Baby Guru - Baby Guru

Baby Guru Baby Guru (Inner - Ear, 2011)

Αφού καταλάγιασε λίγο η (χρυσό)σκόνη στην (ελληνικό)μπλογκόσφαιρα από το πέρασμα των baby guru τον πρώτο καιρό που σουλατσάρισε ο δίσκος στην ελλάδα...μπορώ να πω ότι ο δίσκος ακούγεται καλύτερος...στεγνός πια από τα σάλια του γλυψίματος...
Ναι, ομολογώ πως με είχε επηρεάσει όλος αυτός ο χαμός...γιατί περίμενα να ακούσω ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ...έτσι όταν έφτασε σπίτι και μπήκε στο πικαπ, φαντάζεστε την απογοήτευση μου όταν άκουσα έναν απλά καλό δίσκο...(δεν είναι και λίγο φυσικά αλλά...)

Αφήνω όμως όλα αυτά τα οποίο στριφογύριζαν στο μυαλό μου κάθε φορά που έμπαινε ο δίσκος τον πρώτο καιρό. Πολλαπλές ακροάσεις άφηναν στην άκρη τις διάφορες σκέψεις και γέμιζαν το χώρο με καλή μουσική...
Το δυνατό μπάσιμο με δίδυμο Holy Grail και το Here Comes the Luliluri δεν σου αφήνει περισσότερες σκέψεις και το γνωστό από πριν Marilu ουσιαστικά χρωματίζει τα όρια του μουσικού χάρτη που θα κινηθούν. Από εδώ και πέρα όμως αρχίζει το πρόβλημα για μένα....από το bounce και μετά νοιώθω να πιέζουν άσκοπα τα όρια τους...πλατειάζουν χωρίς λόγο. Αποδυναμώνοντας έτσι τις όμορφες μελωδίες τους...Νοιώθω πως ήθελαν να τα βάλουν όλα μέσα...όλες τις αναφορές τους, τις ιδέες τους χωρίς να μπορούν να τις τιθασεύσουν στο 100%...
Έτσι προσωπικά ένοιωσα να κάνει μια μικρή κοιλιά (από το bounce μέχρι και το Rainy Day, με εξαίρεση το Perfect Make up...το οποίο χωρίς λόγο μου θύμισε closer...)την οποία δεν έσωσαν οι αλα doors ερμηνείες, o πειραματισμός και οι african ρυθμοί...

Κάπου εκεί όμως έρχεται το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και ίσως ένα από τα καλύτερα που άκουσα το τελευταίο καιρό...Kicks With Mary...ο τρόπος που ακολουθεί στο βάθος το σαξόφωνο αλλά και η καλύτερα ερμηνεία του Obi Seratone καταφέρνουν να προσδώσουν βάθος και να λειτουργήσουν ως συνδετικοί κρίκοι στη δυνατή μπασογραμμή και τη μελωδία...

ακολουθεί το άριελ (που φαντάζομαι τους έπεσε καταλάθος στο δίσκο) και μετά το καλό Inner Space που ώρες ώρες είναι σα να έδωσες ελεσντι στον τομ γιορκ και να του φόρεσες τροπικαλ χρώματα...

ο δίσκος κλείνει με το Promenade κι αυτό ένα από τα λίγο αδιάφορα κομμάτια, όχι ικανό για να σου κρατήσει την αίσθηση του δίσκου...

Στην ολότητα του δίσκου όμως μου αρέσει το βαρύ κι ασήκωτο μπάσο και τα ψυχεδελικά πλήκτρα, οι σαφέστατες αναφορές στου can και στους doors (μια μαγκιά που δίνει μια συγκεκριμένη χροιά ιδιαίτερα στα πιο "african" τραγούδια τους).

Είναι ένας καλός δίσκος, που κλασικά, όμως, πήρε υπεραξία επειδή είναι ελληνικός και αυτό μόνο καλό δεν του κάνει...

6.9

Those will burn: Kicks With Mary, Holy Grail, Perfect Make up