 | King Dude Fear (NJRM, 2014) |
Έχω σκεφτεί πολλές φορές, πόσο περίεργος πρέπει να φαίνομαι, όταν κάθομαι στη μπάρα και πίνω μόνος μου, χωρίς να έχω τσιγάρο στο χέρι..Τουλάχιστον, έτσι μου φαίνονται εμενα, αυτοί που κάθονται κάπου για πολύ ώρα, χωρίς να καπνίζουν.
Έτσι ο ήχος του αναπτήρα στο "open the door" με κάνει να ηρεμώ: Ψιτ, φιλέ, κρατάω τσιγάρο. Δεν είμαι περίεργος οκ;
Fear o καινούργιος δίσκος του king dude και το fear is all you know γκαζώνει φτιάχνοντας ένα κομμάτι με μια cave-ική ιστορία αγάπης. Φωνητικά από το διάολο και κιθάρες βρώμικες.
Το Maria ρίχνει τους τόνους γρήγορα, μπαλάντα αλά lanegan. Σκοτεινή αλά burning daylight όμως. Και τα βιολιά ανατριχιαστικά όμορφα.
Καταλαβαίνεις ότι πλέον είσαι στο κόσμο που σου φτιάχνει ο king dude όταν βρίσκεσαι να ζητάς αλκοολ για να σταματήσεις να κουνάς ρυθμικά το πόδι σου στο devil eyes. Κοφτά ακόρντα και τα τύμπανα να κρατάνε ένα υπερβολικά κολλητικό ρυθμό.
Σε σχέση με το προηγούμενο δίσκο, εδώ οι συνθέσεις είναι δουλεμένες στη λεπτομέρεια και η παραγωγή είναι σαφέστατα ανώτερη δίνοντας έτσι σε εμάς ένα ακόμα κομμάτι για να διαχειριστούμε.
Έχει και pop στιγμές ο δίσκος. Ναι. Λίγο ξεσκόνισμα. Λίγο πάγο στο ποτό και να που ακούς το cloven hooves ή το Demon Caller Number 9. Ειδικά το δεύτερο έχει τα πιο όμορφα γκάζια που έχω ακούσει τελευταία και κουβαλάει τόσα μουσικά κλισέ πάνω του που το κάνει ακόμα καλύτερο.
Σκέφτομαι πως πέρα από τους περίεργους στίχους, ο king dude έγινε μουσικά λιγάκι πιο φωτεινός. Pop που έγραψα και παραπάνω αλλά πάντα μέσα στα όρια του country, blues, gospell, rock κτλπ κτλπ. Αξίζει περισσότερης προσοχής το Bottomless Pit, που θα μπορούσε να το ζηλεύει άνετα ο Waits του Real Gone.
Το burning daylight ήταν ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους πρόπερσι. Ο King Dude καταφέρνει εδώ να γίνει πιο mainstream, χωρίς να χάνει τα περισσότερα από τα στοιχεία που έκαναν τον προηγούμενο δίσκο εξαιρετικό. Σκοτεινιά και σκονή υπάρχει και εδώ. Μόνο που κυριαρχούν και τα neon φώτα ενώς elvis χριστού στο τοίχο.
Όμορφος δίσκος.
8.5Έτσι ο ήχος του αναπτήρα στο "open the door" με κάνει να ηρεμώ: Ψιτ, φιλέ, κρατάω τσιγάρο. Δεν είμαι περίεργος οκ;
Fear o καινούργιος δίσκος του king dude και το fear is all you know γκαζώνει φτιάχνοντας ένα κομμάτι με μια cave-ική ιστορία αγάπης. Φωνητικά από το διάολο και κιθάρες βρώμικες.
Το Maria ρίχνει τους τόνους γρήγορα, μπαλάντα αλά lanegan. Σκοτεινή αλά burning daylight όμως. Και τα βιολιά ανατριχιαστικά όμορφα.
Καταλαβαίνεις ότι πλέον είσαι στο κόσμο που σου φτιάχνει ο king dude όταν βρίσκεσαι να ζητάς αλκοολ για να σταματήσεις να κουνάς ρυθμικά το πόδι σου στο devil eyes. Κοφτά ακόρντα και τα τύμπανα να κρατάνε ένα υπερβολικά κολλητικό ρυθμό.
Σε σχέση με το προηγούμενο δίσκο, εδώ οι συνθέσεις είναι δουλεμένες στη λεπτομέρεια και η παραγωγή είναι σαφέστατα ανώτερη δίνοντας έτσι σε εμάς ένα ακόμα κομμάτι για να διαχειριστούμε.
Έχει και pop στιγμές ο δίσκος. Ναι. Λίγο ξεσκόνισμα. Λίγο πάγο στο ποτό και να που ακούς το cloven hooves ή το Demon Caller Number 9. Ειδικά το δεύτερο έχει τα πιο όμορφα γκάζια που έχω ακούσει τελευταία και κουβαλάει τόσα μουσικά κλισέ πάνω του που το κάνει ακόμα καλύτερο.
Σκέφτομαι πως πέρα από τους περίεργους στίχους, ο king dude έγινε μουσικά λιγάκι πιο φωτεινός. Pop που έγραψα και παραπάνω αλλά πάντα μέσα στα όρια του country, blues, gospell, rock κτλπ κτλπ. Αξίζει περισσότερης προσοχής το Bottomless Pit, που θα μπορούσε να το ζηλεύει άνετα ο Waits του Real Gone.
Το burning daylight ήταν ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους πρόπερσι. Ο King Dude καταφέρνει εδώ να γίνει πιο mainstream, χωρίς να χάνει τα περισσότερα από τα στοιχεία που έκαναν τον προηγούμενο δίσκο εξαιρετικό. Σκοτεινιά και σκονή υπάρχει και εδώ. Μόνο που κυριαρχούν και τα neon φώτα ενώς elvis χριστού στο τοίχο.
Όμορφος δίσκος.
Those will burn: Maria, Fear is All you know, Demon Caller Number 9
Posts
No comments:
Post a Comment