 | Γιάννης Χαρούλης Μαγγανείες (Minos/Emi, 2012) |
Παρένθεση πρώτη:
Κρατάω σημειώσεις αρκετό καιρό τώρα για τους Slug Guts και τον υπερδίσκαρο Playin' in Time With the Deadbeat και έρχομαι να γράψω εδώ για την ομορφότερη σκοτεινιά που άκουσα το τελευταίο καιρό και συνέχεια έχω στο μυαλό μου δύο τελείως διαφορετικούς δίσκους. Σε κάθε λέξη που πάω να γράψω: Τις ΜΑΓΓΑΝΕΙΕΣ του Χαρούλη με μουσικές του Θανάση Παπακωνσταντίνου αλλά και το ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΔΕΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ, του Ψαρογιώργη με την σύμπραξη του Αγγελάκα και του Βελιώτη. Τελικά θα καταφέρω να γράψω για τους δυο τελευταίους παίρνοντας για αρχή τις σκέψεις μου για τον δίσκο που άκουσα πιο πρόσφατα: τις Μαγγανείες.
Τώρα γιατί γράφω για αυτόν τον δίσκο, η πρώτη δικαιολογία που βρίσκω είναι γιατί είναι μάλλον πιο εύκολος να μιλήσεις για αυτόν.Δώδεκα κομμάτια κλασικού θανάση με μια όμως διαφορετική φωνή. Αυτή του Χαρούλη. Είναι πολύ περίεργο να ακούς τραγούδια της κεντρικής ελλάδας με μια (απειροελάχιστη/ μπορεί και να είναι του μυαλού μου) κρητική προφορά που θεωρώ πως πετυχαίνει απόλυτα. Πετυχαίνει γιατί η φωνή του Γιάννη είναι καταπληκτική, δωρική μα συνάμα μελωδικά ρομαντική. Ένα - ένα τα κομμάτια μπορούν να αναλυθούν με πολλούς τρόπους και να βρεθούν άλλα απιστευτα δυνατά και δυναμικά (άγιοι, ανεμόσκαλα, μαγγανείες, ραμον) και άλλα αδύναμα (ο ακίνητος, η πρώτη άνοιξη, μια μάνα που' χε ένα γιο)όμως τίποτα από αυτά δεν έχει και πολύ νόημα όταν μπαίνουν όλα μαζί σε μια σειρά και γίνονται συνέχειες μια ιστορίας.
Παρένθεση Δεύτερη: Της ίδιας ιστορίας που ακούς και κατανοείς όταν βάζεις τον δίσκο του Ψαρογιώργη. Κι ενώ γνωρίζω πως δεν μπορώ να καταλάβω πότε είναι χανιώτικος συρτός ή πηδηχτός ή πεντοζάλης, βρίσκομαι στην κρήτη (αυτή που μου περιέγραφε παλιότερα ο ψαραντώνης στο νογώ ή στο ιδαίον άντρον) και ακολουθώ κάθε σπιθαμη του λαούτου και όχι τόσο της λύρας που είμαι πιο συνηθισμένος. Ναι, το χεράκι του Αγγελάκα και του Βελιώτη αχνοφαίνονται στην παραγωγή, η οποία είναι λίγο πιο σκοτεινή και όχι τόσο "παραδοσιακή" αλλά και στον τρόπο που παίζονται τα όργανα (όμορφο παράδειγμα το "σαν το νερό του ποταμού"). Η πιο σύγχρονη παράδοσιακή μουσική λέω. Ακόμα κι ο Αγγελάκας ακούγεται πιο παραδοσιακός στο τετράστιχο που τραγουδάει. Τα κομμάτια "μη χαμηλώνεις τα φτερά" και "με των πολλών τη λογική" αντηχούν αμέσως και σε τραβούν ακόμα πιο μέσα σε έναν δίσκο που στους περισσότερους απο εμάς δεν έχει εμφανείς συνδέσεις. Εγώ το καλοκαίρι τον έλιωσα βρίσκοντας πολλές ομοιότητες με τους επισκέπτες του αγγελάκα αλλα και τις πρώτες ανάσες των λύκων.
Περιμένα από τον θανάση αυτήν την ιστορία να την μπασταρδέψει λίγο, δίνοντας την δυνατότητα στον τραγουδιστή του να φανερώσει και κάτι από την δικιά του παράδοση (το έκανε βέβαια χωρίς μεγάλη επιτυχία στον δίσκο με τον Σαββόπουλο). Το λαούτο και η φωνή του Χαρούλη δεν το καταφέρνουν με τόσο μεγάλη επιτυχία, γιατί είναι τέτοια η ροη και οι μελωδίες των τραγουδιών του Παπακωνσταντίνου που παραμένουν δικά του. Μην παρεξηγηθώ, ο δίσκος είναι όμορφος. Είναι αρκετά μελωδικός και για μένα η φωνή του Χαρούλη είναι Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ελληνική φωνή (όποιος τον έχει ακούσει live καταλαβαίνει) κι όμως νοιώθεις πως ο θανάσης δεν κάνει το βήμα παραπάνω (η μάλλον έγινε με τον βραχνό προφήτη) και δεν εκμεταλλεύεται τον τραγουδιστή του στο έπακρο.
Παρένθεση τρίτη (και τελευταία). Άκουσα τα κομμάτια πριν μια εβδομάδα live, από τον Χαρούλη, σε συναυλία στο Λασίθι και ήταν λίγο περισσότερο "κρητικά" από ότι στον δίσκο...έδιναν μια δυναμική σαν αυτή που βρίσκεις στον δίσκο του Ψαρογιώργη...ίσως και για αυτό να είμαι απογοητευμένος με το τελικό αποτέλεσμα.
Καταλαβαίνω πως το να ξεκινάω να γράφω για τους Slug Guts και να καταλήγω σε παραδοσιακές μουσικές είναι κάπως περίεργο. φακ ιτ... πάντως αν κάποιος μου ζητούσε να του προτείνω έναν από τους δύο, σίγουρα θα του έλεγα το ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΔΕΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ..πιο δύσκολο (αν δεν είναι συνηθισμένο το αυτί να ακούει για 35-40 λεπτά κρητικά) αλλά πιο όμορφο, πιο άγριο, πιο ζωντανό.
6,5
Τώρα γιατί γράφω για αυτόν τον δίσκο, η πρώτη δικαιολογία που βρίσκω είναι γιατί είναι μάλλον πιο εύκολος να μιλήσεις για αυτόν.Δώδεκα κομμάτια κλασικού θανάση με μια όμως διαφορετική φωνή. Αυτή του Χαρούλη. Είναι πολύ περίεργο να ακούς τραγούδια της κεντρικής ελλάδας με μια (απειροελάχιστη/ μπορεί και να είναι του μυαλού μου) κρητική προφορά που θεωρώ πως πετυχαίνει απόλυτα. Πετυχαίνει γιατί η φωνή του Γιάννη είναι καταπληκτική, δωρική μα συνάμα μελωδικά ρομαντική. Ένα - ένα τα κομμάτια μπορούν να αναλυθούν με πολλούς τρόπους και να βρεθούν άλλα απιστευτα δυνατά και δυναμικά (άγιοι, ανεμόσκαλα, μαγγανείες, ραμον) και άλλα αδύναμα (ο ακίνητος, η πρώτη άνοιξη, μια μάνα που' χε ένα γιο)όμως τίποτα από αυτά δεν έχει και πολύ νόημα όταν μπαίνουν όλα μαζί σε μια σειρά και γίνονται συνέχειες μια ιστορίας.
