Διάβαζα πριν κάμποσο καιρό ένα ποστ του Λάρυγγα στο μπλογκ του, όπου έλεγε ότι αυτός και το ταλέντο δεν πρόκειται να βρεθούν ποτέ στο ίδιο δωμάτιο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω κανένα πρόβλημα να συμφωνήσω μαζί του. Πολύ πιθανά να μην έχει ταλέντο. Το θέμα όμως είναι, τι να το κάνει το ταλέντο? Πραγματικά πιστεύω ότι έννοιες όπως ταλέντο, έμπνευση κτλ χρησιμοποιούνται απλά ως άλλοθι για να δικαιολογήσουν την έλλειψη συστηματικής προσπάθειας, επιμονής και ‘δοσίματος’ στην δημιουργική διαδικασία. Το αντίθετο δηλαδή με αυτό που συμβαίνει στο stitches. Τα 36 κομμάτια / ιντερλούδια που το συγκροτούν φαίνεται ότι έχουν δουλευτεί, ξαναδουλευτεί, και μετά ξαναδουλευτεί μέχρι να φτάσουν στη μορφή που μας τα παραδίδει. Σίγουρα αν ψάξεις για επιρροές θα βρεις πολλές: από το hip hip, τον J Dilla και τα ντόνατς του, μέχρι τους animal collective (σε σημεία μέχρι και τους when του The Lobster Boys μου θύμισε – το ξέρω, τώρα προβάλω τα δικά μου κολλήματα…). Αλλά οι επιρροές μπορεί να φαίνονται, οι ήχοι όμως που βγαίνουν είναι δικοί του. Για να επανέλθω στα προηγούμενα, τα ταλέντα αντιγράφουν, οι υπομονετικοί δημιουργοί αφομοιώνουν και επαναδιαπραγματεύονται. Μέσα από τα δεκάδες samples και τους ήχους βγαίνει απλά (για εμάς που το ακούμε, φαντάζομαι όχι τόσο απλά για εκείνον που το φτιάχνει) όμορφη μουσική. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω. Και ρε γαμώτο, είναι πολύ ωραίο να βλέπεις ότι άνθρωποι που βρίσκονται κάπου κοντά σου καταφέρνουν να δημιουργήσουν κάτι τόσο όμορφο μέσα στη μιζέρια που επικρατεί. Σου δίνει μια κάποια ώθηση να συνεχίσεις…
Τις τελευταίες 4 μέρες δεν έχω καμία όρεξη να δουλέψω. Πηγαίνω μόνο όταν χρειάζεται στην πολεοδομία και γυρίζω σπίτι, ανοίγοντας το autocad, ετοιμάζοντας τα ριζόχαρτα και περιμένοντας την Θεία φώτιση να έρθει και να λύσω μια γμνη κάτοψη. Έτσι και καθώς απογοήτευση μεγαλώνει κάθε μέρα για τις γραμμές που δεν βλέπω να σχεδιάζονται, ακούω ο,τι μπορεί να πάρει το ταγκ του ψυχεδελικού. Έτσι έρχονται και οι The Brian Jonestown Massacre με ένα δίσκο βγαλμένο από το γουντστοκ του μαντ μαξ το Who Killed Sgt. Pepper.
Μικρή παρένθεση: Όταν ο Δημήτρης μου είχε δώσει να ακούσω το Sgt Pepper's Lonely hearts club band είχα βαρεθεί απίστευτα. (νομίζω ότι δεν έχω τίποτα πια από beatles στο σπίτι...). Κλείνει η παρένθεση.
