Favela, μικρό και όμορφο μαγαζί μέσα με αρκετά καλή ακουστική. Γύρω στις 11.30 βγήκαν τα Διάφανα στην σκηνή. Δεν έχω σκοπό να σας αραδιάσω την songlist γιατί δεν την συγκράτησα. Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω σκηνές. Κομμάτια από την συναυλία. Το πρώτο μέρος αν και μπορεί να περιγραφεί από το άρτιο παίξιμο του συγκροτήματος αφιερωμένο κυρίως στους τελευταίους δίσκους κατά την άποψη μου ήταν μεν απολαυστικό αλλά με μικρά και ελεγχόμενα ξεσπάσματα. Κορυφαία στιγμή το "Κάθε τι που Ανασαίνει". Όσο πέρναγε η ώρα ανέβαινε όλη η μπαντα και έτσι η συναυλία μπήκε στο δεύτερο μέρος της με την "Κυριακή των Βαίων" να βαράει όσο ποτε. "Η αγάπη είναι ένας Σκύλος από την Κόλαση", Απέραντη Θλιμμένοι Αναρχικοί(Απέραντη Θλιμμένη Ανταρκτική) έκαναν τον κόσμο να τα σπάει και η αποκλιμάκωση ήρθε με τον "Τελευταίο Σταθμό", το "Κι αν έσβησες σαν ίσκιος" και το αστείο τραγουδάκι:"Με ρωτούν οι χειμώνες". Με το "Βάλτε να πιούμε" (ακούσαμε πραγματικά τον Θάνο να μας ζητάει να πιούμε ζωή στο τέλος του???) τη "Μουχλουλούδα" και το "Μέρες Αργίας" φτάσαμε σιγά σιγά στις 2.40 ώρες (περίπου) τον Θάνο να μας καληνυχτίζει λέγοντας ότι θα τα πούμε σε μια άλλη ζωη...
Τα κρίνα σαν σύνολο πλέον έχουν διορθώσει πολλά από τα αρνητικά στοιχεία που, κατά την γνώμη μου, είχαν στις συναυλίες τους και έχουν μεγενθύνει τα θετικά.. πχ ο Θάνος γίνεται όλο και καλύτερος περφορμερ, επαγγελματίας πλέον που ακολουθεί την ενέργεια του συγκροτήματος χωρίς να την υπερσκιάζει. Έχει εμπλουτίσει το στυλ του με πολλά post punk και post goth στοιχεία κυρίως στις ζωντανές εμφανίσεις τους και μεταμορφώνει ακόμα και μέτρια τραγούδια σε "δυναμίτες".
Μια παράσταση (Ζωντανή Ηχογράφηση στο Rodeo Club 26.02.1986
(Lyra,2009)
H λύρα μας παρέδωσε ένα live δίσκο του Nικόλα 'Ασιμου με τίτλο "Mια παράσταση" από μια βραδυά του (26.02.86) στο Ροντέο. Σκοπός του κειμένου αυτού δεν είναι η κριτιική του δίσκου, αλλά η όποια αποτίμηση της αξίας του σαν πηγή πληροφοριών για τον ΄Aσιμο γιατί πέρα απο τις φαινομενικές δυσκολίες μιας καταγγραφής και αποτύπωσης του Nικόλα σε ζωντανή εμφάνιση εδώ γίνεται,εν μέρη, κατανοήτος ο τρόπος που ο ίδιος αντιλαμβανόταν την μουσική και ειδικότερα την μουσική του. ΄Eνα ατελείωτο χάπενινγκ με κέντρο την μοναδικότητα της σκέψης του. Δεν μπορεί να ξεφύγει από τον ευατό που έχει χαρίσει στον ευατό του και έτσι ενώ τα κομμάτια ακούγονται αρκετά πιστικά(σε σχέση με τις "πρωτότυπες" εκτελέσεις) καταφέρνει να ανακατέψει τους στίχους του με την πρόζα, να τους ανταλάξει με καινούργιους και στο τέλος να δημιουργήσει ένα καλά οργανωμένο χάος που σκοπό έχει να περάσει-να κοινωνικοποιήσει τις ιδέες του. Στήνει μια παράσταση -φαντάζομαι σαν αυτές που έστηνε και στο δρόμο-(βλ. Eίμαστε τρομοκράτες) και