Ανάκατα!

Λείπει ο κόσμος από την αθήνα (βρίσκω να παρκάρω σχεδόν παντού), δεν υπάρχει και μουσική για να μιλήσεις, να πω την μαύρη αλήθεια, οπότε πάει καιρός που κάποιος από τους 3 μας μπήκε να γράψει κάτι..τι να γράψεις άλλωστε. Κάποια shoegaze συγκροτήματα κάνουν λίγο θόρυβο αλλά ακόμα κανένα από αυτά (εκτός απο ένα-δυο που έχω ήδη κάνει μια νήξη-wildhoney και slowness) δεν αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Μπορεί σε λίγο καιρό, ποιός ξέρει. Για την ώρα δουλειά και περίπου 365 μέρες για διακοπές.

Έχω στο repeat το paralysed εδώ και μέρες (δλδ όλο το άλμπουμ) και προχθες συνειδητοποίησα ότι λατρεύω αυτό το κομμάτι γιατί η εισαγωγή του μοιάζει με metallica και ξαφνικά γίνεται ποίημα και όχι εμετός. Για λίγο να πω την αλήθεια σκέφτηκα να πάρω την κιθάρα να δοκιμάσω τη μελωδία αλλά μου πέρασε γρήγορα και έβαλα μια βότκα σκεφτόμενος πως τέλος αυγούστου έχουμε μουντομπάσκετ.

Βέβαια η είδηση του καλοκαιριού είναι πως ο ούλριχ έκοψε την κοκαΐνη όταν διάβασε μια συνέντευξη του νοελ του γκαλαχερ για το πόσο δύσκολα πέρασε εκείνος με τον εθισμό του. Σχεδόν δάκρυσα. Δέκα χρόνια πριν βέβαια αλλά είναι σημαντικό να ξέρεις, να νοιώθεις πόνο. Καταλάβαμε γιατί εκείνο το καιρό έβγαλαν το st anger...


Έχω πει ότι πρέπει να γράψω πράγμα ιστορικής φάσης...Γιατί καλά είναι τώρα η sacred bones ή η in the red (που έχει καιρό να με εκπλήξη η αλήθεια είναι) αλλά καλό δεν θα ήταν να γράφαμε κάτι για αυτη τη ρημάδα τη creation πχ? ή τη "μαγική" sarah? έχει πλάκα να γράφεις για το τι θα μπορούσες να γράψεις και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το κάνεις....

ήρθαν και οι james ρε γαμώτο...τους έχασα! κάπου διάβασα ότι θεωρούν πως εδω φέτος έζησαν τη καλύτερη συναυλία της ζωής τους...μαλάκα μου, σα να είσαι από την κρήτη και να λες πως η καλύτερη ρακί που έχεις δοκιμάσει ήταν από την λιβαδειά!!!
περιμένω puressence για να νοιώσω πως τελικά το καλοκαίρι δεν πήγε χαμένο...


αυτό το καλοκαίρι αποφάσισα, χωρίς τύψεις, ότι δεν μπορώ να ακούσω Depeche Mode...παρα 2-3 κομμάτια βία...ουφφφφφ έφυγαν οι τύψεις....είμαι ελεύθερος!

αααα, όταν βαριέμαι βαζω ride...

ο κανόνας των τεσσάρων ή 4 reviews μέσα στο καλοκαίρι...

Δεν με συγκινεί τίποτα καινούργιο το τελευταίο (αρκετό) καιρό. Κι ετσι αναλώνω τις ώρες μου σε μουσικές οικίες, στο να φτιάχνω λίστες για να ακούω στο αμάξι και να ψάχνω να βρω τραγούδια που τα έχασα με το πέρασμα των χρώνων.
Κι έτσι είχε την πλάκα του όταν μέσα στη χρονιά έμαθα πως (τρία συν ένα) ονόματα βαριά σαν ιστορία (χοχο) θα έβγαζαν καινούργια πράγματα...Echo & the Βunnymen, Peter Murphy, Moz και πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου και το καινούργιο των Inspiral Carpets. Εντάξει, δεν είχα μεγάλες προσδοκίες...κυρίως απο τον Moz να πω την αλήθεια, αλλά πεισμωμένος τα έβαλα όλα να παίξουν. Άλλα λίγο περισσότερο, άλλα λίγο λιγότερο.

Echo & the Bunnymen - Meteorites

Να ξεκαθαρίσουμε πως η φωνή του Ian McCulloch παραμένει καθαρή, δυνατή και ικανή να σε τραβήξει. Αλλά μέχρι εκεί νομίζω. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στο δίσκο, περά από μέτρια του κερατά κομμάτια τα οποία μπορούν να παίξουν σα χαλί όταν δουλεύεις, σε μια ταινία του παπακαλιάτη (Grapes Upon The Vine πχ), σε λίγα χρόνια (καμια 10ρια) στο rock fm....Στο Lovers on the run πας να ακούσεις κάτι που να σου αφήνει μια υποψία μελωδίας αλλά καταλαβαίνεις σιγά σιγά πως είναι η ιδέα σου και γυρίζεις πλευρό. Ναι, ακούγοντας το Burn it down μου θύμισαν coldplay, και άντε αυτός γράφει βλακείες γιατί είχε την γουίνεθ (πόσο να αντέξει ο άνθρωπος) αλλά εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες...δεν υπάρχει γουινεθ, να δεχθεί τα πυρά και να γίνει η δικαιολογία για όλα τα κακά του κόσμου. Εδώ υπάρχουν 2 μέλη από τους echo και η έλειψη των υπολοίπων φαίνεται. Χωρίς έμπνευση. Προφανώς σύγκριση με τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ δεν γίνεται. Αν θέλουμε, ας μιλήσουμε για μετά το '97....αλλά γιατί...; _ - 4.0 (meteorites, grapes upon the vine)

Peter Murphy - Lion

Μακράν η πιο συμπαθητική φιγούρα από όλους. Το Hang up είναι κομματάρα. Ρυθμικό, δυνατό και με μια απόκοσμη χροιά στη φωνή. Κάπως έτσι ξεκινά ένας δίσκος που μαζεύει πολλά από τα κομμάτια του Murphy. απο δω κι απο κει, φτιάχνοντας, για να προτρέξω λίγο, ένα στοιβαρό αποτέλεσμα. Λίγο πιο ηλεκτρονικός, λίγο πιο...λίγο goth(;), αρκετά ρυθμικός σχεδόν σε όλη του τη διάρκεια, πήρε τον Youth (τον ίδιο παραγωγό που είχαν και οι echo) και αντί να βγάλουν κάτι βαρετό έφτιαξαν μια σειρά από ιστορίες.. Low Tar Star με πολλά γκάζια σε βάζει σε dance mood, ναι ακόμα κι εμένα...Μετά κάπου σκάει ένα μπάσο κόλαση (holy clown) και έρχεται το the rose, μελαγχολία αλά μέρφυ. Η πιο ποπ στιγμή του δίσκου κερδίζει το repeat με το σπαθί της. Δυνατός δίσκος, με καλά κομμάτια που στην τελική στηρίζουν και στηρίζονται από την εξαιρετική ερμηνεία και φωνή του Murphy. - 7.2 (hang up, low tar star, the rose, Eliza)

Morrissey - World Peace is none of your businness

Ναι, ο τίτλος του δίσκου, και το πρώτο ομώνυμο κομμάτι μου θύμισαν τα προφητικά λόγια, του ίδιου ποιητή, πριν 10 χρόνια: "In America, The land of the free, they said, And of opportunity, In a just and a truthful way. But where the president, is never black, female or gay, and until that day, you've got nothing to say to me, to help me believe"...Δεν βλέπω πως πίστεψε ο ίδιος αλλά οκ, δεν μου πέφτει και λόγος. Ο δίσκος δεν έχει να πει και πολλά. Και το χειρότερο είναι πως τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά το σύνολο είναι για πέταμα. Και δεν νομίζω ότι υπερβάλω. Κακές ρίμες, πάραλογες ιδέες που δεν δομούνται σωστά (όπως παλιότερα), κακά ριφς (δλδ στο neal cassidy wtf!!!), σπανιόλικες κιθάρες γιατί φαντάζομαι γίνεται sold out στη χιλή...Κι αν λέγαμε ότι το Years of Refusal ήταν ο χειρότερος δίσκος, τώρα το WPiNoyB συναγωνίζεται άνετα τον τίτλο. Κι όμως μπορείς να βρεις 2 κομμάτια που να αξίζουν?Ναι. Το staircase at the univercity (ειδικά αν δεν είχε την σπανιόλα κιθάρα στο τέλος) και το smiler with knife (ίσως και το Forgive Someone στη deluxe version). Θυμίζουν κάτι από τις μέρες που έβρισκες κανα δυο καλά singles στους δίσκου του. Fact 1: Η φωνή του παραμένει φωνάρα, Fact 2: Βαριέται ακόμα και να γράφει στίχους με αρχίδια, στίχους για να τους τραγουδήσεις, Fact 3: Έχει γίνει χειρότερος απο ότι ήταν. Κρατήστε τα 2+1 κομμάτια και off you go...(Υγ: το art hound μόνο σε εμένα θύμισε pulp?μαλλον, ε?!) - 3.0 (staircase at the univercity, smiler with knife, Forgive Someone*)

