David Bowie - The Next Day

David Bowie The Next Day (Columbia, 2013)

Το πρόβλημα που είχα πάντα με τον David Bowie ήταν ότι η περσόνα ήταν πάντοτε πολύ περισσότερα από τη μουσική· ή τέλος πάντων η μουσική χανόταν πίσω από τον εκάστοτε ρόλο που επέλεγε να ‘ερμηνεύσει’. Για κάποιους αυτό μπορεί να ήταν μέρος της μουσικής, για μένα πάλι όχι. Στους τελευταίους δίσκους αυτό είχε εξασθενήσει, όπως βέβαια και η ίδια η μουσική. Για αυτό φαντάζομαι δεν είχε και καμία κυκλοφορία τα τελευταία 10 χρόνια. Και μετά από μία δεκαετία, αποφασίζει να βγάλει καινούργιο δίσκο και… ξαφνικά γίνεται χαμός: το τελευταίο διάστημα μοιάζει οι πάντες να ασχολούνται με το Next Day. Απ’ ό,τι ακούω μέχρι και τα τοπικά δελτία ειδήσεων αναφέρθηκαν στο γεγονός· Κάθε περιοδικό και εφημερίδα δε, θεώρησε απαραίτητο να κάνει μία αποθεωτική κριτική (γι’ αυτό είπα να γράψω και εγώ, τι θα μείνουμε στην απέξω?). Οπότε όπως καταλαβαίνετε, κατ’ αρχήν έχουν πέσει τρελά λεφτά στο promotion. Όχι, η καλή μουσική από μόνη της δεν είναι ικανή να προκαλέσει τέτοιο χαμό, άσε που ο δίσκος δεν έχει και πολύ από αυτή. Μία μίξη αναχρονιστικής rock που στις καλύτερες στιγμές της θυμίζει John Cale και Scott Walker, αλλά που γενικά προσπαθεί να μιμηθεί όλα αυτά που έχει υπάρξει ο Bowie στο παρελθόν (με έμφαση στην βερολινέζικη περίοδο). Αυτό που κυριαρχεί είναι πάλι η περσόνα, μόνο που και αυτή μου είναι απωθητική: Ο Bowie αυτή τη φορά ενσαρκώνει τον μεστωμένο rock star που επανέρχεται θριαμβευτικά στο προσκήνιο· μη γελιέστε, και αυτό περσόνα είναι. Και όλα βρίσκονται σε αρμονία με το ρόλο: το εξώφυλλο, που είναι ουσιαστικά το εξώφυλλο του Heroes (ομολογουμένως ο πιο σημαντικός του δίσκος) όπου ο τίτλος έχει διαγραφεί και ένα μεγάλο άσπρο τετράγωνο καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του προσπαθεί να δηλώσει με τον πιο αφελή και υπερβολικά προφανή συμβολισμό ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης αφήνει πίσω του το παρελθόν και ανοίγεται στο μέλλον. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συμβαίνει μέσα στο δίσκο, αλλά είπαμε, μικρή σημασία έχει η μουσική. Ο τίτλος που προσπαθεί να πει ακριβώς το ίδιο για όσους είναι λίγο αργοί και δεν το πιάσανε (άσε που υπάρχουν και τα digital downloads τώρα, κάποιοι μπορεί να μην δουν το εξώφυλλο): Next day. Η επόμενη μέρα, το νέο μεγάλο βήμα. Και φυσικά όλη η φιλολογία που περιβάλει την κυκλοφορία και μιλάει για τη μεγάλη επιστροφή. Μοιάζει λίγο σαν η μουσική βιομηχανία να παίζει το τελευταίο της χαρτί: τα παίζει όλα προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα από αυτά τα ‘συνταρακτικά μουσικά γεγονότα’ που δημιουργούσε και στο παρελθόν και που μπορούσε να τα ελέγξει απόλυτα. Ευτυχώς για μας το χαρτί είναι καμένο. Όσο και να πουλήσει ο δίσκος λόγω promotion τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους. Θα απομείνει ο Bowie, καρικατούρα του παρελθόντος, να μας θυμίζει τι όμορφα που είναι που η μουσική βιομηχανία πεθαίνει.
_

5.0