μας ρουφάει μέσα για τα καλά. Δεν είναι τρελός όπως θέλει να μας πείσει ο ίδιος (κάνει μια προσπάθεια στην εξήγηση του εσυ ξεφούσκωνες τα λάστιχα σε γράψαν στα κατάστιχα των τεντιμποιστων), ονειροπόλος είναι, καλά κρυμμένος μέσα του. Είναι αυτό που δεν έχει ενδόσει, όπως λέει και ο ίδιος. Προσωπικά θεωρώ ένα μεγάλο λάθος της παραγωγής το τριμάρισμα στις πρόζες-μονόλογους-διάλογους. Μέσα από αυτές παρουσιάζεται ο ΄Aσιμος ξεγυμνωμένος, αληθινός: Καταννοεί την ύπαρξή του και υπάρχει εκεί γιατί βρίσκει τον ευατό του να κάνει πράγματα της πραγματικότητας. Άκουστε πχ. την Διεθνή ή το Κλάστε ελευθέρως, τις πρόζες στο δευτερο δίσκο που φαντάζουν απείραχτες χρονικά. H αλήθεια είναι πως θα προτιμούσα μια πιο ισορροπημένη σχέση μεταξύ τραγουδιών και πρόζας ώστε να ακούσουμε και στοιχεία τα οποία δεν υπάρχουν στους δίσκους του. Για όσους από εμάς κάποια στιγμή ο ΄Aσιμος βρέθηκε να παίζει στο κασσετόφωνο, το διπλό αυτό δισκάκι δεν προσθέτει -κατά τη ταπεινή μου άποψη- πολλά στο μουσικό κομμάτι, αν και οι εκτελέσεις 4-5 κομματιών (Oυλαλούμ, Πανηγύρι, Ο εξερευνητής) είναι απίστευτες. Oμως παρουσιάζει κομμάτια από την "καλλιτεχνικότητα" του Nικόλα. Σπασμωδικά μεν αληθινά και άκρως ενημερωτικά αν έχει όρεξη κανείς να διαβάσει πίσω από τα λόγια και τις νότες (Ακούστε το Πανηγύρι με τους στίχους του Live).
Εναλλακτικος τιτλος αρθρου: the pain of beeing a pure indie band.
Οι Pain of being pure at heart (θα τους αποκαλω TPOBPAH για τους ευνοητους λογους) δεν είναι μια συνηθισμένη – τυπικη Νέο-υορκεζικη μπαντα. Καμια απολυτως σχεση με τον ηχο της πολης και ουδεμια αναφορα σε όλα αυτά τα συγκροτηματα που συνηθιζουν να ασπαζονται, να τιμουν, κai αλλοτε να βεβηλώνουν οι συντοπιτες “συναδελφοι” τους. Παραδοξως, συνεχιζουν τη παραδοση που ξεκινησαν οι Smiths και οι Go betweens στα 80’s, δανειζονται στοιχεια από τα shoegaze σχηματα των early 90’s και πινουν νερο στο ονομα μιας παλαι ποτε αλλης pure indie band, των Belle and Sebastian. Ένα ακομη λοιπον group που συνδυάζει στοιχεια από ολες εκεινες τις μπαντες που καποιοι από μας καποτε λατρεψαμε (και συνεχιζουμε να λατρεύουμε) και μας κανει να αναπολουμε τις παλιες εκεινες καλες εποχες. Ποιος ο λογος λοιπον να τους δωσουμε την ευκαιρια τους? Οι πιτσιρικαδες από το μεγαλο μηλο δεν κανουν κατι το πρωτοτυπο η πρωτογνωρο, αλλα γαμωτο, ειχα πολλα χρονια να ακουσω έναν δισκο αυτου του στυλ ο οποιος όχι απλα να μην είναι μιζερος και ενα φτηνο κοψε-ράψε των επιρροων του, αλλα πραγματικα εξυπνα σμιλευμενος και διασκεδαστικος! Τα τεμπελικα, british wannabe φωνητικα, τα πιασαρικα ριφακια κ οι αναλαφροι στιχοι φλερτάρουν με το αφελες teen rock ενώ την ιδια στιγμη παραδιδουν μαθηματα ευφυούς κιθαριστικης ποπ σε τριλεπτα διαμαντακια (cliché..).
Αν και δεν σε προϊδεάζει για το τι ακριβως θα επακολουθησει, το εναρκτηριο “Contender”ειναι μαλλον το καλυτερο τους. Ένα μελαγχολικο μικρο επος και το πιο ακουστικο και mid tempo κομματι τους. Δυο tracks αργοτερα, στο “Young adult fiction” παρα την αλα pixies μπασογραμμη, σε στοιχειωνει το φαντασμα των go betweens. Άλλη μια κορυφαια στιγμη, θα ειχε ανετα θεση σε μια υποθετικη λιστα με τα ιδανικοτερα τραγουδια που θα συνοδευαν μια γρηγορη βολτα με το ποδηλατο… αν και στο συνολο του, το ντεμπουτο τους ενδείκνυται για ακροασεις υστερα από κουραστικες καταστασεις όπως επειτα από ένα αγχωτικο εργασιακο 8ωρο, η μετα από μια πιεστικη εργασια για τη σχολη σου. Οι TPOBPAH κατεχουν το χαρισμα να σου αποβαλουν το αγχος και να σε ηρεμουν χωρις να σε βαζουν για υπνο (σαν διαφημιση προιοντος τελεμαρκετινγκ ακουστηκε αυτό το τελευταιο…). Όπως και να το κανουμε τους διακατεχει αυτή η χαλαρωτικη ζωντανια όπως την αποκαλω, όπως στο “Teenager in love” οπου η συμβολη των κοριτσιστικων φωνητικων προσθετει έναν επιπλεον ξενοιαστο τονο στο feeling του κομματιου, κατι που συμβαινει αλλοστε κάθε φορα που συναντιούνται οι φωνες του Kip και της Peggy. Εξαιρεση σ’αυτό το κανονα του κουαρτετου αποτελουν τα πιο θορυβώδη “Come Saturday” και “Hey Paul”. Ειδικα στο δευτερο οι φασαριοζικες κιθαρες οργιαζουν (τροπος του λεγειν..) αν και σιγονταρονται από την “νηφαλια” ερμηνεια του μπροστάρη τους. Τελος, οπως στα δυο παραπανω, ετσι και στο αποχαιρετιστηριο “gentle sons” σου φερνουν στο νου εντονα Jesus and Mary chain και αποτίνουν τον δικο τους φορο τιμης στο “just like honey” των γλασκωβεζων ημιθεων.
Χωρις να θελω να γινομαι δυσοίωνος, φοβαμαι από την άλλη πως οι TPOBPAH δεν θα καθιερωθουν στο μουσικο-δισκογραφικο γίγνεσθαι παροτι μας παρεδωσαν αυτό το υπέροχο ντεμπουτο και αυτό γιατι το στυλ που καταπιανονται δεν εχει πολλα περιθωρια εξελιξης και ευελιξίας εκτος εάν βεβαια αλλαξουν υφος (θα τους πηγαινει και το πιο acoustic…). Ο άλλος λογος είναι πως με τετοιο ονομα δεν κανουν καριερα! Παρολ’αυτά όταν αγαπήσεις ένα γκρουπ, πιστευεις σ’αυτό και ελπιζεις στην υπερβαση, αν όχι απαραιτητα από δισκο σε δισκο, τουλαχιστον στο περασμα του χρονου. Αναπαντεχα λοιπον γεννάται το ερωτημα: “Είναι αυτό το δημιουργικο τους ζενίθ?“ η μηπως μια πρωτη γευση? Μεχρις όμως να διαπιστωσουμε (η όχι) τα παραπανω, απολαυστε αυτό το εξαίρετο αφελες (με τη καλη εννοια) δισκακι που εχει τη δυναμη να σου κανει τη ζωη πιο ανεμελη και φωτεινη.
