ναι...February 15 2011 οι mogwai...
καινούργιο δίσκο....
η legen....wait..wait..........daryyyyyyyyyyyyyyyyy (sorry βλέπω πολλές σειρές τελευταία) tracklist:
White Noise
Mexican Grand Prix
Rano Pano
Death Rays
San Pedro
Letters To The Metro
George Square Thatcher Death Party
How To Be A Werewolf
Too Raging To Cheers
You're Lionel Richie
και από όσο είδα, δεν είμαστε στην eu βόλτα τους....
έχοντας πυρετό και προσπαθώντας να δουλέψω παράλληλα (κάτι το οποίο με σκοτώνει) είδα το σημερινό μου ταχυδρομείο....η rough trade σας αποστέλλει αυτό: twin shadow - forget....
το πρώτο κομμάτι του δίσκου...
ελπίζω σε καμιά βδομάδα να μπορώ να γράψω για αυτόν....
 Μάνος Χατζιδάκις | Ο μεγάλος ερωτικός είναι ένας από εκείνους τους δίσκους για τον οποίο όλοι έχουν ακούσει, αλλά που με ένα περίεργο τρόπο λίγοι έχουν ακούσει. Διαβάζεις από ‘δω κι από εκεί για τον ‘καλύτερο δίσκο της ελληνικής δισκογραφίας’ και άλλα παρόμοιες μεγαλοστομίες, αλλά ταυτόχρονα τα κομμάτια συνεχίζουν να είναι σχετικά άγνωστα, τουλάχιστον σε σχέση με άλλα του συνθέτη. Λες και πρόκειται για κάποιο κρυμμένο μυστικό που φυλάσσεται με κάποιο μεταφυσικό τρόπο. Και η αλήθεια είναι ότι η ακρόαση του δίσκου είναι μία εμπειρία σχεδόν θρησκευτική, που μόνο στο σύνολό της αποκτάει την πραγματική της υπόσταση (γι’ αυτό και είναι σχεδόν κακόγουστη η προσθήκη των κομματιών από το Χωρίον ο Πόθος στην επανέκδοση σε cd). Την ολότητα αυτή φρόντισε να διαφυλάξει ο ίδιος ο συνθέτης απαγορεύοντας την χρήση μεμονωμένων κομματιών, κάτι που εξηγεί ίσως - με μη μεταφυσικό τρόπο – το γιατί δεν έγιναν τόσο γνωστά. Τα διάφορα στοιχεία του συνόλου λοιπόν, μοιάζει να συναγωνίζονται το ένα το άλλο: Οι στίχοι των 11 ποιητών με τη συνθετική ικανότητα του Χατζιδάκι. Οι εύθραυστες, στα όρια της ευαισθησίας ενορχηστρώσεις με τις ερμηνείες των δύο τραγουδιστών. Η φωνή της Φλέρυς με τις ελαφροΐσκιωτες μελωδίες που την περιτριγυρίζουν. Και σε κάθε ακρόαση ο νικητής είναι διαφορετικός. Και πάντα το αποτέλεσμα ακόμα μεγαλύτερο του αθροίσματος των απίστευτων συστατικών του. Ο έρωτας είναι μάλλον η αφορμή. Το αποτέλεσμα ίσως και να τον υπερβαίνει φτάνοντας πολύ πιο βαθειά: 'O Mεγάλος Ερωτικός έγινε από αίσθημα ενοχής και όχι από αγάπη. Μόνον οι ανόητοι φαντάζονται ότι όταν είσαι ερωτευμένος γράφεις ένα έργο σαν τον Μεγάλο Ερωτικό. Τον Μεγάλο Ερωτικό τον γράφεις όταν δεν ασχολείσαι με το αν είσαι ερωτευμένος ή όχι. Έχεις ξεκαθαρίσει τα θέματα και είσαι ελεύθερος να σκέπτεσαι.’ Να μιλήσεις για τα κομμάτια ξεχωριστά δεν έχει και πολύ νόημα. Ο καθένας έχει μάλλον τα δικά του αγαπημένα. Για μένα το Πέρα στο θολό Ποτάμι είναι ένα τσακ παραπάνω. Αλλά και το Πάθη από τον Έρωτα. Και τα Λιανοτράγουδα. Και με αυτόν τον τρόπο θα φτάσω να ονοματίσω όλα τα τραγούδια, οπότε σταματώ. Το μόνο που ίσως θα είχε νόημα να ξεχωρίσει κανείς είναι εκεί στο τέλος το Κραταιά ως Θάνατος Αγάπη (που οι ραδιοσταθμοί επιμένουν να το θυμούνται κάθε –sic- Πάσχα!) να σε αφήνει να μην μπορείς να πιστέψεις αυτό που ακούς. Κάθε φορά που το ακούς. |
 Μάνος Χατζιδάκις | 1974 και ο Χατζιδάκις έρχεται σε επαφή με τον Γιουγκοσλάβο (τότε, τώρα φαντάζομαι Σέρβο...) σκηνοθέτη Dušan Makavejev με σκοπό να συνεργαστούν για την επερχόμενη ταινία του δεύτερου. Το αποτέλεσμα βρίσκει τον Χατζιδάκι να γράφει και να ηχογραφεί το soundtrack για το Sweet Movie. Η ταινία είναι μία αναρχική ματιά στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα και φύση γενικότερα, με στόχο την πρόκληση όλων εκείνων των περιορισμών πάνω της που έχουμε όλοι πολύ βαθειά ριζωμένους μέσα μας. Δεν είναι τυχαίο το ότι όταν κυκλοφόρησε απαγορεύτηκε σχεδόν παντού, ενώ συνεχίζει να είναι απαγορευμένη ή λογοκριμένη σε πολλές χώρες ακόμα και σήμερα. Η μουσική κινείται σε αντίστοιχα επίπεδα. Όχι, δεν απαγορεύτηκε. Ευτυχώς οι μελωδίες κινούνται σε πολύ πιο αφηρημένες διαστάσεις από τις εικόνες για να μπορέσει να γίνει αντιληπτή η ανατρεπτική τους φύση από αυτούς που κρατούν το ψαλίδι· αλλά μάλλον αποτελεί την πιο αναρχική, και εν τέλη απελευθερωτική, δουλειά του Χατζιδάκι. Κατά βάση ορχηστρική, μεταξύ των βαλκάνιων αναφορών και των - μάλλον κλασσικότροπων - εμμονών του συνθέτη περιέχει αριστουργηματικές συνθέσεις που στέκονται μεταξύ των ομορφότερων στιγμών του Χατζιδάκι. Από την Σερενάτα για την Σεξουαλική Απουσία στην Σεξουαλική Πολυρρυθμία, από το Νυχτερινό αφιερωμένο στην ευγένεια του σεξ στο ηχητικό κολάζ του Στρηπ Τηζ για Τρία Παιδιά και από το Νυχτερινό για δύο Φωνές στο Χορό της Σοκολάτας που συνοδεύει μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας. Ανάμεσα τους φυσικά Τα Παιδιά Κάτω στον Κάμπο σε τρεις εκτελέσεις, με αυτή της παιδικής χορωδίας να είναι μάλλον η καλύτερη εκδοχή ως σήμερα. Ο δίσκος κλείνει με την Σεξουαλική Πολυρρυθμία και Τα Τρία Παιδιά που έρχεται εν είδει απελευθέρωσης αλλά ταυτόχρονα και σαν μία κυκλική κίνηση που σε επαναφέρει στην αρχή. Αλλά πέρα από την ποιότητα των συνθέσεων, αυτό που κάνει αυτή τη δουλειά να ξεχωρίζει είναι το ότι είναι απαλλαγμένη εντελώς από όποιες μεγαλομανίες ή οραματισμούς βρίσκουμε σε άλλους δίσκους του, (όπως για παράδειγμα τους άλλους δύο που παρουσιάζουμε εδώ - τις οποίες 'μεγαλομανίες' βέβαια υπηρέτησε και έφερε εις πέρας με τον καλύτερο τρόπο...). Μουσική περίτεχνη αλλά ταυτόχρονα απλή και απέριττη, σαν μικροί ύμνοι στην ομορφιά της ζωής, αλλά προφανώς και στον τραγικό της χαρακτήρα. |
