Και μετά τον Αγγελάκη, ορίστε και ένας καινούργιος Θανάσης. Ανταρκτική το κομμάτι, ενώ ο δίσκος κυκλοφορεί 1 Φεβρουαρίου, και αυτός από την inner ear. Για να δούμε...
Θανάσης Παπακωνσταντίνου-Ορφέας Περίδης - Ανταρκτική by Inner Ear Records
Μανώλης Αγγελάκης-Ιωάννα Αγγελάκη - Το Τραγούδι Της Αργυρώς by Inner Ear Records
Έχουν περάσει και γω δεν ξέρω πόσα χρόνια από τότε που πρωτο άκουσα το "Σταματίνα". Καινούργιος δίσκος λοιπόν και από όσο ακούω εδώ πρέπει να είναι αντάξιος του "Σταματίνα"....
 | Anna Calvi Anna Calvi (Domino, 2011) |
Ομολογώ πως όταν μου έστειλε η rough trade αυτό το δισκάκι, για το μήνα ιανουάριο, ξενέρωσα λίγο με το εξώφυλλο....Δεν ήξερα τίποτα για την Anna και αυτό το λίγο φαντεζί που είδα με έκανε να την κατατάξω στα ξενέρωτα που στέλνουν τα αγγλούρια που και που. Και το άφησα να αναπαυθεί για 2-3 μέρες...Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα του και με βαριά καρδιά, το πέταξα στο cdplayer και οι πρώτες νότες του Rider to the Sea με συνεπήραν...Στακάτες κιθάρες με αρκετή από desert αισθητική μου έφεραν στο μυαλό διάφορες αναφορές (από doors μέχρι calexico και queen-ναι στο innuendo) και μου άλλαξαν την διάθεση αμέσως. Στο No more Words η ατμόσφαιρά βαραίνει, και σχεδόν ψιθυριστά μεταμορφώνεται σε Souxsie ή μάλλον σε Patti Smith (ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω ποια μου θυμίζει περισσότερο) στο Desire που μαζί με το Suzanne and I αποτελούν τις πιο "γκοθικ" ερμηνείες μέσα στο δίσκο. Στο First we Kiss και στο The Devil (φοβερή η κιθάρα που την συνοδεύει) για μένα γίνεται τόσο ποπ που δεν μπορώ να την παρακολουθήσω εύκολα. Αν και μερικά γυρίσματα στο τελευταίο με σοκάρουν με την απλότητα και καθαρότητα τους. Το blackout φαντάζομαι ότι θα γίνει επιτυχία (το λέει άλλωστε και το nme...xexe) ενώ το I'll be your man μπλουζάρει αλα white stripes ωρες ωρες με κοφτά σόλο και μια φωνή που σε στοιχειώνει...(ακόμα κι αν γίνεται τόσο σοφτ στο ρεφραιν)...To morning Light είναι ίσως το μοναδικό κομμάτι που με αφήνει παγερά αδιάφορο ενώ το Love Won't Be Leaving είναι το κατάλληλο κομμάτι για να κλείσει αυτός ο σπουδαίος δίσκος. Απλό, με βαρβάτες κιθάρες και μια anna που κουβαλάει όλες τις αναφορές τις....
Είναι ίσως από τις λίγες φορές που μου έχει αρέσει ένας δίσκος τόσο "καθαρός" και γυαλισμένος.. Είναι όμως τέτοια η ποιότητα του που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Ακούς αυτή τη φωνάρα και χαζεύεις.
8.6
Those will burn: Rider to the Sea, Love Won't Be Leaving, Desire.
