How to Dress Well - "What is this Heart?"

How to Dress Well "What is this Heart?" (Domino, 2014)

Σε αυτή την περίεργη μουσικά χρονιά για εμένα, αυτός εδώ είναι ο μοναδικός δίσκος που μπορώ να πω ότι τον περίμενα εναγωνίως. Κάθε τόσο κοίταζα μήπως και διέρρευσε τίποτα, άκουσα τα κομμάτια που έδωσε πριν την κυκλοφορία του δίσκου με λαιμαργία, περιμένοντας το σύνολο για να μπορέσω να σχηματίσω γνώμη. Και από τη στιγμή που τον κατέβασα δεν έχω σταματήσει να τον ακούω. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο. Αν είναι καλός;
Κατ' αρχήν κάποια πράγματα για το πως βλέπω τη δουλειά του μέχρι τώρα: Το Love Remain του 2009 (και ακόμα περισσότερο όλα τα eps από τα οποία φτιάχτηκε) περιέχει μουσική που είναι κ α ι ν ο υ ρ γ ι α. Δηλαδή, κάτι που προσωπικά δεν το έχω ξανακούσει, κάτι που πήγε τα όρια ένα τσακ πιο πέρα. Οκ, πατάει σε διάφορα πράγματα όπως όλοι: το witch house, τις r'n'b αναφορές του. Αλλά αυτό το παραμορφωμένο, παγωμένο και αιθέριο αποτέλεσμα που προκύπτει, ήταν κάτι ολότελα δικό του. Αν έπρεπε να πω κάποιον άλλο μουσικό που βρισκόταν κοντά σε αυτόν τον ήχο, ο μόνος που θα μπορούσε να σταθεί είναι ο Forest Swords. Αυτό είναι το πιο κοντινό που μπορώ να σκεφτώ. Το Total Loss του 2012 ήταν μία διαφορετική υπόθεση: Ο πειραματισμός και η αποδόμηση που χαρακτήριζαν την πρώτη του δουλειά άρχισαν να δίνουν τη θέση τους σε τραγούδια. Σε πιο ξεκάθαρες δομές τις οποίες μπορείς να αναγνωρίσεις λίγο πιο εύκολα. Η παραμόρφωση περιορίστηκε και μας άφησε να καταλάβουμε ότι έχει πραγματικά καλή φωνή. Το homemade του πρώτου δίσκου έδωσε τη θέση του σε μία πολύ πιο τυπική παραγωγή.
Το “What is this Heart?” λοιπόν, συνεχίζει και ολοκληρώνει αυτή την μετάλλαξη. Ξεκινάει άλλωστε με το 2 years on (shame dream) το φτιάχνεται μόνο από μία ακουστική κιθάρα και την φωνή του. Θα μπορούσε εν δυνάμει να ηχογραφηθεί από οποιονδήποτε άλλο singer/songwriter (sic). Ευτυχώς βέβαια δεν είναι όλος ο δίσκος έτσι. Το Face Again για παράδειγμα έχει έναν σαφή Dubstep 'προσανατολισμό', με το μπάσο να σου χτυπάει το στομάχι και όλα τα υπόλοιπα που πάνε μαζί. Επίσης στο ίδιο κομμάτι οι r'n'b αναφορές παίρνουν το κεντρικό ρόλο. Το αποτέλεσμα θυμίζει (ίσως λίγο περισσότερο απ' όσο θα περίμενες) τις πιο καλές στιγμές του Weeknd (ειδικά η παραμορφωμένη φωνή παραπέμπει αρκετά στο Initiation). To Pour Cyril από την άλλη στήνεται σχεδόν αποκλειστικά πάνω σε έγχορδα αναπαράγοντας ως ένα σημείο τις πιο αιθέριες στιγμές του πρώτου δίσκου. Μόνο που εδώ όλα είναι καθαρά, χωρίς παραμόρφωση και επιμελώς δημιουργημένες ατέλειες με αποτέλεσμα το αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο προσιτό. Το Repeat Pleasure θα μπορούσε να είναι χιτάκι. Σχεδόν χορευτικό, με το φάντασμα του Prince να ξεπροβάλει. Το οποίο φάντασμα παίρνει το έλεγχο στο κολλητικό Very Best Friend.
Τα πράγματα λοιπόν είναι σχετικά απλά: Ο πειραματισμός θυσιάστηκε στο βωμό της προσβασιμότητας. Η επανάληψη και οι υπνωτικοί ρυθμοί έδωσαν τη θέση τους στην δημιουργία ξεκάθαρων και ολοκληρωμένων δομών τραγουδιού. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον μπορείς να μιλήσεις για τη μουσική του με αναφορές: γιατί κινείται σε μονοπάτια που τα έχουμε ξαναπάρει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν.
Αλλά όλα αυτά δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Έτσι κι αλλιώς οι προηγούμενες δουλειές του είναι ακόμα εκεί. Μπορείς να τις επισκεφτείς ξανά και ξανά. Αλλά κυρίως γιατί το αποτέλεσμα είναι όμορφο. Ναι, είναι τραγούδια, ναι σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσαν να τα έχουν ηχογραφήσει και άλλοι, αλλά είναι μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει τώρα τελευταία. Και γιατί όπως και να το κάνεις λίγος πάγος από τα προηγούμενα έχει βρει το δρόμο του και εδώ. Υπάρχουν σημεία που νιώθεις ξανά αυτή την αίσθηση του απόκοσμου που είχες στο Love Remains. Οπότε δεν είναι απλά τραγούδια τελικά. Είναι ποτισμένα με τους πειραματισμούς που τον οδήγησαν εδώ.

_

8.7

Those will burn: Face again, Pour Cyril, Very best friend

 _

υγ: btw, ο τύπος παίζει να είναι δύδιμος αδερφός του ginobili. όχι τίποτα άλλο, αλλά με τόσο ποδόσφαιρο αυτές τις μέρες, καλό είναι να θυμόμαστε και τα σοβαρά αθλήματα ;-)