 | Aphex Twin Syro (Warp, 2014) |
Παντού ακούω και διαβάζω καλά λόγια για αυτόν τον δίσκο, και σκέφτομαι, ότι δύο ενδεχόμενα υπάρχουν:
Ενδεχόμενο πρώτο: Ο κόσμος έχει κουραστεί μία χρονιά ολόκληρη χωρίς έναν σωστό δίσκο και ψάχνει μανιωδώς να τον βρει οπουδήποτε. Σε αυτή την διαδικασία την μετριότητα και το αδιάφορο το κάνει σημαντικό. Οπότε όλοι αυτοί που μιλάνε για το Syro λένε βλακείες.
Ενδεχόμενο δεύτερο: Η χρονιά δεν έχει κανένα πρόβλημα, και μια χαρά βγαίνουν καλοί δίσκοι. Το πρόβλημα το έχω εγώ που για κάποιον λόγο που ίσως χρίζει ψυχανάλυσης δεν με ικανοποιεί τίποτα από ό,τι βγαίνει και προτιμώ να κάθομαι να ακούω παλιούς και αρχαίους δίσκους. Οπότε όλοι αυτοί που μιλάνε για το Syro έχουν δίκιο.
Ακολουθώντας το πρώτο ενδεχόμενο, ο δίσκος είναι χάλια. Με το δεύτερο ενδεχόμενο έχουμε ένα σχεδόν αριστούργημα.
Εγώ όμως, αν και αναγνωρίζω ότι το πρώτο μέρος του δεύτερου ενδεχόμενου μπορεί να περιέχει και κάποια αλήθεια, με το δεύτερο μέρος του δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω με τίποτα. Αυτό που ασκεί γοητεία από αυτόν εδώ το δίσκο είναι το παρελθόν. Το τι ήταν ο Aphex Twin. Και η απουσία τόσα χρόνια. Η επιστροφή ενός αγαπημένου από τα παλιά. Η ανάμνηση του να ακούς κάτι χωρίς προηγούμενο που μπορούσες να καταλάβεις και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις μουσικής ότι θα έφερνε τα πάνω κάτω στη μουσική. Γιατί το τώρα του Aphex Twin μοιάζει να μην έχει προχωρήσει εκατοστό από το τότε. Και συνειδητοποιείς ότι η ηλεκτρονική μουσική, σε μεγάλο βαθμό με την ώθηση που της έδωσε ο Aphex, έχει προχωρήσει, σε αντίθεση με τον ίδιο, τόσο πολύ από τότε που αυτή η εδώ η επίσκεψη στο παρελθόν μοιάζει τόσο λίγη και ξεπερασμένη, όσο και η μοντερνίστικη αισθητική του layout του δίσκου και του εξωφύλλου. Μέσα στην τεχνική αρτιότητά της κάνει τόσο ξεκάθαρο το ότι δεν έχει τίποτα να πει.
Και όπως και να το κάνουμε, έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που για τα βιντεάκια και τα animations που φτιάχναμε ο Aphex ήταν η ιδανική επιλογή για μουσική υπόκρουση.
_
6.0Ενδεχόμενο πρώτο: Ο κόσμος έχει κουραστεί μία χρονιά ολόκληρη χωρίς έναν σωστό δίσκο και ψάχνει μανιωδώς να τον βρει οπουδήποτε. Σε αυτή την διαδικασία την μετριότητα και το αδιάφορο το κάνει σημαντικό. Οπότε όλοι αυτοί που μιλάνε για το Syro λένε βλακείες.
Ενδεχόμενο δεύτερο: Η χρονιά δεν έχει κανένα πρόβλημα, και μια χαρά βγαίνουν καλοί δίσκοι. Το πρόβλημα το έχω εγώ που για κάποιον λόγο που ίσως χρίζει ψυχανάλυσης δεν με ικανοποιεί τίποτα από ό,τι βγαίνει και προτιμώ να κάθομαι να ακούω παλιούς και αρχαίους δίσκους. Οπότε όλοι αυτοί που μιλάνε για το Syro έχουν δίκιο.
Ακολουθώντας το πρώτο ενδεχόμενο, ο δίσκος είναι χάλια. Με το δεύτερο ενδεχόμενο έχουμε ένα σχεδόν αριστούργημα.
Εγώ όμως, αν και αναγνωρίζω ότι το πρώτο μέρος του δεύτερου ενδεχόμενου μπορεί να περιέχει και κάποια αλήθεια, με το δεύτερο μέρος του δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω με τίποτα. Αυτό που ασκεί γοητεία από αυτόν εδώ το δίσκο είναι το παρελθόν. Το τι ήταν ο Aphex Twin. Και η απουσία τόσα χρόνια. Η επιστροφή ενός αγαπημένου από τα παλιά. Η ανάμνηση του να ακούς κάτι χωρίς προηγούμενο που μπορούσες να καταλάβεις και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις μουσικής ότι θα έφερνε τα πάνω κάτω στη μουσική. Γιατί το τώρα του Aphex Twin μοιάζει να μην έχει προχωρήσει εκατοστό από το τότε. Και συνειδητοποιείς ότι η ηλεκτρονική μουσική, σε μεγάλο βαθμό με την ώθηση που της έδωσε ο Aphex, έχει προχωρήσει, σε αντίθεση με τον ίδιο, τόσο πολύ από τότε που αυτή η εδώ η επίσκεψη στο παρελθόν μοιάζει τόσο λίγη και ξεπερασμένη, όσο και η μοντερνίστικη αισθητική του layout του δίσκου και του εξωφύλλου. Μέσα στην τεχνική αρτιότητά της κάνει τόσο ξεκάθαρο το ότι δεν έχει τίποτα να πει.
Και όπως και να το κάνουμε, έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που για τα βιντεάκια και τα animations που φτιάχναμε ο Aphex ήταν η ιδανική επιλογή για μουσική υπόκρουση.
_
Posts
