 | The Weeknd Kiss Land (XO/Republic, 2013) |
Όταν μέσα στη διάρκεια ενός χρόνου βγάζεις τρεις δίσκους όπως τα House of Balloons, Thursdays, και Echoes of Silence, αν μη τι άλλο έχεις ήδη βάλει τον πήχη πολύ ψηλά. Για όλους τους υπόλοιπους, αλλά και για τον εαυτό σου. Οπότε, και με δεδομένο ότι οι τρεις αυτοί δίσκοι κυκλοφόρησαν ελεύθερα ως mixtape, ο πρώτος σου δίσκος για μεγάλη εταιρία δημιουργεί τουλάχιστον προσδοκίες. Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση για τον Weeknd πριν την κυκλοφορία του Kiss Land. Η πορεία του καινούργιου δίσκου λοιπόν, μάλλον δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, αν σκεφτείς το όλο θέμα που προέκυψε με τους Portishead: Ο Weeknd τους ζητάει την άδεια να χρησιμοποιήσει το beat από το Machine Gun στο Belong to the World. Ο Geoff Barrow όμως αρνείται. Οπότε ο Weeknd και η παρέα του απλά ξαναφτιάχνουν το beat και το χρησιμοποιούν all the same. Από την μία φαντάζομαι ότι όλο αυτό το πράγμα κάνει καλό στις πωλήσεις. Από την άλλη το να έχεις τον Geoff Barrow να σε 'βρίζει' δημόσια στο twitter δεν μου φαίνεται και ό,τι καλύτερο. Πόσο μάλλον όταν ο καινούργιος δίσκος του Weeknd μοιάζει να έχει τους Portishead σαν τη βασική του αναφορά πλέον.
Αλλά πολύ πιθανό να μην έγραφα τίποτα για όλα αυτά αν ο δίσκος ήταν καλός. Δυστυχώς όμως δεν είναι. Το professional που ανοίγει το δίσκο μπαίνει λίγο μουδιασμένα. Και συνεχίζει έτσι μέχρι τα 2:30 όπου μπαίνει ένα sample από το Professional Loving της EMIKA το οποίο οδηγεί το κομμάτι από εκεί και πέρα. Δηλαδή, το sample δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος να το περιγράψεις. Μπαίνει το professional loving από εκεί και πέρα. Χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια ιδιοποίησης, επαναπροσδιορισμού, ή οποιαδήποτε από τις λογικές που κάνουν το sampling τόσο ενδιαφέρουσα πρακτική. Το professional loving είναι καταπληκτικό κομμάτι, ναι, και το μόνο που καταφέρνει να κάνει με την σχεδόν αυτούσια ύπαρξη του μέσα στο professional του Weeknd είναι να δείξει πόσο υπερτερεί τελικά. Παρόλα αυτά, αν αγνοήσεις αυτή τη λογική, είναι από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του δίσκου. Που όλο και περιμένεις να κάνει το μπαμ, αλλά αυτό δεν έρχεται ποτέ. Όπως για παράδειγμα το The Town που ακολουθεί: ξεκινάει με ένα πολύ όμορφο hook, το οποίο όμως δεν οδηγεί πουθενά· αφήνει υποσχέσεις που όμως τις ξεχνάει αμέσως. Μετά τα adaptation και love in the sky είναι τόσο μα τόσο αδιάφορα που τα ξεχνάς πριν καν τελειώσουν. Το Belong to the World που ακολουθεί σώζει λίγο την κατάσταση προσωρινά. Αλλά και πάλι σου είναι πλέον δύσκολο να μην σκεφτείς ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της αξίας του το παίρνει από αυτό το beat των Portishead, το οποίο είναι ρε γαμώτο και από τα πιο χαρακτηριστικά τους. Όταν σκέφτομαι το Third, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό ακριβώς το beat. Μου είναι δύσκολο να το δω υπό άλλη οπτική, όσο καλό και να είναι το Belong to the World. Άσε που και ο ίδιος ο Weeknd δεν προσπαθεί να το χρησιμοποιήσει με άλλο τρόπο. Να αναπαράξει την αίσθηση του Machine Gun προσπαθεί. Μετά έρχεται άλλο ένα αδιάφορο τραγούδι με το Live for μαζί με το φιλαράκι του τον Drake. Το Wanderlust που ακολουθεί, τουλάχιστον καταφέρνει να εκπλήξει. Όχι γιατί είναι ιδιαίτερα καλό βέβαια. Απλά είναι μάλλον το πρώτο upbeat κομμάτι που ηχογραφεί ο Weeknd. Σχεδόν χορευτικό. Αλλά και πάλι αδιάφορο. Στη συνέχεια το Kiss Land προσπαθεί πάλι να περισώσει ό,τι μπορεί, αλλά είναι και πάλι λίγο μέσα στο σύνολο. Το pretty είναι σαν να μην υπάρχει καθόλου, και ο δίσκος κλείνει με το Tears in the Rain, που τουλάχιστον καταφέρνει να αφήσει μία ωραία γεύση για το τέλος. Α, να σημειώσω ότι υπάρχει και η έκδοση με 2 bonus tracks, ένα από τα οποία είναι το Odd Look με τον Kavinsky, το οποίο δεν είναι κακό. Τουλάχιστον είναι μία πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή του τι θα μπορούσε να σημαίνει upbeat κομμάτι των Weeknd σε σχέση με το Wanderlust.
