γυναικάρα, φωνάρα, τραγουδάρα...sadness is a blessing.....

Baby Guru - Baby Guru

Baby Guru Baby Guru (Inner - Ear, 2011)

Αφού καταλάγιασε λίγο η (χρυσό)σκόνη στην (ελληνικό)μπλογκόσφαιρα από το πέρασμα των baby guru τον πρώτο καιρό που σουλατσάρισε ο δίσκος στην ελλάδα...μπορώ να πω ότι ο δίσκος ακούγεται καλύτερος...στεγνός πια από τα σάλια του γλυψίματος...
Ναι, ομολογώ πως με είχε επηρεάσει όλος αυτός ο χαμός...γιατί περίμενα να ακούσω ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ...έτσι όταν έφτασε σπίτι και μπήκε στο πικαπ, φαντάζεστε την απογοήτευση μου όταν άκουσα έναν απλά καλό δίσκο...(δεν είναι και λίγο φυσικά αλλά...)

Αφήνω όμως όλα αυτά τα οποίο στριφογύριζαν στο μυαλό μου κάθε φορά που έμπαινε ο δίσκος τον πρώτο καιρό. Πολλαπλές ακροάσεις άφηναν στην άκρη τις διάφορες σκέψεις και γέμιζαν το χώρο με καλή μουσική...
Το δυνατό μπάσιμο με δίδυμο Holy Grail και το Here Comes the Luliluri δεν σου αφήνει περισσότερες σκέψεις και το γνωστό από πριν Marilu ουσιαστικά χρωματίζει τα όρια του μουσικού χάρτη που θα κινηθούν. Από εδώ και πέρα όμως αρχίζει το πρόβλημα για μένα....από το bounce και μετά νοιώθω να πιέζουν άσκοπα τα όρια τους...πλατειάζουν χωρίς λόγο. Αποδυναμώνοντας έτσι τις όμορφες μελωδίες τους...Νοιώθω πως ήθελαν να τα βάλουν όλα μέσα...όλες τις αναφορές τους, τις ιδέες τους χωρίς να μπορούν να τις τιθασεύσουν στο 100%...
Έτσι προσωπικά ένοιωσα να κάνει μια μικρή κοιλιά (από το bounce μέχρι και το Rainy Day, με εξαίρεση το Perfect Make up...το οποίο χωρίς λόγο μου θύμισε closer...)την οποία δεν έσωσαν οι αλα doors ερμηνείες, o πειραματισμός και οι african ρυθμοί...

Κάπου εκεί όμως έρχεται το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και ίσως ένα από τα καλύτερα που άκουσα το τελευταίο καιρό...Kicks With Mary...ο τρόπος που ακολουθεί στο βάθος το σαξόφωνο αλλά και η καλύτερα ερμηνεία του Obi Seratone καταφέρνουν να προσδώσουν βάθος και να λειτουργήσουν ως συνδετικοί κρίκοι στη δυνατή μπασογραμμή και τη μελωδία...

ακολουθεί το άριελ (που φαντάζομαι τους έπεσε καταλάθος στο δίσκο) και μετά το καλό Inner Space που ώρες ώρες είναι σα να έδωσες ελεσντι στον τομ γιορκ και να του φόρεσες τροπικαλ χρώματα...

ο δίσκος κλείνει με το Promenade κι αυτό ένα από τα λίγο αδιάφορα κομμάτια, όχι ικανό για να σου κρατήσει την αίσθηση του δίσκου...

Στην ολότητα του δίσκου όμως μου αρέσει το βαρύ κι ασήκωτο μπάσο και τα ψυχεδελικά πλήκτρα, οι σαφέστατες αναφορές στου can και στους doors (μια μαγκιά που δίνει μια συγκεκριμένη χροιά ιδιαίτερα στα πιο "african" τραγούδια τους).

Είναι ένας καλός δίσκος, που κλασικά, όμως, πήρε υπεραξία επειδή είναι ελληνικός και αυτό μόνο καλό δεν του κάνει...

6.9

Those will burn: Kicks With Mary, Holy Grail, Perfect Make up

Vivian Girls - Share The Joy

Vivian Girls Share The Joy (Polyvinyl, 2011)

Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις μια μπάντα να μεγαλώνει, να (πάρα)ωριμάζει, να γεμίζει και να αδειάζει από ιδέες και μελωδίες...
Οι vivian girls είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός συγκροτήματος που μπήκε φορτσατο στην μουσική σκηνή με ένα δίσκο τόσο καλό αλλά και τόσο μικρό χρονικά, αφήνοντας λίγα περιθώρια για λάθη...Το μακρινό 2008 κομμάτια που δύσκολα ξεπερνούσαν τα 2 λεπτά, η απλοϊκη παραμόρφωση και η πιασάρικες μελωδίες μας τις γνώρισαν...Τώρα μετά από 2 δίκους και 5-6 επτάϊντσα, για μένα προσωπικά, έβγαλαν τον καλύτερο τους δίσκο...
Ναι δεν είναι hype...(σα να τις βαρέθηκε η μπλογκόσφαιρα), ναι είναι πολύ λιγότερος lo-fi, πολύ καθαρότερος και τα δύο 6λεπτα κομμάτια σίγουρα μια μεγάλη έκπληξη, για ένα τρίο που δεν δείχνει να είναι και μουσικές ιδιοφυΐες...

