Κουβέντες που οδηγούν σε συμπεράσματα...(;)

Μόλις είχε τελείωσει ο hookie το support στον εαυτό του και έκανε ένα μικρό διάλειμμα, φαντάζομαι να ρίξουμε σφυγμούς, για να αρχίσει το closer...Μέσα σε αυτά τα 5 λεπτά, η κουβέντα εξελίχθηκε ταχύτατα.

Β: οι δίσκοι είναι υπερεκτιμημένοι πια/μόνο τραγούδια πλέον αξίζουν.
Γ:τι ε πως??
Εγώ: what the fuck?
B: Ωραία πείτε μου από το 2000-2001 και μετά δίσκους με την σημαντικότητα του closer πχ...που μετά απο 30 χρόνια φαντάζεστε ότι θα τους ακούμε ανατριχιάζοντας...
Εγώ: funeral....
Β: χμμ..ναι οκ..Άλλο??
(βγαίνει ο hooky και σώζει την αμηχανία μας)....

γυρίζοντας σπίτι, το μυαλό μου είχε χωριστεί στα δύο...: από την εξαιρετική συναυλία που είχα παρακολουθήσει (ελπίζω να γράψω για αυτήν εκτενέστερα) και από την κουβέντα...

ρε λες...;


Ξέρω, πολλοί θα διαφωνίσουν γιατί ψαχουλεύοντας τις σημειώσεις μου απο το 2000 και μετά αρκετοί δίσκοι ήταν καλοί, πράγματι...πόσους όμως μπορώ να ξανακούσω με ευχαρίστηση 5,6,7 χρόνια μετά? και πόσοι βγήκαν και ακούστηκαν σε μεγάλο εύρος..

πόσους θα μπορώ ανατρέχοντας πίσω να μην έχω λόγια...

Μετρημένοι στα δάκτυλα των χεριών και σίγουρα μαζεμένοι οι περισσότεροι πριν το 2006...
Θα αναφέρω μερικούς έτσι για την όρεξη:
Kid A, Lift your Skinny Fists..., Is this it, Turn on the bright Light, Funeral, Elephant, Back to Black, Grey Album, (θα πέσει ο ουρανός να με κάψει) to Meeri κάτι των Animal Collective, το Seer των swans (κι αυτό είναι πολύ φρέσκο για να ξέρουμε... )

Κομμάτια όμως...
Γεμίζεις 100 δίσκους με υπέρκαυλα κομμάτια τα οποία θα μπορείς να τα ακούς για πάντα...
και με μια τεράστια γκάμα ήχων...
από linkin park(!) μέχρι outkast, U2 και Bright Light μέχρι savages και Wilco, Moz, το Antics, Bloc Party, Franz Ferdinand, Lcd Soundsystem...μπορώ να γράφω για εκατοντάδες γκρουπ που έβγαλαν δυο τρία καλά κομμάτια....ρε μέχρι και οι Keane....




Δεν ξέρω πραγματικά, αν γυρίζοντας πίσω σε καμιά 15αριά χρόνια ο δίσκος για πέταμα τάδε, έχει αλλάξει τη μουσική και πάμε και βλέπουμε τον τάδε παππού να τα σπάει στη σκηνή...(κάτι δηλαδή που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τώρα).
Ξανακοίταγα τη φετινή 20άδα μου...τη περσινή ή την προπέρσινη...
ήταν τελικά οι δίσκοι που μου άλλαξαν τη διάθεση κατα τη διάρκεια της εκάστοτε χρονιάς ή ένα δύο κομμάτια τους που με είχαν παρασύρει?
Λίγους πάντως ξαναβάζω ολόκληρους να παίξουν πια..
είχα φτιάξει ένα cd με κομμάτια της φετινής χρονιάς...κι όλο γυρίζω σε αυτά και προσθέτω...

φαντάζομαι φταίει η κλισέ διακαιολογία της ταχύτητας της πληροφορίας, ο τρόπος που ακούμε πλέον μουσική κτλπ κτλπ...
φταίει και ότι, τουλάχιστον στα πράγματα που εγώ παρακολουθώ, σχεδόν τα έχουμε ακούσει όλα...
καμία έκπληξη παρά των ελάχιστων εξαιρέσεων....


Αν και δεν μπορώ τον κατακερματισμό μια ιδέας και ενώς concept (και για αυτό συνεχίζω να αγοράζω ολόκληρους τους δίσκους δίνοντας  χιλιάδες ευκαιρίες σε κάθε ένα ρημάδι κομμάτι τους) δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω στη γενική ιδέα:
Βγάλτε ένα γαμημένο δίσκο της προκοπής....




είχαμε κάνει μια λίστα το μακρινό 2009, έχει πράγμα μέσα...όμως εγώ εδώ μιλάω για τους δίσκους πουο θα μείνουν...