Έτσι ένα πλας στον δίσκο αυτό είναι ο τίτλος...Επιτέλους κάποιος σκότωσε τον Pepper και ψάχνουμε να βρούμε ποιος είναι για να πάρει βραβείο... Η μεγάλη μουσική προσωπικότητα Anton Newcombe σίγουρα είναι ένα εχέγγυο για το τι μπορείς να περιμένεις, ή μάλλον όχι. Διότι αυτός ο δίσκος έχει τα πάντα. Shoegaze είναι η βάση. Σίγουρα. Μετά τι??Πολλά πράγματα. Από ανατολίτικους ήχους και ψυχεδελικά φωνητικά, ροκ εν ρολ αλλά BRMC, λίγο drone, ναι έχει και από beatles μέχρι και hendrix. Πόσο περίεργο ακούγεται το This is the first of your last warning? με τα φωνητικά να αλλάζουν το ύφος του κομματιού. Ηχογραφημένο στο Βερολίνο και τη Ισλανδία ο δίσκος καταφέρνει να σε μεταφέρει όπου εκείνος νοιώθει παίζοντας με τα συναισθήματα σου δίνοντας σου άλλοτε synth pop ερεθίσματα, άλλοτε ψευδο garage ψυχεδέλειες και άλλοτε reverb και "τίγκα ποζεριά"... Όχι δεν είναι ψυχεδέλεια τύπου white Hills(άλλος ένας τέλειος δίσκος, ούτε τύπου wooden shjips-αν και έχει διάφορες ομοιότητες) είναι η πολυσυλλεκτικότητα και ο τρόπος που διαχειρίζεται τα διάφορα στοιχεία (στο feel it δεν είναι σαν οι cold cave - με σκληρότερα φωνητικά- να κάνουν cover στον washed out???) που αναρωτιέσαι τι έχει μέσα στο κεφάλι του ο κύριος αυτός.
Δεν ξέρω αν θα μείνει στην ιστορία σαν ο σούπερ δίσκος των BJM αλλά σίγουρα μπορεί να σου αλλάξει την διάθεση και να σε κάνει να χάσεις πολύ χρόνο προσπαθώντας να κατανοήσεις τι σκατά γίνεται εκεί μέσα...(νοιώθω να με κυριεύει ή να με κοροιδεύει στο Felt tipped pictures of OFUs-ακούστε το προσεκτικά...)....
Οι γραμμές παραμένουν ίδιες, η κάτοψη άλυτη και το τελευταίο κομμάτι παίζει στο repeat...
8.0
Those will burn: Let's go fucking mental, tunger Hnifur, the one, This is the one thing we did not want to have happen, Detka!Detka!Detka!
Όπως αφήνει να εννοηθεί το όνομα τους μιλάμε για ένα ντουέτο όπου ο ένας εκ των δύο είναι ο Erik Johnson μέλος των Wooden Shjips. Κανονικά έπρεπε το κείμενο να σταματήσει εδώ. Κυρίως γιατί το περσινό 12'' Love on the Sea είχε πέσει σα βαρίδι μέσα στο Αη - Πόντ και άφηνει τα παράσιτα του από εδώ κι από κει. Τέσσερα τραγούδια, περίπου 28 λεπτά και αναρωτιέσαι πως ενώ τριγυρίζουν το krautrock καταφέρνουν να μην πέφτουν στις παγίδες που στήνει...Space rock, ψυχεδέλια, lo-fi φωνητικά πολύ παραμόρφωση, ριφς επαναλαμβανόμενα και drum machines. Μαζί με το 7'' συνεργασίας Wooden Shjips και Spacemen 3 κάνουν έναν απίστευτο συνδυασμό. Oi pscych-drone βασιλιάδες έκαναν ένα δίσκο διαμάντι που γυροφέρνει την 60'σεντελια και το drone όσο και το gothic των horrors του πρώτου δίσκου (κάπου το διάβασα και ήταν πράγματι πετυχημένο) μόνο που το κάνουν καλύτερα και με περίσσιο θάρρος.
9.7
Those will burn: και τα 4 αλλά κυρίως το Motorcycle, I love you...
Οι Besnard Lakes είναι μια indie rock μπάντα που αποτελείται απο το ζεύγος Jace Lasek και Olga Goreas (μην είναι ελληνίς η κοπέλα άραγε?) κι εχουν τη βάση τους στο Μόντρεαλ και στο Κεμπέκ του Καναδά. Προφανώς και έχουν δανειστεί το όνομα τους απο μια λίμνη και μοιράζονται πολλά κοινά πέρα της κοινής εθνικότητας με τους Arcade fire, από το συζυγικό της υπόθεσης μέχρι το πνεύμα της ονομασίας τους. Απο τη μια το στοιχείο τη φωτιάς απο την άλλη το νερό. Έχω πέσει σε άρθρα που παρομοιάζουν τις δυο μπάντες και ηχητικά αλλά διαφωνώ λιγάκι.
Η μουσική των B.L ταιριάζει πολύ στην αισθητική της shoegaze (reverb, white noise φόντο, ονειρικά vocals) μόνο που οι Besnard Lakes προσθέτουν πολλά αξιομνημόνευτα μελωδικά ριφς όπως μόνο οι Καναδοί ξέρουν να κάνουν τα τελευταία χρόνια (Sunset Rubdown, Arcade Fire κλπ) τις περισσότερες φορές σε (διακριτικά) επικό ύφος. Τα φωνητικά του ζεύγους έχουν πρωταρχικό ρόλο και σε πολλά τραγούδια εναλλάσονται με καταπληκτικά αποτελέσματα. Η φωνή του Lasek θυμίζει κάτι απο εκείνη του Alan Sparhawk των Low η αντίστοιχη της Goreas κάτι απο εκείνη της Rachel Goswell των Slowdive. Είναι αλήθεια ένας πολύ 90's δίσκος.
Οι διαφορές του απο τον προηγούμενο δεν είναι τραγικά πολλές, αυτο που αλλάζει είναι το επίπεδο των συνθέσεων, σου "υπαγορεύουν" να τις πάρεις στα σοβαρά. Tα tracks του "Roaring night" είναι ένα επίπεδο παραπάνω απο αυτά του "Dark Horse" ως μονάδες και ως σύνολο. Ενώ τα κομμάτια έχουν την ικανότητα να κρατούν ξεχωριστή ταυτότητα απο τα υπόλοιπα αλλά ταυτόχρονα στέκουν στη λογική της συνέχειας του δίσκου, λογικής concept.
Χωρίς να είναι δικό τους το φταίξιμο, φοβάμαι πως δε θα καταφέρουν να διαφοροποιηθούν απο το shoegaze revival που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια για το λόγο πως θα τους τσουβαλιάσουν μαζί με όλους τους άλλους. Το απεύχομαι και θέλω να πιστεύω πως θα κάνουν τη διαφορά, γιατί αυτό που τους κάνει ξεχωριστούς είναι το απίστευτο συναίσθημα που πραγματικά ευωδιάζει στις συνθέσεις τους, δίχως ίχνος κλαψομουνιάς, ένα προοδευτικά φορτισμένο πράγμα που ξεκινά απο τη καρδιά και μεταφέρεται στα τραγούδια. Ειναι κάτι φορές που τα ντράμς, οι κιθάρες, το μπάσο είναι σα να λένε και αυτά μια ιστορία που δεν μπορείς να ακούσεις αλλά να νιώσεις. Συναίσθημα... πως το λένε?
8.5
Those will burn: Like the ocean, like the innocent pt.2, Albatross, Land of living skies pt.2: The living skies, And this is what we call progress
Για το τέλος, το δελτίο τύπου της μπάντας για το νέο τους δίσκο, όπως το ανέβασαν οι ίδιοι στο επίσημο site τους:
The Besnard Lakes Are the Roaring Night was recorded at Lasek's Breakglass Studios with a vintage 1968 Neve germanium mixing console used to record portions of Led Zeppelin's Physical Graffiti. The Besnard Lakes Are The Roaring Night is a dark bliss-out that folds the eerie guitar epics of the band's breakthrough, The Besnard Lakes Are the Dark Horse, into a wall of affected drones and atmospherics. The toughened immediacy and grit that gives the form a much-needed shove over the cliffs makes for a haunting, provocative swan dive into the crushing tide.
Ο δίσκος κυκλοφορεί στις 9 Μαρτίου ενώ αυτό το καιρό τελειώνουν το soundtrack της νεας ταινίας του Marc Ruffalo, "Sympathy for delicious".
Μέσω της επίσημης εφημερίδας του επιλέγει τα 10 άλμπουμ που ο κάθε χριστιανός "επιτρέπεται" να έχει στο σπίτι του με την ευλογία του Πάππα!
1. Revolver by the Beatles 2. If I could Only Remember My Name by David Crosby 3. The Dark Side of the Moon by Pink Floyd 4. Rumours by Fleetwood Mac 5. The Nightfly by Donald Fagen 6. Thriller by Michael Jackson 7. Graceland by Paul Simon 8. Achtung Baby by U2 9. Supernatural by Carlos Santana 10. (What's the story) Morning Glory by Oasis (το οπoίο περιέχει τον "οικουμενικό" στίχο-ωδή στη κοκαίνη: All your dreams are made /When you're chained to the mirror with the razor blade)
Εντωμεταξύ άλλη μια είδηση έσκασε στα MME τις τελευταίες μέρες και θέλει τον ποντίφικα υποψήφιο στα Classical Brit Awards για τη συμμετοχή του στο cd "Alma Matters, Music from the Vatican" στο οποίο ακούγεται και η φωνή του.