 Μάνος Χατζιδάκις | To 1980 o Χατζιδάκις καταφέρνει τελικά να ηχογραφήσει αυτό που ήταν για εκείνον μάλλον έργο ζωής, και σίγουρα η πιο προσωπική και ιδιαίτερη δουλειά του. Η εποχή της Μελισσάνθης δουλεύεται από τον συνθέτη για 10 χρόνια. Οι φήμες θέλουν τη Φλέρυ Νταντωνάκη να αποτελεί την αρχική επιλογή του Χατζιδάκι για τη γυναικεία φωνή και φαίνεται να επιβεβαιώνονται από παλαιότερες ηχογραφήσεις με τη φωνή της Φλέρυς που κυκλοφόρησαν μεταγενέστερα. Προφανώς θα μείνουμε με την απορία για το τι διαστάσεις θα μπορούσε να πάρει το έργο αν πράγματι η αρχική επιθυμία του συνθέτη ικανοποιούνταν, αλλά στην πραγματικότητα είναι αχαριστία μία τέτοια σκέψη, γιατί το αποτέλεσμα, ως έχει, είναι καταπληκτικό. Μπορεί η φωνή της Φαραντούρη να ξενίζει αρχικά σε Χατζιδακικά πλαίσια, αλλά η ερμηνεία της σε αυτό τον δίσκο είναι από τις καλύτερες που μας έχει δώσει, και μάλλον τελικά προσθέτει στον ιδιαίτερο χαρακτήρα του έργου. Η Μελισσάνθη είναι το αρχετυπικό σύμβολο της γυναίκας: Ταυτόχρονα μητέρα, αδερφή και πόρνη. Είναι αυτή που η απουσία της επέτρεψε την καταστροφή κάθε ίχνους ανθρωπιάς από τον πόλεμο· αρχικά τον δεύτερο παγκόσμιο, αλλά συμβολικά οποιοδήποτε αντίστοιχο γεγονός που εμφανίστηκε - με κυκλική συνέπια - στην ανθρώπινη ιστορία. Όταν πριν αναφέρθηκα σε μεγαλομανία, μάλλον σε αυτό αναφερόμουν: στην τεραστίων διαστάσεων αρχική ιδέα που βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία του δίσκου. Η εποχή της μελισσάνθης ξεκινάει προσπαθώντας να εκφράσει όλα αυτά. Μία ολόκληρη εποχή που τα γεγονότα που τη χαρακτήρισαν υπερβαίνουν κατά πολύ την όποια υπόσταση μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, ή ένας συνθέτης. Όπως ο μεγάλος ερωτικός ξεκίνησε από την ιδέα της μελοποίησης, σε ένα σύνολο και ταυτόχρονα, στίχων του Σολωμού, του Καβάφη, του Χορτάτζη, του Ευριπίδη, της Σαπφούς και όλα αυτά με επίλογο το Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα. Αλλά ευτυχώς η μεγαλομανία αυτή σταματάει εκεί: στην αρχική ιδέα. Από εκεί και πέρα η εκτέλεσή της χαρακτηρίζεται πάντα από χαμηλούς τόνους, διακριτικότητα και ευαισθησία με τέτοιο τρόπο που ούτε καν την παρατηρείς (σε αντίθεση με τον έτερο έλληνα μεγαλοσυνθέτη...). Έτσι και η Μελισσάνθη, θα μπορούσε να είναι απλά μία προσωπική ιστορία. Και βέβαια, είναι προσωπική ιστορία. Όσο και οικουμενική. Και είναι βαθιά και έντονα θλιμμένη. Θλίψη που προκύπτει από την εξαθλίωση της ανθρωπότητας? Από την καταπάτηση της