Γαμώτο...σάββατο πρωί και η πρώτη είδηση που διαβάζω είναι για τον θάνατο του Heron. Είναι πολύ κρίμα. Γαμώτο. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τον μουσικό Heron, και πραγματικά δεν θέλω...απλά ο Νονός της ραπ. Γαμώτο.
Τι σκάτα έχει εδώ και την κάνουν όλοι οι καλοί....
(αααα, και μόλις πέρσι ίσως έδωσε έναν από τους καλύτερους δίσκους του και σίγουρα δίσκους της χρονιάς.)
στους ny times διάβασα πως γύρισε άρρωστος από την ευρωπαϊκή του περιοδεία και άφησε την τελευταία του πνοή στην Νέα Υόρκη.ΓΑΜΩΤΟ...
Όταν ο ένας (Faris Badwan) αγαπά τα κοριτσίστικα συγκροτήματα της δεκαετίας του 60 και αρχίζει να τα δείχνει σε μια σοπράνο ( Rachel Zeffira) και αυτή αρχίζει να κατανοεί την δομή τους τότε η συνεργασία τους μπορεί να μην φτάνει την ποιότητα του phil spector αλλά φτιάχνει ένα δίσκο που κουβαλά διάφορες ποιότητες/αισθητικές μέσα του... Υπάρχει μεγάλο κομμάτι από τους Horrors που υποβόσκει (το εναρκτήριο κομμάτι πχ...) αλλά η γυναικεία φωνή και η σπεκτορική διάθεση κάνουν ένα back to the future σχεδόν καταπληκτικό... Δουλεμένα κομμάτια όπου οι γυναικείες φωνές μπλέκονται με τις χορωδίες και την σχεδόν αγνώριστη φωνή του Faris...σοβαρή, εγκρατής, ρυθμική μα πάνω απ' όλα ευαίσθητη..
Δίσκος αρκετά κλειστοφοβικός, με πολύ λίγες χαραμάδες που όμως αφήνουν το φως και τον αέρα να σε αναζωογονήσει.. (face in the crowd).
Σε αρκετές στιγμές μου θύμισε τον δίσκο της Beth Gibbons με τον Rustin' Man (out of season) όπου η μελαγχολία πηγάζει από μια αίσθηση εγκατάλειψης και μοναξιάς. Η φωνή της έρχεται σε "πλήρη αντίθεση" με του Faris με τέτοιο τρόπο που να νοιώθει κανείς την πάλη και την αγωνία τους σαν δύο εραστές...
είναι δίσκος αργός, κλειστός, ευαίσθητος...μια βόλτα στην εξοχή με την sylvia plath...
8.5
Those will burn: Cat's Eyes, I'm Not Stupid, Face In The Crowd
Σήμερα έσκασε μύτη το goblin του tyler του δημιουργού, και μοιάζει όλο το internet να μιλάει για αυτόν! άλλοι τον ανεβάζουν άλλοι το(ν) κατεβάζουν. Εγώ προς το παρόν το κατέβασα αλλά δεν το άκουσα ακόμα... πάντως άν είναι όλα σαν αυτό εδώ, θα έχουμε να κάνουμε με δισκάρα...
Από όταν άκουσαν το eye contact των gang gang dance δύο πράγματα μου συνέβησαν: πρώτον, κόλλησα απίστευτα με αποτέλεσμα να το ακούω 24/7. Δεύτερον, ψάχνω μανιωδώς να βρω τι είναι αυτό το sample: την πρώτη φορά που το άκουσα ένοιωσα όπως στο γυμνάσιο, που άκουγα atlantis στο ράδιο, και που και που έκαναν παρεμβολή διάφοροι άλλοι σταθμοί που έπαιζαν σκυλάδικα!! Όποιος γνωρίζει ο,τιδήποτε παρακαλείται να βοηθήσει!!
