 | Thom Yorke Tomorrow's Modern Boxes (Self-released, 2014) |
Σιγά σιγά τον συμπάθησα τον Thom. Θέλω να πω, οι Radiohead αρχικά μου προκαλούσαν αλλεργία, κάπου εκεί στο τέλος των '90s. Με Creep, Street spirit και λοιπές βλακείες. Όχι ότι το Ok Computer με ενθουσίασε, αλλά ήταν λίγο πιο αξιοπρεπές. Αλλά και αυτό, με όλο το hype που κουβαλούσε τότε μου έγινε τελικά αντιπαθητικό. Αλλά μετά το γύρισαν στο ηλεκτρονικό, άρχισαν να ξεπατικώνουν τον Aphex Twin, σοβάρεψαν και λίγο, οπότε άρχισα να μαλακώνω και εγώ. Τους είδα και σε ένα καταπληκτικό live κάπου το 2007, με τον Thom να δίνει ρέστα, οπότε βγήκαν από τη μαύρη λίστα.
Αλλά πάλι, ποτέ δεν μπόρεσαν να με ενθουσιάσουν με κάποια κυκλοφορία τους, ή έστω με κάποια κομμάτια τους (μοναδική εξαίρεση το Idioteque). Το ίδιο και ο κύριος Yorke μόνος του. Όλα μοιάζουν όμορφα και προσεγμένα, οι συμπεριφορά τους είναι υποδειγματική, τα artwork πολύ καλά, το προφίλ χαμηλό και με έμφαση στη μουσική. Όλες οι ιδανικές συνθήκες για να τους αγαπήσεις. Αλλά τελικά τίποτα δεν ξεχωρίζει. Δες για παράδειγμα αυτόν εδώ τον δίσκο. Η λογική λέει ότι πρέπει να είναι καλός. Και πράγματι, όταν ακούς το κάθε στοιχείο του ξεχωριστά έχει ενδιαφέρον. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι απίστευτα, μοναδικά και με ένα τρόπο που μόνο ο Thom ξέρει να να το κάνει, β α ρ ε τ ό. Μέχρι χασμουρητού. Και του έδωσα το χρόνο του. Περίμενα. Τίποτα. Κάθε ακρόαση το ίδιο άχρωμη και αδιάφορη με την προηγούμενη. Καμία αλλαγή. Ούτε καν προς τα κάτω. Δεν ακούγεται χειρότερο όσο το ακούς. Παραμένει παγερά μέτριο και αδιάφορο. Επίσης, ο συγκεκριμένος δίσκος είναι πλέον και απελπιστικά προβλέψιμος. Πως θα περίμενες τον καινούργιο δίσκο του Thom Yorke? Έτσι ακριβώς είναι. Θεωρητικά θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον ένα refinement των ιδεών που ουσιαστικά επαναλαμβάνονται. Ούτε αυτό μπορώ να το δω. Και πραγματικά πιστεύω ότι πλέον έχω απαλλαγεί από την προκατάληψη. Λέτε να φταίει η περιφάνεια?
_
6.0Αλλά πάλι, ποτέ δεν μπόρεσαν να με ενθουσιάσουν με κάποια κυκλοφορία τους, ή έστω με κάποια κομμάτια τους (μοναδική εξαίρεση το Idioteque). Το ίδιο και ο κύριος Yorke μόνος του. Όλα μοιάζουν όμορφα και προσεγμένα, οι συμπεριφορά τους είναι υποδειγματική, τα artwork πολύ καλά, το προφίλ χαμηλό και με έμφαση στη μουσική. Όλες οι ιδανικές συνθήκες για να τους αγαπήσεις. Αλλά τελικά τίποτα δεν ξεχωρίζει. Δες για παράδειγμα αυτόν εδώ τον δίσκο. Η λογική λέει ότι πρέπει να είναι καλός. Και πράγματι, όταν ακούς το κάθε στοιχείο του ξεχωριστά έχει ενδιαφέρον. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι απίστευτα, μοναδικά και με ένα τρόπο που μόνο ο Thom ξέρει να να το κάνει, β α ρ ε τ ό. Μέχρι χασμουρητού. Και του έδωσα το χρόνο του. Περίμενα. Τίποτα. Κάθε ακρόαση το ίδιο άχρωμη και αδιάφορη με την προηγούμενη. Καμία αλλαγή. Ούτε καν προς τα κάτω. Δεν ακούγεται χειρότερο όσο το ακούς. Παραμένει παγερά μέτριο και αδιάφορο. Επίσης, ο συγκεκριμένος δίσκος είναι πλέον και απελπιστικά προβλέψιμος. Πως θα περίμενες τον καινούργιο δίσκο του Thom Yorke? Έτσι ακριβώς είναι. Θεωρητικά θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον ένα refinement των ιδεών που ουσιαστικά επαναλαμβάνονται. Ούτε αυτό μπορώ να το δω. Και πραγματικά πιστεύω ότι πλέον έχω απαλλαγεί από την προκατάληψη. Λέτε να φταίει η περιφάνεια?
_
Those will burn:μία ευθεία γραμμή. σαν καρδιογράφημα νεκρού.
Posts
No comments:
Post a Comment