ανθρωπιάς? Από τις χαμένες ευκαιρίες? Μάλλον από όλα αυτά. Αλλά ίσως και να μην έχουν ιδιαίτερη σημασία οι συγκεκριμένες απαντήσεις. Γιατί η θλίψη αυτή, από όπου και να πηγάζει περνάει στη μουσική και γίνεται αφηρημένη και θολή, ώστε να μπορεί να ερμηνευτεί από τον καθένα κατά βούληση. Και ακριβώς εκεί χάνεται ολοσχερώς η όποια αρχική μεγαλομανία και ξεκινάει η μουσική δημιουργία. Η απαρχή της και τα αίτια που την προκάλεσαν μικρή σημασία έχουν, η ουσία βρίσκεται στη μουσική αυτή καθεαυτή και όχι στους πιθανούς συμβολισμούς της. Και είναι σε αυτόν τον τομέα που ο Χατζιδάκις ξεπερνάει τον εαυτό του. Με ωριμότητα (με όλες τις θετικές εκφράσεις της και καμία από τις αρνητικές της) χρησιμοποιεί το μπουζούκι σαν βασικό όργανο και γύρω του πλέκονται στρατιωτικές μπάντες και εμβατήρια, παιδικές χορωδίες και μοιρολόγια, φωνές σε ουσιαστικά και καίρια σημεία, και όλα αυτά σε μία συνολική προσπάθεια μετουσίωσης της θλίψης σε μουσική· έκφρασής της αλλά όχι και εκτόνωσης ή εξορκισμού της. Το παιχνίδι είναι χαμένο από την αρχή, η Μελισσάνθη έχει χαθεί οριστικά, μάταια την ψάχνουμε. Σαν ένα ζεϊμπέκικο, τη μάχη με το θάνατο, τη δίνουμε αλλά δεν υπάρχουν αυταπάτες για την τελική έκβαση. Έτσι δεν υπάρχει εκτόνωση της θλίψης, όσο και να την αποζητάς στη μία ώρα που διαρκεί το έργο. Η κατάληξη είναι ακόμα πιο θλιμμένη και αποτελεί κορύφωση μόνο ως προς τη συνθετική δεινότητα του Χατζιδάκι: εκεί που η Ψυχρή Αλήθεια (η μελισσάνθη χάθηκε οριστικά) οδηγεί στον Επιτάφιο, όπου το Αι γενεαί πάσαι έρχεται τελείως απόκοσμα υπό τη συνοδεία μόνο του μπουζουκιού, σε αυτό που ίσως είναι η πιο ουσιαστική επανερμηνεία του ρεμπέτικου που έχει καταγραφεί σε δίσκο (σε σημείο που αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ο Χατζιδάκις μάλλον μας κορόιδευε με όλες τις προηγούμενες προσπάθειες του να προσεγγίσει τα ρεμπέτικα) και όλο αυτό για να χαθεί μέσα σε ένα στρατιωτικό ρυθμό που οδηγεί στο Λησμονημένη όπου το "Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά" γίνεται "σου σπάσανε τα κόκκαλα τ' ασθενικά παιδιά μας" κλείνοντας με μία αλλοιωμένη εκδοχή της μελωδίας του Μάτζαρου. Και επιστροφή στην αιώνια γυναίκα. |
 | Girls Names You should know by now (Tough Love Records, 2010) |
Μετράς στα δάχτυλα τα τελευταία καλά ονόματα που έβγαλε η ιρλανδία και αναρωτιέμαι γιατί...δεν τους λείπει τίποτα + η μπύρα και το ουίσκι...έπρεπε να βλέπουν νότες παντού.
Έτσι όταν κάτι ξεπετάγεται από εκεί που δεν το περιμένεις (η αλήθεια όταν τους πρωτοάκουσα περίμενα να είναι από το ανατολικό λονδινο) δίνεις και παραπάνω σημασία, ίσως χωρίς να το αξίζει αρχικά..