όπου:  | La Femme Le Podium #1: La Femme (Third Side, 2011) |
Μία ακόμα surf μπάντα από την Καλιφόρνια μάλλον δεν θα έλεγε και κάτι ιδιαίτερο. Όταν όμως ακούς για μία καινούργια surf μπάντα από τη γαλλία, η οποία μάλιστα επιλέγει τη μητρική της γλώσσα για να τραγουδήσει τους στίχους της, ε, όπως και να το κάνεις σου κινεί το ενδιαφέρον λίγο πιο εύκολα. Τουλάχιστον σκέφτεσαι ότι ακόμα κι αν δεν είναι καλό, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι πολύ αστείο. Οι La Femme όμως καταφέρνουν να μην ακούγονται καθόλου αστείοι, αντιθέτως σε αυτό το ep μας δίνουν τέσσερα πολύ όμορφα κομματάκια. Βέβαια, το surf, που είναι η βασική περιγραφή που διαβάζεις για αυτούς στα διάφορα sites και blogs είναι μόνο το ένα συστατικό της εξίσωσης. Το δεύτερο είναι το post punk, το οποίο φαίνεται να αγαπάνε εξίσου. Και μάλλον είναι αυτός ο συνδυασμός δύο σχετικά διαφορετικών στοιχείων που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Από τη μία η laid back surf διάθεση, από την άλλη αγχωτικοί, στακάτο, post punk ρυθμοί. Ενώ λοιπόν το πρώτο στοιχείο σου αποσπάει την προσοχή αρχικά, νομίζω ότι είναι το δεύτερο που αποτελεί τη βάση της μουσικής τους. Εξάλλου, όσο και να προσπαθείς, τα κύματα βρίσκονται ‘an ocean away’ όπως λένε και οι New Model Army για τους διαδρόμους της εξουσίας… ή μάλλον, έναν ωκεανό και μία ήπειρο στην περίπτωση των κυμάτων. Α, ξέχασα το καλύτερο: εμένα μου θυμίζουν κυρίως Μωρά στη Φωτιά. Οπότε είναι πολύ καλοί τελικά!
8.0
 | Dirty Beaches Badlands (Zoo Music,2011) |
"The concept behind Badlands, is about a man who is possessed by the road. My mother used to say to me, "you walk at night often enough, sooner or later you'll run into a ghost." I think its very true, as the devil comes in all forms. Just here to fuck your shit up.
Side A will be all bangers, with songs about leaving, and being chased on the road, and driving a burning car into oblivion. Side B will be ballads, and dirges laced with murder and lament. Expect similar fidelity as golden desert sun and night city recordings. I am looking into upgrading my recording gear as soon as them paychecks come in, so to deliver a better quality product to the listeners. But as of now, its budget home recordings."
Οι διάφορες κασέτες, μαζί και τα 7'' σίγουρα είχαν κοινωνικοποιήσει σε όλους μας τα φορτία που κουβαλάει ο κύριος Alex Zhang Hungtai. Ο δίσκος του λοιπόν είναι μια συνέχεια όλων αυτών. Περιλαμβάνει 8 τραγούδια που άλλοτε θυμίζουν ερωτικούς cramps, άλλοτε διαστρεβλωμένο Έλβις κι άλλοτε βρωμογκαρατζοσερφ μπάντες μέσα σε σκοτεινά υπόγεια...Το τελικό αποτέλεσμα δημιουργεί μια τζαρμουσιακή αίσθηση ασπρόμαυρου κακοτυπομένου φίλμ γυρισμένο σε μίλια δρόμων με ένα αυτοκίνητο σαν του κερουακ στο βιβλίο "ο δρόμος".... Το απλοικό ριφ του A Hundred Highways και οι παραμορφώσεις του, ο καταπληκτικός ρυθμός του Horses δίνουν ένα rockabilly τόνο ο οποίος μεταμορφώνεται σε έναν χορό αποφοίτησης για μαθητές η οποίοι δεν αγαπήθηκαν ποτέ....Το True Blue χαμηλώνει τα φώτα και κάπου εκεί γύρω στο '50...κάποιος κοιτάει την κοπέλα του να χορεύει με άλλον...Μιλάμε για δίσκαρο....Κι αμέσως σκάει το Lord Knows Best και μια κολλητική μελωδιούλα...
ειδικότερα όταν μπαίνει στο repeat καταφέρνει και μου αλλάζει διάθεση κάθε 5 κομμάτια...σούπερ.
9.0
Those will burn: Horses, A Hundred Highways, True blue, Lord Knows Best.
Τους Expert Medicine δεν τους είχα ξανακούσει. Σήμερα μου έστειλε ένα link o τζωρτζ και τους ανακάλυψα. Αυτό είναι το καινούργιο τους video, και δεν είναι καθόλου κακό!
A short film on sex -and human- trafficking.
Official selection DIGI 2010, Drama International Short Film Festival.