Συνοψίζοντας: ξεχάστε την όλη ιστορία με τα samples. Η ουσία είναι ότι ο ήχος του Weeknd έγινε ξαφνικά ουδέτερος και generic. Μπορεί σε μία προσπάθεια να απευθυνθεί σε περισσότερο κόσμο. Ή μπορεί απλά να κάηκε. Τέταρτος δίσκος μέσα σε 2 χρόνια είναι. Αλλά το αποτέλεσμα είναι τελικά αδιάφορο, κάτι που ταυτόχρονα κάνει τα αρνητικά στοιχεία να φαίνονται πολύ έντονα. Όπως για παράδειγμα τους πολύ συχνά ηλίθιους στίχους. Και δεν λέω, η φωνή του παραμένει υπέροχη· και υπάρχουν αρκετά όμορφα στοιχεία και σημεία στο δίσκο. Αλλά μάλλον δεν είναι αρκετά. Όχι μετά από τους δίσκους που έχουν προηγηθεί.
_
6.3Αλλά πολύ πιθανό να μην έγραφα τίποτα για όλα αυτά αν ο δίσκος ήταν καλός. Δυστυχώς όμως δεν είναι. Το professional που ανοίγει το δίσκο μπαίνει λίγο μουδιασμένα. Και συνεχίζει έτσι μέχρι τα 2:30 όπου μπαίνει ένα sample από το Professional Loving της EMIKA το οποίο οδηγεί το κομμάτι από εκεί και πέρα. Δηλαδή, το sample δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος να το περιγράψεις. Μπαίνει το professional loving από εκεί και πέρα. Χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια ιδιοποίησης, επαναπροσδιορισμού, ή οποιαδήποτε από τις λογικές που κάνουν το sampling τόσο ενδιαφέρουσα πρακτική. Το professional loving είναι καταπληκτικό κομμάτι, ναι, και το μόνο που καταφέρνει να κάνει με την σχεδόν αυτούσια ύπαρξη του μέσα στο professional του Weeknd είναι να δείξει πόσο υπερτερεί τελικά. Παρόλα αυτά, αν αγνοήσεις αυτή τη λογική, είναι από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του δίσκου. Που όλο και περιμένεις να κάνει το μπαμ, αλλά αυτό δεν έρχεται ποτέ. Όπως για παράδειγμα το The Town που ακολουθεί: ξεκινάει με ένα πολύ όμορφο hook, το οποίο όμως δεν οδηγεί πουθενά· αφήνει υποσχέσεις που όμως τις ξεχνάει αμέσως. Μετά τα adaptation και love in the sky είναι τόσο μα τόσο αδιάφορα που τα ξεχνάς πριν καν τελειώσουν. Το Belong to the World που ακολουθεί σώζει λίγο την κατάσταση προσωρινά. Αλλά και πάλι σου είναι πλέον δύσκολο να μην σκεφτείς ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της αξίας του το παίρνει από αυτό το beat των Portishead, το οποίο είναι ρε γαμώτο και από τα πιο χαρακτηριστικά τους. Όταν σκέφτομαι το Third, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό ακριβώς το beat. Μου είναι δύσκολο να το δω υπό άλλη οπτική, όσο καλό και να είναι το Belong to the World. Άσε που και ο ίδιος ο Weeknd δεν προσπαθεί να το χρησιμοποιήσει με άλλο τρόπο. Να αναπαράξει την αίσθηση του Machine Gun προσπαθεί. Μετά έρχεται άλλο ένα αδιάφορο τραγούδι με το Live for μαζί με το φιλαράκι του τον Drake. Το Wanderlust που ακολουθεί, τουλάχιστον καταφέρνει να εκπλήξει. Όχι γιατί είναι ιδιαίτερα καλό βέβαια. Απλά είναι μάλλον το πρώτο upbeat κομμάτι που ηχογραφεί ο Weeknd. Σχεδόν χορευτικό. Αλλά και πάλι αδιάφορο. Στη συνέχεια το Kiss Land προσπαθεί πάλι να περισώσει ό,τι μπορεί, αλλά είναι και πάλι λίγο μέσα στο σύνολο. Το pretty είναι σαν να μην υπάρχει καθόλου, και ο δίσκος κλείνει με το Tears in the Rain, που τουλάχιστον καταφέρνει να αφήσει μία ωραία γεύση για το τέλος. Α, να σημειώσω ότι υπάρχει και η έκδοση με 2 bonus tracks, ένα από τα οποία είναι το Odd Look με τον Kavinsky, το οποίο δεν είναι κακό. Τουλάχιστον είναι μία πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή του τι θα μπορούσε να σημαίνει upbeat κομμάτι των Weeknd σε σχέση με το Wanderlust.
Συνοψίζοντας: ξεχάστε την όλη ιστορία με τα samples. Η ουσία είναι ότι ο ήχος του Weeknd έγινε ξαφνικά ουδέτερος και generic. Μπορεί σε μία προσπάθεια να απευθυνθεί σε περισσότερο κόσμο. Ή μπορεί απλά να κάηκε. Τέταρτος δίσκος μέσα σε 2 χρόνια είναι. Αλλά το αποτέλεσμα είναι τελικά αδιάφορο, κάτι που ταυτόχρονα κάνει τα αρνητικά στοιχεία να φαίνονται πολύ έντονα. Όπως για παράδειγμα τους πολύ συχνά ηλίθιους στίχους. Και δεν λέω, η φωνή του παραμένει υπέροχη· και υπάρχουν αρκετά όμορφα στοιχεία και σημεία στο δίσκο. Αλλά μάλλον δεν είναι αρκετά. Όχι μετά από τους δίσκους που έχουν προηγηθεί.
_
Those will burn: Professional, Kiss Land, Tears in the Rain
Posts
No comments:
Post a Comment