Υ.Γ: εμπνευστηκαν αυτό το ονομα από το τιτλο ενός ακυκλοφορητου παιδικου μυθιστορηματος ενός καλου τους φιλου.
8.5
Those will burn: Contender, Young adult fiction, The tenure itch, Hey Paul
Sea within a sea....Κομμάτι μέσα από το Primary Colours που το περιμένουμε το Μάιο. Οι Horrors έγραψαν ένα κομμάτι που παίρνει με ευκολία τα σκίπτρα από αποιαδήποτε μπάντα βροντοφωνάζει τις joy divisioniκες καταβολές της, με ένα τραγούδι που θα παιχτεί πολύ (τουλάχιστον απο το mp3 μου) μέσα στο 2009. Long live the skinny horror boys....
Τεσσερα χρονια μετα το "the understanding" οι Νορβηγοι επιστρεφουν για να αποδειξουν οτι μπορουν να τραβηξουν και παλι τη προσοχη μας με το τελευταιο τους πονημα, το "junior" (και το "senior" να ακολουθει στα τελη του 2009) και να καθιερωθουν ως ενα απο τα πιο αξια χορευτικα σχηματα της εποχης μας (και οχι μονο). Αν και οι ιδιοι δηλωσαν πως η υπαρξη του "πιτσιρικα" θα κατανοηθει καλυτερα μετα τη κυκλοφορια του διαδοχου του, κατεληξα σε καποια συμπερασματα. Κατ'αρχην μου κανει εντυπωση η επιλογη του πρωτου single στο "happy up here". Ναι μεν catchy αλλα το μπλιμπλικακι θυμιζει εντονα το eple απο το "melody a.m" του 2001, με λιγα λογια μια κλασσικη Röyksopp συνθεση, σα να δηλωνουν "Αυτοι ειμαστε κυριες και κυριοι, μη το ξεχνατε". Παρολαυτα δεν ειναι καθολου ασχημη επιλογη, αντιθετως σε βαζει μονομιας στο κλιμα του δισκου και στη παιχνιδιαρικη διαθεση που θελουν να σου περασουν. Ειδικα με το "the girl and the robot" που ακολουθει, αυτο το πωροτικο electro-beat σκαει στα αυτια σου και σε παρακινει αναπαντεχα να κουνησεις τουλαχιστον το κεφαλι σου στο ρυθμο του. Δεν ειναι επισης καθολου τυχαια η επιλογη στο να ανοιξει ουσιαστικα το δισκο η απιστευτη στις δυνατοτητες φωνη της Robyn, την οποια ειδαμε περυσι να support-αρει την Madonna με ενα ντεμπουτο δικο στα σκαρια που εσκισε κατα βαση στις κριτικες αλλα και στα πιο εναλλακτικα dancefloors της ευρωπης(κατι σαν το anniemal της annie του 2004). Αυτο θα ειναι και το επομενο single του "junior". Στη συνεχεια ακολουθει το συγκλονηστικο "vision one", με το εφε που αστειευομενος αποκαλω electro baloon (ο ηχος οταν τριβεις ενα μπαλονι αλλα φιλτραρισμενος ηλεκτρονικα) και με τα παλιομοδιτικα στη συνεχεια αυτα synths που μας θυμιζουν ανα καιρους το διδυμο των ξανθοψειρων Νορβηγων. Τα φωνητικα της Anneli Marian Drecker και η μελωδια ειναι τα στοιχεια αυτα που με κανουν να το ξεχωρισω ως προσωπικα αγαπημενο. Καπου εδω να πω πως οι Röyksopp εχουν φροντισει να παραταξουν μια πλειαδα female συμμετοχων που αναλαμβανουν