 | The Roots ... and then you shoot your cousin (Def Jam, 2013) |
Οι Roots κάποια στιγμή είχαν πει ότι έβγαζαν το τελευταίο τους album. Νομίζω 2-3 δίσκους πίσω. Προφανώς κάτι άλλαξε από τότε, και συνέχισαν να βγάζουν δίσκους κανονικά. Εμένα όμως εκείνη η γραμμή κάπως μου καρφώθηκε (το «οι Roots βγάζουν τον τελευταίο τους δίσκο») οπότε κάθε φορά που βγάζουν κάτι νέο είναι και μία μικρή έκπληξη για μένα. Ναι, εντάξει, μετά από μερικά δευτερόλεπτα θυμάμαι όλο το σκηνικό, την μη εκπληρωμένη δήλωση κτλ, αλλά παρόλα αυτά είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη αυτή η έκπληξη. Φοβάμαι ότι αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν όλο και λιγότερες εκπλήξεις στο περιεχόμενο των δίσκων τους· μετά το How I Got Over. Τόσο το Undun όσο και οι διάφορες συνεργασίες τους (John Legend, Elvis Costelo κτλ). Σαν όλα να είναι λίγο παραπάνω προβλέψιμα απ’ ό,τι θα περίμενες (παράδοξο ε? Και δεν είναι όπως το περιμενεις και είναι προβλέψιμο). Όλα όμορφα και προσεγμένα, η παραγωγή, τα beats, τα samples, οι στίχοι κτλ, αλλά σαν να λείπει αυτό το κάτι που θα τον κάνει να ξεχωρίσει λίγο. Έτσι ακριβώς και με αυτόν εδώ τον δίσκο:
Ξεκινάει με τη φωνή της Nina, ιδανικός τρόπος από τη μία, από την άλλη παραείναι τυπικό Roots σαν επιλογή. Το Never που ακολουθεί είναι σχεδόν trip hop, τόσο που ακούγεται έως λίγο παλιομοδίτικο. Το επόμενο When the people chear δεν αλλάζει και πολύ την ατμόσφαιρα. Και συνεχίζουν σε λίγο πολύ παρόμοια μονοπάτια. Τα Black Rock και Understand επιστρέφουν σε λίγο πιο κλασσικά hip hop μονοπάτια. Εκεί που τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ενδιαφέροντα είναι στο πρελούδιο Dies Irae και στο The Coming όπου εμβαθύνουν λίγο περίσσότερο στους πειραματισμούς με το πιάνο που είχαν ξεκινήσει στο Undun. Στο The Dark και στο Unraveling επιστρέφουν στο αρχικό μελαγχολικό και κάπως υποτονικό trip hop του 2014 που βρήκαμε και στην αρχή, για να κλείσουν με ένα πιο ‘χαρούμενο’ κομμάτι (Tomorrow), που αρχικά μοιάζει να είναι εκτώς κλίματος, αλλά τελικά ταιριάζει όμορφα με το συνολικό αποτέλεσμα. Μόνο που και αυτό ενώ δεν είναι άσκημο, περνάει χωρίς να αφήσει πολλά πράγματα.
Μένεις λοιπόν με την αίσθηση ότι ο δίσκος περνάει και φεύγει κάθε φορά που τον ακούς, όσες φορές και να τον ακούσεις. Και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να είχαν υλοποιήσει εκείνη την ανακοίνωσή τους, ή ότι τουλάχιστον χρειάζονται επειγόντως μία ανανέωση.
_
7.0Ξεκινάει με τη φωνή της Nina, ιδανικός τρόπος από τη μία, από την άλλη παραείναι τυπικό Roots σαν επιλογή. Το Never που ακολουθεί είναι σχεδόν trip hop, τόσο που ακούγεται έως λίγο παλιομοδίτικο. Το επόμενο When the people chear δεν αλλάζει και πολύ την ατμόσφαιρα. Και συνεχίζουν σε λίγο πολύ παρόμοια μονοπάτια. Τα Black Rock και Understand επιστρέφουν σε λίγο πιο κλασσικά hip hop μονοπάτια. Εκεί που τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ενδιαφέροντα είναι στο πρελούδιο Dies Irae και στο The Coming όπου εμβαθύνουν λίγο περίσσότερο στους πειραματισμούς με το πιάνο που είχαν ξεκινήσει στο Undun. Στο The Dark και στο Unraveling επιστρέφουν στο αρχικό μελαγχολικό και κάπως υποτονικό trip hop του 2014 που βρήκαμε και στην αρχή, για να κλείσουν με ένα πιο ‘χαρούμενο’ κομμάτι (Tomorrow), που αρχικά μοιάζει να είναι εκτώς κλίματος, αλλά τελικά ταιριάζει όμορφα με το συνολικό αποτέλεσμα. Μόνο που και αυτό ενώ δεν είναι άσκημο, περνάει χωρίς να αφήσει πολλά πράγματα.
Μένεις λοιπόν με την αίσθηση ότι ο δίσκος περνάει και φεύγει κάθε φορά που τον ακούς, όσες φορές και να τον ακούσεις. Και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να είχαν υλοποιήσει εκείνη την ανακοίνωσή τους, ή ότι τουλάχιστον χρειάζονται επειγόντως μία ανανέωση.
_
Those will burn: Dies Irae, The Coming
Posts
No comments:
Post a Comment