Ty Segall - Slaughterhouse

Ty Segall Band Slaughterhouse (In the Red, 2012)

     Θα ξεκινήσω λέγοντας εκ των προτέρων, ότι ίσως είμαι ο λιγότερος σχετικός σε αυτό το blog, για να γράψει για έναν δίσκο σαν το slaughterhouse. Από άποψης συγγενικών ακουσμάτων that is. Γιατί λοιπόν γράφω εγώ για αυτόν τον δίσκο; Η απάντηση πάει κανέναν χρόνο πίσω που πρωτοάκουσα τραγούδια του Ty Segall, (σε αυτόν τον δίσκο συστήνονται ως Ty Segall band- δεν μπήκα στον κόπο να βρω τις αλλαγές στην δομή του συγκροτήματος, ή μάλλον μπήκα αλλά δεν έχει κανένα νοήμα τελικά, προτιμώ να μην ξέρω ακριβώς τι παίζει με τις συνθέσεις του γκρουπ, αλλά να επικεντρωθώ στις μουσικές συνθέσεις, αυτές μου τράβηξαν το ενδιαφέρον άλλωστε' καθώς δεν ήξερα τον τυπάκο από τις πρώτες δουλειές του.) Μεγάλη παρένθεση και δεν εξήγησα πολλά... Ακούγοντας και αυτήν την στιγμή τον δίσκο, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει με αυτόν. Αν είναι διαμαντάκι, αχταρμάς, ή απλώς μετριότητα. Φτάνω έτσι σε αυτό που ήθελα από την αρχή να πω, αυτός ο δίσκος μου μοιάζει αφάνταστα οικείος χωρίς να μπορώ να καταλάβω ακόμα το γιατί!!! Εντάξει ίσως να μου θυμίζει λίγο nirvana, αλλά προσωπικά κατέληξα ότι μου φέρνει στο μυαλό τραγούδια από black rebel motorcycle club πηγμένα στο noise... Ας πούμε όμως λίγα λόγια παραπάνω για αυτόν τον δίσκο... 

    Noise, noise, αποκάτω noise και ακόμα λίγο noise... Ποτέ δεν τρελαινόμουν να ακούω τόσο θόρυβο, για τόση ώρα και στο repeat μέχρι να με πιάσει πονοκέφαλος! Αλλά πραγματικά αυτός ο δίσκος είναι δυναμίτης! Με κάθε έννοια που μπορώ να φανταστώ! Κυριολεκτικά ανατινάσσει το κεφάλι σου, και μετά θέλεις κιάλλο! Και για να γίνω λίγο πιο γλαφυρός, ατίθασες μπασογραμμές, κιθάρες που σπάνε τύμπανα και ντραμς που σπάνε χορδές! Και από πάνω, ή μάλλον κάπου ανάμεσα χωμένα κάτι περίεργα φωνητικά που σπάνε κόκκαλα! Σε μια πρώτη ανάγνωση ξεχώρισα το wave goodbye και το tell me what's inside your heart, μάλλον τα εύκολα να καταλάβει κανείς και τα hitakia του δίσκου. Αλλά πραγματικά μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι, γιατί το καθένα έχει την δικιά του ιδιαίτερη δύναμη, για ξεχωριστούς λόγους – θές ένταση -diddy wah diddy-, μελωδία -I bought my eyes-, ψυχεδέλεια μακράν το δεκάλεπτο -fuzz war-. Το όλο σύνολο τώρα μοίαζει στα αυτιά μου σαν πολύ καλά δομημένο και ολοκληρωμένο άλμπουμ. Πραγματικά παρακαλάω να το ζήσω live κάποια στιγμή αυτό το πράγμα που μου βγάζει αυτός ο δίσκος. Τόση ενέργεια μαζεμένη είχα να ακούσω καιρό... Αυτό όμως που πραγματικά σε κερδίζει -μετά από πολλές ακροάσεις ίσως, αλλά πραγματικά αξίζει την ευκαιρία- είναι οι μελωδίες που αχνοφαίνονται κάτω από τον βαρύ garage ήχο του δίσκου. Ο τυπάκος ξέρει να γράφει τραγούδια, και όχι απλώς ξέφρενο πανκ χτύπημα. Και λέγοντας αυτά φτάνω στην αποτίμηση του δίσκου, κατ' εμέ πάντα. Ο δίσκος είναι από τους καλύτερους που έχω ακούσει εδώ και καιρό, και με έβαλε στην διαδικασία να γράψω επιτέλους ξανά review για κάτι που γουστάρω! Πρωτού γράψω αυτά τα λόγια και την ξεκάθαρη πλέον άποψη για την ποιότητα του δίσκου, σκόπευα να το αφήσω φλου... Στο στυλ ο χρόνος θα δείξει, αν θα επιλέξω να τον ξανακούσω ή θα ξεχαστεί και τέτοια. Τώρα νόμιζω ότι πλέον μιλάω για έναν δίσκο που όταν θέλω να ακούσω garage -που αρχίζω να συμπαθώ ολοένα και περισσότερο-, θα βρίσκεται στις πρώτες μου επιλογές...

 υγ: χωρίς ορθογραφικό έλεγχο, δείξτε επιείκεια

9


Those will burn: Tell me What's Inside Your Heart, Wave Goodbye, I Bought My Eyes