 | Kanye West Yeezus (Def Jam, 2013) |
Είπα ότι δεν θα το κάνω, αλλά δεν άντεξα, ξεκινάω το review με αυτό το απολαυστικό απόσπασμα από τη συνέντευξη του Kanye στους nyt:
Ο μινιμαλισμός είναι λοιπόν για τον Kanye μία λέξη που τη φτιάχνει στο μυαλό του όπως θέλει. Και στην προκειμένη περίπτωση είναι το όχημα που του επιτρέπει να χαλαρώσει λίγο σε σχέση με το Dark Fantasy. Οπότε το Yeezus είναι μεν πολύ πιο απλό από τον προκάτοχό του, αλλά συνεχίζει να βασίζεται σε μία προσθετική, καταφατική διαδικασία. Στρέφεται στα beats του Σικάγο για έμπνευση, τα οποία όμως δεν διστάζει να τα εμπλουτίσει - με μινιμαλιστικό τρόπο πάντα! - με ο,τιδήποτε περνάει από το μυαλό του, από ηλεκτρικές κιθάρες και το απαραίτητο autotune μέχρι progressive rock.
Το αποτέλεσμα? Κατ' αρχήν είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, ο πιο αντι-εμπορικός του δίσκος. Δεν έχει ούτε ένα κομμάτι που θα μπορούσε να έχει κάποια τύχη σαν single. Βέβαια στην πραγματικότητα όλες οι εφημερίδες, τα περιοδικά κτλ γράφουν για αυτόν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Μουσικά ο δίσκος είναι, για τα δικά του standards, σχετικά δυσπρόσιτος. Επίσης περιέχει δύο από τα πιο 'όμορφα' κομμάτια που έχει γράψει. Το ένα είναι το Hold my Liquor: 'Υπόγειο' και ρυθμικό συνεχίζει την κατεύθυνση που είχε πάρει με το 808s and Heartbeats αλλά πολύ καλύτερα και ουσιαστικά από οποιοδήποτε κομμάτι από εκείνο τον δίσκο. Το δεύτερο είναι το Blood on the Leaves: ουσιαστικά μία μονομαχία, ή ένας χορός, ανάμεσα στα ρομποτικά, autotuned φωνητικά του Kanye και τη μοναδική, γήινη όσο και απόκοσμη φωνή της Nina Simone στο Strange Fruit· ανεβαίνουν, καταβαίνουν, μπλέκονται μεταξύ τους. Χωρίς νικητή στο τέλος.
Από εκεί και πέρα τα κομμάτια είναι λιγότερο ή περισσότερο ενδιαφέροντα. Το New Slaves για παράδειγμα ξεκινάει σχεδόν ξεγυμνωμένο, για να καταλήξει με έναν τελείως γεμάτο ήχο στο τέλος. Το I am a God είναι τόσο αγχοτικό μέσα στον house παροξυσμό του που σε κάνει να νοιώθεις ότι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες θα ήταν να είσαι τέτοιου είδους θεός. Αλλά ακόμα και εκείνα τα κομμάτια που πάνε προς το 'λιγότερο ενδιαφέροντα', όπως για παράδειγμα το I'm in it έχουν στοιχεία που τα διασώζουν.
Το γεγονός είναι ένα: ο Kanye αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι έχει μπει σε μία τελείως δική του πορεία, η οποία εξερευνεί νέους δρόμους. Μπορεί τα υλικά που χρησιμοποιεί να είναι δανεισμένα από ένα σωρό διαφορετικά μέρη, αλλά το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα δικό του.
_
8.6"Architecture — you know, this one Corbusier lamp was like, my greatest inspiration. I lived in Paris in this loft space and recorded in my living room, and it just had the worst acoustics possible, but also the songs had to be super simple, because if you turned up some complicated sound and a track with too much bass, it’s not going to work in that space. This is earlier this year. I would go to museums and just like, the Louvre would have a furniture exhibit, and I visited it like, five times, even privately. And I would go see actual Corbusier homes in real life and just talk about, you know, why did they design it? They did like, the biggest glass panes that had ever been done. Like I say, I’m a minimalist in a rapper’s body."Οι φήμες τελευταία λοιπόν λένε ότι ο Kanye έγινε μινιμαλιστής. Ναι ο ίδιος τύπος που γέμιζε κάθε τραγούδι του με 1000 διαφορετικούς ήχους· αυτός που με το My Beautiful Dark Twisted Fantasy έκανε τον πιο larger than life δίσκο της τελευταίας δεκαετίας. Ό ίδιος άνθρωπος ανακάλυψε ότι less is more και το έκανε και δίσκο. Βέβαια οι φήμες καταρρέουν εύκολα: λέει λίγο παρακάτω στην ίδια συνέντευξη:
"I need to do more. I need to be able to give people more of what they want that currently is behind a glass."Η εξήγηση έρχεται εξίσου απολαυστικά σε ένα στίχο από το Black Skinhead: "I keep it 300, like the Romans / 300 bitches, where the Trojans?" Πολύ απλά ο Kanye είναι σχεδόν απόλυτα ανιστόρητος. Δεν ξέρει καν, και μάλλον δεν τον ενδιαφέρει, αν οι 300 ήταν Ρωμαίοι, Έλληνες ή Αιγύπτιοι. Πόσο μάλλον λοιπόν τι είναι μινιμαλισμός στη μουσική ή οπουδήποτε αλλού. Πιστεύω ότι κατά πάσα πιθανότητα θεωρεί ότι ο Steve Reich είναι γερμανός και ίσως συγγενής του Χίτλερ. Ευτυχώς. Φαντάζεστε να το γύρναγε πράγματι στον μινιμαλισμό?
Ο μινιμαλισμός είναι λοιπόν για τον Kanye μία λέξη που τη φτιάχνει στο μυαλό του όπως θέλει. Και στην προκειμένη περίπτωση είναι το όχημα που του επιτρέπει να χαλαρώσει λίγο σε σχέση με το Dark Fantasy. Οπότε το Yeezus είναι μεν πολύ πιο απλό από τον προκάτοχό του, αλλά συνεχίζει να βασίζεται σε μία προσθετική, καταφατική διαδικασία. Στρέφεται στα beats του Σικάγο για έμπνευση, τα οποία όμως δεν διστάζει να τα εμπλουτίσει - με μινιμαλιστικό τρόπο πάντα! - με ο,τιδήποτε περνάει από το μυαλό του, από ηλεκτρικές κιθάρες και το απαραίτητο autotune μέχρι progressive rock.
Το αποτέλεσμα? Κατ' αρχήν είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, ο πιο αντι-εμπορικός του δίσκος. Δεν έχει ούτε ένα κομμάτι που θα μπορούσε να έχει κάποια τύχη σαν single. Βέβαια στην πραγματικότητα όλες οι εφημερίδες, τα περιοδικά κτλ γράφουν για αυτόν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Μουσικά ο δίσκος είναι, για τα δικά του standards, σχετικά δυσπρόσιτος. Επίσης περιέχει δύο από τα πιο 'όμορφα' κομμάτια που έχει γράψει. Το ένα είναι το Hold my Liquor: 'Υπόγειο' και ρυθμικό συνεχίζει την κατεύθυνση που είχε πάρει με το 808s and Heartbeats αλλά πολύ καλύτερα και ουσιαστικά από οποιοδήποτε κομμάτι από εκείνο τον δίσκο. Το δεύτερο είναι το Blood on the Leaves: ουσιαστικά μία μονομαχία, ή ένας χορός, ανάμεσα στα ρομποτικά, autotuned φωνητικά του Kanye και τη μοναδική, γήινη όσο και απόκοσμη φωνή της Nina Simone στο Strange Fruit· ανεβαίνουν, καταβαίνουν, μπλέκονται μεταξύ τους. Χωρίς νικητή στο τέλος.
Από εκεί και πέρα τα κομμάτια είναι λιγότερο ή περισσότερο ενδιαφέροντα. Το New Slaves για παράδειγμα ξεκινάει σχεδόν ξεγυμνωμένο, για να καταλήξει με έναν τελείως γεμάτο ήχο στο τέλος. Το I am a God είναι τόσο αγχοτικό μέσα στον house παροξυσμό του που σε κάνει να νοιώθεις ότι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες θα ήταν να είσαι τέτοιου είδους θεός. Αλλά ακόμα και εκείνα τα κομμάτια που πάνε προς το 'λιγότερο ενδιαφέροντα', όπως για παράδειγμα το I'm in it έχουν στοιχεία που τα διασώζουν.
Το γεγονός είναι ένα: ο Kanye αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι έχει μπει σε μία τελείως δική του πορεία, η οποία εξερευνεί νέους δρόμους. Μπορεί τα υλικά που χρησιμοποιεί να είναι δανεισμένα από ένα σωρό διαφορετικά μέρη, αλλά το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα δικό του.
_
Those will burn: Hold My Liquor, Blood on the Leaves.
Posts
