Eagulls - Eagulls

Eagulls Eagulls (Partisan, 2014)

Φέτος η χρονιά ξεκίνησε σε πολύ χαμηλά επίπεδα για τη μουσική παραγωγή. Ή μάλλον εμείς είχαμε θέσει πολύ ψηλά τον πήχη, συνεχίζοντας από ένα εκπληκτικό και ανεπανάληπτο 2013. Όσο περνούσε η χρονιά όμως, τα πράγματα γύρισαν προς το φυσιολογικό. Βγήκαν και καλύτεροι δίσκοι είναι η αλήθεια και γενικότερα ακούσαμε πολύ μουσική, άξια αναφοράς και για το 2014. Χωρίς τους δίσκους διαμάντια βέβαια... Αυτό που ακούς ένα κάρο καινούργιους δίσκους και σου μένει το αίσθημα ότι κάτι λείπει. Και ψάχνεις να το βρεις σε παλιότερους, γνώριμους και μη. Ε σε μια τέτοια στιγμή, εκεί που φόρτωνα δίσκους στις λίστες αναπαραγωγής, έβαλα πάλι τους Eagulls. Και ήταν αυτό που έψαχνα. Αυτό που έλειπε.
Είναι από τους δίσκους που όταν ακουστεί την κατάλληλη στιγμή είναι βάλσαμο στην ψυχή. Γιατί έχει αυτό το πέρασμα από το αγχωτικό, έντονο σημείο σε μια μελωδική και χαλαρή εκτόνωση. Σα να νιώθεις αυτή την ενέργεια να περνάει γύρω σου και να σε παρασέρνει. Και βρίσκεις εκείνα τα σημεία, τα οικεία τα γνώριμα. Τις μπασογραμμές που έχεις ξανακούσει, με μια πιο ποπ μελαγχολία. Τις κιθάρες να τζαμάρουν όμορφα, και μια φωνή σπαρακτική. Είναι ένας δίσκος (ντεμπούτο άλμπουμ) από νέα παιδιά, που δεν είναι ευχαριστημένα με τη ζωή τους και ξεδίνουν με τη μουσική τους. Φρέσκο ποστ πανκ. Και είναι ειλικρινές και όμορφο αυτό.
Θυμάμαι όταν βγήκε έκανε μεγάλη εντύπωση. Αλλά μέσα στη μαυρίλα, δεν είχε αναπνεύσει όπως έπρεπε... Και έτσι η ανάλυση τότε πήγαινε αλλού. Αν έχουν hype, αν και ποιους αντιγράφουν, αν είναι απλώς ένα πυροτέχνημα. Κάτι μήνες μετά που έχουν ξεχαστεί όλα αυτά, ο δίσκος μου μοιάζει απλώς υπέροχος. Γεμάτος δύναμη, σε προκαλεί να δραστηριοποιηθείς, να σταματήσεις να μένεις ήσυχος. Και είναι μεγάλο πράμα αυτό. Τους αγαπάς και τους κρατάς κοντά σου αυτούς τους δίσκους. Συνθετικά ο δίσκος δεν είναι καμιά πρωτοπορία. Καλή τεχνική, όμορφες μίξεις αλλά λίγες εκπλήξεις. Έχει στόχους όμως, βρίσκει ανταπόκριση στον ακροατή, ενδιαφέρεται για αυτόν. Δε θα σταματήσω να το γράφω αυτό. Γιατί είναι μεγάλο κριτήριο του κατά πόσον ένας δίσκος κρίνεται ως επιτυχημένος. Αν λοιπόν έχετε ακούσει ένα σωρό γλυκανάλατα και νιώθετε να σας λείπει κάτι από τη μουσική που ακούτε, τώρα είναι η στιγμή να (ξανα)βάλετε αυτόν τον δίσκο να παίζει.

