 | Θανάσης Παπακωνσταντίνου Ο Ελάχιστος Εαυτός
(Inner Ear, 2011)
|
Είναι περίεργο να προσπαθώ να περιγράψω ένα δίσκο που ΔΕΝ μου αρέσει κι όμως βρίσκομαι συχνά πυκνά να τον ακούω με μανία.
Είναι περίεργο γιατί και στους προηγούμενους δίσκους (εκτός σαμάνου και βραχνού, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) πάντα ξενέρωνα με το δίσκο. Βέβαια, αφού αισθανόμουν έτσι, δεν τον άκουγα. Μέχρι που κάποια στιγμή, ειδικότερα τον Διάφανο, τον έβαζα στο player και ξαφνικά γινόταν κάτι μαγικό και κόλλαγα με το δίσκο...
Εδώ αναγνωρίζω κούραση, και έλλειψη έμπνευσης (ειδικότερα στο στιχουργικό κομμάτι), αναγνωρίζω την προσπάθεια να εντοπίσει τα στοιχεία εκείνα από τις ρίζες του που του λείπουν για να συμπληρώσει το παζλ του, και αυτό το σέβομαι. Όσοι τον γνωρίζουν καλά καταλαβαίνουν τα μουσικά μονοπάτια που βρίσκεται. Δεν παρεκκλίνει καθόλου της πορείας του αλλά σε συνέχεια του Διάφανου γίνεται όλο και πιο μελωδικός, όλο και πιο ρομαντικός..
Κομμάτια όπως το "Ποιός θα με θυμάται" ή μέρη του "San Μichele" θυμίζουν τόσο έντονα έντεχνο της δεκαετίας '93 -'03 που όχι μόνο με ξένισε αλλά θεωρώ πως με τις συγκεκριμένες ενορχηστρώσεις χάλασαν και τα ίδια τα κομμάτια...Το san michele είναι καταπληκτικό κομμάτι που βαραίνει χωρίς λόγο στο πρώτο του μέρος (κάτι βιολιά άσχετα λες και κάνει μουσική η ρεμπούτσικα-από το 2:20 και μετά παίρνει χαρακτήρα και γίνεται όλο και καλύτερο...).
Κλασικός Θανάσης (θετικό) είναι : Σαν παιδί, Του έρωτα και του Θανάτου, Ομίχλη, Σιμούν (από τα καλύτερα αν έλειπαν τα γμωξυλόφωνα...)
Στο "Ερώτηση Κρίσεως" προσπαθεί να γίνει Λοίζος και Μάλαμας ταυτόχρονα έχοντας στο μυαλό του το μέρμηγκα...αλλά μάλλον δεν....
Στη σούμα βγαίνει πως είναι ένας μέτριος δίσκος....
εμένα όμως μου έχει κολλήσει...πολύ.
Ίσως γιατί υπάρχουν τόσα κλασικά κομμάτια που έτσι μάλλον χτυπάνε στις ρίζες μου και όχι στην σωστή κρίση...Ίσως και γιατί μέχρι η '93-'03 περίοδος του έντεχνου μου άρεσε αρκετά....
6.5Είναι περίεργο γιατί και στους προηγούμενους δίσκους (εκτός σαμάνου και βραχνού, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) πάντα ξενέρωνα με το δίσκο. Βέβαια, αφού αισθανόμουν έτσι, δεν τον άκουγα. Μέχρι που κάποια στιγμή, ειδικότερα τον Διάφανο, τον έβαζα στο player και ξαφνικά γινόταν κάτι μαγικό και κόλλαγα με το δίσκο...
Εδώ αναγνωρίζω κούραση, και έλλειψη έμπνευσης (ειδικότερα στο στιχουργικό κομμάτι), αναγνωρίζω την προσπάθεια να εντοπίσει τα στοιχεία εκείνα από τις ρίζες του που του λείπουν για να συμπληρώσει το παζλ του, και αυτό το σέβομαι. Όσοι τον γνωρίζουν καλά καταλαβαίνουν τα μουσικά μονοπάτια που βρίσκεται. Δεν παρεκκλίνει καθόλου της πορείας του αλλά σε συνέχεια του Διάφανου γίνεται όλο και πιο μελωδικός, όλο και πιο ρομαντικός..
