 | Run the Jewels Run the Jewels II (Mass Appeal, 2014) |
Λοιπόν, έδω έχουμε μια κλασσική περίπτωση που ανασκευάζουμε τις απόψεις μας. Οι RTJ δεν είναι ούτε καινούργιοι, ούτε τους εντοπίσαμε πρόσφατα. Οι El-P και Killer Mike παίζουν αρκετά χρόνια στις λίστες αναπαραγωγής μας και απο το 2013 ως RTJ, αλλά για μένα προσωπικά δεν είχαν προχωρήσει ποτέ πέραν αυτών, είτε σε κάποιο κείμενο, είτε έστω σε κάποια λίστα στο τέλος της χρονιάς. Και είχαν πολλά φώτα για να το κάνουν αυτό. Ξεκίνησαν τελείως underground, τελείως αντισυμβατικά, έχοντας αποθεωθεί από τους περισσότερους κριτικούς και γενικότερα σε ένα κλίμα αγάπης από πολύ κόσμο. Αλλά για μένα το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που έπρεπε... Κάτι έλειπε από τη δουλειά τους, που θα με έκανε να την αγαπήσω και εγώ. Και τώρα νομίζω ότι το βρήκαν, ή τουλάχιστον το βρήκα εγώ στη δουλειά τους. Και πηγάζει νομίζω από αυτή την αυτοπεποίθηση που νιώθεις πως έχουν πλέον, μετά από όλη αυτή την πρόσφατη επιτυχία και δημοτικότητά τους. Είναι αυτή η λεπτή γράμμή που προσπαθείς να καταλάβεις αν απλώς κάποιος υπεσπίζεται και προωθεί τη δουλειά του, ή βγαίνει αβίαστα και μαζικά η αγάπη του γιαυτή.
Στο σημείο αυτό χρειάζεται να πούμε δυο λόγια για το όνομά τους μέσα από μία μικρή αναδρομή.
Run the Jewels. -run them jewels :An expression used when robbing someone to denote the desire that he or she relinquish the jewelry that he or she posses. (από το urban dictionary).
“Throw your hands in the air / And wave ‘em like you just don't care / Keep ‘em there / Run the jewels, run the jewels, run the jewels.” Κάπως έτσι έλεγε ο LL Cool J στο "Cheesy Rap Blues,", πάνω από είκοσι τόσα χρόνια πριν.
Οι δε wutang – W.U.T.A.N.G. = We Usually Take All Niggas Garments , στο 7th chamber, αναφέρουν: “You're getting stripped from your garments boy, run your jewels “ (RZA). Νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι που το πάω πλέον. Αυτή η συνήθεια, αυτό το στυλ είναι από τα πολύ βασικά και ωμά στοιχεία του hip hop, που το συνδέουν με το δρόμο και όσα ξεκίνησαν από εκεί. Μπορεί να μοιάζει ετερόκλητο στοιχείο για δύο χοντρομπαλάδες όπως οι RTJ, είναι ενδεικτικό όμως, τόσο των επιρροών όσο και των προθέσεών τους. Αυτή η πάλη και η περηφάνια του δρόμου, που εστιάζει σε αυτό το μόρτικο στοιχείο και όχι πούλημα ναρκωτικών που έπειτα σχετίζονται με το χρήμα, και όχι με τη σκληρότητα του δρόμου. Η παραβατικότητα και η αλητεία βρίσκουν ξανά το νόημα τους μέσα από τους δύο αυτούς τυπάδες.
Παράλληλα, είναι τόσο χαρακτηριστικός ο ήχος των RTJ που έχει ήδη αφήσει το στίγμα του. Τα λεγόμενα μπλιμπλίκια βρήκαν τον χώρο τους και στο hip-hop. To ωμό ραπάρισμα επίσης είναι ενδεικτικό της αισθητικής. Όλη η κατάσταση φανερώνει έναν δίσκο φτιαγμένο για να παίζει live στα στάδια. Καμία πρόθεση ωραιοποίησης και μασκαρέματος. Όλη η έμφαση δίνεται στο vibe και στο ξεσηκωτικό τέμπο. Τα κύμματα ενέργειας που σε χτυπάνε δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Και απαραίτητο συστατικό είναι η αυτοπεποίθηση που είναι φανερή πλέον στους δύο ράππερς- παραγωγούς. Ξεκίνησαν για να κάνουν το δικό τους, και με αυτό το προσωπικό, τις δύο ξεχωριστές προσωπικότητες ξεχώρισαν από τον συρφετό των ραππερς και αγαπήθηκαν από το κοινό. Στην καλύτερη στιγμή της καρίερας τους απολαμβάνουν τις δόξες τους και φαίνεται να το διασκεδάζουν. Παρόλα αυτά, δεν διστάζουν να πάρουν θέση και να υποστηρίξουν συγκεκριμένες απόψεις απέχοντας από τη λογική των μεγάλων σταρς που θέλει να τα έχουν καλά με όλους. Ακόμα ένα plus για τα μπλιμπλίκια τους. Το μεγαλύτερο plus για μένα ήταν ότι δίνουν την καλύτερη δουλειά τους δωρεάν για κατέβασμα. Και αυτό σε περίοδο που κλείνουν το ένα μετά το άλλο τα πειρατικά site, λέει πολλά. Όχι μόνο γιατί αποτελεί αυτό καθαυτό μια θέση, και μάλιστα πολύ καλά στοιχειωθετημένη ως προς το κέρδος και τη μουσική βιομηχανία, αλλά επειδή φανερώνει και ακόμα μία άποψη σχετικά με τη δημιουργία και τα γύρω από αυτή. Χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις λοιπόν, γίνονται καλύτεροι και στηρίζονται σε αυτή την εξέλιξη και όχι στο εκάστοτε αποτέλεσμα-δημιουργία. Το αποτέλεσμα όλης της προσπάθειας είναι το ένα sold out μετά το άλλο, και μια δημοτικότητα που σκαρφαλώνει σαν τρελή. Μπορεί τώρα να ασχολούνται και όλα τα μεγάλα μέσα με αυτούς, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το κέρδος που έχουν σε απλούς θαυμαστές που τους ακολουθούν πιστά. Και ακόμη περισσότερο το μεγάλο εύρος των θαυμαστών τους. Από θυμωμένους πιτσιρικάδες μέχρι ακόλουθους του πειραματικού hip – hop, και πανκιά. Και γαμώ.
Ο ίδιος ο ήχος αν θελήσουμε να τον αναλύσουμε θυμίζει κάτι από de la soul πειραματισμούς, πολιτικό στίχο, και διευρυμένο λεξιλόγια όσον αφορά τα samples. Η ταχύτητα και το πλήθος των verses παράλληλα, μας υπενθυμίζει ότι τα ραπς είναι πάντα στο επίκεντρο. Ενώ το επιθετικό ραπάρισμα που διακρίνεται ξεκάθαρα από τα μπιτς, μας επιτρέπει να έχουμε μια εύκολη εικόνα των lyrics (νταξι στα περισσότερα κομμάτια). Κάπου εδώ ίσως να βρίσκεται και η επιτυχία του άλμπουμ. Η δοσομετρική αναλογία είναι ακριβώς αυτή που θα έπρεπε για να μιλάμε για ολοκληρωμένο δίσκο. Η απουσία filler, ανεβάζει τη βαθμολογία του συνόλου κατακόρυφα, ενώ ο συνδυασμός των δύο ράππερ προσφέρει ιδιαίτερα στην άνεση και την πολυφωνία του δίσκου χωρίς να κουράζει. Ίσα-ίσα φανερώνει μια καλή χημεία που υπάρχει αναμφίβολα ανάμεσά τους, και προϊδεάζει για το τι συμβαίνει στα live...
Στο σημείο αυτό χρειάζεται να πούμε δυο λόγια για το όνομά τους μέσα από μία μικρή αναδρομή.
Run the Jewels. -run them jewels :An expression used when robbing someone to denote the desire that he or she relinquish the jewelry that he or she posses. (από το urban dictionary).
“Throw your hands in the air / And wave ‘em like you just don't care / Keep ‘em there / Run the jewels, run the jewels, run the jewels.” Κάπως έτσι έλεγε ο LL Cool J στο "Cheesy Rap Blues,", πάνω από είκοσι τόσα χρόνια πριν.
Οι δε wutang – W.U.T.A.N.G. = We Usually Take All Niggas Garments , στο 7th chamber, αναφέρουν: “You're getting stripped from your garments boy, run your jewels “ (RZA). Νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι που το πάω πλέον. Αυτή η συνήθεια, αυτό το στυλ είναι από τα πολύ βασικά και ωμά στοιχεία του hip hop, που το συνδέουν με το δρόμο και όσα ξεκίνησαν από εκεί. Μπορεί να μοιάζει ετερόκλητο στοιχείο για δύο χοντρομπαλάδες όπως οι RTJ, είναι ενδεικτικό όμως, τόσο των επιρροών όσο και των προθέσεών τους. Αυτή η πάλη και η περηφάνια του δρόμου, που εστιάζει σε αυτό το μόρτικο στοιχείο και όχι πούλημα ναρκωτικών που έπειτα σχετίζονται με το χρήμα, και όχι με τη σκληρότητα του δρόμου. Η παραβατικότητα και η αλητεία βρίσκουν ξανά το νόημα τους μέσα από τους δύο αυτούς τυπάδες.
