Arch / Matheos - Sympathetic Resonance

Arch/Matheos Sympathetic Resonance (Metal Blade, 2011)

Διάβασα πρόσφατα τα δύο πρώτα βιβλία από την Τριλογία της Μασσαλίας του Ζαν-Κλωντ Ιζζό. (το μαύρο τραγούδι της μασσαλίας και το τσούρμο – μόλις τελειώσω με τον murakami, θα διαβάσω και το τρίτο, αλλά μάλλον θα πάρει λίγο καιρό…). Και στα δύο βιβλία ο ήρωας (μπάτσος στο πρώτο, πρώην μπάτσος στο δεύτερο) καθοδηγείτε στις πράξεις του από μία νοσταλγία για την εφηβεία του· τους ανθρώπους και τα γεγονότα του τη σημάδεψαν. Στο μαύρο τραγούδι όταν μαθαίνει για τη δολοφονία ενός εφηβικού φίλου του, απλά ξέρει ότι πρέπει να ψάξει να βρει τι συνέβη. Όταν και ο δεύτερος φίλος της παρέας δολοφονείται και η εφηβική του αγάπη εξαφανίζεται το θέμα είναι πλέον μονόδρομος. Στο τσούρμο, αντίστοιχα ξεκινάει η περιπέτειά του όταν αποφασίζει να βοηθήσει μία ξαδέρφη του με την οποία μεγάλωσαν μαζί. Ο Φαμπιό έλκετε από κάποια αόρατη δύναμη στα γεγονότα που σχετίζονται με την εφηβική του ζωή χωρίς να μπορεί να ελέγξει την έλξη αυτή κινδυνεύοντας να καταστραφεί (τελικά απλά φεύγει από την αστυνομία, not bad…). Ένα μεγάλο μέρος και των δύο βιβλίων κατακλύζεται από τις αναμνήσεις του ήρωα, που παρεμπιπτόντως δεν βοηθάνε και ιδιαίτερα την εξέλιξη της πλοκής. Ε, λοιπόν, αυτό το μοτίβο της ακαταμάχητης έλξης που ασκούν οι αναμνήσεις των εφηβικών χρόνων μου αρέσει πολύ, ή καλύτερα, πιστεύω ότι για μερικούς ανθρώπους, πχ εγώ, η έλξη αυτή είναι κάτι απόλυτα υπαρκτό. Έτσι λοιπόν, όταν διάβασα ότι κυκλοφόρησε καινούργιος δίσκος συνεργασίας του John Arch και του Jim Matheos, ήξερα ότι έπρεπε να γράψω για αυτόν, χωρίς καν να ξέρω τι ακριβώς παίζουν σε αυτό το δίσκο. Ο Matheos ήταν ο ιθύνον νους των Fates Warning, o Arch ο πρώτος τραγουδιστής τους. Οι Fates Warning ήταν αμερικάνικο συγκρότημα που στη αρχή της ζωής του έπαιζε power metal. Εξελίχτηκαν όμως πολύ γρήγορα, άλλαξαν τραγουδιστή, κάπου στην πορεία βρήκαν έναν από τους καλύτερους drummers που έχω ακούσει και μεταλλάχτηκαν σε ένα υπέροχο progressive σχήμα, από αυτά που δίνουν βάση στις συνθέσεις και όχι στη αυνανιστική επίδειξη δεξιοτήτων που πολύ συχνά συνδέεται με το είδος. Μετά από αρκετούς όμορφους δίσκους ξέφυγαν και από το progressive, έφτιαξαν έναν απίστευτο δίσκο (a pleasant shade of grey) και μερικούς πολύ όμορφους δίσκους μετά μπήκαν στον πάγο. Σε όλα αυτά λοιπόν, προσθέτουμε ότι ήταν από τους μουσικούς ήρωες της εφηβείας μου. Οι δίσκοι βέβαια στους οποίους τραγουδούσε ο Arch βγήκαν πολύ πριν εγώ αρχίσω να ασχολούμαι με τη μουσική, αλλά τότε ακούγαμε τους παλιούς δίσκους με την ίδια συχνότητα που ακούγαμε τους καινούργιους. Θεωρητικά, θα έπρεπε να μου φανεί λίγο ύποπτο που ο κύριος Matheos αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην αρχή της μουσικής του ζωής· έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε. Στην πραγματικότητα δεν με απασχόλησε καθόλου, και ρίχτηκα στην ακρόαση του δίσκου. Αλλά σε αντίθεση με τον Φαμπιό που παραλίγο να πληρώσει τη νοσταλγία του με το τομάρι του (δις, και φαντάζομαι τρις) ενώ στην πορεία έφαγε και αρκετό ξύλο, εγώ ανταμείφτηκα για την δικιά μου. Το Sympathetic Resonance, σαν σωστός progressive δίσκος, δεν σου χαρίζεται με την πρώτη. Θέλει μερικές ακροάσεις για να μπεις στο κλίμα του. Αλλά όταν αυτό γίνει, όλα είναι μία χαρά. Και ευτυχώς έχουμε να κάνουμε με σοβαρούς μουσικούς, οπότε ο δίσκος, αν και κλείνει το μάτι στο παρελθόν, πατάει γερά στο παρόν και ακούγεται όσο σύγχρονος χρειάζεται. Το βάρος βέβαια πέφτει στον Matheos, που προσφέρει 6 progressive συνθέσεις, με διάρκεια από 5:30 έως 14 λεπτά. Δαιδαλώδεις, πολύπλοκες και με πολύ πιο μεταλλικό χαρακτήρα από αυτόν που είχαν οι ώριμες δουλειές των Fates, (το κλείσιμο του ματιού στο παρελθόν που λέγαμε) αλλά ταυτόχρονα να δείχνουν ότι δεν αγνοούν καθόλου τον τρόπο με το οποίο εξελίχθηκε η μουσική. Από την άλλη ο Arch προσθέτει το δικό του χρώμα: Ο τρόπος που τραγουδάει είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικός, θα έλεγα συνεχής και οργανικός. Παρόλο που οι λέξεις είναι ξεκάθαρες, δημιουργεί την αίσθηση ότι πρόκειται για μία συνεχόμενη εκφορά, σαν η μία λέξη να μπαίνει μέσα στην άλλη δημιουργώντας ένα ενιαίο αποτέλεσμα. Και τελικά, ο δίσκος ξεπερνάει τη νοσταλγία και αποκτάει μία καθαρά δική του υπόσταση. Και μου χαρίζει ένα χαζό χαμόγελο κάθε φορά που τον ακούω.

8.9

Those will burn: Midnight Serenade, On the Fence, Any Given Day (Strangers Like Me).