D'Angelo and the Vanguard - Black Messiah

D'Angelo and the Vanguard Black Messiah (RCA, 2014)

Πριν κάμποσο καιρό είχα ανεβάσει αυτό το post με αφορμή την κατάσταση των μαύρων στην Αμερική. Τις φωτογραφίες αυτές τις είχα πάρει 5 μήνες πριν και 8 χιλιόμετρα νότια από τη μέρα και το σημείο που δολοφονήθηκε ο Michael Brown. Μία δολοφονία που προκάλεσε μία σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις για τις οποίες είναι να απορείς πως δεν είχαν προκύψει νωρίτερα. Θα ήθελα να ήμουν εκεί και τώρα, κατά τη διάρκεια και μετά τα γεγονότα. Στη χειρότερη μπορεί απλά να έβγαζα καμία καλή φωτογραφία. Αν δεν φοβόμουν να βγω έξω.
Ο D'Angelo ανοίκει στη μία από τις δύο κατηγορίες στις οποίες οι μαύροι είναι ελεύθεροι να διαπρέψουν. Είναι entertainer. Η άλλη του επιλογή θα ήταν να προσπαθήσει γίνει αθλητής. Από εκεί και πέρα θα μπορούσε να βολευτεί στα subways. Αλλά τα γεγονότα του Ferguson τον αναστάτωσαν λέει. Και μετά την αθώωση του αστυνομικού/δολοφόνου, αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον δίσκο που ετοίμαζε τα τελευταία 14 χρόνια μερικούς μήνες νωρίτερα από το προγραμματισμένο. Για να πει κάτι σε σχέση με αυτά.

“‘Black Messiah’ is a hell of a name for an album. It can be easily misunderstood. Many will think it’s about religion. Some will jump to the conclusion that I'm calling myself a Black Messiah. For me the title is about all of us. It's about the world. It's about an idea we can all aspire to. We should all aspire to be a Black Messiah. It’s about people rising up in Ferguson and in Egypt and in Occupy Wall Street and everyplace where a community has had enough and decides to make change happen. It's not about praising one charismatic leader but celebrating thousands of them. Not every song on this album is politically charged (though many are) but calling this album Black Messiah creates a landscape where these songs can live to the fullest. Black Messiah is not one man. It's a feeling that, collectively, we are all that leader.”

Αυτά λέει ο ίδιος στο press release του δίσκου. Οι επιτυχημένοι μαύροι entertainers σαν και αυτόν, είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι χρησιμοποιούνται σαν στάχτη στα μάτια. Να δείξουν σε όλους τους υπόλοιπους ότι αν ήθελαν θα μπορούσαν και εκείνοι. Η ευθύνη είναι καθαρά δικιά τους. Πόσο νόημα μπορούν να έχουν λοιπόν όλα αυτά που γράφει στο παραπάνω κείμενο, και ποια θα μπορούσε να είναι η απάντησή του στο μοτίβο που επιτρέπει στους μαύρους να μπορούν να ξεχωρίσουν μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις για ξεκάρφωμα, όταν ο ίδιος είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις;
Η απάντηση είναι τα 56 λεπτά του Black Messiah. Όπως λέει και ο ίδιος, δεν είναι όλα τα κομμάτια πολιτικά φορτισμένα. Θα μπορούσε να μην είναι και κανένα. Αν και η μουντή οργή που οδηγεί την κιθάρα στα Ain't that Easy και Charade είναι συγκλονιστική. Όπως και το οριακά ελεγχόμενο χάος του 1000 Deaths. Αλλά η απάντηση είναι το ίδιο δυνατή στο στιχουργικά 'ανάλαφρο' και σεξουαλικά φορτισμένο Sugah Daddy. Γιατί η απάντηση είναι η ίδια η μουσική. Οι στίχοι έχουν μικρή σημασία, έτσι κι αλλιώς είναι ακατάληπτοι στα περισσότερα σημεία. Η μουσική που αποτελεί συμπύκνωση όλης της ιστορίας της funk, soul, r'n'b, jazz. Εκεί βρίσκεται η έκφραση όλης της καταπίεσης και της οργής, του έρωτα και της ανεμελιάς. Εκεί βρίσκεται και η νίκη, η οποία όπως συμβαίνει πάντα στην τέχνη, είναι ολοκληρωτική και απελευθερωτική.
Ο δίσκος λοιπόν οργανώνεται γύρω από το rhythm section. Το μπάσο και τα drums είναι απίστευτα σε όλη τη διάρκειά του. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Τα πάντα είναι ρυθμός· ρυθμός πολύπλοκος και λαβυρινθώδης, υπόκωφος και κρυμμένος, ξεκάθαρος και κολλητικός. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αν του αφεθείς και τον ακολουθήσεις, απελευθερωτικός και εξαγνιστικός. Τα πάντα είναι αναλογικά και εκπέμπουν ζεστασιά. Το μέλλον είναι έτσι κι αλλιώς αναλογικό. Και η ζεστασιά γίνεται αποκούμπι.
Το Black Messiah βέβαια, θα στεκόταν το ίδιο εύκολα και χωρίς τα γεγονότα του Ferguson. Δεν τα έχει καμία ανάγκη στην πραγματικότητα. Αντίθετα τα υπερβαίνει. Και τους ρίχνει φως. Όπως υπερβαίνει την εποχή του γενικότερα. Ηχογραφήθηκε τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά θα μπορούσε να είχε ηχογραφηθεί τους τελευταίους 5 μήνες. Θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει πριν 20 χρόνια. Θα μπορούσε να κυκλοφορήσει και σε 20 χρόνια από τώρα. Και τελικά όσο πομπώδεις και να είναι ο τίτλος τους, στην ουσία του είναι ταπεινό και διακριτικό.

9.8

Those will burn: Ain't that Easy, 1000 Deaths, Charade, Sugah Daddy, Another Life.