Κι όμως εδώ το αξίζει με τα χίλια από την κιθάρα και τα τύμπανα της εισαγωγής στο Blood River μέχρι το κλείσιμο του δίσκου κανά μισάωρο μετά. Οι αναφορές ξεκάθαρες στα '80, όπου το Belfast δεν ήταν και το πιο ήσυχο μέρος του κόσμου, αλλά και στην σκηνή της noise pop του 2010 στην αμερική αλλά και του Blank Dog...Και κάπως έτσι καταλαβαίνεις γιατί οι τίτλοι από τα τραγούδια έρχονται σε αντίθεση με τους ρυθμούς που διαλέγει το τρίο..
Άλλοτε πειραγμένα φωνητικά και σερφ κιθάρες, άλλοτε πιο post-punk στοιχεία δημιουργούν ένα δυνατό δίσκο που είναι αρκετά πιο πολύπλοκος από ότι θα περίμενε κάποιος...και πολύ πιο όμορφος...
8.4
Those will burn: Blood River, Graveyard (στο ηλεκτρονικό κατέβασμα ήταν πρώτο κομμάτι), Tear Me Down
GIRLS NAMES 'LAWRENCE' LIVE ON THE KNOCKING SHOP from the knocking shop on Vimeo.
 | Magdalena Solis Lady of the Wild Things (Reverb Worship,2010) |
Εδώ και κάμποσο καιρό που ακούω το ep των Magdalena Solis είναι σαν να ανοίγει κάθε φορά μία πύλη που βλέπει κατευθείαν στην χώρα των θαυμάτων, σε μία εκδοχή ακόμα πιο ψυχεδελική και σκοτεινή από αυτή που γνώρισε η Αλίκη. Επτά σύντομα κομμάτια, με ψυχεδελικές ενορχηστρώσεις, πολλά ‘spoken samples’, κιθάρες που ξαφνικά εμφανίζονται από το πουθενά, ατμόσφαιρες που έχουν φορές φορές goth ή black metal αποχρώσεις, αθώες μελωδίες που καταφέρνουν να ακούγονται σχεδόν διαβολικές, σαν να βγήκαν μέσα από το soundtrack από το μωρό της Ροζμαρί, και ταυτόχρονα μία αίσθηση ότι αποτελούν τη μουσική υπόκρουση σε κάποια διονυσιακή ή παγανιστική τελετή μέσα σε κάποιο δάσος, μακριά από ο,τιδήποτε έχει σχέση με το παρόν μας. Φυσικά όργανα φαίνετε να αποτελούν τη βάση της μουσικής τους, αλλά σχεδόν πάντα επεξεργασμένα, παραμορφωμένα και αλλοιωμένα, ψηφιακά θα υπέθετα. Μέσα σε όλα αυτά καταφέρνουν να ακούγονται σχεδόν αισιόδοξοι και χαρούμενοι, αν και μάλλον οι λέξεις αυτές δεν είναι σωστές, αδυνατώ να βρω κάποιες άλλες όμως. Όσο αφορά καινούργιες μουσικές, νομίζω ότι είναι ό,τι πιο όμορφο έχω ακούσει εδώ και καιρό. Τα καλά νέα είναι ότι κυκλοφορούν τώρα και ένα δεύτερο ep (αυτό εδώ είναι η πρώτη κυκλοφορία τους) το οποίο ανυπομονώ να ακούσω…
8.9
Those will burn: The pigs monastery, Jinxed, Pink Sock Parade
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ....H U.S GIRLS ΣΤΟ VINYL....14.10.2010
δεν ξέρω πως θα είναι μια συναυλία της αλλά ελπίζω η δουλειά να με αφήσει να το μάθω....
