Boris & Ian Astbury - BXI EP

Boris & Ian Astbury BXI EP (Southern Lord, 2010)

Μάλλον ξεκινάω αυτό το κείμενο με λάθος τρόπο: σκεφτείτε την ερώτηση: 'ποιο είναι το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ;'. Προφανώς, ηλίθια ερώτηση. Δεν υπάρχει το καλύτερο τραγούδι, όπως δεν υπάρχει ο καλύτερος δίσκος και ό,τι άλλο καλύτερο μπορείτε να σκεφτείτε (τουλάχιστον στη μουσική...). Παρόλα αυτά πιστεύω ότι για τους περισσότερους υπάρχουν ορισμένα τραγούδια, πολύ λίγα, που όταν τα ακούς, και μόνο για όσο διαρκούν, έχεις την ψευδαίσθηση ότι αυτό είναι πράγματι ό,τι καλύτερο έχει ηχογραφηθεί ποτέ. Τουλάχιστον έτσι συμβαίνει με εμένα. Το παθαίνω με το Subculture των New Order. Με το Hardest Walk και το Some Candy Talking των Jesus and Mary Chain. Με το Pull up the Roots των Talking Heads. Και ναι, με το The Rain των Cult. Οπότε μπορεί να μου κίνησε γενικότερα το ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Ian Astbury έβγαλε δίσκο μαζί με τους Boris, αλλά ήταν όταν είδα ότι στο tracklist υπήρχε και μία διασκευή του the rain που άρχισα να φαντασιώνομαι εμπειρίες παρόμοιες με εκείνα τα οργασμικά 3:55 της αυθεντικής εκτέλεσης. Και ειδικότερα εκείνα τα πρώτα 10 δευτερόλεπτα από τη δεύτερη στροφή όπου ο Astbury τραγουδάει λες και έχει έρθει από κάποιον άλλο κόσμο... Οπότε δεν κάθισα να ακολουθήσω την σειρά του δίσκου, πήγα κατευθείαν στο ν. 4: The rain...ωχ, πολύ φασαρία δεν κάνουν... wtf????, ποια είναι αυτή που τραγουδάει??? Κι ο Ian δηλαδή τι κάνει, παίζει τουμπερλέκι???? Απογοήτευση, προφανώς. Χαρακτηριστική περίπτωση μάλιστα. Και βέβαια, καμιά ευθύνη δεν έχουν οι Boris ή ο Astbury. Αλλά το ότι, καλώς ή κακώς, μας είναι πολύ πιο εύκολο να προβάλουμε τις δικές μας προσδοκίες πάνω σε κάτι, παρά να το δούμε σαν κάτι αυτόνομο και εξωτερικό ως προς εμάς. Οπότε ανασυγκροτούμαι και βάζω το ep να παίξει από την αρχή: Teeth and Claws. Σε πρώτο επίπεδο ο Astbury υπερισχύει των Boris, αλλά αυτό μέχρι να στρέψεις την προσοχή σου στα πολλαπλά layers της μουσικής. Οι στίχοι από την άλλη είναι λίγο too much... animals will save us? To We are Witches μπαίνει με ένα θανατηφόρο μεταλλικό riff και συνεχίζει με τους Boris να παραδίδουν μαθήματα και τον Ian να τραγουδάει για τις γνωστές εμμονές του. Στη συνέχεια The rain. Το οποίο τελικά δεν είναι κακό. Και το ότι άφησαν έξω τον Astbury στο δικό του κομμάτι ήταν μάλλον έξυπνη κίνηση. Τα πάντα, μάλλον, είναι θέμα προοπτικής... Και κλείνουμε με το Magickal Child, σε πιο ήπιους τόνους αλλά σε εξίσου υψηλά επίπεδα. Όμορφα. Πολύ όμορφα. Θα το ξανακούσω πολλές φορές νομίζω. Αλλά προς το παρόν πάω να βρω εκείνο το cd με το μαύρο εξώφυλλο και τα ινδιάνικα σύμβολα... δεν το βρίσκω... έστω, και το pure cult κάνει, έτσι κι αλλιώς ένα τραγούδι ψάχνω...

8.2