Fleet Foxes - Helplessness Blues

Fleet Foxes Helplessness Blues (Sub Pop, 2011)

Την ανακάλυψη των Fleet Foxes την οφείλω στον κ. christo40k. Άλλη μία στρατιωτική ιστορία (το blog αυτό είναι γεμάτο!): κάποια στιγμή σε ένα κοιτώνα στο ναύπλιο, εγώ ετοιμάζομαι να βγω, με βασικό σκοπό να ανανεώσω το playlist στο ipod, οπότε έρχεται και η πρόταση: «κατέβασε fleet foxes, θα σου αρέσουν…». Μεταξύ μας βέβαια, τους Fleet Foxes θα του ανακάλυπτα και χωρίς τη βοήθεια του 40k, το όνομά τους κυκλοφορούσε παντού. Αυτό για το οποίο θα του χρωστάω πάντα, είναι η περιγραφή που ακολούθησε. Προσπαθώντας να μου περιγράψει τι παίζουν, ανέφερε και ένα άλλο όνομα: Neutral Milk Hotel. Απορώντας λίγο που δεν τους ξέρω, κατάφερε να μου δώσει τέλος πάντων μία περιγραφή και να με πείσει. Οπότε το πρώτο των Fleet Foxes, το άκουσα μαζί με το In the Aeroplane over the Sea. Για το Aeroplane δεν μπορώ να πω και πάρα πολλά, δύο χρόνια μετά ακόμα δεν έχω συνέλθει από το σοκ. Αλλά αυτό που έχει σχέση με τους Fleet Foxes, είναι ότι οι Neutral Milk Hotel πράγματι αποτελούν ένα πολύ καλό σημείο αναφοράς. Και σε αυτόν εδώ τον δεύτερο δίσκο ακόμα περισσότερο από ότι στον πρώτο. Είναι μουσική που έχει κλεισμένη μέσα της την απεραντοσύνη και το αχανές της Αμερικής. Αλλά όχι της αστικής αμερικής, οι Neutral Milk Hotel και κυρίως οι Fleet Foxes είναι απαλλαγμένοι από κάθε στοιχείο αστικότητας. Είναι η αμερικανική ύπαιθρος που βρίσκετε πίσω από τη μουσική τους. Και ταυτόχρονα μία τεράστια μελαγχολία που σε σημεία αγγίζει την απελπισία (η οποία πραγματικά πιστεύω ότι μέχρι ενός σημείου οφείλετε στον τόπο και τα τοπία του). Βέβαια, οι Neutral Milk Hotel πλησιάζουν την απελπισία πολύ πιο συχνά και η ένταση αυτού του συναισθήματος που περνάει μέσα στη μουσική είναι τόσο μεγάλη που το In the Aeroplane… γίνεται σχεδόν επώδυνη εμπειρία, οι ίδιοι οι δημιουργοί του ‘κάηκαν’ από αυτό. Οι Fleet Foxes από την άλλη είχαν στον πρώτο τους δίσκο αρκετά περισσότερα φωτεινά σημεία. Υπήρχαν τουλάχιστον αυτές οι αλά Beach Boys φωνητικές αρμονίες που έφερναν λίγο από τον καλιφορνέζινο ήλιο στο προσκήνιο. Αλλά στο Helplessness Blues αυτό αρχίζει να αλλάζει: οι Beach Boys χάνονται και άλλες αναφορές αρχίζουν να εμφανίζονται, όπως οι Simon and Garfunkel για παράδειγμα. Και ο ήλιος? Τον ήλιο προσπαθούν ματαίως να τον αποφύγουν: Στο οκτάλεπτο The Shrine / An Argument, που αποτελεί και τον ακρογωνιαίο λίθο του δίσκο, ο Robin Pecknold τραγουδάει: “sunshine over me no matter where I go” και για πρώτη φορά η υπέροχη φωνή του σχεδόν σπάει, βγαίνει άγρια και ‘παραμορφωμένη’ κάνοντας προφανή την απόγνωση: ο ήλιος μόνο επιθυμητός δεν είναι, αρκεί να ακούσεις τον τρόπο με τον οποίο εκφέρεται η φράση για να το καταλάβεις. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η μουσική των Fleet Foxes γίνεται αρκετά πιο εσωστρεφής. Δεν υπάρχουν τραγούδια όπως τα Winter Wheel Hymnal και My Protector που να σου καρφωθούν με τη μελωδία τους κατευθείαν στο μυαλό. Τα πράγματα είναι πιο διακριτικά ενώ η φωνή του Pecknold υπερισχύει ξεκάθαρα όλων των υπόλοιπον στοιχείων. Αλλά ταυτόχρονα η ποιότητα των συνθέσεων γίνεται όλο και καλύτερη, οι λεπτομέρειες είναι προσεγμένες και ο δίσκος καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ενιαίο σύνολο το οποίο μέσα απο τη μελαγχολία και την απόγνωσή του ξεπροβάλει τελικά όμορφο. After all is said and done I feel the same. All that I hoped would change within me stayed…

8.5

Those will burn: The Shrine / An Argument.