Σε μία πρώτη προσέγγιση της δουλειάς του Lindstrøm μπορείς να σκεφτείς ότι είναι λίγο σχιζοειδής, αν σκεφτείς τις διαφορετικές προσωπικότητες που μας παρουσίασε με το Where you Go I Go Too του 2008, το ΙΙ του 2009 και τώρα με το Real Life is Cool. Μετά σκέφτεσαι πιο λογικά και λες ότι απλά οφείλεται στους διαφορετικούς ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται. Εξάλλου το ΙΙ ήταν μαζί με τον Prins Thomas, και το τωρινό με την Christabelle. Καθησυχαστική σκέψη, αλλά δεν θα μπορούσε να ήταν πιο λανθασμένη! Πραγματικά πιστεύω ότι ο Νορβηγός επιλέγει τις συνεργασίες του με βάση τις διαθέσεις του. Δηλαδή ο ιδιαίτερος χαρακτήρας που δίνουν στη μουσική του οι εκάστοτε συνεργάτες του είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα της δικιάς του πρόθεσης. Οπότε? Ξαναγυρνάμε στη ‘σχιζοανάλυση’? Και ναι και όχι. Εξάλλου, όπως έλεγε κάποιος – ‘παλιός’ πλέον – ο περίπατος του σχιζοφρενή είναι απόλυτα υγειές πράγμα, και μάλιστα πολλές φορές ιδιαίτερα αποδοτικός. Αλλά για να μην ξεφύγουμε πολύ, ο Lindstrøm ενεργοποιεί με κάθε του δουλεία διαφορετικές πλευρές του εαυτού του, αλλά πάντα αυτές οι πλευρές είναι εκφράσεις του ίδιου ανθρώπου, επομένως υπάρχουν και συνδετικά νήματα, υπάρχει και μία συνέχεια, σίγουρα όχι γραμμική, αλλά συνέχεια all the same. Και για αυτό ακριβώς το λόγο αυτός ο δίσκος έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν τον δει κανείς μέσα στο σύνολο της δουλειάς του δημιουργού του. Όχι ότι δεν μπορεί να σταθεί και μόνος του βέβαια. Για την ακρίβεια, στέκεται πολύ καλύτερα από το ‘folk house’ (λέμε τώρα) του II. H disco-house ίσως του πηγαίνει καλύτερα, ίσως απλά είναι πιο εύκολο για εμάς να την κατανοήσουμε. Έτσι και χωρίς να ξέρει κάποιος το παρελθόν του Lindstrøm μία χαρά θα απολαύσει και θα εκτιμήσει το δίσκο. Απλά, αν το ξέρει θα αρχίσει να βλέπει και τα διάφορα νήματα, τις συνδέσεις που δημιουργούνται, και έτσι ίσως κατανοήσει καλύτερα. Όπως και να έχει πάντως, και επειδή δεν είμαι και πολύ σίγουρος για το αν βγάζουν πολύ νόημα αυτά που έγραψα, ο Lindstrøm βρίσκεται χωρίς αμφιβολία στην κορυφή της σημερινής ηλεκτρονικής δημιουργίας. Γενικά. Και αυτός ο δίσκος το επιβεβαιώνει με το παραπάνω και ειδικά. Δώστε του δύο τρία ακούσματα, και θα κολλήσετε απίστευτα με κομμάτια όπως τα Baby Can’t Stop, Lovesick, High and Low. Και μετά θα ακούσετε πιο εύκολα τις πιο ‘δύσκολες’ δουλειές του, όπως το ΙΙ, ή την 45λεπτη εκτέλεση του Little Drummer Boy (ναι, το γνωστό…) που κυκλοφορεί και σαν bonus disk του Real Life is Cool. Και θα κολλήσετε και με αυτές.
8.7
Those will burn: Baby Can’t Stop, Lovesick, High and Low
Όσοι έχουν ακούσει το καινούργιο του gonja sufi σίγουρα έχουν κολλήσει με το klowds...είτε θετικά είτε αρνητικά. Να λοιπόν το sample που έχει χρησιμοποιήσει το αφεντικό για να φτιάξει την κομμάτάρα, για μένα, klowds.
