The Pains Of Beeing Pure At Heart - S/T

"	The Pains Of Beeing Pure At Heart - SELF/TITLED (SUMBERLAND,2009)

Εναλλακτικος τιτλος αρθρου: the pain of beeing a pure indie band.

Οι Pain of being pure at heart (θα τους αποκαλω TPOBPAH για τους ευνοητους λογους)
δεν είναι μια συνηθισμένη – τυπικη Νέο-υορκεζικη μπαντα. Καμια απολυτως σχεση με τον ηχο της πολης και ουδεμια αναφορα σε όλα αυτά τα συγκροτηματα που συνηθιζουν να ασπαζονται, να τιμουν, κai αλλοτε να βεβηλώνουν οι συντοπιτες “συναδελφοι” τους. Παραδοξως, συνεχιζουν τη παραδοση που ξεκινησαν οι Smiths και οι Go betweens στα 80’s, δανειζονται στοιχεια από τα shoegaze σχηματα των early 90’s και πινουν νερο στο ονομα μιας παλαι ποτε αλλης pure indie band, των Belle and Sebastian.
Ένα ακομη λοιπον group που συνδυάζει στοιχεια από ολες εκεινες τις μπαντες που καποιοι από μας καποτε λατρεψαμε (και συνεχιζουμε να λατρεύουμε) και μας κανει να αναπολουμε τις παλιες εκεινες καλες εποχες. Ποιος ο λογος λοιπον να τους δωσουμε την ευκαιρια τους?
Οι πιτσιρικαδες από το μεγαλο μηλο δεν κανουν κατι το πρωτοτυπο η πρωτογνωρο, αλλα γαμωτο, ειχα πολλα χρονια να ακουσω έναν δισκο αυτου του στυλ ο οποιος όχι απλα να μην είναι μιζερος και ενα φτηνο κοψε-ράψε των επιρροων του, αλλα πραγματικα εξυπνα σμιλευμενος και διασκεδαστικος! Τα τεμπελικα, british wannabe φωνητικα, τα πιασαρικα ριφακια κ οι αναλαφροι στιχοι φλερτάρουν με το αφελες teen rock ενώ την ιδια στιγμη παραδιδουν μαθηματα ευφυούς κιθαριστικης ποπ σε τριλεπτα διαμαντακια (cliché..).

Αν και δεν σε προϊδεάζει για το τι ακριβως θα επακολουθησει, το εναρκτηριο “Contender”ειναι μαλλον το καλυτερο τους. Ένα μελαγχολικο μικρο επος και το πιο ακουστικο και mid tempo κομματι τους.
Δυο tracks αργοτερα, στο “Young adult fiction” παρα την αλα pixies μπασογραμμη, σε στοιχειωνει το φαντασμα των go betweens. Άλλη μια κορυφαια στιγμη, θα ειχε ανετα θεση σε μια υποθετικη λιστα με τα ιδανικοτερα τραγουδια που θα συνοδευαν μια γρηγορη βολτα με το ποδηλατο… αν και στο συνολο του, το ντεμπουτο τους ενδείκνυται για ακροασεις υστερα από κουραστικες καταστασεις όπως επειτα από ένα αγχωτικο εργασιακο 8ωρο, η μετα από μια πιεστικη εργασια για τη σχολη σου. Οι TPOBPAH κατεχουν το χαρισμα να σου αποβαλουν το αγχος και να σε ηρεμουν χωρις να σε βαζουν για υπνο (σαν διαφημιση προιοντος τελεμαρκετινγκ ακουστηκε αυτό το τελευταιο…).
Όπως και να το κανουμε τους διακατεχει αυτή η χαλαρωτικη ζωντανια όπως την αποκαλω, όπως στο “Teenager in love” οπου η συμβολη των κοριτσιστικων φωνητικων προσθετει έναν επιπλεον ξενοιαστο τονο στο feeling του κομματιου, κατι που συμβαινει αλλοστε κάθε φορα που συναντιούνται οι φωνες του Kip και της Peggy.
Εξαιρεση σ’αυτό το κανονα του κουαρτετου αποτελουν τα πιο θορυβώδη “Come Saturday” και “Hey Paul”. Ειδικα στο δευτερο οι φασαριοζικες κιθαρες οργιαζουν (τροπος του λεγειν..) αν και σιγονταρονται από την “νηφαλια” ερμηνεια του μπροστάρη τους.
Τελος, οπως στα δυο παραπανω, ετσι και στο αποχαιρετιστηριο “gentle sons” σου φερνουν στο νου εντονα Jesus and Mary chain και αποτίνουν τον δικο τους φορο τιμης στο
“just like honey” των γλασκωβεζων ημιθεων.

Χωρις να θελω να γινομαι δυσοίωνος, φοβαμαι από την άλλη πως οι TPOBPAH δεν θα
καθιερωθουν στο μουσικο-δισκογραφικο γίγνεσθαι παροτι μας παρεδωσαν αυτό το υπέροχο ντεμπουτο και αυτό γιατι το στυλ που καταπιανονται δεν εχει πολλα περιθωρια εξελιξης και ευελιξίας εκτος εάν βεβαια αλλαξουν υφος (θα τους πηγαινει και το πιο acoustic…). Ο άλλος λογος είναι πως με τετοιο ονομα δεν κανουν καριερα!
Παρολ’αυτά όταν αγαπήσεις ένα γκρουπ, πιστευεις σ’αυτό και ελπιζεις στην υπερβαση, αν όχι απαραιτητα από δισκο σε δισκο, τουλαχιστον στο περασμα του χρονου.
Αναπαντεχα λοιπον γεννάται το ερωτημα: “Είναι αυτό το δημιουργικο τους ζενίθ?“ η μηπως μια πρωτη γευση? Μεχρις όμως να διαπιστωσουμε (η όχι) τα παραπανω, απολαυστε αυτό το εξαίρετο αφελες (με τη καλη εννοια) δισκακι που εχει τη δυναμη να σου κανει τη ζωη πιο ανεμελη και φωτεινη.

Υ.Γ: εμπνευστηκαν αυτό το ονομα από το τιτλο ενός ακυκλοφορητου παιδικου μυθιστορηματος ενός καλου τους φιλου.

8.5

Those will burn: Contender, Young adult fiction, The tenure itch, Hey Paul