Glasvegas - EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\

Glasvegas EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\ (Columbia, 2011)

Τους τελευταίους 2-3 μήνες κλαίγομαι συνέχεια ότι έχω βαρεθεί με τις καινούργιες κυκλοφορίες, ότι δεν βγαίνει τίποτα καλό κτλ κτλ. Και η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν μπόρεσε να με ενθουσιάσει. Δε λέω, οι Radiohead καλοί ήταν, και η P.J. κορυφή, αλλά δεν είναι και ακριβώς το στυλ μου... και το Gutter Rainbow του Talib Kweli καλό ήταν, δεν λέω, άλλα ούτε να κάτσω να γράψω για αυτό δεν μπόρεσα. Οπότε τους τελευταίους 3 μήνες βρίσκομαι μεταξύ παλιών metal δίσκων, Θεοδωράκη (ελέω καθημερινής), Deltron 3030, Schubert και Madvillain... σχιζοειδής ο συνδυασμός, το ξέρω, αλλά είναι μουσικές δοκιμασμένες (για μένα), οπότε satisfaction guaranteed... Βέβαια, ήξερα πολύ καλά ότι κάποια στιγμή θα σπάσει όλη αυτή η κατάσταση... και φυσικά έσπασε με τον πιο... 'ταπεινωτικό' τρόπο: Οι Glasvegas έβγαλαν καινούργιο δίσκο. Που βρίσκεται η ταπείνωση σε αυτό? Στο ότι όταν τον ακούς η λογική σου λέει ότι ο δίσκος είναι τόσο επιφανειακός, ότι το κοινό στο οποίο απευθύνετε καλύπτει ηλικίες από 15 μέχρι το πολύ 20 και ως επί το πλήστον γένους θηλυκού και ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να σου αρέσει αυτό το πράγμα. Τα αυτιά σου όμως αγνοούν τελείως την λογική και προσανατολίζονται αποκλειστικά προς τις υπέργλυκες μελωδίες που περιέχει το EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\. Και αυτές μπαίνουν μέσα σου, γαντζώνονται από παντού και δεν λένε να φύγουν με τίποτα. Η λογική θα συνεχίσει να αντιστέκεται για τα πρώτα 2-3 ακούσματα, μετά παραδίδεται και αυτή. Ο δίσκος είναι ουσιαστικά ένα ατελείωτο wall of sound, βασισμένο σχεδόν απόλυτα πάνω στις δημιουργίες του Phil Spector, αλλά και στους Jesus and the Mary Chain, χωρίς όμως το feedback / rock 'n' roll μέρος τους (με άλλα λόγια πάλι στον Spector καταλήγουμε). Ο δίσκος είναι τόσο αποκλειστικά προσανατολισμένος σε αυτήν την κατεύθυνση που η λίγο cure-περιόδου-disintegration εισαγωγή του whatever hurts you through the night (ναι, για τέτοιους τίτλους μιλάμε) και το ψιλο-ηλεκτρονικό beat του shine like stars ακούγονται σαν τρομεροί νεωτερισμοί. Προφανώς το τελευταίο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι ο νεωτερισμός βέβαια. Νομίζω ότι ούτε καν περνάει από το μυαλό τους σαν ιδέα ή προβληματισμός. Γιατί η αφέλειά τους είναι αυθεντική, και αυτό είναι που τους διαχωρίζει από όλες τις υπόλοιπες μουσικές που θα ήθελαν να κινηθούν σε παρόμοιες κατευθύνσεις. Και η λογική επανέρχεται, δαμασμένη πλέον, και σου λέει ότι οι Glasvegas σου αρέσουν γιατί αγγίζουν μέσα σου εκείνο το κομμάτι που βρίσκεται σε μία εφηβική κατάσταση, το οποίο έχεις καταπιέσει απίστευτα για μπορείς να φέρεσαι και να λειτουργείς με τρόπο 'ανάλογο' της ηλικίας σου. Ότι αυτό το overdose ζάχαρης σου είναι απαραίτητο και οι glasvegas το ικανοποιούν γιατί περιέχουν 100% καθαρή ζάχαρη, χωρίς υποκατάστατα, φρουκτόζη και σερβιτόλη. Ότι είναι το ίδιο συναίσθημα που σου προκαλούν οι ταινίες της Sofia Coppola. Ότι δεν σε ενοχλεί η αφέλειά τους με το ίδιο τρόπο που δεν σε ενοχλεί να ακούς την ronie spector να τραγουδάει "the best part of breaking up is when we're making up...". Ότι οι Glasvegas προσεγγίζουν την pop πολύ κοντά στην απόλυτη μορφή της. Απαντώντας στην κορυφαία ατάκα του bo(m)bbieR στο twitter "πειράζει που μου αρέσουν οι glasvegas???": μόνο αν έχεις πρόβλημα με το ζάχαρό σου, αλλά πιστεύω ότι δεν έχουμε μεγαλώσει και τόσο πια...

9.0

Those will burn: Euphoria, Take My Hand, Shine Like Stars, The World Is Yours