Plissken Festival μέρα Δεύτερη (07.06.14)

Φαντάζομαι ότι δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να χάσει τους imam baildi soundsystem live...και για αυτό το λόγο έπρεπε να τραβηχτώ στη πειραιώς. Έβαλα τα καλά μου, έψησα και τον stalker, γιατί άλλη ευκαιρία δεν θα είχε να τους δει σαν soundsystem και με ντάλα ήλιο μπήκαμε στο χώρο του φεστιβαλ.

45λεπτη καθυστέρηση εξαιτίας μιας βροχής που είχε πέσει νωρίτερα και έτσι κατα τις 6, με μια μπύρα στο χέρι ξεκινήσαμε τον μαραθώνιο με τους Nightmare Air. Κόσμος όχι πολύς, αλλά σίγουρα ευχαριστήθηκε την ένταση και τη χαρά του τρίο. Shoegaze και noise rock και μια μπασίστρια που ο θα έκανε τον music.stalker κανονικό stalker. Εύκολα.

Επόμενο act ο dirty -και καημός- beaches. Με τελείως διαφορετικό ήχο από ότι τον είχαμε δει πριν δυο(;) χρόνια στο bios. Μπίτια, θόρυβος, παραμορφώσεις, τα είχε όλα. ο Χρήστος γούσταρε πάθος, dedication και κάτι άλλα ψιλά που δεν τα κατάλαβα..Εγώ βαρέθηκα. Καλός ο πειραματισμός, αλλά ένα γαμημένο ακόρντο θα ήθελα να το ακούσω. Ο κόσμος είχε μαζευτεί περισσότερος και ήταν με το μέρος του Χρήστου. Οπότε πάσο.

Οκτώ παρά λίγο και τα βαμμένα ή μάλλον ξεβαμμένα μαλλιά του Brandon Welcher εμφανίζονται στη σκηνή. Crocodiles λοιπόν. Ξεκίνησαν σούπερ δυνατά, αλλά όσο πέρναγε η ώρα και ενώ φαίνονται εκείνοι να το διασκεδάζουν περισσότερο η μουσική τους ενέργεια έπεφτε. Και βαρεθήκαμε. Αρκετά. Εντάξει αν δεν ήταν και ο charles rowell (το άλλο standard μέλος) να παίζει καυλώτική κιθάρα, φαντάζομαι θα μας είχε πάρει ο ύπνος κάπου εκεί. Όχι όμως κακοί. Απλά φλώροι που είπε και ο music.stalker σε μια στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας. 

Διάλλειμα γιατί τον κύριο jurado δεν τον ξέραμε, και σίγουρα δεν αντέχαμε ακουστικό σετ. Βότκα και βόλτα στον εξωτερικό χώρο του φεστιβαλ. Αρκετός κόσμος, με μουσικές να έρχονται από το outdoor stage. Τα συγκροτήματα που έπαιξαν εκεί, όσο μπορεσα να ακούσω -όταν είχε διάλλειμα το main stage- ήταν εξαιρετικά για χαλί. Τουλάχιστον για τα γούστα μου. Τέρμα το διάλλειμα όμως. 10 και κάτι η ώρα και soft moon.

Δεν μου είχαν πει καλά λογια για τα live των Soft Moon. Και οκ, μπορεί να μου φαίνονται λίγο ποζέρια αλλά το live τους δεν ήταν κακό. Είχε ένταση από τη πρώτη νότα μέχρι και την τελευταία. Βοήθησε και οτι απο κάτω γουστάραμε και το δείχναμε και έτσι για την περίπου μια ώρα που έπαιξαν ήταν όπως έπρεπε.

Και ερχόμαστε στην αρχή του κειμένου. Στο main stage ετοιμάζονται να βγουν οι wooden shjips. Εμείς έξω για λίγο αέρα, γιατί στο main stage κοντά στη σκηνή, τα πράγματα είναι ζεστά, υγρά και καθόλου μα καθόλου διαθέσιμα...Έξω στο outdoor stage βγαίνουν οι imam baildi soundsystem...ένα πράγμα για πέταμα. Ένας MC για σκυλάδικο και μουσική live που ήθελε να είναι παλιακή και το μόνο που κατάφερνε ήταν να είναι παραλιακή. Όταν ακούσαμε να ξεκινάνε οι wooden κάναμε να μπουμε αλλά ήταν τόσος ο κόσμος και ο ήχος αν δεν ήσουν στο κέντρο δεν ήταν καθόλου καλός και ξαναβγήκαμε για να δουμε τους αγαπημένους imam. Ευτυχώς είχαν μείνει λίγα τραγούδια και μια καλή διασκευή του "πόσο λυπάμαι" της βέμπο έκαναν το όλο πράγμα λίγο πιο εύπεπτο.

Τελευταίο live act για μας...είχε φτάσει και μια...black lips. Μπαίνουμε από νωρίς μέσα, κέντρο, κοντά στη σκηνή και για μια ώρα εγώ δεν θυμάμαι τι πως που και γιατί...ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ. Αν και κάπως συγκρατημένοι πάνω στη σκηνή (τελευταία συναυλία πριν γυρίσουν αμερική όπως είπαν) δεν υστερησαν σε τίποτα και έπαιξαν δυνατά. Ιδρωμένα σώματα και χαμόγελα σίγουρα δείχνουν ότι το live τους πέτυχε.

All in all, εξαιρετικό φεστιβαλ με πολύ καλό line up. Τα συγκροτήματα με σούπερ ακρίβεια έπαιξαν όση ώρα έπρεπε να παίξουν και ο χρόνος μεταξύ 2 συγκροτημάτων ήταν ο ελάχιστος δυνατός.
Φυσικά act of the day ήταν οι black lips με τους nightmare air για μένα να είναι η έκπληξη της βραδιάς.