_

8.2

Those will burn: Nerve Endings, Hollow Visions, Yellow Eyes, Possesed, Footsteps,

White Lung - Deep Fantasy

White Lung Deep Fantasy (Domino, 2014)

Μάλλον είχα ξεχάσει πως είναι η μουσική με κιθάρες. Για το πανκ δεν το συζητάω καν. Μπορεί και να έχουν περάσει 10 χρόνια και βάλε από όταν άκουσα για τελευταία φορά κάτι αντίστοιχο. Εντάξει, τα παλιά δεν μετράνε, για καινούργιο λέω. Τώρα πως μου ήρθε να ασχοληθώ με αυτόν τον δίσκο δεν ξέρω (εντάξει, βοήθησε το review του pitchfork...), αλλά δεν το μετάνιωσα στο ελάχιστο. Κατ' αρχήν είναι απίστευτη η διάρκειά του: 22 λεπτά, με 10 κομμάτια, δηλαδή μέσος όρος κάτι λίγο πάνω από τα 2 λεπτά. Δύναμη! Και από εκεί και πέρα φεμινιστικό πανκ που σπάει κόκαλα. Ταχύτητα, σφυροκόπημα για 2 λεπτά, και εκεί που λες να πάρεις μία ανάσα, κατευθείαν στο επόμενο κομμάτι, χωρίς περιθώρια να σταθείς για λίγο. Και πάνω απ' όλα μελωδία. Πίσω από την ταχύτητα και το σφυροκόπημα βρίσκονται όλες εκείνες οι τόσο απίστευτα απλές μελωδίες που κάποτε έκαναν κάποιους να σνομπάρουν τους Ramones ως pop συγκρότημα (ειδικά τα αγγλάκια έχουν ένα ψιλοκόλλημα, μην τους θίξουν τους pistols...). Που ήταν δηλαδή, αλλά μόνο λόγος για να μην τους ακούς δεν είναι αυτό. Οπότε ναι, οι επιρροές των White Lung είναι κυρίως από την εκεί πλευρά του Ατλαντικού. Και τις έχουν αφομοιώσει με τον καλύτερο τρόπο, ξέρουν πολύ καλά που να γεμίσουν τον ήχο τους, που να τρέξουν περισσότερο, που να αφήσουν τα ντραμς πιο γυμνά. Όλα αυτά κόλπα δοκιμασμένα πολλές φορές βέβαια, αλλά αυτό ποτέ δεν σημαίνει ότι μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε. Ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με κομμάτια τόσο μικρά και απλά στη δομή τους.
Αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Τα 22 λεπτά περνάνε τόσο γρήγορα, που το βάζεις και το ξαναβάζεις, και μέσα σε δύο ωρίτσες έχεις μάθει τα κομμάτια και σιγοτραγουδάς μαζί τους. Επίσης, τα γυναικεία φωνητικά νομίζω ότι ταιριάζουν πολύ καλύτερα στο πανκ, όχι?

_

8.0

Those will burn: Face down, Drown with the monster, Just for you

The Roots - ... and Then you Shoot you Cousin

The Roots ... and then you shoot your cousin (Def Jam, 2013)

Οι Roots κάποια στιγμή είχαν πει ότι έβγαζαν το τελευταίο τους album. Νομίζω 2-3 δίσκους πίσω. Προφανώς κάτι άλλαξε από τότε, και συνέχισαν να βγάζουν δίσκους κανονικά. Εμένα όμως εκείνη η γραμμή κάπως μου καρφώθηκε (το «οι Roots βγάζουν τον τελευταίο τους δίσκο») οπότε κάθε φορά που βγάζουν κάτι νέο είναι και μία μικρή έκπληξη για μένα. Ναι, εντάξει, μετά από μερικά δευτερόλεπτα θυμάμαι όλο το σκηνικό, την μη εκπληρωμένη δήλωση κτλ, αλλά παρόλα αυτά είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη αυτή η έκπληξη. Φοβάμαι ότι αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν όλο και λιγότερες εκπλήξεις στο περιεχόμενο των δίσκων τους· μετά το How I Got Over. Τόσο το Undun όσο και οι διάφορες συνεργασίες τους (John Legend, Elvis Costelo κτλ). Σαν όλα να είναι λίγο παραπάνω προβλέψιμα απ’ ό,τι θα περίμενες (παράδοξο ε? Και δεν είναι όπως το περιμενεις και είναι προβλέψιμο). Όλα όμορφα και προσεγμένα, η παραγωγή, τα beats, τα samples, οι στίχοι κτλ, αλλά σαν να λείπει αυτό το κάτι που θα τον κάνει να ξεχωρίσει λίγο. Έτσι ακριβώς και με αυτόν εδώ τον δίσκο:
Ξεκινάει με τη φωνή της Nina, ιδανικός τρόπος από τη μία, από την άλλη παραείναι τυπικό Roots σαν επιλογή. Το Never που ακολουθεί είναι σχεδόν trip hop, τόσο που ακούγεται έως λίγο παλιομοδίτικο. Το επόμενο When the people chear δεν αλλάζει και πολύ την ατμόσφαιρα. Και συνεχίζουν σε λίγο πολύ παρόμοια μονοπάτια. Τα Black Rock και Understand επιστρέφουν σε λίγο πιο κλασσικά hip hop μονοπάτια. Εκεί που τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ενδιαφέροντα είναι στο πρελούδιο Dies Irae και στο The Coming όπου εμβαθύνουν λίγο περίσσότερο στους πειραματισμούς με το πιάνο που είχαν ξεκινήσει στο Undun. Στο The Dark και στο Unraveling επιστρέφουν στο αρχικό μελαγχολικό και κάπως υποτονικό trip hop του 2014 που βρήκαμε και στην αρχή, για να κλείσουν με ένα πιο ‘χαρούμενο’ κομμάτι (Tomorrow), που αρχικά μοιάζει να είναι εκτώς κλίματος, αλλά τελικά ταιριάζει όμορφα με το συνολικό αποτέλεσμα. Μόνο που και αυτό ενώ δεν είναι άσκημο, περνάει χωρίς να αφήσει πολλά πράγματα.
Μένεις λοιπόν με την αίσθηση ότι ο δίσκος περνάει και φεύγει κάθε φορά που τον ακούς, όσες φορές και να τον ακούσεις. Και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να είχαν υλοποιήσει εκείνη την ανακοίνωσή τους, ή ότι τουλάχιστον χρειάζονται επειγόντως μία ανανέωση.

