 | When Misshimmisshimmisshim (Jester, 2011/2012) |
Το Misshimmisshimmisshim κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο. Δυστυχώς μου πείρε 3 μήνες μέχρι να μάθω για τη κυκλοφορία του, και άλλους 2 μήνες μέχρι να μπορέσω να το βρω. Βάλτε και τον απαραίτητο 1 μήνα ακρόασης που χρειάζεται ο κάθε δίσκος των when για να μπορέσεις να αρχίσεις να καταλάβεις τι γίνεται, και εδώ είμαστε. Έχω ξαναγράψει για τους when, οι οποίοι πρέπει να ομολογήσω ότι αποτελούν μία από τις εμμονές μου. Είχα μάλιστα υποσχεθεί και ένα retrospective το οποίο όμως δεν πρόλαβα να γράψω ποτέ. Καταλαβαίνω προφανώς ότι δεν έλειψε ιδιαίτερα και σε κανέναν, αλλά, μεταξύ μας, για εμένα θα το έγραφα έτσι κι αλλιώς. Ίσως να τα καταφέρω κάποια στιγμή.
Οι δύο προηγούμενοι δίσκοι των when ήταν λοιπόν λίγο ειδικές περιπτώσεις. Κάτι που δεν λέει και πάρα πολλά, γιατί ουσιαστικά όλοι τους είναι ειδικές περιπτώσεις, αλλά αυτοί οι δύο συγκεκριμένα είχαν και το επιπλέον ειδικό χαρακτηριστικό ότι έβγαιναν λίγο εκτός της γραμμής που ορίζει τη μουσική εξέλιξη του νορβηγού μουσικού. Ο ένας ήταν ένα tribute στον sun ra, ο άλλος μία επιστροφή στις μουσικές που εξερευνούσε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90. Το misshim λοιπόν μας επαναφέρει εκεί που σταμάτησε η διαδρομή του το 2007, στο Trippy Happy. Με άλλα λόγια κάτι που επιφανειακά μοιάζει με ηλιόλουστη '60s ποπ, κάπου ανάμεσα στους Beach Boys και τους Beatles. Αυτές συνεχίζουν να είναι και οι βασικές αναφορές εδώ (όπως άλλωστε δείχνει και ο τίτλος - σας προκαλώ να ψάξετε στο ίντερνετ για ένα δίσκο που λέγετε Misshimmisshimmisshim από ένα συγκρότημα που λέγεται when, είναι η απόλυτη anti-piracy τακτική). Αλλά δεν γελιόμαστε εύκολα, με τους when αυτό που φαίνεται επιφανειακά δεν είναι ποτέ αρκετό για να περιγράψει το τι συμβαίνει πραγματικά μέσα στο δίσκο. Οκ, μπορεί να μην είναι πλέον τόσο πρωτοπόροι όσο ήταν στα '80s η στα '90s, αλλά συνεχίζουν να είναι πολύ πιο μπροστά από τους περισσότερους. Εδώ λοιπόν έχουμε μία επανάληψη του Trippy Happy, αλλά ευτυχώς χωρίς τις κοιλιές που έκανε εκείνος ο δίσκος. Τι είναι στην πραγματικότητα λοιπόν το περιεχόμενο; Εδώ δυσκολεύομαι λίγο. Πάρτε για παράδειγμα το Vertigo: Για περίπου 2.5 λεπτά έχουμε μία ακουστική εισαγωγή με κάποιες ψυχεδελικές αποχρώσεις από μία κιθάρα και μία απαλή φωνή από πάνω. Αλλά ξαφνικά κάπου εκεί στο 3:00 εμφανίζονται από το πουθενά κάτι απίστευτες φωνητικές μελωδίες που λες και βγήκαν κατευθείαν μέσα από το smile. Και όσο προσπαθείς να καταλάβεις από που σου ήρθαν οι when πηγαίνουν, μέσα στο ίδιο κομμάτι, από ένα folk πέρασμα σε ένα δίλεπτο 'καθαρόαιμο' prog rock κλείσιμο. Ή το Beaches: οι αγγελικές φωνές που ανοίγουν το κομμάτι δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να σε προετοιμάσουν για τις ανατολίτικες μελωδίες που ακολουθούν, τα σιτάρ σε μία dessert εκδοχή που τις εισάγουν ή σε αυτό που θα μπορούσε να είναι ηχητικά εφέ για cartoon και εμφανίζεται που και που στο background. Ή το Misshimmisshimmisshim (Fuck You! Bela Lugosi Is Not Dead): spoken samples, απόκοσμα ορχηστρικά μέρη και ξαφνικά ένα ρυθμικό tribal δίλεπτο. Και παρόλα αυτά, μην σας περάσει από το μυαλό ότι ο δίσκος είναι ένα συνονθύλευμα από ανομοιογενή στοιχεία. Το αποτέλεσμα είναι συμπαγές και δεμένο. Απλός ο δίσκος αρνείται οποιαδήποτε προσπάθεια κατηγοριοποίησης. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να βρείτε το δίσκο, και στη συνέχεια εξίσου πολύς χρόνος για να μπορέσετε να μπείτε στο κόσμο του. Αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Γιατί σταδιακά ένα ένα τα κομμάτια αρχίζουν και σου ανοίγονται. Και από τη στιγμή που θα γίνει αυτό, περιέχουν τόσο πολλά στοιχεία που δεν πρόκειται να βαρεθείτε με τίποτα.
