1 χρόνος one will burn....

Η ιστορία είναι απλή, στο μηχανικό ψάχνεις να βρεις ανθρώπους για να ξεφύγεις λίγο από την τρέλα του στρατού. Ετσι, το πρώτο πράγμα που κάνεις χωρίς να ξέρω το λόγο...μάλλον ένα κακό αντανακλαστίκο που μας άφησε η σχολή, είναι να βρεις τους αρχιτέκτονες και κάνεις λίγο παραπάνω παρέα. Έτσι αρχικά με τον worker. Μέτα, αυτό είναι ευκολότερο γιατί κάνουν μπαμ, βρίσκεις αυτούς που ακούν την ίδια μουσική μαζί σου....πόσοι είναι αυτοί 10?άντε 11(όχι η έφη θώδη δεν είναι ντίσκο...)...χεχε εδώ μπαίνει ο christo (ο οποίος ήρθε και αργότερα) και έτσι αρχίζουν τα παιχνίδια με τραγούδια και συγκροτήματα στην σκοπιά και 2 ώρες περνάνε νερό... με τους δύο τους πραγματικά να μου αλλάζουν τα φώτα...(βρήκα το κόλπο το έκανα και περιμένω ρεβανς) Και ξαφνικά η ιδέα για ένα blog ώστε να μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας + με τους φίλους μας -αφού θα ήμασταν αλλού για άλλου- ώστε να ανταλλάσσουμε γνώμες για μουσικές.Και μας άρεσε. Και μας άρεσε πολυ γιατί ευχαριστιόμαστε πάρα πολύ αυτό που γίνεται. Διότι γράφουμε πράγματα που μας τρώνε όσο ακούμε ένα δίσκο, ένα τραγούδι, καθώς βλέπουμε ένα κλιπ και κουβεντιάζουμε με "γνωστούς κι αγνώστους" για συναυλίες και δίσκους. Καφενείο που η μουσική αντικατέστησε την μπάλα...ΤΕΛΕΙΑ λέω εγώ....η πιο τζάμπα ψυχανάλυση ever...

cheers guys...