Inspiral Carpets - Inspiral Carpets

Έχοντας μέλη από το αρχικό τους σχήμα και με τους 2 προτεργάτες holt και lambert στις επάλξεις, μετά από 20 χρόνια οι inspiral carpets έβγαλαν νέο δίσκο. Θυμίζω τελευταίος δίσκος το '94 με το Saturn 5 μέσα και το I want you με τον Mark E. Smith (στη sinlge version). 12 κομμάτια και και περίπου 49 λεπτά μετά το πρώτο play, έχεις περάσει καλά, αλλά δεν έχει καθίσει η μπίλια πουθενά ή σχεδόν πουθενά... Την πρώτη φορά αναρωτήθηκα αν πράγματι άκουσα τον δίσκο. Καμία έκπληξη και μια συνολική φλαταδούρα σε όλο το δίσκο, με σχεδόν σε κάθε τραγούδι να εσωκλείει μια 60'ς μανία για ριφς είτε κιθάρας (τις λιγότερες φορές) είτε από τα πλήκτρα σαν γέφυρα. Εξαίρεση το Flying like a bird που η αργή του μελωδία ταιριάζει απόλυτα στα ψυχεδελικά πλήκτρα και το  hey now που θα χορευα άνετα. Μέτριος δίσκος. - 5.0 (hey now, you are so good for me, let you down)

_

How to Dress Well: Cold Nites / The story so far

Η ιστορία ξεκίνησε κάπου στη μέση του 2009, όταν ο κύριος Tom Krell, aka How to Dress Well, άρχισε να ανεβάζει στο blog του μία σειρά από home-recordings. Το περιεχόμενό τους θολό και μυστηριακό. Δεν πήρε και πολύ χρόνο. Αρχικά από στόμα σε στόμα, μέχρι που ανέλαβαν διάφορα κυρίαρχα ιντερνετικά μουσικά περιοδικά να τον προωθήσουν. Μέσα σε ένα χρόνο δίνει δωρεάν 7 eps από το blog του, και στο τέλος αυτής της πορείας τα ανασυντάσσει και τα κυκλοφορεί ως τον πρώτο του δίσκο Love Remains. Εδώ θα κάνουμε μία προσπάθεια λοιπόν να ακολουθήσουμε τα ίχνη της πορείας αυτής, μέχρι τον τελευταίο δίσκο του.

The Eternal Love 2009

Ο How to Dress Well λοιπόν, μαζί με τον κάποιον κύριο cock dock που τείνουμε να τον ξεχνάμε αλλά απ' ό,τι φαίνεται είχε πολύ σημαντικό input σε αυτή την πρώτη περίοδο, στις 9 Οκτωβρίου 2009 ανεβάζουν στο blog του πρώτου το Eternal Love. Το οποίο ξεκινάει με το Kidnap City, που δίνει ένα πρώτο στίγμα: Ένα ακαθόριστο sample που επαναλαμβάνεται χωρίς διαφοροποίηση και από πάνω η φωνή του Krell θολή και παραμορφωμένη να τραγουδάει σε υψηλή συχνότητα. Το αποτέλεσμα κάτι που μοιάζει αρχικά σαν κακό-ηχογραφημένο pop τραγούδι. Η συνέχεια βέβαια σου αποκαλύπτει ότι αυτό που μοιάζει ως κακή ποιότητα ηχογράφησης είναι μάλλον ηθελημένη κίνηση. Το The Moon Hungs είναι ένα αργόσυρτο drone, ατμοσφαιρικό και μυστηριακό σε ωθεί να μπεις σε μία κατάσταση πιο εσωτερική. Σε κάθε περίπτωση εδώ έχουμε μουσική που την ακούς μόνος σου, κατά προτίμηση βράδυ. Η μετάβαση στο Endless Rain γίνεται πολύ ομαλά, αλλά μόλις εμφανίζονται τα φωνητικά, που είναι πάντα σχεδόν ακατάληπτα, μία σχεδόν ανέμελη ατμόσφαιρα σχηματίζεται, ενώ το sample και ο τρόπος που το χρησιμοποιούν παραπέμπει σε πιο hip hop καταστάσεις. Ένα drone ενός λεπτού ακολουθεί με τη μορφή του Who could have know και σε οδηγεί στο Mistydoug, ένα ηχοτοπίο που σε αφήνει να αναρωτιέσαι για το τι είναι αυτό που μόλις άκουσες. _ - 8.4

Friday Morning Hymnal, 2009

Tο δεύτερο EP ακολουθεί ένα μήνα μετά, έχει διάρκεια μόλις 8,5 λεπτά και ξεκινάει με τα Stephon και Pill Crave. Drones, noise και reverb μαζί με άναρθρους φωνητικούς ήχους που δημιουργούν ασφυκτική ατμόσφαιρα και οδηγούν στο Ready for the World, μία από τις πιο χαρακτηριστικές HTDW στιγμές. Όπως φαίνεται και από αυτό το κομμάτι, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της πρώτης περιόδου είναι η επανάληψη. Το ίδιο μοτίβο ξανά και ξανά, να αχνοχάνεται και να επανέρχεται, να αλλοιώνεται σταδιακά και να παραμορφώνεται, αλλά πάντοτε αναγνωρίσιμο. Και πάνω σε αυτή την μάζα ήχων που σχηματίζεται έρχονται τα σχεδόν εξαϋλωμένα φωνητικά να προσθέσουν ένα ακόμα layer. Η οποία εξαΰλωση παίρνει τα ηνία στο Suicide Dream που ακολουθεί (αν δεν έχει γίνει ακόμα σαφές, ο κύριος Krell έχει μία καταθλιψούλα, έχει ηχογραφήσει τρία suicide dreams μέχρι τώρα.) - 8.7