Πιασάρικο garage rock..η μήπως garage pop? Back to basics φιλοσοφία, ελεγχόμενη βρωμιά στη παραγωγή, σκονισμένα φωνητικά, κιθάρα-μπάσσο-ντράμς τριπλέτα, ω ναι! Κάτι σαν radio friendly Black Lips, οι Harlem έχουν την έδρα τους στο Austin του Τέξας και ξέρουν να τιτλοφορούν τα δημιουργήματά τους, ο πρώτος ονομαζόταν Free Drugs, ο καινούριος Hippies και κυκλοφορεί απο τη σταθερή αξία της Matador Records. Απο του τίτλους τους μέχρι και τη μουσική τους οι Harlem είναι άκρως διασκεδαστικοί. Απο τις μπάντες που χτίζει τη φήμη της σιγά σιγά, με πολύ καλές live εμφανίσεις, άντε τσουκου τσούκου να τους μάθουμε και 'μείς.
10 και 11 Φεβρουαρίου, στο stage στη Θεσσαλονίκη, ήταν η Λένα Πλάτωνος, μαζί με τη Σαβίνα Γιαννάτου & το Γιάννη Παλαμίδα, με το Σαμποτάζ 2010. Ήθελα πολύ να πάω, το Σαμποτάζ ήταν σημείο σταθμός στην ελληνική δισκογραφία και θα είχε ενδιαφέρον να ακούσω μία νέα εκδοχή του τόσα χρόνια μετά. Ναι. 30 ευρώ το εισιτήριο. Και μέσα μόνο τραπέζια (έτσι μου είπαν τουλάχιστον στο τηλ από το stage). Sorry, αλλά η κυρία Λένα και η παρέα της, από την Αθήνα ανέβηκαν, δεν ήρθαν από την Αυστραλία. Και μην ακούω βλακείες ότι έτσι είναι οι τιμές, οι Belleruche με 12 ευρώ έπαιξαν. Ούτε βλακείες ότι δεν φταίνε οι καλλιτέχνες αλλά τα μαγαζιά. Αυτό μπορεί να ισχύει για ένα γκρουπ που κάνει την παγκόσμια περιοδεία του, και ανάμεσα στα δεκάδες live που δίνουν έρχονται και από εδώ. Άντε εκεί να δεχτώ ότι δεν έχουν ιδέα για την τιμή. Αλλά τώρα αυτή η παρέα που ανέβηκε για δύο μέρες από την Αθήνα ξέρει πολύ καλά τι παίζει. Και ευθύνεται για την ξεφτίλα όσο και οι μαγαζάτορες. Τι να πω... κρίμα... Σαμποτάζ στην αισχροκέρδεια!
Οι Δανοί (που διανέμονται απο την ιστορική 4AD, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι) έχουν κάνει φοβερή δουλειά στο Magic chairs κι ελπίζω να μη περάσουν απαρατήρητοι απο τα μουσικά δρώμενα.
Πιο "διαβασμένοι¨ απ΄οτι στα προηγούμενά τους, λυρικοί σε σημεία, με πιο ποπ προσανατολισμούς. Θυμίζουν αλλού Radiohead, αλλού Sufjan Stevens και θα τολμούσα να τους χαρακτηρίσω (ηχητικά) αδερφική μπάντα με αυτή των Get well soon.
Όπως και το Odd Blood των Yeasayer πρόκειται για ένα δίσκο που ακούγεται απο την αρχή μέχρι το τέλος (μόνο που αυτός κινείτε σε χαμηλές ταχύτητες) . Απο τους δίσκους που αναζητώ να ακούω και χαίρομαι ιδιαίτερα που μέσα σε ένα μήνα κυκλοφόρησαν δυο απο δαύτους.
Μετά τον A.C. Avery αλλά και το απίστευτο "I am new here" του κ. Heron βρίσκω αυτό: Various Production - The invisible lodger (ft Gerry Mitchell)...αφήσαν το post rock οι mogwai και έπιασαν τo dubstep??? δυνατά μπάσα και απίστευτοι στίχοι....
είναι αλήθεια ότι ο κύριος mitchell λέει παραμύθια????