_

7.0

Those will burn: Dies Irae, The Coming

King Dude, Skull & Dawn, The Love&Suicide Death Club - Death Disco - 17.06.14

Τρίτη βράδυ κατεβαίνοντας στο Death Disco δεν είχα ιδέα για το τι θα παρακολουθήσω. Για την ακρίβεια στο μυαλό μου είχα κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είδα τελικά. Περίμενα κλασικά μια  Death Disco γεμάτη κόσμο, τίγκα hipsteria να περιμένουν να δουν ένα τυπά που λίγοι θα ήξεραν τα κομμάτια και απλά θα γέμιζαν το χώρο, για να τσεκάρουν ακόμα ένα κουτάκι στις μακρυές λίστες...
Ω πόσο λάθος έκανα.

Κάπου στις 10 ξεκίνησε το πρώτο support οι the love suicide death club και κατά τις 11 ανέβηκαν οι skull&dawn οι οποίοι με άφησαν με το στόμα ανοιχτο. Δυνατή μπάντα, επικοινωνιακοί, με κομμάτια που μας ξύπνησαν και ενώ δεν έχω πολύ σχέση με αυτού του τύπου τη μουσική γούσταρα κάθε νότα. Εξαιρετικοί.Ειδικά το πρώτο κομμάτι που έπαιξαν (nasville girl νομίζω το είπαν-θα είναι στο καινούργιο τους δίσκο) ήταν δυναμίτης. 

12 παρά λίγο πήρε την κιθάρα του ο King Dude ή αλλιώς ο TJ Cowgill άναψε τα 3 κεριά διπλά στο μικρόφωνο και για μια ώρα και κάτι μπήκαμε λίγο στο μυαλό του τύπου που έβγαλε το burning daylight ή έγραψε το lucider's the light of the world στο δίσκο που τον ονόμασε love..





Έπαιξε όλα τα κομμάτια που έπρεπε να παίξει όπως spider in her hair, jesus in the courtyard, devil eyes, Lord i am coming home, barbara anna και το lucider's the light of the world όπου ένα μαγαζί τραγουδουσε μαζι του "Tell me what's that light? Lucifer's the light. " 

Και κάπου έφτασε η ώρα να φωνάξει στη σκηνή τους skull & dawn για να παίξουν το Fear is all you know. Δυναμίτης  και μια tomwaitsική παρουσίαση του τραγουδιού.

Ο κόσμος αν και δεν γέμισε ασφυκτικά το DD ήταν όπως έπρεπε να είναι για να ακούσει αυτού του είδους τα τραγούδια. Εξαιρετική βραδιά που τελείωσε στη μια από ένα τυπά που έχει να πει ιστορίες και να τραγουδήσει πράγματα για ένα κόσμο δικό του.

