Τριπλό Hip Hop Instrumental

Κλασσικά μετά από ένα μεγάλο διάστημα που έχω να γράψω, χρειάζομαι κάτι καλό για να επανέλθω. Και κλασσικά θα μου τα δώσει το hip hop. Έχουμε 2-3 φρέσκους δίσκους λοιπόν που θα συζητηθούν. Πριν πάμε όμως στα εύκολα, θα πάμε μια βόλτα από την άλλη κατηγορία ποστ ξεσκουριάσματος. Μίνι θεματική ανασκόπηση.

 Hip hop instrumentals του 2014.

The Alchemist & Budgie The Good Book [2014] (BAU Music, 2014)

Προσπαθώντας να γράψω ένα αφιερωματάκι για τους καλύτερους παραγωγούς στο hip hop -που δεν τελείωσε ποτέ btw- κατάλαβα με αριθμούς πόσο τεράστιο όνομα έχει ο Alchemist στο χώρο. Ακολουθώντας λίγο τις δουλειές του λοιπόν, άρχισα να παρατηρώ το προσωπικό του ύφος, επιβεβαιώνοντας με σιγουριά πλέον την μόνιμη θέση του ανάμεσα στους καλύτερους παραγωγούς. Χάρηκα πολύ λοιπόν όταν βρήκα αυτόν εδώ τον δίσκο κάπου τον Μάρτιο (;). Ο δίσκος βέβαια ήταν μια έκπληξη, γιατί ήταν πολύ διαφορετικός από αυτό που περίμενα. Πρόκειται ουσιαστικά για μια εξερεύνηση – tribute στην gospel μουσική. Άπειρα samples από preachers και χορωδίες, απαλές μελωδίες και μερικά πολύ καλά verses από καλούς φίλους, όπως ο Prodigy από τους Mobb Deep, ο Action Bronson και ο Domo Genesis δένουν αρμονικά σε έναν μεστό δίσκο, που μπορεί να αφεθεί να παίζει με τις ώρες χωρίς να κουράσει σε κανένα σημείο του. Πανέμορφες ενορχηστρώσεις που εκτός από την ομαλότητα και το flow που εξασφαλίζουν στο δίσκο, μας χαρίζουν και μερικές στιγμής απίστευτης συνθετικής έμπνευσης. Η άλλη πλευρά του διπλού δίσκου, αυτή του Budgie, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε τόσο. Αρκετά πιο raw και αγριεμένη, με δημιουργική διάθεση, όσον αφορά τον τρόπο που χρησιμοποιεί τα επιμέρους στοιχεία, δίνει μια πιο ζωντανή πλευρά της gospel, υστερεί όμως, τόσο σε συνοχή όσο και σε ατμόσφαιρα.

_

8,5 / 6

Those will burn: jugdement day, the g code, the good deacon, with my soul

Apollo Brown Thirty Eight (Mello  Music, 2014)

Η χρονιά μας έχει δώσει ακόμα έναν πανέμορφο instrumental hip hip δίσκο. Πρόκειται για το Thirty Eight από τον Apollo Brown. Ένα μείγμα από gang star, wu tang, enio moricone, j dilla, και motown records. Και μη σας μοιάζει παράξενο το μείγμα. Άμα έχεις μεγαλώσει στο Detroit, και έχεις ασχοληθεί και με τον Ghostface Killah (κάνοντας remixes πάνω στο 12 reasons to die), μια χαρά φυσιολογικό είναι. Οι λούπες είναι το βασικό συστατικό του δίσκου, όμως ο A.B. προσπαθεί να χτίσει κάτι παραπάνω, χρησιμοποιώντας αρκετά συχνά samples κυρίως από motown δίσκους καλύπτοντας την απουσία ενός MC. Αυτό η αλήθεια είναι ότι το καταφέρνει σε αρκετά σημεία, όμως εύκολα διαπιστώνει κανείς την αισθητική και την οπτική του παραγωγού και του beat maker, καθώς τα beats έχουν πάντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, ενώ η επανάληψη είναι το κυρίαρχο συνθετικό στοιχείο. Συνολικά είναι ένας αρκετά φρέσκος και ελπιδοφόρος δίσκος και δεδομένου ότι ο Apollo βρίσκεται στην Mello Music, έχει να χαράξει τον δικό του εναλλακτικό δρόμο στα μονοπάτια του hip hop.

_

8

Those will burn: Shotguns in Hell, All you know, Lonely and Cold, Weight in Gold

Kill Emil Lights And Shadows (Beatquick, 2014)

Για το τέλος άφησα κάτι από την εγχώρια παραγωγή. Πρόκειται για τον τρίτο solo δίσκο ενός πολυτάλαντου νέου, ονόματι Kill Emil. O δίσκος κινείται σε λίγο διαφορετικά πλαίσια από τους προηγούμενους. Νομίζω ότι βασική επιρροή είναι ο DJ Premier και οι Gang Starr. Ta beats όμως του Kill Emil δεν έχουν στόχο να βοηθήσουν κάποιον MC, αλλά να πουν μια ιστορία από μόνα τους. Ή για να το πω πιο σωστά, δεν έχουν στόχο να πουν κάποια ιστορία, αλλά να εξερευνήσουν ήχους, συνδυασμούς και κατευθύνσεις. Αν στους προηγούμενους δίσκους πρώτο χαρακτηριστικό ήταν ο beatmaker – παραγωγός, εδώ μοιάζει πιο πολύ να κυριαρχεί η λογική του DJ. Και αυτό είναι κάτι που το κάνει καλά, και με ωραίο γούστο. Όμορφες συνθέσεις και ένα ευχάριστο vibe που περνάει μέσα από το δίσκο και φτάνει μέχρι τα αυτιά σου, συντροφεύοντας ευχάριστα τις υπόλοιπες δραστηριότητές σου. Αν λείπει κάτι, αυτό είναι το context μέσα στο οποίο ένας δίσκος θα προχωρούσε παραπέρα. Όπως για παράδειγμα στο Back in the morning, που καταφέρνει να περάσει και συναισθήματα και είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Όπως και το “what the rain takes away” που αν δεν κάνω λάθος, χρησιμοποιεί το ίδιο sample ή το ίδιο το “like the rain” του apanemic. Συνολικότερα, το ιδιαίτερο στοιχείο του δίσκου είναι μια φολκίζουσα απόχρωση ή ρετρό αισθητική που σχετίζεται και με τον συνδυασμό, αναλογικών και ψηφιακών μίξεων, δίνοντας ένα πιο ζεστό και ήπιο αποτέλεσμα. Σίγουρα αξίζει την προσοχή μας και μας δίνει ελπίδες για ακόμη πιο δημιουργικές στιγμές στο μέλλον.

bandcamp

_ 7,5

Those will burn: what the rain takes away, back in the morning, smiling faces