ο κανόνας των τεσσάρων ή 4 reviews μέσα στο καλοκαίρι...

Δεν με συγκινεί τίποτα καινούργιο το τελευταίο (αρκετό) καιρό. Κι ετσι αναλώνω τις ώρες μου σε μουσικές οικίες, στο να φτιάχνω λίστες για να ακούω στο αμάξι και να ψάχνω να βρω τραγούδια που τα έχασα με το πέρασμα των χρώνων.
Κι έτσι είχε την πλάκα του όταν μέσα στη χρονιά έμαθα πως (τρία συν ένα) ονόματα βαριά σαν ιστορία (χοχο) θα έβγαζαν καινούργια πράγματα...Echo & the Βunnymen, Peter Murphy, Moz και πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου και το καινούργιο των Inspiral Carpets. Εντάξει, δεν είχα μεγάλες προσδοκίες...κυρίως απο τον Moz να πω την αλήθεια, αλλά πεισμωμένος τα έβαλα όλα να παίξουν. Άλλα λίγο περισσότερο, άλλα λίγο λιγότερο.

Echo & the Bunnymen - Meteorites

Να ξεκαθαρίσουμε πως η φωνή του Ian McCulloch παραμένει καθαρή, δυνατή και ικανή να σε τραβήξει. Αλλά μέχρι εκεί νομίζω. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στο δίσκο, περά από μέτρια του κερατά κομμάτια τα οποία μπορούν να παίξουν σα χαλί όταν δουλεύεις, σε μια ταινία του παπακαλιάτη (Grapes Upon The Vine πχ), σε λίγα χρόνια (καμια 10ρια) στο rock fm....Στο Lovers on the run πας να ακούσεις κάτι που να σου αφήνει μια υποψία μελωδίας αλλά καταλαβαίνεις σιγά σιγά πως είναι η ιδέα σου και γυρίζεις πλευρό. Ναι, ακούγοντας το Burn it down μου θύμισαν coldplay, και άντε αυτός γράφει βλακείες γιατί είχε την γουίνεθ (πόσο να αντέξει ο άνθρωπος) αλλά εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες...δεν υπάρχει γουινεθ, να δεχθεί τα πυρά και να γίνει η δικαιολογία για όλα τα κακά του κόσμου. Εδώ υπάρχουν 2 μέλη από τους echo και η έλειψη των υπολοίπων φαίνεται. Χωρίς έμπνευση. Προφανώς σύγκριση με τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ δεν γίνεται. Αν θέλουμε, ας μιλήσουμε για μετά το '97....αλλά γιατί...; _ - 4.0 (meteorites, grapes upon the vine)

Peter Murphy - Lion

Μακράν η πιο συμπαθητική φιγούρα από όλους. Το Hang up είναι κομματάρα. Ρυθμικό, δυνατό και με μια απόκοσμη χροιά στη φωνή. Κάπως έτσι ξεκινά ένας δίσκος που μαζεύει πολλά από τα κομμάτια του Murphy. απο δω κι απο κει, φτιάχνοντας, για να προτρέξω λίγο, ένα στοιβαρό αποτέλεσμα. Λίγο πιο ηλεκτρονικός, λίγο πιο...λίγο goth(;), αρκετά ρυθμικός σχεδόν σε όλη του τη διάρκεια, πήρε τον Youth (τον ίδιο παραγωγό που είχαν και οι echo) και αντί να βγάλουν κάτι βαρετό έφτιαξαν μια σειρά από ιστορίες.. Low Tar Star με πολλά γκάζια σε βάζει σε dance mood, ναι ακόμα κι εμένα...Μετά κάπου σκάει ένα μπάσο κόλαση (holy clown) και έρχεται το the rose, μελαγχολία αλά μέρφυ. Η πιο ποπ στιγμή του δίσκου κερδίζει το repeat με το σπαθί της. Δυνατός δίσκος, με καλά κομμάτια που στην τελική στηρίζουν και στηρίζονται από την εξαιρετική ερμηνεία και φωνή του Murphy. - 7.2 (hang up, low tar star, the rose, Eliza)

Morrissey - World Peace is none of your businness

Ναι, ο τίτλος του δίσκου, και το πρώτο ομώνυμο κομμάτι μου θύμισαν τα προφητικά λόγια, του ίδιου ποιητή, πριν 10 χρόνια: "In America, The land of the free, they said, And of opportunity, In a just and a truthful way. But where the president, is never black, female or gay, and until that day, you've got nothing to say to me, to help me believe"...Δεν βλέπω πως πίστεψε ο ίδιος αλλά οκ, δεν μου πέφτει και λόγος. Ο δίσκος δεν έχει να πει και πολλά. Και το χειρότερο είναι πως τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά το σύνολο είναι για πέταμα. Και δεν νομίζω ότι υπερβάλω. Κακές ρίμες, πάραλογες ιδέες που δεν δομούνται σωστά (όπως παλιότερα), κακά ριφς (δλδ στο neal cassidy wtf!!!), σπανιόλικες κιθάρες γιατί φαντάζομαι γίνεται sold out στη χιλή...Κι αν λέγαμε ότι το Years of Refusal ήταν ο χειρότερος δίσκος, τώρα το WPiNoyB συναγωνίζεται άνετα τον τίτλο. Κι όμως μπορείς να βρεις 2 κομμάτια που να αξίζουν?Ναι. Το staircase at the univercity (ειδικά αν δεν είχε την σπανιόλα κιθάρα στο τέλος) και το smiler with knife (ίσως και το Forgive Someone στη deluxe version). Θυμίζουν κάτι από τις μέρες που έβρισκες κανα δυο καλά singles στους δίσκου του. Fact 1: Η φωνή του παραμένει φωνάρα, Fact 2: Βαριέται ακόμα και να γράφει στίχους με αρχίδια, στίχους για να τους τραγουδήσεις, Fact 3: Έχει γίνει χειρότερος απο ότι ήταν. Κρατήστε τα 2+1 κομμάτια και off you go...(Υγ: το art hound μόνο σε εμένα θύμισε pulp?μαλλον, ε?!) - 3.0 (staircase at the univercity, smiler with knife, Forgive Someone*)

Inspiral Carpets - Inspiral Carpets

Έχοντας μέλη από το αρχικό τους σχήμα και με τους 2 προτεργάτες holt και lambert στις επάλξεις, μετά από 20 χρόνια οι inspiral carpets έβγαλαν νέο δίσκο. Θυμίζω τελευταίος δίσκος το '94 με το Saturn 5 μέσα και το I want you με τον Mark E. Smith (στη sinlge version). 12 κομμάτια και και περίπου 49 λεπτά μετά το πρώτο play, έχεις περάσει καλά, αλλά δεν έχει καθίσει η μπίλια πουθενά ή σχεδόν πουθενά... Την πρώτη φορά αναρωτήθηκα αν πράγματι άκουσα τον δίσκο. Καμία έκπληξη και μια συνολική φλαταδούρα σε όλο το δίσκο, με σχεδόν σε κάθε τραγούδι να εσωκλείει μια 60'ς μανία για ριφς είτε κιθάρας (τις λιγότερες φορές) είτε από τα πλήκτρα σαν γέφυρα. Εξαίρεση το Flying like a bird που η αργή του μελωδία ταιριάζει απόλυτα στα ψυχεδελικά πλήκτρα και το  hey now που θα χορευα άνετα. Μέτριος δίσκος. - 5.0 (hey now, you are so good for me, let you down)

_