Will U Sleep, 2009

Το 3ο EP, που φτάνει τα 10 λεπτά σε διάρκεια, είναι και το πιο αφηρημένο έως τώρα. Ακατάληπτοι ήχοι, μικροφωνισμοί και reverb αποτελούν το κυρίως μέρος, με τη φωνή του Krell να βρίσκεται θαμμένη πίσω από όλα αυτά. Εξάλλου και η ίδια υφίσταται τόσες παραμορφώσεις που σε σημεία είναι αδύνατο να την ξεχωρίσεις από τα υπόλοιπα. Η επανάληψη γίνεται ο βασικός οδηγός στην εμπειρία της ακρόασης: μέσα στο 'άγνωστο' του ήχου που προκύπτει, τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία μετατρέπονται σιγά σιγά σε οικεία, και τελικά σου δίνουν κάτι για να πιαστείς και να αρχίσεις να βγάζεις νόημα από το σύνολο. Ίσως τα You Hold the Water και When I want it να ξεχωρίζουν λίγο, αλλά αυτό δεν έχει και πολύ σημασία, μάλλον είναι καλύτερα να δεις τα 6 κομμάτια σαν ένα. - 8.5

Like in the Night How the Heart Becomes the Truth , 2009

Δεκέμβριος του '09 και το τέταρτο EP ανεβαίνει στο blog. Το οποίο ξεκινάει με το απίστευτο Escape Before the Rain που έχει ως σκελετό ένα επαναλαμβανόμενο sample του Debussy και σε συνδυασμό με την επεξεργασία που δέχεται, τα φωνητικά και την επανάληψη καταφέρνει να είναι τόσο υπνωτικό και αιθέριο που μοιάζει να έχει έρθει από κάποιο άλλο παράλληλο κόσμο. Σαν να δημιουργήθηκε σημειακά ένα πέρασμα μεταξύ του δικού μας, βαρετού σύμπαντος και του κάποιου άλλου όπου όλα εκφράζονται με μελωδίες, και αυτό είναι ότι πρόλαβε να περάσει, αλλοιωμένο από την μετάβαση. Μόνο οι ομιλίες εκεί στην αρχή σε κρατούν σε επαφή με την πραγματικότητα. Στην οποία επανέρχεσαι με το When I'm on High, που είναι το πρώτο κομμάτι που παράγουν και έχει μία κάποια συγγένεια με τραγούδι. Σαν κάτι ανάμεσα σε Hercules and Love Affair και Knife σε slow motion με ένα πειραγμένο funk vibe... ούτε καν πλησίασε η περιγραφή, αλλά κάνω ό,τι μπορώ. Το Closer ακούγεται σαν το αέρα που περνάει μέσα από κάποιο τούνελ, ξανά και ξανά, σε κύματα. To I Don't Know What it Takes εμφανίζει επιτέλους και κρουστά, ενώ κάποιους από τους στίχους μπορείς να τους καταλάβεις, κάτι ιδιαίτερα σπάνιο έως τώρα. Και ο αέρας επανέρχεται στο How Could This Have Happened, αυτή τη φορά περισσότερο ελεγχόμενος και κατευθυνόμενος ώστε μετατρέπεται σε κάτι που μπορούσε να είναι ο ρυθμός τους χτύπου μίας καρδιάς. - 9.0

Born Bodies , 2010

2 μήνες αργότερα, Φεβρουάριος '10 πλέον και προκύπτει το Burn Bodies, μαζί με το επόμενο. Περισσότερα drones, noise και reverb. Το My Body φέρνει τα φωνητικά σε πρώτο πλάνο ή τουλάχιστον περισσότερο απ' όσο τα προηγούμενα. Drone'n'b το ονομάζει ο ίδιος στο αντίστοιχο post, και δεν είναι κακό ως περιγραφή, αλλά από την άλλη είναι σίγουρα πολύ λίγο για να χωρέσει όλα αυτά που συνεισφέρουν στο τελικό αποτέλεσμα. Και στο τέλος το Date of Birth, με ένα υπόκωφο beat που τινάζει τα μπάσα στον αέρα και την μελωδία των φωνητικών να μην μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό σου. - 8.6 _ _ _