Η επιστροφή της Alisson Goldfrapp στα δισκογραφικά. Επιστροφή και στον electro pop ήχο απο το Supernature του 2003. Κάποιος "κακός" άνθρωπος απενεργοποίησε μερικά απο τα νέα τους κομμάτια στο youtube αλλά μπορείτε να ακούσετε το πρώτο single "Rocket" στο myspace. Αναζητήστε και το δεύτερο track του "Head First" (κυκλοφορεί το Μάρτιο) με τίτλο "Believer".
(Για την ιστορία) Κάπως έτσι ξεκίνησε τη καριέρα της η Alisson στα 1994 ως guest vocalist στα album των Orbital
Η ιστορία είναι απλή, στο μηχανικό ψάχνεις να βρεις ανθρώπους για να ξεφύγεις λίγο από την τρέλα του στρατού. Ετσι, το πρώτο πράγμα που κάνεις χωρίς να ξέρω το λόγο...μάλλον ένα κακό αντανακλαστίκο που μας άφησε η σχολή, είναι να βρεις τους αρχιτέκτονες και κάνεις λίγο παραπάνω παρέα. Έτσι αρχικά με τον worker. Μέτα, αυτό είναι ευκολότερο γιατί κάνουν μπαμ, βρίσκεις αυτούς που ακούν την ίδια μουσική μαζί σου....πόσοι είναι αυτοί 10?άντε 11(όχι η έφη θώδη δεν είναι ντίσκο...)...χεχε εδώ μπαίνει ο christo (ο οποίος ήρθε και αργότερα) και έτσι αρχίζουν τα παιχνίδια με τραγούδια και συγκροτήματα στην σκοπιά και 2 ώρες περνάνε νερό... με τους δύο τους πραγματικά να μου αλλάζουν τα φώτα...(βρήκα το κόλπο το έκανα και περιμένω ρεβανς) Και ξαφνικά η ιδέα για ένα blog ώστε να μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας + με τους φίλους μας -αφού θα ήμασταν αλλού για άλλου- ώστε να ανταλλάσσουμε γνώμες για μουσικές.Και μας άρεσε. Και μας άρεσε πολυ γιατί ευχαριστιόμαστε πάρα πολύ αυτό που γίνεται. Διότι γράφουμε πράγματα που μας τρώνε όσο ακούμε ένα δίσκο, ένα τραγούδι, καθώς βλέπουμε ένα κλιπ και κουβεντιάζουμε με "γνωστούς κι αγνώστους" για συναυλίες και δίσκους. Καφενείο που η μουσική αντικατέστησε την μπάλα...ΤΕΛΕΙΑ λέω εγώ....η πιο τζάμπα ψυχανάλυση ever...
Πόσο Animal Collective ακούγονται στο νέο τους single οι Νεο-Ζυλανδοί Ruby Suns? Απο το επερχόμενο άλμπουμ "Flight Softly". By the way, ο δίσκος είναι απαράδεκτος :)
Spoken words, soul, dub και άφθονα συναισθήματα. Λέξεις που βγαίνουν από κρυμμένα συρτάρια και σπάνε πάνω στα αυτιά μας. Μπαίνουν μέσα και σε 28 λεπτά καταφέρνουν να σε κάνουν άνω κάτω. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή....Ποιός είναι και τι κάνει ο Heron αν δεν τα γνωρίζετε τα ακούς. Ο δίσκος ουσιαστικά είναι μια γνωριμία με τον ίδιο. Διάφορες διασκευές και μικρόποιήματα πολλά ιντερλούδια συνθέτουν αυτά τα 28 καταπληκτικά λεπτά που μετρώνται στάλα στάλα. Λίγα κομμάτια ξεπερνούν τα 2 λεπτά αλλά το new york is killing me μάλλον ξεπερνά και τα όρια...ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ. Πρωτόλεια ηλεκτρονικά στοιχεία μαζί με ακουστικά όργανα και μπάσα (απίστευτοι ήχοι που σε τραντάζουν στο στήθος) συνθέτουν την μουσική του δίσκου που άλλοτε πατάει στην jazz αλλότε στο dub άλλοτε σε ένα ιδιόμορφο spoken word hip hop. Η φωνή του τραχιά σκαλίζει τις δικές του πληγές. Ποιος άραγε μπορεί να αντισταθεί στην ωμότητα από τα λόγια του where did the night go...Κλείνεις τα ματιά και αφήνεις τα 28 λεπτά να γίνουν 56...84.
9.8
Those will burn: On Coming From A Broken Home (Part 1), I'm New Here, Me And The Devil, New York Is Killing Me
Posts