First prize (video art category) in Artwave Athens Festival 2009 as a 3' short version under the name "Noli Me Tangere".
written, directed and produced by/
Panagiotis Mavros - Charalampos Krekoukiotis
sound design and original score/ Eventless Plot
Tapes n Tapes Outside (Ibid Records,2011) |
Οι Tapes n Tapes είναι μια μπάντα που ανήκει σε αυτή τη κατηγορία / περίπτωση που τους ανακαλύπτει ένας στους τρείς “indie”-θεέ μου πόσο τον μισώ αυτό τον όρο και γιατί εξακολουθώ να τον χρησιμοποιώ – rockers, κατά βάση μετά από μια σχετική δισκοκριτική στο πλέον τρισκατάρατο pitchforkmedia. Εκεί που ως υποψιασμένος πια αναγνώστης θα δεις τους επόμενους δίσκους τους να παίρνουν τη βαθμολογική κατιούσα και τη γενικότερη καλλιτεχνική απαξίωση αναρωτώμενος «γιατί, αφού τα παιδιά συνεχίζουν να το’χουν» αλλά δεν θα δώσεις σημασία γιατί έχεις χαμπαριάσει.
Η αλήθεια είναι πως αυτή η μπάντα δεν υπάρχει για να σου αλλάξει τη ζωή, ούτε για να κλονίσει τα ηχητικά σου θεμέλια, δεν θα σε στιγματίσει μήτε θα αναθεωρήσεις ήδη υπάρχουσες αλήθειες για την μουσική που γουστάρεις. Το στυλ τους πλησιάζει πιο πολύ αυτό που κάποιοι για ένα παράξενο λόγο χαρακτηρίζουν κολεγιακό ήχο με αναφορές σε Pixies από τα 80’s, Sonic Youth από τα 90’s και Modest Mouse από τα 00’s. Φυσιολογικά, αναμενόμενα και μη πρωτόγνωρα πράγματα δηλαδή. Τότε ποιος ο λόγος τελικά να ακούσει κανείς τους Tapes n Tapes?
Αρχικά το σύνολο της δισκογραφίας τους.“The Loon” (2006), “Walk it off” (2008) και τώρα με τούτο εδώ το “Outside”. Τρεις δίσκοι που δεν απέχουν μουσικά και αισθητικά μεταξύ τους παρά μόνο στο ελάχιστο και με μια φυσική αβίαστη εξέλιξη, ένα "flow". Ηχητική ομοιογένεια αλλά και αξιοπιστία αν αναλογιστώ πως, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, ποτέ δεν με απογοήτευσαν δισκογραφικά. Σε δεύτερη φάση έχουμε τα singles και κάποια κομμάτια καθ’ αυτά τα οποία σε ένα δίκαιο παράλληλο κιθαριστικό σύμπαν θα μπορούσαν να είναι singles και θα χαρακτηρίζονταν από αυτόν τον αστείο όρο “indie anthems” (χοχοχο, με έναν επίκαιρο άγιο να γελάει στο background). Οι Τapes n Tapes έχουν βγάλει πολλές κομματάρες στην μέχρι τώρα πορεία τους και προσθέτουν κάμποσα ακόμα με το “Outside”. Ενδεικτικά να αναφέρω τα “Insistor”, “The illiad”, “In Houston” από το πρώτο τους, τα “Hang them all”, “Conquest”, “The dirty dirty” από το δεύτερο και αυτά που θα “καούν” παρακάτω (“those will burn”) από τον τρίτο.
Οι Tapes n Tapes παρότι μετακόμισαν από την XL Recordings στην σχετικά άγνωστη Ibid Records συνεχίζουν πιστοί σε αυτόν το λιτό και απέριττο back to basics ήχο, μακριά από εφέ, πολυδιάστατες παραγωγές και φανφαρισμούς. Με αυτή την αίσθηση της “captured live” ηχογράφησης να παραμένει.
Τα καμάρια της εναλλακτικής σκηνής της Μινεσότα επέστρεψαν λοιπόν δίχως προσδοκίες για διεθνή αναγνώριση, κριτική αποδοχή ή αύξηση πωλήσεων. Θα μπορούσαν να μας κάνουν να τους θυμόμαστε σα μια μπάντα αντίστοιχη με….ποιους να πω…ποιους να πω… Τους Hefner για παράδειγμα από τα 90’s. Όχι κάτι το φοβερό αλλά και καθόλου άσχημα.
7.8
Those will burn: Badaboom, One in the world, Freak out, The saddest of all keys
Posts
All Comments