Five Souls , 2010

To Five Souls ξεκινάει με το These Visions που θα μπορούσες να το πεις ψυχεδελικό και ένα υπέροχο επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Είναι καταπληκτικό πως ό,τι και να χρησιμοποιούν για να δημιουργήσουν τις επαναλαμβανόμενες ραχοκοκαλιές των συνθέσεών τους το αποτέλεσμα έχει παρόμοια χαρακτηριστικά. Είτε σαμπλάρουν Debussy, είτε Backstreet Boys, είτε χρησιμοποιούν δικούς τους ήχους προκύπτει το ίδιο ρυθμικό, υπνωτικό, υπερβατικό αποτέλεσμα. Το Walking This Dumb που ακολουθεί είναι το κομμάτι που με έκανε να ασχοληθώ μαζί τους. Δεν θυμάμαι που το άκουσα αρχικά, αλλά ήμουν πολύ τυχερός γιατί είναι ένα από τα λίγα αυτής της περιόδου που μπορείς να το προσεγγίσεις από την πρώτη ακρόαση. Ρυθμικό, πολύ πιο γρήγορο απ' ό,τι μας έχουν δώσει ως εδώ και σχεδόν χορευτικό. Όλα αυτά βέβαια εννοείτε μαζί με όλη την παραμόρφωση και την διαστρέβλωση που τους χαρακτηρίζει. Συνεχίζει να είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Το Lover's Start βασίζεται στην επανάληψη ενός sample που μοιάζει να είναι κάτι σαν το ακόρντο από μία κιθάρα, κάτι που του δίνει έναν πιο ζεστό χαρακτήρα, ο οποίος όμως χάνεται σιγά σιγά μέσα από την επανάληψή του. Όπως τα space synths του 11 Years On δίνουν αρχικά μία disco αίσθηση, η οποία και αυτή χάνεται και μετατρέπεται σε μία industrial, μηχανική επανάληψη. - 9.5

Can't See My Own Face: The Eternal Love 2 , 2010

Όσο περνάνε οι μήνες, όλο και περισσότερος κόσμος τους ανακαλύπτει, ο Krell δίνει συνεντεύξεις από το Pitchfork μέχρι τη Village Voice, με αποτέλεσμα να έρθει αυτοπεποίθηση, και σιγά σιγά μία ωρίμανση. Αυτό εδώ είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια και μάλλον το καλύτερο ως τώρα. Τα φωνητικά αρχίζουν να έχουν όλο και πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, τα drones και τα ηχοτοπία περιορίζονται σχετικά και παίρνουμε 5 κομμάτια το ένα καλύτερο από άλλο. Το Suicide Dream 2 είναι άλλο ένα αιθέριο, σχεδόν άυλο κομμάτι στο οποίο χάνεσαι ολοκληρωτικά. Είναι η πρώτη τους σύνθεση που ξεπερνάει τα 4 λεπτά, αλλά κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει να είναι ζωτική σημασίας. Το Can't see my own face είναι ξανά ρυθμικό και απόμακρο, αλλά ταυτόχρονα τα φωνητικά, που αρχίζουν να κάνουν όλο και πιο ξεκάθαρες τις r'n'b αναφορές τους προσθέτουν μία ζεστασιά που δεν την είχαμε βρει μέχρι τώρα πολλές φορές. Μια επαναλαμβανόμενη κιθάρα γίνεται η βάση για το You Won't Need Me Where I'm Going (πολύ αισιοδοξία έχει πέσει...) και γίνεται ξεκάθαρο πλέον ότι η φωνή αποκτάει σημαντικότερο ρόλο από τα υπόλοιπα στοιχείο. Όπως και να 'χει, υπέροχο και αυτό. Όπως και το Decisions που ακολουθεί βέβαια, το οποίο κατάφερε να μπει σε πολλές λίστες με τα καλύτερα τραγούδια εκείνης της χρονιάς, και όχι άδικα. Ένα αποδομημένο, σχεδόν tribal, κρουστό, τα πλήκτρα στο υπόβαθρο - σχεδόν δεν τα αντιλαμβάνεσαι αρχικά αλλά δεν θα μπορούσαν να λείπουν - και βέβαια και πάλι η φωνή. Το Mr By & By από την άλλη που κλείνει το EP είναι αρχικά λίγο περίεργο σε σχέση με ότι προηγήθηκε: ένα παλιομοδίτικο drum machine και μία καθαρά r'n'b ερμηνεία και φτιάχνουν και το πρώτο τους χορευτικό κομμάτι. - 9.8

Ecstasy with Jojo / Take it on , 2010

Double A-sided 7” που βγαίνει λίγο πριν τον ίδιο τον δίσκο. Το Ecstasy with Jojo μοιάζει σαν tribute στον Michael Jackson, με την απαραίτητη παραμόρφωση και επανάληψη βέβαια. Το Take it on είναι σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση, περισσότερο κοντά στη σκοτεινή πλευρά τους και στη λογική των EPs που προηγήθηκαν. Το προτιμώ λίγο περισσότερο αυτό το δεύτερο είναι αλήθεια. - 8.1 _ _ _ _ _ _

Love Remains , 2010

14 τραγούδια από τα EPs που προηγήθηκαν επιλέγονται και ξαναδουλεύονται για να αποτελέσουν τον πρώτο του επίσημο δίσκο. Οι αλλαγές ελάχιστες, και έχουν να κάνουν κυρίως με την ποιότητα του ήχου. Η επιλογή των κομματιών γέρνει λίγο προς αυτά που δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στα φωνητικά και μοιάζουν να είναι λίγο πιο ολοκληρωμένα και νομίζω ότι είναι ιδανική. Το αποτέλεσμα είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα στα '10s. Το ότι είναι συλλογή κομματιών δεν επηρεάζει καθόλου το αποτέλεσμα. Καταφέρνουν να ακούγονται συνεκτικά και σαν ένα σύνολο. Δεν θα ξαναγράψω για το κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Αλλά κάποια πράγματα για αυτό το σύνολο: Αν ψάξετε να διαβάσετε για αυτό τον δίσκο, αλλά και το σύνολο της δουλειάς του γενικότερα, θα βρείτε σαν βασική αναφορά την r'n'b των '90ς. Λογικό. Μεγάλωσε εκείνη τη δεκαετία, και ο τρόπος που τραγουδάει δείχνει ξεκάθαρα αυτές τις αναφορές. Επίσης είναι αρκετά trendy σαν αναφορά και τον βάζει στο ίδιο τσουβάλι με όλους τους άλλους που ηχογραφούν στο σήμερα ανακατεύοντας την r'n'b με την ανεξάρτητη μουσική. Και αυτό είναι βολικό και hype από πολλές απόψεις. Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Υπάρχει άλλη μισή, πολύ πιο σκοτεινή, που αποκρύπτεται επιμελώς. Καθώς μεγάλωσε στα '90ς, και ίσως έχοντας και μία σχιζοειδή συνιστώσα στο χαρακτήρα του, εκείνη την περίοδο εκτός από r'n'b άκουγε και πολύ black metal. Και όχι δεν το βγάζω τελείως από το μυαλό μου. Πέρα από το ότι είναι αρκετά εύκολο για κάποιον που έχει ακούσει τους πειραγμένους νορβηγούς εκείνης της περιόδου να το αντιληφθεί ακούγοντας την μουσική του, σύμφωνα με τα ίδια τα λεγόμενά του παλιότερα έπαιζε σε black metal μπάντα (μέχρι που βαρέθηκε τις κιθάρες). Επίσης μια ματιά σε αυτό το post με τα καλύτερα albums του 2009 δίνει τα αντίστοιχα hints. Και αυτή η δεύτερη πλευρά των επιρροών του έχει εξίσου σημαντική συνεισφορά με την πρώτη. Ναι, η r'n'b χαρακτηρίζει τα φωνητικά σε μεγάλο βαθμό, αλλά το πρωτόλειο black metal καθορίζει τη δομή των κομματιών, την επανάληψη και τον τρόπο με τον οποίο αυτή εκτελείται, καθώς και το ψυχρό έως παγωμένο χαρακτήρα που βγαίνει προς τα έξω. Ακούγοντας το σύνολο των EPs αυτό είναι ακόμα πιο προφανές, αλλά και στον δίσκο δεν κρύβεται. Όσο λοιπόν καθοριστικές για τον ήχο του δίσκου είναι οι επιρροές από τις δουλειές των TLC ή του Bobby Brown, άλλο τόσο, για να μην πω πολύ περισσότερο, είναι καθοριστική η επιρροή του Filosofem των Burzum. Και νομίζω ότι ο λόγος που η μουσική αυτής της πρώτης περιόδου του είναι τόσο πρωτότυπη και μοναδική είναι ακριβώς γιατί ανακατεύει δύο μουσικές κατευθύνσεις που όχι απλά κανένας άλλος δεν το είχε κάνει, αλλά δεν το είχε φανταστεί καν. Στη συνέχεια αυτή η δεύτερη συνιστώσα εκτοπίστηκε για χαθεί ολοκληρωτικά στον τελευταίο δίσκο. Αλλά εδώ είναι ακόμα κυρίαρχη. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και ακούστε αυτόν τον δίσκο. Και φροντίστε αυτό να γίνει με τις κατάλληλες συνθήκες: μόνοι σας και αποφασισμένοι να αφιερωθείτε και να χαθείτε στη μουσική του. - 9.8

Just Once , 2011

Άλλο ένα EP, αυτή τη φορά με επανεκτελέσεις 4 κομματιών με τη συνοδεία εγχόρδων και πιάνου. Το πόσο τους ταιριάζει είναι περιττό να το σχολιάσω μάλλον. Από τη μία χάνεται αυτή η lo fi αισθητική που έχουν οι αυθεντικές εκτελέσεις. Από την άλλη τονίζεται η ατμόσφαιρα και ο υπερβατικός τους χαρακτήρας. Οι επιλογές βέβαια είναι αντίστοιχες. Τα δύο Suicide Dreams τα οποία απογειώνονται. Η ένταση των συναισθημάτων που εκλύονται είναι εκκωφαντική, στα όρια της αντοχής. Ίσως να γίνονται καλύτερα και από τις πρώτες εκτελέσεις. Μετά προστίθεται ένα τρίτο Suicide Dream το οποίο θα εξελιχθεί (λίγο αφηρημένα) αργότερα στο When I was in Trouble του επόμενου δίσκου. Και κλείνει με το Decisions που το προτιμώ στην αρχική του εκδοχή, αλλά είναι παρόλα αυτά εξίσου εντυπωσιακό εδώ. - 8.9

Total Loss , 2012

Το Total Loss ξεκινάει με το When I was in Trouble, το οποίο αντηχεί το Suicide Dream 3 από το προηγούμενο EP. Ταυτόχρονα είναι αρκετά κοντά στον ήχο των προηγούμενων δουλειών. Τουλάχιστον πιο κοντά από τα περισσότερα κομμάτια σε αυτόν το δίσκο. Όπου δεν παίρνει και πολύ για να καταλάβεις ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Εδώ έχουμε λοιπόν 11 τραγούδια. Με γέφυρες, ρεφρέν και ότι άλλο συνεπάγεται. Το μουσικό όχημα επομένως είναι η pop, με τις r'n'b αποχρώσεις που θα περίμενες από τον How To Dress Well. Αλλά το ότι έχει αλλάξει το μουσικό όχημα δεν σημαίνει ότι έχει αλλάξει και ο στόχος. Αν μάλιστα προσθέσουμε και το ότι το θέμα του δίσκου είναι η απώλεια (κάτι για το οποίο δεν σου αφήνει καμία αμφιβολία ο τίτλος) τότε γίνεται προφανές ότι η μελαγχολία κυριαρχεί. Συνεχίζουμε να έχουμε αιθέριες συνθέσεις, ερμηνείες που βασίζονται στην ευαισθησία και στις ανεπαίσθητες αποχρώσεις της και μία παγωμένη ατμόσφαιρα που διαπερνάει τα περισσότερα κομμάτια. Δεν έχουμε βέβαια την lo fi αισθητική του πρώτου δίσκου, ούτε τα layers από reverb, θόρυβο και παραμόρφωση που έκρυβαν και θόλωναν τις μελωδίες στο Love Remains. Οπότε το αποτέλεσμα είναι θεωρητικά πιο προσβάσιμο. Αλλά ακόμα και στις πιο 'groovy' στιγμές του, όπως για παράδειγμα το & It Was U, υπάρχει κάτι κρυμμένο και σκοτεινό (και δεν είναι μόνο οι στίχοι) που δεν σου επιτρέπουν να τα ακούσεις σαν τυπικά pop κομμάτια. Και αυτός εδώ ο δίσκος απαιτεί τελικά προσοχή και προσπάθεια για να μπεις στα πιο εσωτερικά του επίπεδα. Όσο για την ομορφιά που περιέχει, τα λόγια και πάλι είναι περιττά. Ακούστε το Cold Nites για παράδειγμα, ή το οργανικό World I Need You, Won't Be Without You που ακολουθεί τα διδάγματα του Just Once, αλλά πιο ώριμα και ολοκληρωμένα. Ή το Struggle που κινούμενο σε υψηλές συχνότητες θυμίζει έντονα Gang Gang Dance. Ή το How many που έχει ίσως την πιο κολλητική μελωδία που έχει γράψει μέχρι τώρα. Άλλη μία ώρα απόλαυσης. - 9.0

“What is this Heart?” , 2014

Για αυτόν το δίσκο τα είπαμε αναλυτικά εδώ. Πλέον ο How to Dress Well έχει μετατραπεί σε έναν pop τραγουδοποιό, που πατάει πάνω στην r'n'b και σε όλα αυτά που βρίσκονται τριγύρω της. Ο πάγος, ο πειραματισμός και η ακατάσχετη μελαγχολία έχουν χαθεί, τουλάχιστον στην επιφάνεια. Αλλά όσο αυτό που κάνει θα έχει ως αποτέλεσμα όμορφη μουσική, εμείς θα είμαστε μαζί του. - 8.7 _ _ _ _

How to Dress Well - "What is this Heart?"

How to Dress Well "What is this Heart?" (Domino, 2014)

