 | The Weeknd Trilogy (XO, 2012) |
Οκ, αυτό εδώ είναι αρκετά παλιό. Τα τρία mixtapes του Weeknd βγήκαν μέσα στο 2011. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν έγραψα ποτέ εδώ τίποτα (μοναδική εξαίρεση το comment σε αυτό εδώ το review) Το Trilogy ουσιαστικά μαζεύει τα τρία mixtapes (house of balloons, Thursday & Echoes of Silence) σε μία κανονική κυκλοφορία προσθέτοντας 3 κομμάτια (+ ένα απαλό remastering κατά το οποίο αφαιρέθηκαν και κάποια samples) και βγήκε κάπου προς το τέλος του '12. Είπα να γράψω τώρα παρ' όλα αυτά, πρώτον γιατί είναι δισκάρα, και δεύτερον γιατί από Σεπτέμβριο θα έχουμε τον καινούργιο δίσκο.
Θεωρητικά, είναι σχετικά εύκολο να περιγράψεις τον ήχο: Πολύ Portishead (και κυρίως το Third), κάτι από Tricky, η μουσική πρόταση του 808's and heartbreaks (παρεμπιπτόντως πρέπει κάποια στιγμή να επανορθώσω για αυτό το άθλιο review που είχα κάνει) και φυσικά πολύ r'n'b όσο αφορά τα φωνητικά. Απλά, όπως συμβαίνει συνήθως με τους καλούς δίσκους, το namedropping μάλλον τους αδικεί. Οι Weeknd έχουν ξεκάθαρα το δικό τους χαρακτήρα.
Ο οποίος χαρακτήρας μάλλον περιγράφεται καλύτερα από αυτή την κυκλοφορία που υπογραμμίζει ότι τα 3 mixtapes αποτελούν μέρος ενός ενιαίου συνόλου. Όχι μικρό project αν σκεφτείς ότι πρόκειται για περίπου 160 λεπτά μουσικής που κυκλοφόρησαν μέσα στην ίδια χρονιά. Ο κόσμος του Weeknd, αν και φαινομενικά μπορεί να δείχνει το αντίθετο, δεν είναι ούτε ιδιαίτερα εύκολος, ούτε ιδιαίτερα προσβάσιμος. Η φωνή του είναι τόσο πυκνή που στις πρώτες ακροάσεις μοιάζει να δημιουργεί ένα τείχος που δεν σε αφήνει να δεις παραπέρα. Όταν το ξεπεράσεις αυτό παρατηρείς αρχικά την υπέροχη μουσική που τη συνοδεύει (ο Illangelo που κάνει την παραγωγή στα περισσότερα κομμάτια αξίζει τουλάχιστον όσα credits και ο ίδιος ο Weeknd). Στην συνέχεια αρχίζεις και προσέχεις τους στίχους που έρχονται σε άμεση αντίθεση με τη μουσική και τη φωνητική ερμηνεία: Σχεδόν νιχιλιστικοί, καταφέρνουν να μεταφέρουν μία εγγενή αίσθηση απόγνωσης, μία έλλειψη νοήματος και το κενό που υπάρχει στη θέση του. Το σεξ και οι διαφόρων ειδών ουσίες (και κυρίως ο συνδυασμός τους) κυριαρχούν παντού και ζωγραφίζουν με τα πιο έντονα χρώματα ένα κόσμο θολό και παρηκμασμένο. Το αποτέλεσμα του συνδυασμού είναι ταυτόχρονα γοητευτικό και απωθητικό, ένα όνειρο που γίνεται εφιάλτης και αντίστροφα.
Ο πήχης τέθηκε από τον ίδιο τον Weeknd πολύ ψηλά. Οπότε επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια. Αλλά ανεξάρτητα από το αν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει με τις επερχόμενες δουλειές του η τριλογία έχει ήδη νομίζω γίνει σημείο αναφοράς για τη μουσική των '10ς.
_
9.0Θεωρητικά, είναι σχετικά εύκολο να περιγράψεις τον ήχο: Πολύ Portishead (και κυρίως το Third), κάτι από Tricky, η μουσική πρόταση του 808's and heartbreaks (παρεμπιπτόντως πρέπει κάποια στιγμή να επανορθώσω για αυτό το άθλιο review που είχα κάνει) και φυσικά πολύ r'n'b όσο αφορά τα φωνητικά. Απλά, όπως συμβαίνει συνήθως με τους καλούς δίσκους, το namedropping μάλλον τους αδικεί. Οι Weeknd έχουν ξεκάθαρα το δικό τους χαρακτήρα.
Ο οποίος χαρακτήρας μάλλον περιγράφεται καλύτερα από αυτή την κυκλοφορία που υπογραμμίζει ότι τα 3 mixtapes αποτελούν μέρος ενός ενιαίου συνόλου. Όχι μικρό project αν σκεφτείς ότι πρόκειται για περίπου 160 λεπτά μουσικής που κυκλοφόρησαν μέσα στην ίδια χρονιά. Ο κόσμος του Weeknd, αν και φαινομενικά μπορεί να δείχνει το αντίθετο, δεν είναι ούτε ιδιαίτερα εύκολος, ούτε ιδιαίτερα προσβάσιμος. Η φωνή του είναι τόσο πυκνή που στις πρώτες ακροάσεις μοιάζει να δημιουργεί ένα τείχος που δεν σε αφήνει να δεις παραπέρα. Όταν το ξεπεράσεις αυτό παρατηρείς αρχικά την υπέροχη μουσική που τη συνοδεύει (ο Illangelo που κάνει την παραγωγή στα περισσότερα κομμάτια αξίζει τουλάχιστον όσα credits και ο ίδιος ο Weeknd). Στην συνέχεια αρχίζεις και προσέχεις τους στίχους που έρχονται σε άμεση αντίθεση με τη μουσική και τη φωνητική ερμηνεία: Σχεδόν νιχιλιστικοί, καταφέρνουν να μεταφέρουν μία εγγενή αίσθηση απόγνωσης, μία έλλειψη νοήματος και το κενό που υπάρχει στη θέση του. Το σεξ και οι διαφόρων ειδών ουσίες (και κυρίως ο συνδυασμός τους) κυριαρχούν παντού και ζωγραφίζουν με τα πιο έντονα χρώματα ένα κόσμο θολό και παρηκμασμένο. Το αποτέλεσμα του συνδυασμού είναι ταυτόχρονα γοητευτικό και απωθητικό, ένα όνειρο που γίνεται εφιάλτης και αντίστροφα.
Ο πήχης τέθηκε από τον ίδιο τον Weeknd πολύ ψηλά. Οπότε επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια. Αλλά ανεξάρτητα από το αν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει με τις επερχόμενες δουλειές του η τριλογία έχει ήδη νομίζω γίνει σημείο αναφοράς για τη μουσική των '10ς.
_
Those will burn: House of Balloons/Glass Table Girl, Wicked Games, Coming Down, Lonely Star, The Birds pt 1, Initiation, Same old Song, κτλ, κτλ, κτλ
Posts
No comments:
Post a Comment