Thursday, November 24, 2011

Tom Waits - Bad as Me

Tom Waits

Bad as Me

(Anti-, 2011)


Είχε πει κάποτε ο Μπουκοφσκι πως ιδιοφυία ίσως είναι η ικανότητα να πεις κάτι βαθύ με τον απλούστερο τρόπο. Σε αυτόν τον δίσκο ο Waits αφήνει λίγο πίσω του ευρηματικότητα και τις διάφορες αναζητήσεις του Real Gone και αναζητά τις φόρμες που του είναι φυσικές, τις ιστορίες που ξέρει και τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτή η επιστροφή (είχε αραγε φύγει ποτέ) στις ρίζες του να είναι το περίεργο στοιχείο αυτού του δίσκου.
Στην αρχή που τον άκουσα ένοιωσα πως γέρασε ο Tom, έπεσαν οι αντοχές ξεθώριασαν οι θύμησες...πόσο λάθος είχα κάνει. Όσο γύρναγε ο δίσκος καταλάβαινα που το πήγαινε ο "παππούς". Πανέμορφες μικρές ιστορίες το κάθε τραγούδι, με βασικό στοιχείο τον άνθρωπο, τον πόνο, την αγάπη. Είναι περίεργο πως οι ιστορίες του ενω είναι φτιαγμενες από όλα αυτα που ξέρουμε ότι αγαπάει, παράλληλα και παρά το ότι μεγαλώνει φτιάχνει τραγούδια ελπίδας και συντροφικότητας, δεν γινεται πικροχολος και σκυθροπός.

Μουσικά και ανάλογα με την περίσταση, μπλέκει πολυ όμορφα τους παλιούς του ήχους πάνω σε νέες καταπληκτικές μελωδίες. Είναι το chicago το αντίστοιχο του telephone call from istanbul? Θα μπορούσε. Όπως και το kiss me (το πιο ερωτικό τραγούδι που έχω ακούσει τα τελευταία 2 χρόνια) είναι βγαλμένο από το foreign affairs ή blue valentine. Η φωνή του παραμένει το κέντρο. Αν και πολλές φορές είναι πιο γλυκεία από ότι την έχουμε συνηθίσει (Pay Me) δεν παύει να δίνει ένα τόνο/πόνο σοφίας σε κάθε στίχο.

Στο περίερφο Satisfied απευθύνεται στον Τζάγγερ και τον Ριτσαρντς (έχοντας τον δεύτερο να παίζει τα ριφς στο κομμάτι) και στο last leaf τον φωνάζει για μια δεύτερη φωνή, ώστε να τραγουδήσουν για την μοναξιά του να είναι αυτοί..I am the last leaf on the tree/the autumn took the rest but they wont take me/I am the last leaf on the tree.

Το πιο περίεργο όμως συμβαίνει στο Hell Broke Luce. Μιλάει για τον πόλεμο κι όμως εμένα μου φαίνεται να συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό, στην ίδια φωνή από Misery is the river of the world. Έχει την ίδια ένταση, την ίδια αηδία, τον ίδιο πόνο..

Λέει εκεί:
If there's one thing you can say about Mankind/There's nothing kind about man
You can drive out nature with a pitch fork/But it always comes roaring back again
For want of a bird/The sky was lost
For want of a nail/A shoe was lost
For want of a life/A knife was lost
For want of a toy/A child was lost

κι εδώ:
I lost my buddy and I wept, wept/I come down from the meth
So I slept, slept/I had a good home but I left, left
Pantsed at the wind for a joke/I pranced right in with the dope
Glanced at her shin she said nope/Left, right, left

Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου είναι και από τα καλύτερα. Μια μικρή ιστορία μιας παραμονής πρωτοχρονιάς. Μια καταπληκτική μελωδία..και ο στίχος που αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα μου για τον δίσκο:
It felt like four in the morning/What sounded like fire works
Turned out to be just what it was/The stars looked like diamonds

είναι ένας δίσκος που κάνει το αυτονόητο..είναι καλός χωρίς πολλά πολλά...ακούγεται τόσο παλιός που αμέσως γίνεται οικείος..

αξίζει κάποιος να ακούσει και τα 3 έξτρα κομμάτια της delux έκδοσης. Το after you Die ίσως να είναι το δεύτερο κομμάτι του δίσκου (Raised Right Men το πρώτο) που θυμίζει λίγο Nick Cave. Παλιό Nick Cave.


9,4


Those will burn: Chicago,Raised Right Men, Kiss Me, New Years Eve




το kiss me γιατί απλά είναι καταπληκτικό...

3 comments: