 | Γιάννης Αγγελάκας Η γελαστή Ανηφόρα (All Together Now, 2013) |
Έχω την αίσθηση πως ο Αγγελάκας γυροφέρνει (χωρίς να το επιδιώκει) να φτιάξει ένα δίσκο που θα έχει την σημαντικότητα που είχε-και έχει- ο βραχνός προφήτης. Στην γελαστή ανηφόρα ίσως χάνει και την μεγαλύτερη ευκαιρία..
Δεν μπορούσα να φανταστώ δίσκο του Αγγελάκα με μουσική μονοδιάστατη, μουσική που τραβάει από τα μαλλιά την "διονυσιακή" ατμόσφαιρα τόσο των καλοκαιρινών live όσο και των επισκεπτών αλλά (για να τα λέμε όλα) παράλληλα, μουσική που έχει κατανοήσει κομμάτια της παράδοσης και τα έχει φιλτράρει με τον καλύτερο τρόπο.
Νοιώθω πως είναι ένας δίσκος που ακριβώς δεν ξέρει που θα μπορούσε να φτάσει (διότι θεωρώ πως είχε τις δυνατότητες). Μέσα του περιέχει την κλασσική πλέον τραγουσιτική μανιέρα του αγγελάκα (άγγελος, ποτάμι) που είναι ίδια με τους επισκέπτες. Υπάρχουν το "Ευγνωμοσύνη" και το "Τηλεντρόγκες" που φαντάζομαι συναυλιακά θα είναι "μαστ" αλλά δυστυχώς στιχουργικά είναι πολύ κάτω από τα στάνταρ του ίδιου του Αγγελάκα (τραγούδι για τους δημοσιογράφους στα μεγάλα κανάλια...που σαν ιδέα είναι καλό, σαν εκτέλεση όμως όχι και ιδικότερα όταν έχεις να το συγκρίνεις με παλιότερο κομμάτι...). Υπάρχουν κομμάτια επίκαιρα αλλά όχι τόσο δυναμικά, ίσως γιατί αρχίζουν να βρίσκονται μουσικά αδιέξοδα απένταντι στην ίδια την μουσική πρόταση..
Υπάρχουν πολλά βαρετά και άχρωμα, όπως οι βαλίτσες, το πόθοι...ο γιαννάκης, που κάνουν το δίσκο να αγκομαχά να τελειώσει.
Δεν είναι όλα αρνητικά φυσικά. Υπάρχει το "Μαύρη Νύχτα" το οποίο είναι εξαιρετικό και τα πιασάρικα "Σαράβαλο" και "Γελαστή ανηφόρα" (ουσιαστικά το 7΄΄ που είχε βγει πριν το δίσκο).
Υπάρχει το όμορφο "Δικαιοσύνη" και το άγριο "Γλέντι"...
και εκεί σταματάς και αναρωτιέσαι... 5 κομμάτια που αξίζουν δεν κάνουν το δίσκο καλό...????
κι όμως όχι.
Δυστυχώς.
κάθε καινούργιος δίσκος του αγγελάκα είτε μοναχικός είτε μέσα σε μπάντα, ήταν πάντα ένα καινούργιο μονοπάτι, μια καινούργια ματιά σε παλιές μουσικές, και μια καινούργια ιδέα για ήχους και εικόνες...εδώ, νοιώθω πως, έχει μείνει στάσιμος, στάσιμος και όχι ενέπνευστος, διότι αρκετά από τα παρακείμενα της γελαστής ανηφόρας είναι καλά..
_
6.4Δεν μπορούσα να φανταστώ δίσκο του Αγγελάκα με μουσική μονοδιάστατη, μουσική που τραβάει από τα μαλλιά την "διονυσιακή" ατμόσφαιρα τόσο των καλοκαιρινών live όσο και των επισκεπτών αλλά (για να τα λέμε όλα) παράλληλα, μουσική που έχει κατανοήσει κομμάτια της παράδοσης και τα έχει φιλτράρει με τον καλύτερο τρόπο.
Νοιώθω πως είναι ένας δίσκος που ακριβώς δεν ξέρει που θα μπορούσε να φτάσει (διότι θεωρώ πως είχε τις δυνατότητες). Μέσα του περιέχει την κλασσική πλέον τραγουσιτική μανιέρα του αγγελάκα (άγγελος, ποτάμι) που είναι ίδια με τους επισκέπτες. Υπάρχουν το "Ευγνωμοσύνη" και το "Τηλεντρόγκες" που φαντάζομαι συναυλιακά θα είναι "μαστ" αλλά δυστυχώς στιχουργικά είναι πολύ κάτω από τα στάνταρ του ίδιου του Αγγελάκα (τραγούδι για τους δημοσιογράφους στα μεγάλα κανάλια...που σαν ιδέα είναι καλό, σαν εκτέλεση όμως όχι και ιδικότερα όταν έχεις να το συγκρίνεις με παλιότερο κομμάτι...). Υπάρχουν κομμάτια επίκαιρα αλλά όχι τόσο δυναμικά, ίσως γιατί αρχίζουν να βρίσκονται μουσικά αδιέξοδα απένταντι στην ίδια την μουσική πρόταση..
Υπάρχουν πολλά βαρετά και άχρωμα, όπως οι βαλίτσες, το πόθοι...ο γιαννάκης, που κάνουν το δίσκο να αγκομαχά να τελειώσει.
Δεν είναι όλα αρνητικά φυσικά. Υπάρχει το "Μαύρη Νύχτα" το οποίο είναι εξαιρετικό και τα πιασάρικα "Σαράβαλο" και "Γελαστή ανηφόρα" (ουσιαστικά το 7΄΄ που είχε βγει πριν το δίσκο).
Υπάρχει το όμορφο "Δικαιοσύνη" και το άγριο "Γλέντι"...
και εκεί σταματάς και αναρωτιέσαι... 5 κομμάτια που αξίζουν δεν κάνουν το δίσκο καλό...????
κι όμως όχι.
Δυστυχώς.
κάθε καινούργιος δίσκος του αγγελάκα είτε μοναχικός είτε μέσα σε μπάντα, ήταν πάντα ένα καινούργιο μονοπάτι, μια καινούργια ματιά σε παλιές μουσικές, και μια καινούργια ιδέα για ήχους και εικόνες...εδώ, νοιώθω πως, έχει μείνει στάσιμος, στάσιμος και όχι ενέπνευστος, διότι αρκετά από τα παρακείμενα της γελαστής ανηφόρας είναι καλά..
_
Those will burn: Μαύρη Νύχτα, Δικαιοσύνη, Γελαστή Ανηφόρα
Posts
No comments:
Post a Comment