Την ανακάλυψη των Fleet Foxes την οφείλω στον κ. christo40k. Άλλη μία στρατιωτική ιστορία (το blog αυτό είναι γεμάτο!): κάποια στιγμή σε ένα κοιτώνα στο ναύπλιο, εγώ ετοιμάζομαι να βγω, με βασικό σκοπό να ανανεώσω το playlist στο ipod, οπότε έρχεται και η πρόταση: «κατέβασε fleet foxes, θα σου αρέσουν…». Μεταξύ μας βέβαια, τους Fleet Foxes θα του ανακάλυπτα και χωρίς τη βοήθεια του 40k, το όνομά τους κυκλοφορούσε παντού. Αυτό για το οποίο θα του χρωστάω πάντα, είναι η περιγραφή που ακολούθησε. Προσπαθώντας να μου περιγράψει τι παίζουν, ανέφερε και ένα άλλο όνομα: Neutral Milk Hotel. Απορώντας λίγο που δεν τους ξέρω, κατάφερε να μου δώσει τέλος πάντων μία περιγραφή και να με πείσει. Οπότε το πρώτο των Fleet Foxes, το άκουσα μαζί με το In the Aeroplane over the Sea. Για το Aeroplane δεν μπορώ να πω και πάρα πολλά, δύο χρόνια μετά ακόμα δεν έχω συνέλθει από το σοκ. Αλλά αυτό που έχει σχέση με τους Fleet Foxes, είναι ότι οι Neutral Milk Hotel πράγματι αποτελούν ένα πολύ καλό σημείο αναφοράς. Και σε αυτόν εδώ τον δεύτερο δίσκο ακόμα περισσότερο από ότι στον πρώτο. Είναι μουσική που έχει κλεισμένη μέσα της την απεραντοσύνη και το αχανές της Αμερικής. Αλλά όχι της αστικής αμερικής, οι Neutral Milk Hotel και κυρίως οι Fleet Foxes είναι απαλλαγμένοι από κάθε στοιχείο αστικότητας. Είναι η αμερικανική ύπαιθρος που βρίσκετε πίσω από τη μουσική τους. Και ταυτόχρονα μία τεράστια μελαγχολία που σε σημεία αγγίζει την απελπισία (η οποία πραγματικά πιστεύω ότι μέχρι ενός σημείου οφείλετε στον τόπο και τα τοπία του). Βέβαια, οι Neutral Milk Hotel πλησιάζουν την απελπισία πολύ πιο συχνά και η ένταση αυτού του συναισθήματος που περνάει μέσα στη μουσική είναι τόσο μεγάλη που το In the Aeroplane… γίνεται σχεδόν επώδυνη εμπειρία, οι ίδιοι οι δημιουργοί του ‘κάηκαν’ από αυτό. Οι Fleet Foxes από την άλλη είχαν στον πρώτο τους δίσκο αρκετά περισσότερα φωτεινά σημεία. Υπήρχαν τουλάχιστον αυτές οι αλά Beach Boys φωνητικές αρμονίες που έφερναν λίγο από τον καλιφορνέζινο ήλιο στο προσκήνιο. Αλλά στο Helplessness Blues αυτό αρχίζει να αλλάζει: οι Beach Boys χάνονται και άλλες αναφορές αρχίζουν να εμφανίζονται, όπως οι Simon and Garfunkel για παράδειγμα. Και ο ήλιος? Τον ήλιο προσπαθούν ματαίως να τον αποφύγουν: Στο οκτάλεπτο The Shrine / An Argument, που αποτελεί και τον ακρογωνιαίο λίθο του δίσκο, ο Robin Pecknold τραγουδάει: “sunshine over me no matter where I go” και για πρώτη φορά η υπέροχη φωνή του σχεδόν σπάει, βγαίνει άγρια και ‘παραμορφωμένη’ κάνοντας προφανή την απόγνωση: ο ήλιος μόνο επιθυμητός δεν είναι, αρκεί να ακούσεις τον τρόπο με τον οποίο εκφέρεται η φράση για να το καταλάβεις. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η μουσική των Fleet Foxes γίνεται αρκετά πιο εσωστρεφής. Δεν υπάρχουν τραγούδια όπως τα Winter Wheel Hymnal και My Protector που να σου καρφωθούν με τη μελωδία τους κατευθείαν στο μυαλό. Τα πράγματα είναι πιο διακριτικά ενώ η φωνή του Pecknold υπερισχύει ξεκάθαρα όλων των υπόλοιπον στοιχείων. Αλλά ταυτόχρονα η ποιότητα των συνθέσεων γίνεται όλο και καλύτερη, οι λεπτομέρειες είναι προσεγμένες και ο δίσκος καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ενιαίο σύνολο το οποίο μέσα απο τη μελαγχολία και την απόγνωσή του ξεπροβάλει τελικά όμορφο. After all is said and done I feel the same. All that I hoped would change within me stayed…
Η ιστορία έχει ως εξής: Ο Frank Ocean φεύγει από τη Νέα Ορλεάνη λόγω του Katrina και εγκαθίσταται στο LA. Εκεί γίνεται μέλος της (πολλά υποσχόμενης) hip hop κολεκτίβας Odd Future Wolf Gang Kill Them All (OFWGKTA) και ταυτόχρονα υπογράφει συμβόλαιο με τη def jam. Η def jam όμως τον έχει λίγο γραμμένο και απλά τον χρησιμοποιεί για να γράφει κομμάτια για άλλους με στόχο το επόμενο hit. Οπότε και ο Frank τα ψιλοπαίρνει και αποφασίζει να κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο ως mixtape το οποίο δίνει δωρεάν από το blog του (το κατεβάζετε εδώ). Και ξαφνικά όλος ο κόσμος αρχίζει να μιλάει για αυτόν. Τι περιέχει λοιπόν το Nostalgia ULTRA? Κυρίως soul, r'n'b, pop. Αλλά τίποτα υπερβολικό ή αστραφτερό. Για την ακρίβεια στην αρχή ούτε καν που τα προσέχεις τα τραγούδια. Άλλα αν ακούσεις τον δίσκο 2-3 φορές αρχίζεις και παρατηρείς πολλά όμορφα πράγματα να αναδύονται. Η όμορφη φωνή του Frank. Η διακριτική αλλά άψογη παραγωγή. Οι ουσιαστικές συνθέσεις. Οι απλοί, καθημερινοί στίχοι, χωρίς ιδιαίτερες υπερβολές. Η διασκευή στο strawberry swing των Coldplay που μάλλον υπερβαίνει το αυθεντικό. Την up-tempo μεταμόρφωση στο δεύτερο μισό του There will be tear του Mr Hudson. Τις σουρεαλιστικές γραμμές του Swim Good. Και πολλές όμορφες στιγμές να γεμίζουν τον υπόλοιπο δίσκο. Μοναδική εξαίρεση η 'διασκευή' στο Hotel California (ναι, των αετών) το οποίο μετονομάζεται σε American Wedding όπου ο Frank εξιστορεί (με καινούργιους στίχους προφανώς) έναν αποτυχημένο γάμο χωρίς όμως να αποφύγει να ακουστεί λίγο (έως πολύ) cheesy. Αν όμως το αφήσουμε αυτό εκτός, έχουμε έναν πολύ όμορφο και ουσιαστικό δίσκο.
8.0
Those will burn: There will be tears, Swim Good, Novacane.