Αυτό που κάνει όμως το δίσκο να είναι τόσο όμορφος είναι ένας συνδυασμός αυτής της μουσικής αφέλειας με την ανάλογη μουσική ζύμωση...

λες και πολλά από τα 7ιντσα ήταν τα δοκιμαστικά πριν το μεγάλο αγώνα...

Τι έχουμε λοιπόν εδώ??
Το εναρκτήριο κομμάτι (The Other Girls) είναι και από τα αγαπημένα μου, αργό, μελωδικό και εκείνο το σόλο...τόσο εθιστικό...είναι ότι λέει ο τίτλος του....ότι δεν είναι σαν τα άλλα κορίτσια...δεν είναι ούτε best coast ούτε dum dum...όχι καλύτερες αλλά διαφορετικές...
και έτσι συνεχίζουν...

ο δίσκος ακούγεται μονομιάς...με κομμάτια που ξεχωρίζουν όπως το i heard you say(ίσως το πιο clean κομμάτι τους) και το κομμάτι που θα ακολουθήσει όλο το δίσκο...Dance (if you wanna)...Άλλοτε ξαναγυρίζουν στις ρίζες τους (lake house) και μεταμορφώνονται σε γκρούπ των 60ς με το καταπληκτικό Trying to Pretend (εκεί στο 1.06..μαγικό)...

άλλοτε φοράνε την κάπα των indie 90's (Sixteen Ways) μπολιασμένη με το πανκ και την ψυχεδέλεια...Το Take It As It Comes είναι ένα παραμύθι...βγαλμένο από τραγούδια του '50...
Το Vanishing of Time είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου γιατί στέκεται ανάμεσα σε αυτό που αποποιήθηκαν στην αρχή...τα άλλα girls groups...θα μορούσαν να το είχαν πει πολύ καλύτερα οι dum dum και πολύ πιο ανάλαφρα οι best coast...

ίσως όμως καλύτερα...γιατί μετά ακολουθεί το Death...η πρόζα στην αρχή και η επανάληψη του θέλω...(i wanna wanna wanna wanna wanna wanna wanna stay alive) απογειώνει το κομμάτι...

για να ακολουθήσει το Light in Your Eyes, το δεύτερο 6λεπτο κομμάτι του δίσκου...ένα solid κομμάτι με ψυχεδελικές ρίζες και ανάλογη αισθητική...τα πράγματα αγριεύουν και όταν μπαίνει το όργανο στο σόλο, νομίζεις ότι θα βγουν από κάπου οι doors για να κάνουν πλάκα....καταπληκτικός τρόπος για να κλείσεις ένα πολύ καλό δίσκο...


Δεν ξέρω αν οι vivian girls μπορούν να πάνε πέρα από το another girls group αλλά σίγουρα μπορούν να φτιάξουν ένα δίσκο που να σου αφήνει μια αίσθηση χαράς ακόμα και ύστερα από 3 προσπάθειες...

8.7

Those will burn: The other Girls, Trying to pretend, I heard you say, Sixteen Ways

Live Session από cat's eyes...i'm not stupid

New Danger Mouse

από το επερχόμενο Rome, Danger Mouse & Daniele Luppi. Όσο δεν πάω τον κύριο Jack White, άλλο τόσο λατρεύω τον Danger Mouse, οπότε για να δούμε...

αρκτικές μαϊμούδες...

fresh....

New YACHT single: dystopia

Απ' ό,τι φαίνεται οι Yacht ετοιμάζουν καινούργιο δίσκο. Αυτό εδώ είναι το single που κυκλοφόρησε πρόσφατα (... στο internet τουλάχιστον...). Δεν σου γεμίζει το μάτι με την πρώτη, αλλά είναι κολλητικό...

tennis

Tennis - "Take Me Somewhere" from Ian Perlman on Vimeo.