Παρένθεση Δεύτερη: Της ίδιας ιστορίας που ακούς και κατανοείς όταν βάζεις τον δίσκο του Ψαρογιώργη. Κι ενώ γνωρίζω πως δεν μπορώ να καταλάβω πότε είναι χανιώτικος συρτός ή πηδηχτός ή πεντοζάλης, βρίσκομαι στην κρήτη (αυτή που μου περιέγραφε παλιότερα ο ψαραντώνης στο νογώ ή στο ιδαίον άντρον) και ακολουθώ κάθε σπιθαμη του λαούτου και όχι τόσο της λύρας που είμαι πιο συνηθισμένος. Ναι, το χεράκι του Αγγελάκα και του Βελιώτη αχνοφαίνονται στην παραγωγή, η οποία είναι λίγο πιο σκοτεινή και όχι τόσο "παραδοσιακή" αλλά και στον τρόπο που παίζονται τα όργανα (όμορφο παράδειγμα το "σαν το νερό του ποταμού"). Η πιο σύγχρονη παράδοσιακή μουσική λέω. Ακόμα κι ο Αγγελάκας ακούγεται πιο παραδοσιακός στο τετράστιχο που τραγουδάει. Τα κομμάτια "μη χαμηλώνεις τα φτερά" και "με των πολλών τη λογική" αντηχούν αμέσως και σε τραβούν ακόμα πιο μέσα σε έναν δίσκο που στους περισσότερους απο εμάς δεν έχει εμφανείς συνδέσεις. Εγώ το καλοκαίρι τον έλιωσα βρίσκοντας πολλές ομοιότητες με τους επισκέπτες του αγγελάκα αλλα και τις πρώτες ανάσες των λύκων.
Περιμένα από τον θανάση αυτήν την ιστορία να την μπασταρδέψει λίγο, δίνοντας την δυνατότητα στον τραγουδιστή του να φανερώσει και κάτι από την δικιά του παράδοση (το έκανε βέβαια χωρίς μεγάλη επιτυχία στον δίσκο με τον Σαββόπουλο). Το λαούτο και η φωνή του Χαρούλη δεν το καταφέρνουν με τόσο μεγάλη επιτυχία, γιατί είναι τέτοια η ροη και οι μελωδίες των τραγουδιών του Παπακωνσταντίνου που παραμένουν δικά του. Μην παρεξηγηθώ, ο δίσκος είναι όμορφος. Είναι αρκετά μελωδικός και για μένα η φωνή του Χαρούλη είναι Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ελληνική φωνή (όποιος τον έχει ακούσει live καταλαβαίνει) κι όμως νοιώθεις πως ο θανάσης δεν κάνει το βήμα παραπάνω (η μάλλον έγινε με τον βραχνό προφήτη) και δεν εκμεταλλεύεται τον τραγουδιστή του στο έπακρο.
Παρένθεση τρίτη (και τελευταία). Άκουσα τα κομμάτια πριν μια εβδομάδα live, από τον Χαρούλη, σε συναυλία στο Λασίθι και ήταν λίγο περισσότερο "κρητικά" από ότι στον δίσκο...έδιναν μια δυναμική σαν αυτή που βρίσκεις στον δίσκο του Ψαρογιώργη...ίσως και για αυτό να είμαι απογοητευμένος με το τελικό αποτέλεσμα.
Καταλαβαίνω πως το να ξεκινάω να γράφω για τους Slug Guts και να καταλήγω σε παραδοσιακές μουσικές είναι κάπως περίεργο. φακ ιτ... πάντως αν κάποιος μου ζητούσε να του προτείνω έναν από τους δύο, σίγουρα θα του έλεγα το ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΔΕΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ..πιο δύσκολο (αν δεν είναι συνηθισμένο το αυτί να ακούει για 35-40 λεπτά κρητικά) αλλά πιο όμορφο, πιο άγριο, πιο ζωντανό.
Those will burn: Άγιοι, Ανεμόσκαλα, Ραμόν
Posts
No comments:
Post a Comment