να ειναι η φωνη του δισκου, μια πολυ ιδιαιτερη dream team τραγουδιστριων (και μονο τραγουδιστριων παρακαλω) που αποτελειτε απο τη Robyn και την Anneli Drecker οπως προανεφερα, αλλα και την Lykke Li και την Karin Dreijer Andersson των Knife η οποια για αλλη μια φορα κλεβει τη παρασταση στο "tricky tricky" και στο "this must be it". Και ειλικρινα τους τιμα το γεγονος οτι δεν προσπαθησαν να επαναλαβουν την προηγουμενη επιτυχημενη συνεργασια τους και να γραψουν ενα "what else is there part2". Μιας και η σκεψη μας καπου εδω πηγαινει στα εκκεντρικα αδερφακια που αποτελουν τους Knife...υπαρχει ενας συσχετισμος πιστευω μεταξυ των δυο σχηματων. Ειναι σαν οι Röyksopp να αποτελουν τη φωτεινη πλευρα του "Μαχαιριου" και αντιστροφα αυτοι τη σκοτεινη πλευρα των πρωτων. Μου ειναι δυσκολο να το εξηγησω, ειναι σα να αλληλοσυμπληρωνονται, φανταστειτε μια ζυγαρια που ισορροπει και απο τις δυο πλευρες, στη μια οι μεν και στην αλλη οι δε. Μια ακομη κορυφαια στιγμη ερχεται λιγο αργοτερα με το "miss it so much". Mια soft electro pop εκδοχη του "cherry blossom girl" των Air.Μια προτροπη να κλεισεις τα ματια και να ονειρευτεις... τον ερωτα σου(?) και με αυτο το τραγουδι ως ιδανικο soundtrack. Να το πω πιο απλα, ενα αγαπησιαρικο τραγουδι! Το "Junior" ομως δεν σταματαει εδω. Το "You dont have a clue" μου εφερε στο μυαλο το "southern sun" του Oakenfold επτα χρονια πισω αν θυμαστε απο το πρωτο του στουντιακο "Bunkka". Θα μου πεις τωρα, 'μα που κολλαει ο Oakenfold ρε μαλακα (η μιναρα, αν εισαι πατρινος), κι ομως κολλαει! Στο ηχητικο κολαζ του ντουετου υπαρχει θεση για πολλες και διαφορετικες εκφανσεις της ηλεκτρονικης σκηνης, νεοτερης και παλιοτερης, ειτε αυτη λεγεται house, ειτε electro pop, ειτε synth pop, ειτε trip hop (με την εννοια που της δινουν οι Air). Στο "tricky tricky" πχ ειμαι σιγουρος πως οταν το εφτιαχναν ειχαν στο μυαλο τους τη version του trentemoller στο δικο τους "what else is there". Το "True to life" θα μπορουσε να βρισκεται και στο τελευταιο του Timo Maas. Το θεμα ειναι πως ολες αυτες οι επιρροες περνουν απο το πρισμα των κυριων Svein Berge και Torbjørn Brundtland και αυτοματως αποκτουν ταυτοτητα. Εκει εν τελη βρισκεται η μαγκια της τελευταιας κυκλοφοριας τους. Οπως οι ιδιοι μας τραγουδουν στο αποχαιρετιστηριο track: " It's what i want, ιts easy"... Οι Röyksopp ειναι το παρον της (αξιοπρεπης) χορευτικης σκηνης, κανουν electro pop που ακουγεται οπως θα πρεπει να ακουγεται εν ετη 2009 και οχι ξεπερασμενες μπουρδες, hit 'n' miss επιτυχιες και προχειροδουλειες. Ακουστε τους δυνατα!
8.5
Those will burn: the girl and the robot, tricky tricky, vision one, miss it so much
Οι υ2 έφτιαξαν το No line on the horizon έχοντας επίγνωση πως είναι ένα μεγάλο συγκρότημα με συγκεκριμένη αισθητική και ιδεολογία.΄Eτσι, προσπαθούν να στήσουν ένα καινούργιο χορό ψαχουλεύοντας όμως στο παρελθόν τους μήπως και βρούνε διαμαντάκια ικανά να ταρακουνήσουν το κοινό τους -είναι αλήθεια πως παραμένουν μια μπάντα ικανή να ξεσηκώσει χιλιάδες κόσμου, είτε είναι μέσα σ'ενα γήπεδο είτε στη μέση του δρόμου (Regent Street)-. Κατά την προσωπική άποψη του γράφοντα, απογοήτευσαν. Aπογοήτευσαν γιατί φαίνεται άλλοτε να ψάχνουν για ένα νέο Vertigo(Get On Your Boots)άλλοτε να ψάχνουν για την δυναμική του When the streets have no name(Moment Of Surrender) και άλλοτε προσπαθούν να βρουν τον χαμένο τους, πια, λυρισμό. Χωρίς επιτυχία και χωρίς έμπνευση. Eυτυχώς, τον δίσκο περικυκλώνουν 3 1/2 καλοδουλεμένα κομμάτια (Νo line on the horizon, Cedars of Lebanon, Unknown Caller και χωρίς τα ρεφραιν I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight) και δεν τον αφήνουν να βυθιστεί μέσα στη στατικότητα της μελωδίας που ακολουθεί τα περισσότερα τραγούδια. Εν κατακλέιδι, παραδίδουν έναν δίσκο άνευρο... μια "καλή" δικαιολογία για να αρχίσουν περιοδεία.
ΥΓ1: Όταν θεωρείς τον εαυτό σου κορυφαίο καταλήγεις να διαλέγεις εσύ τους οπαδούς σου και όχι αυτοί εσένα... YΓ2: Aν θα μπορούσε να συγκριθεί ο δίσκος με κάτι αυτό σίγουρα είναι τα γυαλία του Mπόνο... ΥΓ3: Περιμένουμε με ανυπομονησία(???!!!) τον follow up δίσκο που μας υποσχέθηκαν, το Songs of Ascent...
4.0
Those will burn: Νo line on the Ηorizon, Cedars of Lebanon, Unknown Caller, I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight
Πώς θα ακουγόταν αν σε ένα ξεχασμένο πικ-απ βάζαμε ένα καινούργιο cd να παίξει? Κάπως έτσι είναι και η μουσική των παράξενων αυτών αγοριών. Σκονισμένο από τα χρόνια (γραμμένο το 2009!!) garage, που είναι τόσο σύγχρονο ώστε να σε μπερδεύει. Παραμορφωμένη(;) φωνή, δυνατά ριφάκια, rnb μελωδίες που ενώ τα τραγούδια δεν ξεπερνάνε το καθένα τα 3 λεπτά στροβιλίζουν εσένα και το πικ απ σου με δύναμη για ώρα. Τι κι αν δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς, τι και αν δεν ανακαλύπτουν ένα νέο είδος μουσικής; Γράφουν garage διαμαντάκια που γλυκοθυμίζουν '60... παραφράζοντας ένα τραγούδι τους...this boys taught me a dance.
υγ: Είμαι σίγουρος πως οι black rebel motorcycle club, θα ήθελαν να είχαν γράψει μερικά από τα κομμάτια αυτού του δίσκου, ακόμα κι αν δεν είναι ακριβώς το στυλ τους!
7.2
Those will burn: woe is you and me, for lack of a better face, poem party
Posts