_
8.6Οι δύο προηγούμενοι δίσκοι των when ήταν λοιπόν λίγο ειδικές περιπτώσεις. Κάτι που δεν λέει και πάρα πολλά, γιατί ουσιαστικά όλοι τους είναι ειδικές περιπτώσεις, αλλά αυτοί οι δύο συγκεκριμένα είχαν και το επιπλέον ειδικό χαρακτηριστικό ότι έβγαιναν λίγο εκτός της γραμμής που ορίζει τη μουσική εξέλιξη του νορβηγού μουσικού. Ο ένας ήταν ένα tribute στον sun ra, ο άλλος μία επιστροφή στις μουσικές που εξερευνούσε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90. Το misshim λοιπόν μας επαναφέρει εκεί που σταμάτησε η διαδρομή του το 2007, στο Trippy Happy. Με άλλα λόγια κάτι που επιφανειακά μοιάζει με ηλιόλουστη '60s ποπ, κάπου ανάμεσα στους Beach Boys και τους Beatles. Αυτές συνεχίζουν να είναι και οι βασικές αναφορές εδώ (όπως άλλωστε δείχνει και ο τίτλος - σας προκαλώ να ψάξετε στο ίντερνετ για ένα δίσκο που λέγετε Misshimmisshimmisshim από ένα συγκρότημα που λέγεται when, είναι η απόλυτη anti-piracy τακτική). Αλλά δεν γελιόμαστε εύκολα, με τους when αυτό που φαίνεται επιφανειακά δεν είναι ποτέ αρκετό για να περιγράψει το τι συμβαίνει πραγματικά μέσα στο δίσκο. Οκ, μπορεί να μην είναι πλέον τόσο πρωτοπόροι όσο ήταν στα '80s η στα '90s, αλλά συνεχίζουν να είναι πολύ πιο μπροστά από τους περισσότερους. Εδώ λοιπόν έχουμε μία επανάληψη του Trippy Happy, αλλά ευτυχώς χωρίς τις κοιλιές που έκανε εκείνος ο δίσκος. Τι είναι στην πραγματικότητα λοιπόν το περιεχόμενο; Εδώ δυσκολεύομαι λίγο. Πάρτε για παράδειγμα το Vertigo: Για περίπου 2.5 λεπτά έχουμε μία ακουστική εισαγωγή με κάποιες ψυχεδελικές αποχρώσεις από μία κιθάρα και μία απαλή φωνή από πάνω. Αλλά ξαφνικά κάπου εκεί στο 3:00 εμφανίζονται από το πουθενά κάτι απίστευτες φωνητικές μελωδίες που λες και βγήκαν κατευθείαν μέσα από το smile. Και όσο προσπαθείς να καταλάβεις από που σου ήρθαν οι when πηγαίνουν, μέσα στο ίδιο κομμάτι, από ένα folk πέρασμα σε ένα δίλεπτο 'καθαρόαιμο' prog rock κλείσιμο. Ή το Beaches: οι αγγελικές φωνές που ανοίγουν το κομμάτι δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να σε προετοιμάσουν για τις ανατολίτικες μελωδίες που ακολουθούν, τα σιτάρ σε μία dessert εκδοχή που τις εισάγουν ή σε αυτό που θα μπορούσε να είναι ηχητικά εφέ για cartoon και εμφανίζεται που και που στο background. Ή το Misshimmisshimmisshim (Fuck You! Bela Lugosi Is Not Dead): spoken samples, απόκοσμα ορχηστρικά μέρη και ξαφνικά ένα ρυθμικό tribal δίλεπτο. Και παρόλα αυτά, μην σας περάσει από το μυαλό ότι ο δίσκος είναι ένα συνονθύλευμα από ανομοιογενή στοιχεία. Το αποτέλεσμα είναι συμπαγές και δεμένο. Απλός ο δίσκος αρνείται οποιαδήποτε προσπάθεια κατηγοριοποίησης. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να βρείτε το δίσκο, και στη συνέχεια εξίσου πολύς χρόνος για να μπορέσετε να μπείτε στο κόσμο του. Αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Γιατί σταδιακά ένα ένα τα κομμάτια αρχίζουν και σου ανοίγονται. Και από τη στιγμή που θα γίνει αυτό, περιέχουν τόσο πολλά στοιχεία που δεν πρόκειται να βαρεθείτε με τίποτα.
_
Those will burn: Vertigo, Beaches, Misshimmisshimmisshim (Fuck You! Bela Lugosi Is Not Dead), The Scream
το μοναδικό που υπάρχει στο youtube:
Posts