Κομμάτια όπως το "Ποιός θα με θυμάται" ή μέρη του "San Μichele" θυμίζουν τόσο έντονα έντεχνο της δεκαετίας '93 -'03 που όχι μόνο με ξένισε αλλά θεωρώ πως με τις συγκεκριμένες ενορχηστρώσεις χάλασαν και τα ίδια τα κομμάτια...Το san michele είναι καταπληκτικό κομμάτι που βαραίνει χωρίς λόγο στο πρώτο του μέρος (κάτι βιολιά άσχετα λες και κάνει μουσική η ρεμπούτσικα-από το 2:20 και μετά παίρνει χαρακτήρα και γίνεται όλο και καλύτερο...).
Κλασικός Θανάσης (θετικό) είναι : Σαν παιδί, Του έρωτα και του Θανάτου, Ομίχλη, Σιμούν (από τα καλύτερα αν έλειπαν τα γμωξυλόφωνα...)
Στο "Ερώτηση Κρίσεως" προσπαθεί να γίνει Λοίζος και Μάλαμας ταυτόχρονα έχοντας στο μυαλό του το μέρμηγκα...αλλά μάλλον δεν....
Στη σούμα βγαίνει πως είναι ένας μέτριος δίσκος....
εμένα όμως μου έχει κολλήσει...πολύ.
Ίσως γιατί υπάρχουν τόσα κλασικά κομμάτια που έτσι μάλλον χτυπάνε στις ρίζες μου και όχι στην σωστή κρίση...Ίσως και γιατί μέχρι η '93-'03 περίοδος του έντεχνου μου άρεσε αρκετά....
Those will burn: Ανταρκτική, Ελάχιστος Εαυτός, Σιμουν, άντε και το μίσο san michele..
Posts
μμμ... και εμένα δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, αλλά τον ακούω συχνά πυκνά... σαν πισωγύρισμα μου φαίνεται... και στιχουργηκά ψιλομπάζει (ο ναύτης της κρονστάνδης και το πτυελοδοχείο του μπακουνιν... λες και ξαναγύρισε στα φοιτητικά του χρόνια ακούγεται...) ο σαββόπουλος τελικά δεν του έκανε καλό ;-)
ReplyDeleteδεν θέλησα να αναφερθώ σε στίχους γιατί θα άνοιγα ένα μεγάλο θέμα που θα γέμιζε κανα δυο σελίδες...ο συγκεκριμένος στίχος κάνει μπαμ ότι γράφτηκε για να πουλήσει, σε συγκεκριμένο κοινό....είναι δυστυχώς πισωγύρισμα...όμως εξήγησε μου γιατί το λιώνω???
ReplyDeleteΔεν είχα ακούσει πότε δίσκο του Θανάση πριν τον Ελάχιστο...ποστ πανκ kid γαρ...μετα μπήκα σε τρυπάκι κ ακουσα κ τα βραχνός προφήτης, διάφανος, αγρύπνια, κ κατέληξα ότι μόνο το τελευταίο του πόνημα μου αρέσει...το 6.5 μου φαίνεται λίγο...αλλά κ πάλι δεν ακούω ελληνόφωνη σκηνή για να έχω ολοκληρωμένη άποψη.
ReplyDeleteμπορώ να φανταστώ γιατί σου αρέσει...(μάλλον για τον ίδιο λόγο που το ακούω συνέχεια...) και ναι ίσως το 6.5 να είναι λίγο τελικά, αλλά για μένα υπάρχει μέτρο σύγκρισης ο ίδιος ο Θανάσης του Βραχνού αλλά και του Διάφανου...
ReplyDelete