Σε αυτή την περίεργη μουσικά χρονιά για εμένα, αυτός εδώ είναι ο μοναδικός δίσκος που μπορώ να πω ότι τον περίμενα εναγωνίως. Κάθε τόσο κοίταζα μήπως και διέρρευσε τίποτα, άκουσα τα κομμάτια που έδωσε πριν την κυκλοφορία του δίσκου με λαιμαργία, περιμένοντας το σύνολο για να μπορέσω να σχηματίσω γνώμη. Και από τη στιγμή που τον κατέβασα δεν έχω σταματήσει να τον ακούω. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο. Αν είναι καλός;
Κατ' αρχήν κάποια πράγματα για το πως βλέπω τη δουλειά του μέχρι τώρα: Το Love Remain του 2009 (και ακόμα περισσότερο όλα τα eps από τα οποία φτιάχτηκε) περιέχει μουσική που είναι κ α ι ν ο υ ρ γ ι α. Δηλαδή, κάτι που προσωπικά δεν το έχω ξανακούσει, κάτι που πήγε τα όρια ένα τσακ πιο πέρα. Οκ, πατάει σε διάφορα πράγματα όπως όλοι: το witch house, τις r'n'b αναφορές του. Αλλά αυτό το παραμορφωμένο, παγωμένο και αιθέριο αποτέλεσμα που προκύπτει, ήταν κάτι ολότελα δικό του. Αν έπρεπε να πω κάποιον άλλο μουσικό που βρισκόταν κοντά σε αυτόν τον ήχο, ο μόνος που θα μπορούσε να σταθεί είναι ο Forest Swords. Αυτό είναι το πιο κοντινό που μπορώ να σκεφτώ. Το Total Loss του 2012 ήταν μία διαφορετική υπόθεση: Ο πειραματισμός και η αποδόμηση που χαρακτήριζαν την πρώτη του δουλειά άρχισαν να δίνουν τη θέση τους σε τραγούδια. Σε πιο ξεκάθαρες δομές τις οποίες μπορείς να αναγνωρίσεις λίγο πιο εύκολα. Η παραμόρφωση περιορίστηκε και μας άφησε να καταλάβουμε ότι έχει πραγματικά καλή φωνή. Το homemade του πρώτου δίσκου έδωσε τη θέση του σε μία πολύ πιο τυπική παραγωγή.
Το “What is this Heart?” λοιπόν, συνεχίζει και ολοκληρώνει αυτή την μετάλλαξη. Ξεκινάει άλλωστε με το 2 years on (shame dream) το φτιάχνεται μόνο από μία ακουστική κιθάρα και την φωνή του. Θα μπορούσε εν δυνάμει να ηχογραφηθεί από οποιονδήποτε άλλο singer/songwriter (sic). Ευτυχώς βέβαια δεν είναι όλος ο δίσκος έτσι. Το Face Again για παράδειγμα έχει έναν σαφή Dubstep 'προσανατολισμό', με το μπάσο να σου χτυπάει το στομάχι και όλα τα υπόλοιπα που πάνε μαζί. Επίσης στο ίδιο κομμάτι οι r'n'b αναφορές παίρνουν το κεντρικό ρόλο. Το αποτέλεσμα θυμίζει (ίσως λίγο περισσότερο απ' όσο θα περίμενες) τις πιο καλές στιγμές του Weeknd (ειδικά η παραμορφωμένη φωνή παραπέμπει αρκετά στο Initiation). To Pour Cyril από την άλλη στήνεται σχεδόν αποκλειστικά πάνω σε έγχορδα αναπαράγοντας ως ένα σημείο τις πιο αιθέριες στιγμές του πρώτου δίσκου. Μόνο που εδώ όλα είναι καθαρά, χωρίς παραμόρφωση και επιμελώς δημιουργημένες ατέλειες με αποτέλεσμα το αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο προσιτό. Το Repeat Pleasure θα μπορούσε να είναι χιτάκι. Σχεδόν χορευτικό, με το φάντασμα του Prince να ξεπροβάλει. Το οποίο φάντασμα παίρνει το έλεγχο στο κολλητικό Very Best Friend.
Τα πράγματα λοιπόν είναι σχετικά απλά: Ο πειραματισμός θυσιάστηκε στο βωμό της προσβασιμότητας. Η επανάληψη και οι υπνωτικοί ρυθμοί έδωσαν τη θέση τους στην δημιουργία ξεκάθαρων και ολοκληρωμένων δομών τραγουδιού. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον μπορείς να μιλήσεις για τη μουσική του με αναφορές: γιατί κινείται σε μονοπάτια που τα έχουμε ξαναπάρει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν.
Αλλά όλα αυτά δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Έτσι κι αλλιώς οι προηγούμενες δουλειές του είναι ακόμα εκεί. Μπορείς να τις επισκεφτείς ξανά και ξανά. Αλλά κυρίως γιατί το αποτέλεσμα είναι όμορφο. Ναι, είναι τραγούδια, ναι σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσαν να τα έχουν ηχογραφήσει και άλλοι, αλλά είναι μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει τώρα τελευταία. Και γιατί όπως και να το κάνεις λίγος πάγος από τα προηγούμενα έχει βρει το δρόμο του και εδώ. Υπάρχουν σημεία που νιώθεις ξανά αυτή την αίσθηση του απόκοσμου που είχες στο Love Remains. Οπότε δεν είναι απλά τραγούδια τελικά. Είναι ποτισμένα με τους πειραματισμούς που τον οδήγησαν εδώ.

_

8.7

Those will burn: Face again, Pour Cyril, Very best friend

 _

υγ: btw, ο τύπος παίζει να είναι δύδιμος αδερφός του ginobili. όχι τίποτα άλλο, αλλά με τόσο ποδόσφαιρο αυτές τις μέρες, καλό είναι να θυμόμαστε και τα σοβαρά αθλήματα ;-)