Αν και η ιστορία δεν έχει σχέση με την βιβλιάρα του jack London, η έξαψη του να ακούς τον δίσκο είναι παρόμοια με εκείνη όταν διαβάζεις το βιβλίο. Λένε πως τους (folk) ήρωες της παράδοσης δεν τους εξυψώνει και τους μεγαλώνει καμία αλλή χώρα τόσο καλά όσο η αμερική. Και δεν έχουν άδικο.
Εδώ ο king dude περιγράφει ένα κόσμο όπου ο θεός με τον διάβολο βρίσκονται ξανά αντίπαλοι (κάνει το spanish train του chris de burgh να φαίνεται παιδική ιστορία), και ο άνθρωπος απλός παρατηρητής της μάχης βλέπει μόνο κομμάτια της μέσα από όνειρα, μεθύσια και τα μάτια των νεκρών. Και ενώ στο βιβλίο ο άνθρωπος αλλάζει για χάρη της αγάπης, στα πιο μαύρα κομμάτια του burning daylight η αγάπη είναι η αιτία για περισσότερη βία για περισσότερη μαυρίλα. Αλκοολ, φόβος, σκόνη και κάπου στη δύση, εκεί γύρω στο '30, σε μια τρυπημένη πινακίδα που τραμπαλίζεται από τον καυτό βραδινό αέρα, θα διαβάζαμε: Far off beyond those wonder hills, there's a place few men dare go.
Δεκατέσσερα: Lambchop - Mr. M
Δεκαπέντε: Frank Ocean - Channel Orange
Δεκαέξι: David Byrne&St. Vincent - Love this Giant
Δεκαεπτά: Tindersticks - The something Rain
Δεκαοκτώ: Babu Gury - Pieces
Δεκαεννιά: Madlib - Medecine Show#13
Είκοσι: Tame Impala - Lonerism
Posts
No comments:
Post a Comment