Hercules and Love Affair - Blue Songs

Hercules and Love Affair Blue Songs (DFA, 2011)

Ο δεύτερος δίσκος των Hercules and Love Affair κυκλοφορεί εδώ και 2 - 3 μήνες. Ο πρώτος και ομώνυμος είναι αλήθεια ότι είχε καταφέρει να κάνει αρκετή αίσθηση πριν από 2 χρόνια. Οπότε φαντάζομαι ότι αρκετός κόσμος περίμενε αυτή τη δεύτερη προσπάθεια. Βέβαια, οι HaLA του Blue Songs δεν είναι ακριβώς οι ίδιοι με τους HaLA του πρώτου δίσκου. Εκτός και αν κάνουμε την παραδοχή ότι οι HaLA είναι κατά βάση ο Andy Butler και από εκεί και πέρα οι εκάστοτε άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεται. Μεγάλη παραδοχή βέβαια. Γιατί ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του πρώτου δίσκου ήταν οι 'φωνές', και κυρίως η φωνή του Antony. Πολύ αμφιβάλω αν το Blind θα είχε τον ίδιο χαρακτήρα - ή θα γνώριζε την ίδια επιτυχία - αν τραγουδούσε κάποιος άλλος· η δύναμή του βρίσκονταν ακριβώς στην αντίθεση μεταξύ της μελοδραματικότητας του Antony με το disco μουσικό υπόβαθρο. Οι φωνές λοιπόν σε αυτόν το δίσκο είναι διαφορετικές· no more Antony. Και δυστυχώς δεν τα πάνε τόσο καλά όσο οι προηγούμενες, μάλλον δεν καταφέρνουν να προσθέσουν κάτι στα κομμάτια. Από την άλλη είναι λίγο άδικο το γεγονός ότι όλες οι κριτικές που κυκλοφορούν στο δίκτυο για το δίσκο εστιάζουν σε αυτό το στοιχείο. Αν μη τι άλλο, έχουμε να κάνουμε με έναν χορευτικό δίσκο, και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις ο παραγωγός / dj είναι το βασικό στοιχείο, υποτίθεται χορεύεις στα beats όχι στις φωνητικές μελωδίες. Οπότε μία άλλη οπτική θα ήταν ότι το Blue Songs μας δείχνει την πραγματική διάσταση της μουσική των HaLA, η οποίο λίγο επισκιάστηκε στον προηγούμενο δίσκο από τις καταπληκτικές ερμηνείες. Και αν ξεχάσουμε λίγο τον Antony, και αυτή η διάσταση έχει πράγματα να δώσει: Κατ' αρχήν σε αυτή την δεύτερη εκδοχή της βρίσκεται πιο κοντά στη house απ' ότι στη disco, χωρίς ωστόσο να απομακρύνεται ιδιαίτερα από το μέσο της απόστασης. Επίσης υπάρχουν και ορισμένα ακουστικά κομμάτια, όπου η μουσική φιλοσοφία του σχήματος φαίνεται καλύτερα. Και είναι αυτά τα κομμάτια που ορίζουν τα όριά του. Από τη μία το Boy Blue να αποτυγχάνει πλήρως να δημιουργήσει οποιαδήποτε αίσθηση, ακόμα και αν το δεις σαν μία ακουστική σπουδή πάνω στην έννοια της επανάληψης που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τη χορευτική μουσική. Στο άλλο άκρο το Blue Song που έρχεται αμέσως μετά: επίσης σε πολύ χαμηλούς τόνους, είναι ίσως ό,τι πιο όμορφο έχουν ηχογραφήσει, αρχίζει απλά και σιγά σιγά, σχεδόν ανεπαίσθητα κλιμακώνεται. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα τα υπόλοιπα κομμάτια θα μπορούσαν να σταθούν άνετα σε κάποιο dancefloor, άλλα λίγο καλύτερα, άλλα λίγο χειρότερα, αλλά όλα με αξιοπρέπεια. Όχι, δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο του Blind· στο Painted Eyes το προσπάθησαν, αλλά χωρίς τον Antony λίγο δύσκολο. Και εκεί στο τέλος υπάρχει μία διασκευή στο It's Alright, μάλλον τελείως αποτυχημένη, για δύο λόγους: πρώτον γιατί είναι μοιραία η σύγκριση με τη διασκευή των Pet Shop Boys (guess who is winning...) και δεύτερον γιατί οι στίχοι μάλλον δεν ταιριάζουν και πολύ με το κλίμα της εποχής... ή ίσως και όχι...

7.2

Those will burn: Blue Song, My House.