vs
 | Boris & Ian Astbury BXI EP (Southern Lord, 2010) |
Μάλλον ξεκινάω αυτό το κείμενο με λάθος τρόπο: σκεφτείτε την ερώτηση: 'ποιο είναι το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ;'. Προφανώς, ηλίθια ερώτηση. Δεν υπάρχει το καλύτερο τραγούδι, όπως δεν υπάρχει ο καλύτερος δίσκος και ό,τι άλλο καλύτερο μπορείτε να σκεφτείτε (τουλάχιστον στη μουσική...). Παρόλα αυτά πιστεύω ότι για τους περισσότερους υπάρχουν ορισμένα τραγούδια, πολύ λίγα, που όταν τα ακούς, και μόνο για όσο διαρκούν, έχεις την ψευδαίσθηση ότι αυτό είναι πράγματι ό,τι καλύτερο έχει ηχογραφηθεί ποτέ. Τουλάχιστον έτσι συμβαίνει με εμένα. Το παθαίνω με το Subculture των New Order. Με το Hardest Walk και το Some Candy Talking των Jesus and Mary Chain. Με το Pull up the Roots των Talking Heads. Και ναι, με το The Rain των Cult. Οπότε μπορεί να μου κίνησε γενικότερα το ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Ian Astbury έβγαλε δίσκο μαζί με τους Boris, αλλά ήταν όταν είδα ότι στο tracklist υπήρχε και μία διασκευή του the rain που άρχισα να φαντασιώνομαι εμπειρίες παρόμοιες με εκείνα τα οργασμικά 3:55 της αυθεντικής εκτέλεσης. Και ειδικότερα εκείνα τα πρώτα 10 δευτερόλεπτα από τη δεύτερη στροφή όπου ο Astbury τραγουδάει λες και έχει έρθει από κάποιον άλλο κόσμο... Οπότε δεν κάθισα να ακολουθήσω την σειρά του δίσκου, πήγα κατευθείαν στο ν. 4: The rain...ωχ, πολύ φασαρία δεν κάνουν... wtf????, ποια είναι αυτή που τραγουδάει??? Κι ο Ian δηλαδή τι κάνει, παίζει τουμπερλέκι???? Απογοήτευση, προφανώς. Χαρακτηριστική περίπτωση μάλιστα. Και βέβαια, καμιά ευθύνη δεν έχουν οι Boris ή ο Astbury. Αλλά το ότι, καλώς ή κακώς, μας είναι πολύ πιο εύκολο να προβάλουμε τις δικές μας προσδοκίες πάνω σε κάτι, παρά να το δούμε σαν κάτι αυτόνομο και εξωτερικό ως προς εμάς. Οπότε ανασυγκροτούμαι και βάζω το ep να παίξει από την αρχή: Teeth and Claws. Σε πρώτο επίπεδο ο Astbury υπερισχύει των Boris, αλλά αυτό μέχρι να στρέψεις την προσοχή σου στα πολλαπλά layers της μουσικής. Οι στίχοι από την άλλη είναι λίγο too much... animals will save us? To We are Witches μπαίνει με ένα θανατηφόρο μεταλλικό riff και συνεχίζει με τους Boris να παραδίδουν μαθήματα και τον Ian να τραγουδάει για τις γνωστές εμμονές του. Στη συνέχεια The rain. Το οποίο τελικά δεν είναι κακό. Και το ότι άφησαν έξω τον Astbury στο δικό του κομμάτι ήταν μάλλον έξυπνη κίνηση. Τα πάντα, μάλλον, είναι θέμα προοπτικής... Και κλείνουμε με το Magickal Child, σε πιο ήπιους τόνους αλλά σε εξίσου υψηλά επίπεδα. Όμορφα. Πολύ όμορφα. Θα το ξανακούσω πολλές φορές νομίζω. Αλλά προς το παρόν πάω να βρω εκείνο το cd με το μαύρο εξώφυλλο και τα ινδιάνικα σύμβολα... δεν το βρίσκω... έστω, και το pure cult κάνει, έτσι κι αλλιώς ένα τραγούδι ψάχνω...
8.2
 | Royal Baths Litanies (Woodsist, 2010) |
Τα πράγματα είναι απλά όταν ένας δίσκος προέρχεται από εταιρία που γνωρίζεις τι μπορεί να ηχογραφήσει και ποίους φωνάζει....
Έτσι δεν μου έκανε καθόλου έκπληξη όταν άκουσα τους Royal Baths και αρχικά μου άρεσαν. Το ενδιαφέρον είναι πως κόλλησα και κόλλησα κυρίως με το after death...σκοτεινό, μελωδικό, εθιστικό...O δίσκος δεν έχει να κάνει τόσο με το garage. Ούτε με την ψυχεδέλεια αλλά ούτε με το goth...Το litanies είναι όλα αυτά και τίποτα...