Παράλληλα, είναι τόσο χαρακτηριστικός ο ήχος των RTJ που έχει ήδη αφήσει το στίγμα του. Τα λεγόμενα μπλιμπλίκια βρήκαν τον χώρο τους και στο hip-hop. To ωμό ραπάρισμα επίσης είναι ενδεικτικό της αισθητικής. Όλη η κατάσταση φανερώνει έναν δίσκο φτιαγμένο για να παίζει live στα στάδια. Καμία πρόθεση ωραιοποίησης και μασκαρέματος. Όλη η έμφαση δίνεται στο vibe και στο ξεσηκωτικό τέμπο. Τα κύμματα ενέργειας που σε χτυπάνε δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Και απαραίτητο συστατικό είναι η αυτοπεποίθηση που είναι φανερή πλέον στους δύο ράππερς- παραγωγούς. Ξεκίνησαν για να κάνουν το δικό τους, και με αυτό το προσωπικό, τις δύο ξεχωριστές προσωπικότητες ξεχώρισαν από τον συρφετό των ραππερς και αγαπήθηκαν από το κοινό. Στην καλύτερη στιγμή της καρίερας τους απολαμβάνουν τις δόξες τους και φαίνεται να το διασκεδάζουν. Παρόλα αυτά, δεν διστάζουν να πάρουν θέση και να υποστηρίξουν συγκεκριμένες απόψεις απέχοντας από τη λογική των μεγάλων σταρς που θέλει να τα έχουν καλά με όλους. Ακόμα ένα plus για τα μπλιμπλίκια τους. Το μεγαλύτερο plus για μένα ήταν ότι δίνουν την καλύτερη δουλειά τους δωρεάν για κατέβασμα. Και αυτό σε περίοδο που κλείνουν το ένα μετά το άλλο τα πειρατικά site, λέει πολλά. Όχι μόνο γιατί αποτελεί αυτό καθαυτό μια θέση, και μάλιστα πολύ καλά στοιχειωθετημένη ως προς το κέρδος και τη μουσική βιομηχανία, αλλά επειδή φανερώνει και ακόμα μία άποψη σχετικά με τη δημιουργία και τα γύρω από αυτή. Χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις λοιπόν, γίνονται καλύτεροι και στηρίζονται σε αυτή την εξέλιξη και όχι στο εκάστοτε αποτέλεσμα-δημιουργία. Το αποτέλεσμα όλης της προσπάθειας είναι το ένα sold out μετά το άλλο, και μια δημοτικότητα που σκαρφαλώνει σαν τρελή. Μπορεί τώρα να ασχολούνται και όλα τα μεγάλα μέσα με αυτούς, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το κέρδος που έχουν σε απλούς θαυμαστές που τους ακολουθούν πιστά. Και ακόμη περισσότερο το μεγάλο εύρος των θαυμαστών τους. Από θυμωμένους πιτσιρικάδες μέχρι ακόλουθους του πειραματικού hip – hop, και πανκιά. Και γαμώ.
Ο ίδιος ο ήχος αν θελήσουμε να τον αναλύσουμε θυμίζει κάτι από de la soul πειραματισμούς, πολιτικό στίχο, και διευρυμένο λεξιλόγια όσον αφορά τα samples. Η ταχύτητα και το πλήθος των verses παράλληλα, μας υπενθυμίζει ότι τα ραπς είναι πάντα στο επίκεντρο. Ενώ το επιθετικό ραπάρισμα που διακρίνεται ξεκάθαρα από τα μπιτς, μας επιτρέπει να έχουμε μια εύκολη εικόνα των lyrics (νταξι στα περισσότερα κομμάτια). Κάπου εδώ ίσως να βρίσκεται και η επιτυχία του άλμπουμ. Η δοσομετρική αναλογία είναι ακριβώς αυτή που θα έπρεπε για να μιλάμε για ολοκληρωμένο δίσκο. Η απουσία filler, ανεβάζει τη βαθμολογία του συνόλου κατακόρυφα, ενώ ο συνδυασμός των δύο ράππερ προσφέρει ιδιαίτερα στην άνεση και την πολυφωνία του δίσκου χωρίς να κουράζει. Ίσα-ίσα φανερώνει μια καλή χημεία που υπάρχει αναμφίβολα ανάμεσά τους, και προϊδεάζει για το τι συμβαίνει στα live...
9
Those will burn: Oh My Darling, Blockbuster Night Part 1, Close your Eyes, All Due Respect, Angel Duster
Posts
No comments:
Post a Comment