Plissken Festival μέρα Δεύτερη (07.06.14)

Φαντάζομαι ότι δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να χάσει τους imam baildi soundsystem live...και για αυτό το λόγο έπρεπε να τραβηχτώ στη πειραιώς. Έβαλα τα καλά μου, έψησα και τον stalker, γιατί άλλη ευκαιρία δεν θα είχε να τους δει σαν soundsystem και με ντάλα ήλιο μπήκαμε στο χώρο του φεστιβαλ.

45λεπτη καθυστέρηση εξαιτίας μιας βροχής που είχε πέσει νωρίτερα και έτσι κατα τις 6, με μια μπύρα στο χέρι ξεκινήσαμε τον μαραθώνιο με τους Nightmare Air. Κόσμος όχι πολύς, αλλά σίγουρα ευχαριστήθηκε την ένταση και τη χαρά του τρίο. Shoegaze και noise rock και μια μπασίστρια που ο θα έκανε τον music.stalker κανονικό stalker. Εύκολα.

Επόμενο act ο dirty -και καημός- beaches. Με τελείως διαφορετικό ήχο από ότι τον είχαμε δει πριν δυο(;) χρόνια στο bios. Μπίτια, θόρυβος, παραμορφώσεις, τα είχε όλα. ο Χρήστος γούσταρε πάθος, dedication και κάτι άλλα ψιλά που δεν τα κατάλαβα..Εγώ βαρέθηκα. Καλός ο πειραματισμός, αλλά ένα γαμημένο ακόρντο θα ήθελα να το ακούσω. Ο κόσμος είχε μαζευτεί περισσότερος και ήταν με το μέρος του Χρήστου. Οπότε πάσο.

Οκτώ παρά λίγο και τα βαμμένα ή μάλλον ξεβαμμένα μαλλιά του Brandon Welcher εμφανίζονται στη σκηνή. Crocodiles λοιπόν. Ξεκίνησαν σούπερ δυνατά, αλλά όσο πέρναγε η ώρα και ενώ φαίνονται εκείνοι να το διασκεδάζουν περισσότερο η μουσική τους ενέργεια έπεφτε. Και βαρεθήκαμε. Αρκετά. Εντάξει αν δεν ήταν και ο charles rowell (το άλλο standard μέλος) να παίζει καυλώτική κιθάρα, φαντάζομαι θα μας είχε πάρει ο ύπνος κάπου εκεί. Όχι όμως κακοί. Απλά φλώροι που είπε και ο music.stalker σε μια στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας. 

Διάλλειμα γιατί τον κύριο jurado δεν τον ξέραμε, και σίγουρα δεν αντέχαμε ακουστικό σετ. Βότκα και βόλτα στον εξωτερικό χώρο του φεστιβαλ. Αρκετός κόσμος, με μουσικές να έρχονται από το outdoor stage. Τα συγκροτήματα που έπαιξαν εκεί, όσο μπορεσα να ακούσω -όταν είχε διάλλειμα το main stage- ήταν εξαιρετικά για χαλί. Τουλάχιστον για τα γούστα μου. Τέρμα το διάλλειμα όμως. 10 και κάτι η ώρα και soft moon.

Δεν μου είχαν πει καλά λογια για τα live των Soft Moon. Και οκ, μπορεί να μου φαίνονται λίγο ποζέρια αλλά το live τους δεν ήταν κακό. Είχε ένταση από τη πρώτη νότα μέχρι και την τελευταία. Βοήθησε και οτι απο κάτω γουστάραμε και το δείχναμε και έτσι για την περίπου μια ώρα που έπαιξαν ήταν όπως έπρεπε.

Και ερχόμαστε στην αρχή του κειμένου. Στο main stage ετοιμάζονται να βγουν οι wooden shjips. Εμείς έξω για λίγο αέρα, γιατί στο main stage κοντά στη σκηνή, τα πράγματα είναι ζεστά, υγρά και καθόλου μα καθόλου διαθέσιμα...Έξω στο outdoor stage βγαίνουν οι imam baildi soundsystem...ένα πράγμα για πέταμα. Ένας MC για σκυλάδικο και μουσική live που ήθελε να είναι παλιακή και το μόνο που κατάφερνε ήταν να είναι παραλιακή. Όταν ακούσαμε να ξεκινάνε οι wooden κάναμε να μπουμε αλλά ήταν τόσος ο κόσμος και ο ήχος αν δεν ήσουν στο κέντρο δεν ήταν καθόλου καλός και ξαναβγήκαμε για να δουμε τους αγαπημένους imam. Ευτυχώς είχαν μείνει λίγα τραγούδια και μια καλή διασκευή του "πόσο λυπάμαι" της βέμπο έκαναν το όλο πράγμα λίγο πιο εύπεπτο.