Ο δεύτερος δίσκος των Hercules and Love Affair κυκλοφορεί εδώ και 2 - 3 μήνες. Ο πρώτος και ομώνυμος είναι αλήθεια ότι είχε καταφέρει να κάνει αρκετή αίσθηση πριν από 2 χρόνια. Οπότε φαντάζομαι ότι αρκετός κόσμος περίμενε αυτή τη δεύτερη προσπάθεια. Βέβαια, οι HaLA του Blue Songs δεν είναι ακριβώς οι ίδιοι με τους HaLA του πρώτου δίσκου. Εκτός και αν κάνουμε την παραδοχή ότι οι HaLA είναι κατά βάση ο Andy Butler και από εκεί και πέρα οι εκάστοτε άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεται. Μεγάλη παραδοχή βέβαια. Γιατί ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του πρώτου δίσκου ήταν οι 'φωνές', και κυρίως η φωνή του Antony. Πολύ αμφιβάλω αν το Blind θα είχε τον ίδιο χαρακτήρα - ή θα γνώριζε την ίδια επιτυχία - αν τραγουδούσε κάποιος άλλος· η δύναμή του βρίσκονταν ακριβώς στην αντίθεση μεταξύ της μελοδραματικότητας του Antony με το disco μουσικό υπόβαθρο. Οι φωνές λοιπόν σε αυτόν το δίσκο είναι διαφορετικές· no more Antony. Και δυστυχώς δεν τα πάνε τόσο καλά όσο οι προηγούμενες, μάλλον δεν καταφέρνουν να προσθέσουν κάτι στα κομμάτια. Από την άλλη είναι λίγο άδικο το γεγονός ότι όλες οι κριτικές που κυκλοφορούν στο δίκτυο για το δίσκο εστιάζουν σε αυτό το στοιχείο. Αν μη τι άλλο, έχουμε να κάνουμε με έναν χορευτικό δίσκο, και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις ο παραγωγός / dj είναι το βασικό στοιχείο, υποτίθεται χορεύεις στα beats όχι στις φωνητικές μελωδίες. Οπότε μία άλλη οπτική θα ήταν ότι το Blue Songs μας δείχνει την πραγματική διάσταση της μουσική των HaLA, η οποίο λίγο επισκιάστηκε στον προηγούμενο δίσκο από τις καταπληκτικές ερμηνείες. Και αν ξεχάσουμε λίγο τον Antony, και αυτή η διάσταση έχει πράγματα να δώσει: Κατ' αρχήν σε αυτή την δεύτερη εκδοχή της βρίσκεται πιο κοντά στη house απ' ότι στη disco, χωρίς ωστόσο να απομακρύνεται ιδιαίτερα από το μέσο της απόστασης. Επίσης υπάρχουν και ορισμένα ακουστικά κομμάτια, όπου η μουσική φιλοσοφία του σχήματος φαίνεται καλύτερα. Και είναι αυτά τα κομμάτια που ορίζουν τα όριά του. Από τη μία το Boy Blue να αποτυγχάνει πλήρως να δημιουργήσει οποιαδήποτε αίσθηση, ακόμα και αν το δεις σαν μία ακουστική σπουδή πάνω στην έννοια της επανάληψης που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τη χορευτική μουσική. Στο άλλο άκρο το Blue Song που έρχεται αμέσως μετά: επίσης σε πολύ χαμηλούς τόνους, είναι ίσως ό,τι πιο όμορφο έχουν ηχογραφήσει, αρχίζει απλά και σιγά σιγά, σχεδόν ανεπαίσθητα κλιμακώνεται. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα τα υπόλοιπα κομμάτια θα μπορούσαν να σταθούν άνετα σε κάποιο dancefloor, άλλα λίγο καλύτερα, άλλα λίγο χειρότερα, αλλά όλα με αξιοπρέπεια. Όχι, δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο του Blind· στο Painted Eyes το προσπάθησαν, αλλά χωρίς τον Antony λίγο δύσκολο. Και εκεί στο τέλος υπάρχει μία διασκευή στο It's Alright, μάλλον τελείως αποτυχημένη, για δύο λόγους: πρώτον γιατί είναι μοιραία η σύγκριση με τη διασκευή των Pet Shop Boys (guess who is winning...) και δεύτερον γιατί οι στίχοι μάλλον δεν ταιριάζουν και πολύ με το κλίμα της εποχής... ή ίσως και όχι...
Posts