Άλλοτε θυμίζουν velvet underground, άλλοτε zappa άλλοτε pink floyd (στα σκοτεινά)..Το Needle and thread είναι βαρύ, παραμορφωμένο garage που σε κάνει να ακολουθήσεις τα τύμπανα και το μανιασμένο χτύπημα της κιθάρας...Τα φωνητικά ακολουθούν ένα lo-fi μονοπάτι και σου ψιθυρίζουν στίχους και μελωδίες...Κάποια τραγούδια παραπέμπουν στην ψυχεδέλεια του '60 σέρνοντας μαζί τους και το πανκοgarage των '80ς...βγάζουν από το συρτάρι τους πολλές επιρροές που, χωρίς να γίνονται ενοχλητικές, ακολουθούν και κάνουν παρέα σε κάθε ακρόαση....υπέροχος δίσκος.
9.0
 | Andy Moor & Yannis Kyriakides Rebetika (Unsound(re-release), 2010) |
Όταν έδινα πανελλήνιες για να μην με αποσπά από το διάβασμα οποιαδήποτε μουσική αλλά και να μην υπάρχει περίπτωση να την τραγουδώ (έτσι νόμιζα στην αρχή) έβαζα ρεμπέτικα και ειδικότερα αυτά που περιγράφονται "του τεκε", τα απαγορευμένα κτλπ που δεν ήξερα στίχους αλλά και η μελωδία ήταν αρκετά στακάτη για να μην με αποσπά. Έτσι κατέληξα να αγαπώ πολύ τα ρεμπέτικα και να ξέρω αρκετά κομμάτια πάρα πολύ καλά.
Όταν λοιπόν έπεσε στα χέρια μου αυτός ο δίσκος -πέρα από το καταπληκτικό εξώφυλλο- με συνεπήρε ο τρόπος που συνδέονται κομμάτια του '20 και του '30 με το σήμερα, η επιλογή μελωδιών και στίχων-κομματιών. Δεν μπορώ να πω πως είναι ένας δίσκος για όλο το κόσμο...δεν είναι θέμα δυσκολίας αλλά τριβής με το συγκεκριμένο είδος..Η σύλληψη της κεντρικής ιδέας απλώνεται σε όλο το δίσκο ιδανικά, παρουσιάζοντας ουσιαστικά την ερμηνεία του Moor και του Kyriakides σε συγκεκριμένα κομμάτια και μελωδίες της εποχής.
"Andy Moor (guitar) and Yannis Kyriakides (computer) lovingly deconstruct and reassemble their favourite rebetika music in a set of 9 pieces that encompass a wide scope of musical vision. This is an unusual and original take on the so called "blues" music of the Greek diaspora of the early 20th century."
Τυπικό παράδειγμα "ο κατσαρός" όπου η μελωδία της κιθάρας είναι "κλασικοποιημένο" κομμάτι του "μινόρε του τεκε" του χαλκιά... Άλλοτε υπερέχει η τεχνολογία κι άλλοτε το τρίχορδο, ο μπαγλαμάς ή το βιολί...Το αποτέλεσμα υπέροχο. Φαντάζομαι κάποιος ξένος θα το θεωρεί αβανγκαρντ αλλά είναι περισσότερο οικείο από ότι φανταζόμαστε. Στον Δέλια πχ παρουσιάζουν μια μπαροουζιακή (ας μου επιτραπεί ο χαζός όρος, αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα)ερμηνεία και προσωπογραφία του μόνου ρεμπέτη που πέθανε από ναρκωτικά...
Κατά βάση ο δίσκος είναι "περίεργος" διότι αποτελείται από 2 διαφορετικά συστατικα...σε άλλον θα φανούν περίεργα τα μπλιμπλίκια και τα samples και σε πολλούς το context...το ρεμπέτικο...
Προσωπικά με βρήκε να απολαμβάνω κάθε φράση, κάθε παραμόρφωση κάθε ρημάδι δρόμο...κάθε πειραματισμό.
8.2
Posts
All Comments