Τελευταίο live act για μας...είχε φτάσει και μια...black lips. Μπαίνουμε από νωρίς μέσα, κέντρο, κοντά στη σκηνή και για μια ώρα εγώ δεν θυμάμαι τι πως που και γιατί...ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ. Αν και κάπως συγκρατημένοι πάνω στη σκηνή (τελευταία συναυλία πριν γυρίσουν αμερική όπως είπαν) δεν υστερησαν σε τίποτα και έπαιξαν δυνατά. Ιδρωμένα σώματα και χαμόγελα σίγουρα δείχνουν ότι το live τους πέτυχε.

All in all, εξαιρετικό φεστιβαλ με πολύ καλό line up. Τα συγκροτήματα με σούπερ ακρίβεια έπαιξαν όση ώρα έπρεπε να παίξουν και ο χρόνος μεταξύ 2 συγκροτημάτων ήταν ο ελάχιστος δυνατός.
Φυσικά act of the day ήταν οι black lips με τους nightmare air για μένα να είναι η έκπληξη της βραδιάς.

Plisskën Festival | 07-06-2014 [photos]

Για το πως περάσαμε, τα είπε λίγο-πολύ ο bo(m)bbieR στο προηγούμενο ποστ. Εγώ προσθέτω απλώς κάποιες εικόνες από μια όμορφη μέρα. Χαλάλι το καπάκι της μηχανής μου...

Λίγο Dream Pop, Λίγο Shoegaze και ο φόβος για τον μπουθ...

Σήμερα 5 του Ιούνη, έφτασε εκείνη η ωρα που, να πω την αλήθεια, δεν περίμενα με τίποτα να έρθει. Έβαλα να ακούσω το καινούργιο των James.
Να προσθέσω πως ανήκω στη προνομιούχα γενιά που όταν μισεί κάποιον θεωρεί υποχρέωση να χέσει στο τάφο του ή κάτι τέτοιο βρωμερό παράλληλα και μακάβριο και που ποτέ δεν θα τα καταφέρει...

ε, ο Μπουθ ήταν στο Βου από τους πρώτους μέσα στη μακρυά λίστα. Και συνεχίζει. Μη νομίζεις.

Ναι, κατέβασα james και το "walk like you" ακούγεται ρε γαμώτο. Ευτυχώς δεν ακούγεται το επόμενο (curse curse) και το πεταξα... Αλλά δεν είμαι εδώ για να γράψω για αυτόν το δίσκο, απλά τρόμαξα. 

(Ουφ το έβγαλα απο μέσα μου κι ηρέμησα).

Αυτό που έχει τρομερό ενδιαφέρον όμως είναι το how to keep from falling off a mountain των slowness. 

Ω ναι. Πάρε το mountain για αρχή. 7 λεπτά. Κόλαση. Βγήκε προχθές. Κι αξίζει.

Προσωπικά θα προτείνω και το Nausea των Craft Spells. Dream pop όμως. Αν είσαι στα σκληρά-μακρυά. 

Αν παντως θες shoegaze φρέσκο, ωραίο και συνάμα EP για να μην βαρεθείς wildhoney η μπάντα και seventeen το EP. 3 κομμάτια να τα πιεις στο ποτήρι..

12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες - bandcamp

Κινδυνεύοντας να μας κατηγορήσουν ότι τα παίρνουμε από την Inner Ear. Αλλά δεν φταίω εγώ που μαζεύουν ότι καλό κυκλοφορεί. Ακούμε τον δίσκο "12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες" by Τα Παιδιά Της Παλαιότητας.   Το νέο του σχήμα του  Π.Ε. Δημητριάδη των Κόρε.Ύδρο. 

Και ένα πρώτο σχόλιο: Όμορφο, αλλά δεν το λες και έκπληξη. Κάτι  σε demo Κόρε. Ύδρο μου κάνει.