Glasvegas - EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\

Glasvegas EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\ (Columbia, 2011)

Τους τελευταίους 2-3 μήνες κλαίγομαι συνέχεια ότι έχω βαρεθεί με τις καινούργιες κυκλοφορίες, ότι δεν βγαίνει τίποτα καλό κτλ κτλ. Και η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν μπόρεσε να με ενθουσιάσει. Δε λέω, οι Radiohead καλοί ήταν, και η P.J. κορυφή, αλλά δεν είναι και ακριβώς το στυλ μου... και το Gutter Rainbow του Talib Kweli καλό ήταν, δεν λέω, άλλα ούτε να κάτσω να γράψω για αυτό δεν μπόρεσα. Οπότε τους τελευταίους 3 μήνες βρίσκομαι μεταξύ παλιών metal δίσκων, Θεοδωράκη (ελέω καθημερινής), Deltron 3030, Schubert και Madvillain... σχιζοειδής ο συνδυασμός, το ξέρω, αλλά είναι μουσικές δοκιμασμένες (για μένα), οπότε satisfaction guaranteed... Βέβαια, ήξερα πολύ καλά ότι κάποια στιγμή θα σπάσει όλη αυτή η κατάσταση... και φυσικά έσπασε με τον πιο... 'ταπεινωτικό' τρόπο: Οι Glasvegas έβγαλαν καινούργιο δίσκο. Που βρίσκεται η ταπείνωση σε αυτό? Στο ότι όταν τον ακούς η λογική σου λέει ότι ο δίσκος είναι τόσο επιφανειακός, ότι το κοινό στο οποίο απευθύνετε καλύπτει ηλικίες από 15 μέχρι το πολύ 20 και ως επί το πλήστον γένους θηλυκού και ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να σου αρέσει αυτό το πράγμα. Τα αυτιά σου όμως αγνοούν τελείως την λογική και προσανατολίζονται αποκλειστικά προς τις υπέργλυκες μελωδίες που περιέχει το EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\. Και αυτές μπαίνουν μέσα σου, γαντζώνονται από παντού και δεν λένε να φύγουν με τίποτα. Η λογική θα συνεχίσει να αντιστέκεται για τα πρώτα 2-3 ακούσματα, μετά παραδίδεται και αυτή. Ο δίσκος είναι ουσιαστικά ένα ατελείωτο wall of sound, βασισμένο σχεδόν απόλυτα πάνω στις δημιουργίες του Phil Spector, αλλά και στους Jesus and the Mary Chain, χωρίς όμως το feedback / rock 'n' roll μέρος τους (με άλλα λόγια πάλι στον Spector καταλήγουμε). Ο δίσκος είναι τόσο αποκλειστικά προσανατολισμένος σε αυτήν την κατεύθυνση που η λίγο cure-περιόδου-disintegration εισαγωγή του whatever hurts you through the night (ναι, για τέτοιους τίτλους μιλάμε) και το ψιλο-ηλεκτρονικό beat του shine like stars ακούγονται σαν τρομεροί νεωτερισμοί. Προφανώς το τελευταίο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι ο νεωτερισμός βέβαια. Νομίζω ότι ούτε καν περνάει από το μυαλό τους σαν ιδέα ή προβληματισμός. Γιατί η αφέλειά τους είναι αυθεντική, και αυτό είναι που τους διαχωρίζει από όλες τις υπόλοιπες μουσικές που θα ήθελαν να κινηθούν σε παρόμοιες κατευθύνσεις. Και η λογική επανέρχεται, δαμασμένη πλέον, και σου λέει ότι οι Glasvegas σου αρέσουν γιατί αγγίζουν μέσα σου εκείνο το κομμάτι που βρίσκεται σε μία εφηβική κατάσταση, το οποίο έχεις καταπιέσει απίστευτα για μπορείς να φέρεσαι και να λειτουργείς με τρόπο 'ανάλογο' της ηλικίας σου. Ότι αυτό το overdose ζάχαρης σου είναι απαραίτητο και οι glasvegas το ικανοποιούν γιατί περιέχουν 100% καθαρή ζάχαρη, χωρίς υποκατάστατα, φρουκτόζη και σερβιτόλη. Ότι είναι το ίδιο συναίσθημα που σου προκαλούν οι ταινίες της Sofia Coppola. Ότι δεν σε ενοχλεί η αφέλειά τους με το ίδιο τρόπο που δεν σε ενοχλεί να ακούς την ronie spector να τραγουδάει "the best part of breaking up is when we're making up...". Ότι οι Glasvegas προσεγγίζουν την pop πολύ κοντά στην απόλυτη μορφή της. Απαντώντας στην κορυφαία ατάκα του bo(m)bbieR στο twitter "πειράζει που μου αρέσουν οι glasvegas???": μόνο αν έχεις πρόβλημα με το ζάχαρό σου, αλλά πιστεύω ότι δεν έχουμε μεγαλώσει και τόσο πια...

9.0

Those will burn: Euphoria, Take My Hand, Shine Like Stars, The World Is Yours

pj new....

new video

Dum Dum Girls - He Gets Me High (OFFICIAL VIDEO) from Sub Pop Records on Vimeo.