλές- φτιάχνουν και ανασκευάζουν ίσως...αποδομούν τις βασικές αρχές τους και γίνονται όλο και καλύτεροι....

υγ: πως θα τους φάνηκε άραγε όταν στις συναυλίες τους στο Lονδίνο τους παρακολούθησαν τα 3/4 των smiths????

8.0

Those will burn: το 1,το 2,το 3....