Αυτόματη γραφή και έτσι.

Δεν το λες και procrastination αυτό το οποίο περνάω το τελευταίο διάστημα, μάλλον άσκηση στο multitasking. Και έτσι έχουμε ήδη δύο λέξεις για να περιγράψουμε μια κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, που είναι πολύ πιο εύκολο και απλό να είναι στα αγγλικά παρά στα ελληνικά. Ακόμα ένα στοιχείο της γενιάς μας. Όπως και οι ψυχοσωματικές ασθένειες(;), και ένα σωρό άλλα. Όπως και η φυγή στο εξωτερικό. Εγώ προσωπικά είναι σαν να έχω βρει τη λίστα και να τα τσεκάρω όλα. Τώρα κανονικά για μουσική γράφουμε εδώ. Αλλά νομίζω χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα όλοι. Όχι από τη μουσική ακριβώς, αλλά από αυτό το mood του γράφω για κάτι, κυρίως καινούργιο, συνήθως καλό, κατά βάση στοιχειοθετημένο, και με απώτερο στόχο να το διαβάσει και κανένας άλλος. Λίγο το καλοκαίρι, λίγο η δουλειά, λίγο οι δίσκοι που θα έπρεπε να έχουν βγει και δεν έχουν, έχει περάσει και εγώ δεν ξέρω πόσος καιρός χωρίς να γράψω κάτι. Οπότε η φάση είναι είναι προφανώς αυτοαναλυτική. Κάτσε να δούμε λοιπόν που βρισκόμαστε. Σε φάση, προσπαθώ να ξεμπλοκάρω από σκέψεις, να ξεσκουριάσω για να κρατήσω μια επαφή για αργότερα. Ίσως αρκετά αργότερα έτσι όπως βλέπω το πρόγραμμά μου...

Το άλλο που παρατήρησα, που προφανώς και έχει σχέση με όλα όσα ανέφερα, είναι ότι αλλάξανε λίγο και αυτά που διαβάζω. Βαρέθηκα λίγο τη φιλοσοφία και το δοκιμιακό λόγο... Λίγο λογοτεχνία, -απέχω ακόμα αρκετά από το να γίνω fan.- και μια περίεργη στροφή στην ποίηση. Σε φάση διαβάζω λίγο και το σκέφτομαι για ώρα. Βρήκα ένα ενδιαφέρον εκεί, ως αναγνώστης δηλαδή, γιατί νομίζω δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω ο ίδιος. Και μάλλον αυτό με συναρπάζει' πώς κάθεται να γράψει ο άλλος, ένα είδος τόσο δύσκολο που εύκολα παρερμηνεύεται και παρεξηγείται, με απειροελάχιστες πιθανότητες να βρει απήχηση στα πρώτα του βήματα. Εκτός και αν έχει πολύ μικρό κύκλο που τον ενδιαφέρει. Ειδικά στις μέρες μας, που μέσω του διαδικτύου πας παντού. Όταν η κριτική γίνεται τόσο πιο εύκολα από την ίδια τη δημιουργία. Μάλλον για αυτό υπάρχουν τόσα περισσότερα ψευδώνυμα στην ποίηση. Κατασκευάζεις το προσωπείο σου, χτίζοντας την άμυνα που σου προσφέρει η ανωνυμία δηλαδή, και ταυτόχρονα απολαμβάνεις τα οφέλη της δημόσιας έκθεσης και της κριτικής στο έργο σου. Ξεκινάς δηλαδή μια πορεία από το μηδέν, που όμως όσο περνάει ο χρόνος χάνει την απόλυτη ελευθερία του πρώτου έργου. Αφού ανεξάρτητα του πόσο συνδέεται το πρόσωπο με το προσωπείο, υπάρχει η ταύτιση του έργου με το προσωπείο. Και το προσωπείο λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα διάφορα έργα-δημιουργίες του προσώπου-προσωπείου. Γαμώτο, μου αρέσει πολύ η ψυχολογία τελικά. Βέβαια θέλει πολύ διάβασμα και δεν έχουμε (α' πληθυντικός διαταραγμένης προσωπικότητας και έτσι) χρόνο. Γιαυτό και ψάχνουμε μια ψυχολόγο για σοβαρή σχέση. Η μαλακία είναι ότι γνώρισα μία πρόσφατα, αλλά αλλάζουμε και οι δύο χώρα οπότε μόνο μαθήματα δια αλληλογραφίας μπορούμε να κάνουμε.

Τώρα θα μου πεις γιατί να το δημοσιεύσω αυτό το κείμενο, αντί να το κρατήσω απλώς στο σκληρό μου δίσκο. Είναι ένα θέμα αυτό... Αλλά είπαμε ή μάλλον σε κάποιο άλλο κείμενο έχω γράψει για την ολοκλήρωση μιας διαδικασίας παραγωγής με την έκθεση-δημοσιοποίηση. Ας τα φανταστεί ο αναγνώστης, μη τα προσφέρουμε όλα στο πιάτο.

Αυτά. Πάω να φάω. Για να προλάβω να πάω για μπάνιο. Γιατί δουλεύω μετά.

PS: Πολύ λίγοι δίσκοι έχουν κρατήσει για καιρό στις λίστες αναπαραγωγής μου. Ίσως κάποια στιγμή να τους δούμε αναλυτικότερα. Αυτό που θέλω να μοιραστώ εδώ είναι αυτό:  

IVRY – 100s,

εδώ όλο το mixtape: http://www.datpiff.com/Ivry-100s-mixtape.590055.html

και πρώτη γεύση εδώ: